- •Вопрос №1 Мовы мира и их классификация.
- •Вопрос №2 Мова, её функции и уласцивасци.
- •Вопрос №3 Мауленне, яго функцыи и тыпы.
- •Вопрос №4 Вусная и письмовая формы мовы.
- •Вопрос №5 Формы белорусской национальной мовы: литаратурная и дыялектная.
- •Вопрос №6 Систэмы норм беларускай литаратурнай мовы.
- •Вопрос №7 Гисторыя узникнення развицця беларускай мовы.
- •Вопрос №8 фанетыка и яе адзинки.
- •Вопрос №10 Гуки беларускай мовы и их класификацыя.
- •Вопрос №11 Фанетычныя асабливасци беларускай мовы.
- •Вопрос №12 Фанетычныя працэсы беларускай мовы.
- •Вопрос №13 Правапис о, э, а.
- •Вопрос №14 Правапис е, ё, я.
- •Вопрос №15 Правапис спалучэнняу галосных у иншамоуных словах.
- •Вопрос №16 Правапис д-дз, т-ц.
- •Вопрос №18 Правапис спалучэння зычных на стыку кораня и суффикса.
- •Вопрос №19 Правилы написання литар на стыку прыстауки и кораня.
- •Вопрос №20 Правапис прыстауных зычных и галосных.
- •Вопрос №21 Правапис змякчальнага мяккага знака.
- •Вопрос №22 Правапис раздзяляльнага мяккага знака и пастаноука апострафа.
- •Вопрос №24 Спосабы утварэння новых слоу.
- •Вопрос №25 Паняцце часцины мовы. Роля часцины мовы у сказе, их месца.
- •Вопрос №26 Самастойныя часцины мовы и их агульная характарыстыка.
- •Вопрос №28 Правапис суфиксау назоуникау.
- •Вопрос №29 Правапис складаных назоуникау (разам, праз злучок).
- •Вопрос №30 Правапис складаных прыметникау (разам, праз злучок).
- •Вопрос №31 Правапис складаных прыслоуяу (разам, праз злучок).
- •Вопрос №32 Личэбник: асабливасци ужывання, правапис, скланенне.
- •Вопрос №33 Дзеяслоу. Асабливасци спражэння дзеясловау.
- •Вопрос №34 правапис суфиксау дзеясловау.
- •Вопрос №35 Дзеепрыметник, Яго утварэнне и ужыванне.
- •Вопрос №36 Дзеепрыслоуе, яго утварэнне и ужыванне.
- •Вопрос №37 Словазлучэнне. Виды сувязи слоу у словазлучэнни.
- •Вопрос №39 Сказ. Тыпы сказау па мэце выказвання, паводле будовы.
- •Вопрос № 40 Просты сказ
- •Вопрос №41
- •Вопрос 42
- •Вопрос 43
- •Вопрос№ 45
- •Вопрос №53
- •Вопрос№54
- •Вопрос №55
Вопрос №31 Правапис складаных прыслоуяу (разам, праз злучок).
Разам: 1) прыслоуя утвораныя ад прыслоуяу пры дапамозе прыставак за, на, не (ня), пи, а таксама постфикса сьци, 2) прыслоуи утвораныя ад личэбникау: удвух, утрох, удзвюх, удваих, утраих, (па двух, па трох, па двое па трое), 3) прыслоуи утвораныя ад каротких и поуных прыметникау: зрэдку, злева, 4) прыслоуи, утвораныя ад назоуникау ва ускосных склонах: дадому, зверху, 5) прыслоуи, утвораныя ад займеникау пры дапамозе прыставак: нашто, навошта, зусим, 6) складаныя прыслоуи, першай часткай яких зъяуляецца займенник: штогод, штодзень, таксама, мимаволи.
Праз злучок: 1) прыслоуи з прыстаукай па, утвораная ад давальнага склону поуных прыметникау и прыналежных займенникау, 2) прыслоуи з прыстаукай па, утвораныя ад прыметникау на ы, 3) складаныя прыслоуи, у каторых паутараюцца аднолькавыя або близкия словы з мэтай узмацнення, ци прыблизнага абазначэння прыметы, колькасци, часу, месца, 4) прыслоуи з прыстаукай абы и постфиксам небудзь.
Вопрос №32 Личэбник: асабливасци ужывання, правапис, скланенне.
Личэбник – гэта самастойная часцина мовы, якая абазначае абстрактныя лики, колькасць прадметау, Але парадак их пры личэнни.
Личэбник мае марфалагичныя асабливасци: амаль усим личэбникам уласцива скланенне, личэбники, якия абазначаюць парадак прадметау пры личэнни, змяняюцца па ликах и родах, змяняюцца па ликах.
Синтаксичныя асабливасци: спалучэнне личэбникау тольки з назоуниками, у сказе личэбники, або спалучэнни личэбникау з назоугиками могуць выконваць ролю дзейника, выказника, дапаунення, акаличнасци.
Вопрос №33 Дзеяслоу. Асабливасци спражэння дзеясловау.
Дзеяслоу – гэта самастойная часцина мовы, якая абазначае дзеянне ци стан прадмета як працэс и мае уласцивыя ёй граматычныя катэгорыи.
Спражэнне – гэта змяненне дзеясловау па асобах и ликах ц цяперашним (будучым простым) часе абвеснага ладу.
Вопрос №34 правапис суфиксау дзеясловау.
Суффикс ава (ява) пишацца у неазначальнай форме и прошлым часе дзеясловау, якия у 1-й асобе адзиночнага лика канчаюцца на ую (юю).
Суффикс ива (ыва) у неазначальнай форме, прошлым и цяперашним часах дзеясловау пишацца пасля спалучэння зычных, у яких апошни р, л, м.
Суффикс ва у неазначальнай форме, у прошлым и цяперашним часе пишацца пасля адзиночных зычных, а таксама пасля спалучэння зычных, у яких апошни не р, л, н.
Вопрос №35 Дзеепрыметник, Яго утварэнне и ужыванне.
Дзеепрыметник – гэта неспрагальная дзеяслоуная форма, што абазначае прымету прадмета паводле дзеяння, якая праяуляецца у часе.
Утварэнне и ужыванне дзеепрыметникау.
Дзеепрыметники незалежнага стану: абазначаюць прымету паводле дзеяння, якое ажыццяуляе сама асоба ци прадмет. Дзеепрыметники незалежнага стану цяперашняга часу утвараюцца ад асновы неазначальнай формы пры дапамозе суфиксау л, ш, уш, и канчаткау прыметникау. Дзеепрыметники незалежнага стану цяперашняга часу утвараюцца ад асновы дзеясловау цяперашняга часу пры дапамозе суфиксау уч (юч), ач (яч) и канчаткау прыметникау. Дзеепрыметники незалежнага стану прошлага часу з суффиксам л пашыраны у беларускай мове.Дзеепрыметники незалежнага стану прошлага часу у беларускай мове ужываюцца з суффиксами ш, уш, аб, а у цяперашним часе з суффиксами ач, яч, уч, юч, ем, им.
Дзеепрыметники залежнага стану: абазначаюць прымету паводле дзеяння, якое утвараецца иншым прадметам ци асобай. Дзеепрыметники залежнага стану прошлага часу утвараюцца ад асновы неазначальнай формы пры дапамозе суфиксау н, ен, ан, он, ён, т, и канчаткау прыметникау. У беларускай мове дзеепрыметники залежнага стану прошлага часу пишуцца з адным н. Дзеепрыметника залежнага стану прошлага часу з суффиксами ан, ен, н, т шырока выкарыстоуваюцца у беларускай мове.