- •1)Вызначэнне гістарычнай крыніцы. Прадмет і задачы крыніцазнаўства гісторыі Беларусі.
- •2)Тыпы I віды крыніц па гісторыі Беларусі. Асноўныя публікацыі крыніц па гісторыі Беларусі.
- •3)Асноўныя этапы крыніцазнаўчага аналіза. Крыніцазнаўчая крытыка.
- •4)Даследаванні крыніц па гісторыі Беларусі ў хіх – пачатку хх ст. Асноўныя публікацыі крыніц хіх – пачатку хх ст.
- •5.Арганізацыя крыніцазнаўчых даследаванняў і публікацыі крыніц па гісторыі Беларусі ў 20 – 30 - я гг. Хх ст..
- •6)Публікацыі крыніц па гісторыі Беларусі ў 50 - 80-X гг. Хх ст.
- •7)Публікацыі гістарычных крыніц у 90-х гг. Хх – пачатку ххі ст
- •8)Агульная характарыстыка летапісаў як гістарычнай крыніцы. Этапы летапісання на Беларусі. Методыка аналізу летапісных помнікаў.
- •9)Пачатак летапісання: “Аповесць мінулых гадоў”. Крыніцы і значэнне “Аповесці...” для вывучэння гісторыі Беларусі.
- •10)Агульная характарыстыка развіцця беларуска-літоўскага летапісання. Класіфікацыя летапісаў.
- •11)“Летапісец вялікіх князёў літоўскіх” як гістарычная крыніца.
- •13)“Хроніка Вялікага княства Літоўскага і Жамойцкага” як гістарычная крыніца, яго рэдакцыі.
- •14)Хроніка Быхаўца” як гістарычная крыніца. Методыка аналізу легендарных частак летапісаў.
- •16. “Хроніка” Мацея Стрыйкоўскага. Крыніцы і значэнне хронікі для вывучэння гісторыі Беларусі.
- •18)“Баркалабаўскі летапіс” як гістарычная крыніца.
- •21. Асаблівасці агіяграфічнай літаратуры хіі – хіv ст. Як гістарычнай крыніцы.
- •22. “Жыццё Ефрасінні Полацкай” : крыніцазнаўчы аналіз.
- •23."Жыццё трох віленскіх пакутнікаў" : крыніцазнаўчы аналіз.
- •24.Царкоўна-палемічная літаратуря хі – хvііі ст.: асноўныя этапы развіцця і асаблівасці адлюстравання гістарычнай рэчаіснасці.
- •25."Ліст да Абуховіча" : крыніцазнаўчы аналіз.
- •26."Лісты" ("Отпісы") ф.Кміты-Чарнобыльскага : крыніцазнаўчы аналіз.
- •27)Арганізацыя і установы цэнзуры ў Расійскай імперыі і іх асаблівасці на тэрыторыі Беларусі ў XIX - пачатку XX ст.
- •28)Арганізацыя і дзейнасць цэнзуры ў савецкі час. Галоўліт бсср.
- •29. Общая характеристика мемуарной литературы как исторического источника, ее виды и этапы развития в Беларуси.
- •30) Асноўныя помнікі мемуарнай літаратуры XVI – XVIII ст. Як гістарычная крыніца і іх характарыстыка.
- •31."Гістарычныя запіскі" ф.Еўлашоўскага : крыніцазнаўчы аналіз.
- •32.Запіскі замежных дыпламатаў і падарожнікаў XVI – XVIII ст. Як крыніца па гісторыі Беларусі.
- •33.Мемуарная літаратура як гістарычная крыніца ў XIX – хх ст. І асаблівасці яе вывучэння.
- •34.Характарыстыка этапаў развіцця і асноўных відаў мемуараў навейшага часу. Асаблівасці крыніцазнаўчага аналіза.
- •35. Прамова Мялешкі”: крыніцазнаўчы аналіз.
- •36.Перыядычны друк як гістарычная крыніца і этапы яго развіцця ў Беларусі. Праблемы крыніцазнаўчага вывучэння перыядычнага друку.
- •37. Перыядычныя выданні на тэрыторыі Беларусі ў канцы хvііі - пачатку хх ст.
- •38. Перыядычны друк у савецкі час. Этапы развіцця і праблемы крыніцазнаўчага вывучэння.
- •40.Віды заканадаўчых дакументаў Вялікага княства літоўскага і Рэчы Паспалітай. Асноўныя публікацыі матэрыялаў заканадаўства.
- •41. Земскія прывілеі як гістарычная крыніца.
- •42. Абласныя прывілеі як гістарычная крыніца, асаблівасці іх генезіса
- •43)Валасныя прывілеі як гістарычная крыніца.
