- •Вопрос №1 Мовы мира и их классификация.
- •Вопрос №2 Мова, её функции и уласцивасци.
- •Вопрос №3 Мауленне, яго функцыи и тыпы.
- •Вопрос №4 Вусная и письмовая формы мовы.
- •Вопрос №5 Формы белорусской национальной мовы: литаратурная и дыялектная.
- •Вопрос №6 Систэмы норм беларускай литаратурнай мовы.
- •Вопрос №7 Гисторыя узникнення развицця беларускай мовы.
- •Вопрос №8 фанетыка и яе адзинки.
- •Вопрос №10 Гуки беларускай мовы и их класификацыя.
- •Вопрос №11 Фанетычныя асабливасци беларускай мовы.
- •Вопрос №12 Фанетычныя працэсы беларускай мовы.
- •Вопрос №13 Правапис о, э, а.
- •Вопрос №14 Правапис е, ё, я.
- •Вопрос №15 Правапис спалучэнняу галосных у иншамоуных словах.
- •Вопрос №16 Правапис д-дз, т-ц.
- •Вопрос №18 Правапис спалучэння зычных на стыку кораня и суффикса.
- •Вопрос №19 Правилы написання литар на стыку прыстауки и кораня.
- •Вопрос №20 Правапис прыстауных зычных и галосных.
- •Вопрос №21 Правапис змякчальнага мяккага знака.
- •Вопрос №22 Правапис раздзяляльнага мяккага знака и пастаноука апострафа.
- •Вопрос №24 Спосабы утварэння новых слоу.
- •Вопрос №25 Паняцце часцины мовы. Роля часцины мовы у сказе, их месца.
- •Вопрос №26 Самастойныя часцины мовы и их агульная характарыстыка.
- •Вопрос №28 Правапис суфиксау назоуникау.
- •Вопрос №29 Правапис складаных назоуникау (разам, праз злучок).
- •Вопрос №30 Правапис складаных прыметникау (разам, праз злучок).
- •Вопрос №31 Правапис складаных прыслоуяу (разам, праз злучок).
- •Вопрос №32 Личэбник: асабливасци ужывання, правапис, скланенне.
- •Вопрос №33 Дзеяслоу. Асабливасци спражэння дзеясловау.
- •Вопрос №34 правапис суфиксау дзеясловау.
- •Вопрос №35 Дзеепрыметник, Яго утварэнне и ужыванне.
- •Вопрос №36 Дзеепрыслоуе, яго утварэнне и ужыванне.
- •Вопрос №37 Словазлучэнне. Виды сувязи слоу у словазлучэнни.
- •Вопрос №39 Сказ. Тыпы сказау па мэце выказвання, паводле будовы.
- •Вопрос № 40 Просты сказ
- •Вопрос №41
- •Вопрос 42
- •Вопрос 43
- •Вопрос№ 45
- •Вопрос №53
- •Вопрос№54
- •Вопрос №55
Вопрос 42
Складаназалежны сказ, у яким частки сказа залежаць адна ад другой, нераунапрауныя, звязаны памиж сабой падпарадкавальнай сувязью. Даданая частка, якая стаиць у сярэдзине галоунай выдзяляецца косками з двух бакоу. Коска неставицца у сказе з некалькими аднарадными сузалежными частками кали яны звязваюцца адзиночными злучниками и, ци , або. Працяжник можа ставицца пасля даданай частки або некальких даданых частак , кили яны размешчаны перад галоунай и вымауляюцца з умоцненай интанацией. Двукропье ставицца пасля галоунай частки разкрываюць сэнс слоу адно, аднаго у галоунай частцы и памиж ими можна уставить словы.
