бел яз перевод

Выканаў: Варвашэня Кірыл 1 група 2 курс

АГУЛЬНАЕ ЗЕМЛЯЗНАЎСТВА "КУРС ЛЕКЦЫЙ" Ю. А. Гледко, М.В. Кухарчык

Вільгацезварот у атмасферы

Вільгацезварот - бесперапынны працэс перасоўвання вады пад дзеяннем сонечнай радыяцыі і сілы цяжару. Дзякуючы вільгацезвароту ў атмасферы ўзнікаюць аблокі і выпадаюць уляганні. Вылучаюць малы, вялікі і нутрамацерыковы вільгацезварот. Малы вільгацезварот назіраецца над акіянам, тут узаемадзейнічаюць атмасфера, гідрасфера, падчас удзельнічае жывое рэчыва. Дзякуючы выпарэнню ў атмасферу паступае вадзяная пара, утворацца аблокі і ўляганні выпадаюць на акіян.

У вялікім вільгацезвароце ўзаемадзейнічаюць атмасфера, літасфера, гідрасфера, жывое рэчыва. Выпарэнне і транспірацыя ў паверхні акіяна і з сушы забяспечваюць паступленне вадзяной пары ў атмасферу. Аблокі, трапляючы ў струмені Атмасферы, пераносяцца на значныя адлегласці і ўляганні могуць выпадаць у любой кропцы на паверхні Зямлі.

Нутрамацерыковы вільгацезварот характэрны для абласцей унутранага сцёку. Глабальны вільгацезварот Землі знаходзіць свой выраз у водным балансе Зямлі. За год колькасць якая выпарылася на ўсёй Зямлі вады роўна што выпалі ўляганням, у гадавы вільгацезварот уключана 525,1 тыс. км3 вады. На працягу года з кожнага км2 Зямлі ў сярэднім выпараецца 1030 мм вады.

Выпарэнне - працэс пераходу вады з вадкага стану ў газападобнае. Адначасова ідзе зваротны працэс - вадзяная пара пераходзіць у вадкасць, выпарэнне ідзе тады, калі першы працэс пераважае. З дзвюх складовых частак выпарэння - непрадукцыйнага фізічнага з адкрытай паверхні і транспірацыі вільгаці раслінамі - вялікае прыроднае значэнне мае апошняя, паколькі яна ўдзельнічае ў развіцці біясферы. На Зямлі на выпарэнне вады затрачваецца 25 % усёй сонечнай энергіі, якая дасягае зямной паверхні. Сутачны ход выпарэння паралельны сутачнаму ходу тэмператур: найвялікае выпарэнне назіраецца ў сярэдзіне дня, мінімум - у начныя гадзіны. У гадавым ходзе выпарэння максімум даводзіцца на лета, мінімум назіраецца ўзімку. На экватары, на сушы і акіяне, велічыня выпарэння прыкладна аднолькавая - 1500-2000 мм/год. Ва ўмераных шыротах выпарэнне складае 600 мм/год, у пустэльнях памяншаецца да 100 мм/год.

Выпаральнасць - максімальна магчымае выпарэнне пры абмежаваных запасах вады. Выпарэнне і выпаральнасць супадаюць над акіянамі, над сушай выпарэнне заўсёды менш выпаральнасці.

Вільготнасць паветра - утрыманне вадзяной пары ў паветры;

Выполнил: Варвашеня Кирилл 1 группа 2 курс

ОБЩЕЕ ЗЕМЛЕВЕДЕНИЕ «КУРС ЛЕКЦИЙ» Ю. А. Гледко, М.В. Кухарчик

Влагооборот в атмосфере

Влагооборот - беспрерывный процесс перемещения воды под действием солнечной радиации и силы тяжести. Благодаря влагообороту в атмосферы возникают облака и выпадают осадки. Выделяют малый, большой и внутриматериковый влагооборот. Малый влагооборот наблюдается над океаном, тут взаимодействуют атмосфера, гидросфера, во время участвует живое вещество. Благодаря испарению в атмосферу поступает водяной пар, образуются облака и осадки выпадают на океан.

В большом влагообороте взаимодействуют атмосфера, литосфера, гидросфера, живое вещество. Испарение и транспирация в поверхности океана и из суши обеспечивают поступление водяного пара в атмосферу. Облака, попадая в потоки атмосферы, переносятся на значительные расстояния и осадки могут выпадать в любой точке на поверхности Земли.

Внутриматериковый влагооборот характерный для областей внутреннего стока. Глобальный влагооборот Земли находить свое выражение в водном балансе Земли. За год количество испарившейся на всей Земле воды равно выпавшим осадкам, в годовой влагооборот включено 525,1 тыс. км³ воды. В течение года с каждого км² Земли в среднем испаряется 1030 мм воды. Испарение - процесс перехода воды из жидкого состояния в газообразной. Одновременно идет обратный процесс - водяная пара переходить в жидкость, испарение идет тогда, когда первый процесс преобладает. Из двух составных частей испарения – непроизводительного физического с открытой поверхности и транспирации влаги растениями – большое природное значение имеет последняя, поскольку она участвует в развитии биосферы. На Земле на испарение воды затрачивается 25 % всей солнечной энергии, достигающей земной поверхности. Суточный ход испарения параллельный суточному ходу температур: наибольшее испарение наблюдается в середине дня, минимум - в ночные часы. В годовом ходе испарения максимум приходится на лето, минимум наблюдается зимой. На экваторе, на суши и океане, величина испарения примерно одинаковая - 1500-2000 мм/год. В умеренных широтах испарение составляет 600 мм/год, в пустынях уменьшается к 100 мм/год.

Испаряемость - максимально возможное испарение при ограниченных запасах воды. Испарение и испаряемость совпадают над океанами, над сушей испарение всегда меньше испаряемости.

Влажность воздуха - удержание водяного пара в воздухе;