18. “Вандроўныя” вобразы ў пасляваеннай замежнай літаратуры і раман ( я. Отчанашака «Рамэа, Джульета і цемра», п’еса м. Фрыша “Дон Джуан”, кніга п. Хандке “Дон Жуан”).

19.Антычны міф у мастацкай сістэме пасляваенных замежных аўтараў (навела к. Вольф «Касандра»).

Выкарыстанне традыцыйных сюжэтаў і вобразаў міфалагічнага паходжання - адна з вызначальных тэндэнцый сучаснага літаратурнага працэсу. Выклікае асаблівую цікавасць зварот у нямецкамоўнай літаратуры XX стагоддзя да траянскага цыклу міфаў. Пісьменнікі канцэнтруюць сваю ўвагу перш за ўсё на міфах, якія апавядаюць пра лёс роду Атрыдаў.

Своеасаблівую трактоўку атрымлівае адзін з найбольш стабільных, але які знаходзіцца на перыферыі Траянскага цыклу міфалагічны сюжэт пра Касандру. Міф пра пакуты грэцкай прарочыцы пераасэнсоўваецца пісьменніцай ў сувязі з разважаннямі аб мінулым і будучыні нямецкага народа. Аповесць К. Вольф «Касандра» з'яўляецца вольным пераказам міфа.

Імкнучыся надаць архаічнаму апавяданню сучаснае гучанне,пісьменніца захоўвае, вядомыя сюжэтныя вузлы міфа.

Для творчасці К. Вольф характэрны выбар у якасці галоўнай дзеючай асобы жанчыну якая пакутуе, моцная, пераадольвая сябе, кахае. Аповесць напісана ў форме маналогу, споведзі галоўнай гераіні. Аўтарскі каментар з'яўляецца толькі двойчы - у першым абзацы аповесці і ў апошніх яе радках - і фіксуе ўражанне, што ствараюць мікенскія разваліны на сучаснага чалавека. Усе падзеі падаюцца праз успрыманне Касандры, што надае ім суб'ектыўнасць, нягледзячы на міфалагічны сюжэт.

Аснову аповесці складае не столькі апавяданне аб знешніх падзеях у Трое перыяду вайны з грэкамі, колькі раскрыццё душэўных перажыванняў гераіні. Прарочыца прадказвае гібель двух народаў у бессэнсоўнай вайне. Мэта аўтара - не проста вольны пераказ міфа, але актуалізацыя яго сучаснага гучання. У аповесці К. Вольф віноўныя ў гібелі траянцаў - самі траянцы. Касандра фіксуе тры ступені падрыхтоўкі вайны: у Трое іх было прынята называць тры караблі, пасланыя да грэкаў. Два першыя неслі толькі пагрозы, трэці прывёз неабходны абодвум бакам падстава для вайны - Алену спартанскую. Але, нажаль, не было нават падставы - Парыс не прывёз Алену ў Трою, ён прывёз толькі прывід Алены. Саму ж царыцу адабраў у яго больш удачлівы цар Егіпта. Абыякавасць, ўсеагульны адчужэнне, эгацэнтрызм - у гэтым прычыны гібелі Троі. Вайна доўжылася 10 гадоў, пад сценамі Троі гінула два народы, а ў палацы цара Прыама ўсё таксама мірна працякала жыццё, шматлікае патомства Гекубы было занята толькі сабой, нават Касандра - прарочыца - успамінае пра вайну толькі часам, аддаючыся сумневам і пошукаў.

К. Вольф, у цэлым, варта за сюжэтам міфа, але непрыкметна на вачах у чытача адбываецца дэмафалагізацыя падзей. У аповесці, заснаванай на міфах, адсутнічае Алімп, адсутнічаюць багі. Прароцтва жа Касандры маюць значна больш трывалую аснову - праніклівасць, розум, уменне аналізаваць, ўсведамляць ёю і навакольнымі як дар звыш.

Уступаючы на жыццёвым шляху ў сутыкненне з людзьмі, нават любімымі ёю, Касандра не жадала паступіцца душэўным спакоем: «Нікому не належала я цалкам, толькі сабе». Гэта і выраклі яе на пакутлівае адзінота і неразуменне. Варта заўважыць, што падобны індывідуалізм быў чужы антычнасці адлюстроўванага перыяду. У падобнай інтэрпрэтацыі самасвядомасці гераіні адбіваецца мадэрнізацыя К. Вольф антычнага сюжэту і, перш за ўсё матываў учынкаў персанажаў аповесці, што робіць іх больш даступнымі сучаснаму чытачу, набліжае да сучасных праблемах.

Аб Касандры мы даведаемся толькі ад яе самой і толькі апасродкавана ад іншых персанажаў. Жыццёвы шлях Касандры - шлях страт: любімая дачка Прыама, яна нелюба Гекубе, незразумелая Траілу і Гектару, нават Прыаму і Энею.