I на 3-м курсе бду, быу прыняты у члены саюза пiсьменнiкау Беларусi. У

1957 Выходзiць яго першы зборнiк – “Песня у дарогу”. У вершах гэтага

зборнiка асвятляецца студэнцкая маладосць, каханне (“на схiле лета”,

“наша”). Пазней у паэме “100 вузлоу памяцi”.

Паэт даволi самакрытычна паставiуся да ранняга перыяда сваей творчасцi. У

яго i у маладым узросце былi вельмi сур’езныя i сталыя адносiны да творчай

працы. Зараз мы можам назваць шматлiкiя яго зборнiкi: “Прадвесня iдзе па

зямлi” (1959), “Неспакой” (1961), “Бальшак” (1965), “Перазовы” (1967),

“Лiсце трыпутнiку” (1962), “Выбраныя творы у 2х тамах” (1981), “Любоу

прасветлая” (1996). Шмат зборнiкау адрасована дзецям: “Зялены вострау”,

“Загадкi”. Для паэта вельмi блiзкiя тэмы гераiчнай памяцi народа i

гiстарычнае мiнулае роднага краю. Памяць вайны не адпускае паэта праз усе

жыцце, клiча вяртацца у маленства… “Зямля бацькоу: Лагойшчына мая”, “Ты

кажащ, я не ведаю вайны”. З жудасцю i трагiзмам, пракленам фашысцкаму

варварству прасякнута паэма “А ранiцы ужо не было”. Асаблiвую

заклапочанасць у паэта выклiкае праблема адносiн грамадскасцi да роднага

слова, да роднай мовы, “мовы майго народа”. Зауседы было роднае слова

прадметам асаблiвай павагi, адзнакай высокай культуры i iнтэллегентнасцi,

абурэнне i iронiя скiраваны да тых, хто вырасце з роднай мовы. Цеплыня,

чалавечнасць, адчуваюцца у яго творах пра адзiнокую старасць пакiнутых

бацькоу, пра адносiны да культурнай спадчыны свайго народа (“Спадчына”,

“Нарач”, “А дзе ж тая крынiчанька” i iнш.). У сваiх вершах ён пiша пра час

I пра сябе, пра аднауленне жыцця I пераемнасць пакаленняу, пра адчуджэнне

моладзi ад зямлi.

У фiласофскiх роздумах Гiлевiча на першым плане праблемы сучаснасцi:

экалогii i аховы духоуных скарбау народа. У вершы “Даруйце, родныя бары i

пушчы” паэт шкадуе, што не выступiу у абарону роднай зямлi i пушчы, якiя

знiшчалi. Не хавае свайго болю за недарэчнае умяшанне у прыроду (асушэнне

балот – “Рауняюць хлопцы рэчку”). Абурэнне паэта выклiкае таксама

варварскае знiшчэнне культурнай спадчыны мiнулых стагоддзяу. У вершы “Ах,

якая над Гайнай купальская ноч” выказвае свой сум па забытых абрадах i

звычаях, ен заклiкае да аднаулення забытых традыцый, выступае за

адраджэнне духоунай сутнасцi свайго народа. Дакрануцца да вытокау заклiкае

паэт у многiх творах. Калi гаварыць пра надзеннасць праблематыкi творау

Гiлевiча, то на пярэднi край барацьбы з рознымi грамадскiмi загонамi

выступае яго сатыра. Яму належаць вершы, фельетоны, байкi, жарты, нарысы.

Сатрычныя зборнiкi “Як я вучыуся жыць”, “Да новых венiкау”, “Кантора”.

З’яуляецца вельмi надзенным наступленне сатырычнай паэзii Гiлевiча на

хабарнiцтва, падхалiмства, п’янства, бюракратызм, эгаiзм, душэунае

апусташэнне.

Адзiн з цыклау яго паэзii – кнiга “Як я вучыуся жыць”, “Песенькi вяселага

Бурацiны”. Яны адрасаваны у першую чаргу дарослым, якiя рознымi спосабамi