- •44.Граматы гарадам (Магдэбургскія прывілеі) як гістарычная крыніца.
- •47.Статут 1588 і яго крыніцазнаўчая характарыстыка.
- •48. Канстытуцыі сеймаў Рэчы Паспалітай як гістарычная крыніца.
- •49.Тыпы I віды заканадаўчых дакументаў канца XVIII - пачатку XX ст. Публікацыі матэрыялаў заканадаўства.
- •50.Заканадаўчыя дакументы навейшага часу, IX класіфікацыя. Асноўныя публікацыі матэрыялаў заканадаўства.
- •51. Агульная характарыстыка актавых матэрыялаў, іх класіфікацыя і фармуляр.
- •52.Агульная характарыстыка матэрыялаў справаводства, іх класіфікацыя і агульныя прынцыпы вывучэння.
- •53.Дзяржаўнае справаводства Вялікага княства Літоўскага і віды дакументавання.
- •54.“Літоўская Метрыка” як гістарычная крыніца.
- •55. Эканоміка-геаграфічныя і гаспадарчыя апісанні канца XVI – першай паловы xiх ст.: віды і асаблівасці адлюстравання інфармацыі.
- •56.Ваенна-статыстычныя агляды губерняў як гістарычная крыніца.
- •57.Статыстычныя крыніцы па гісторыі Беларусі XIX - пачатку XX ст.
- •12. “Беларуска-літоўскі летапіс 1446 г.” як гістарычная крыніца: гісторыя стварэння, крыніцы і склад.
9)Пачатак летапісання: “Аповесць мінулых гадоў”. Крыніцы і значэнне “Аповесці...” для вывучэння гісторыі Беларусі.
ПВЛ – это летописный свод, который был сложен в Киеве, охватывает время с 20-х годов 12в. и помещенный в большинство летописных сводов 14-18в.в.
ПВЛ имела три редакции, однако сохранились только две последние:
1. Лаврентьевская имела списки:
Лаврентьевский;
Кенингсбергский (Радивилловский);
Троицкий.
2. Ипатьевская имела списки:
Ипатьевский;
Хлебниковский;
Погодинский;
Ермолаевский.
В этих редакциях описание погодных событий до 1110г. включительно являются одинаковыми. Можно встретить многочисленные свидетельства в подтверждение того, что эта часть была создана монахом Киево-Печерского монастыря Нестором. После начинаются расхождения, которые обнаруживают существование второй и третьей редакций.
В Лаврентьевской редакции текст ПВЛ содержит события до 1110г., а затем, после очередных записей под 1116г., есть приписка игумена киевского Выдубицкого монастыря Сильвестра о написании им этой летописи. Следы вмешательства Сильвестра в летопись Нестора особенно видно в последней части, а именно в тех местах, где разговор идет о взаимоотношениях Святополка Изяславовича и Владимира Мономаха. Таким образом, причину переработки летописи можно видеть в установлении в Киеве нового князя.
Ипатьевская редакция обнаружила стремление монахов Киево-Печерского монастыря вернуть ему честь центра летописания, что и вызвало очередную переработку летописи Нестора, однако по некоторым причинам она происходила на основе второй редакции. В списках Ипатьевской редакции подробное освящение событий доведено до 1118г. Последний редактор ПВЛ дополнил ее данными про семейные дела Мономаха и его отца Всеволода, уточнил сведения о призвании варягов и про византийских императоров, в родстве с которыми были Мономахи. В целом же ПВЛ сохранила то значение, которое дал ей Нестор-летописец.
Как каждое историческое произведение, ПВЛ имела определенные источники. Долгое время Нестора считали первым летописцем на восточнославянских землях. Однако уже первоначальный анализ выявил, что ПВЛ не является произведением, написанным от начала и до конца одним автором, и что основным источником ее были летописи 11в.
Основная особенность ПВЛ является в том, что Нестор стремился показать историю Руси в связи с всемирной историей. Среди ее источников можно выделить и Библию, и византийскую «Хронику Георгия Амартола», и «Житие Василия Нового», и «Летописец патриарха Никифора» и многое другое.
ПВЛ – наиценнейший источник по государственной и христианской истории всех восточных славян и белорусских земель в частности. Здесь мы встречаем сведения про расселение славянских племен, о первоначальной истории Полоцкого княжества, укороченный вариант рассказа про Владимира и Рагнеду, про князя Изяслава Брачиславовича и другие интересные материалы политической истории Беларуси. В ПВЛ приводятся самые разные сведения про Полоцк, Витебск, Минск, Туров, Пинск, Брест, Друцк и другие белорусские города.