Вопрос 43
Бяззлучникавы сказ у яким частки сказа звязаны па сэнсе и интанацыйна .Коска ставица памиж частками ,у яких выражаюцца адносины адначасовасци ци паслядоунасци.Двукропъе ставица а)кали другая частка ци частки паясняе, удакладняе змест першай; памиж частками можна уставить злучники што, як,ци словы.б)кали другая частка абазначае прычыну таго,пра што гаворыца у першай в)кали др. частка дапауняе першую, памиж частками можна уставить злучники што,як,ци словы.г)кали першая частка абагульняе настпныя
Вопрос№ 45
Мнагазначнасць – уласцивасци слоу мець некальки лексичных значэнняу . Метафара – гэта слова або выраз ужитыя з пераносным значэннем на аснаве падабенства. Метанимия - перанясення имени аднаго прадмета на други на аснове их знешняй ци унутранней сувязи. Синекдаха – перанясенне назвы паводле колькаснай прыметы : частки замест цэлага, адзиночнага лику замест множнага лику, видавога замест радавога.
Вопрос № 46
Сiнонiмы – гэта словы, якiя абазначаюць адно паняцце, Але адрознiваюцца адценнямi значэння або стылiстычнай афакрбоукай, гучаннем i напiсаннем: клiкаць – зваць, гукаць.
Семантычныя сiнонiмы адрознiваюцца сэнсавымi адценнямi значэння.
Стылiстычныя сiнонiмы маюць розную стылiстычную афарбоуку.
Паронiмы – гэта аднакарэнныя словы з падобным гучаннем, Але рознымi значэннямi.
Вопрос № 47
Антонiмы – гэта пары слоу з супрацьлеглымi значэннямi.
Амонiмы – два або больш слоу, якiя гучаць аднолькава, Але маюць разныя значэннi: смлiць або юшка.
Лексiчныя амонiмы – гэта словы, якiя адносяцца да адной часцiны мовы, супадаюць напiсаннем i гучаннем ва усiх формах поунасцю або часткова: метрыка або кар`ер.
Марфалагiчныя амонiмы , або амаформы – гэта словы, якiя звычайна адносяцца да розных часцiн мовы, супадаюць гучаннем i напiсаннем у адной цi некалькiхмарфалагiчных формах: вусны,соты.
Фанетычныя амонiмы, або амафоны – гэта словы, якiя гучаць аднолькава, а пiшуцца па-рознаму плод i плот.
Графiчныя амонiмы, або амографы – гта словы, якiя пiшуцца аднолькава, Але адрознiваюцца у вымауленнi месцам нацiску: музыка музыка.
Вопрос № 48
Слова - гэта фанетычна i граматычна аформленная адзiнка мовы з пэуным значэннем.
Значэнне слова – гэта прынятая грамадствам суадноснасть гукавой абалонкi слова з пэуным прадметам цi з`явай рэчаiснасцi.
Паняцце – гэта абагуленае уяуленне людзей пра iстотныя прадметы i уласцiвасцi прадметау, з`яу рэчаiснасцi.
Лексiчнае значэнне перадаецца асновай слова, граматычнае значэнне выражаецца канчаткам, прыназоунiкам i канчаткам адначасова, прыстаукай, суфiксам, прыстаукай i суфiксам, нацiскам, формами лiку,часу, ладу i iнш.
Вопрос № 49
Актыуная лексiка – гэта усе сучасныя вядомыя i зразумелыя нам словы, якiя не маюць адзнак устарэласцi цi навiзны.
Пасiуная лексiка – гэта рэдкаужывальныя словы, якiя маюць адценне устарэласцi або навiзны.
Вопрос № 50
Да агульнаужывальнай лексiкi адносяцца шматлiкiя словы, якiя не абмежаваны ва ужываннi, могуць выкарыстоувацца ва усiх моуных стылях i складаюць устойлiвую аснову сучаснай беларускай мовы: мацi,бацька,святло,краiна i т.д.
Вопрос № 51
Стыль мовы – гэта сукупнасць прыёмау адбору i выкарыстання моуных сродкау у залежнасцi ад характару I зместу выказвання, з улiкам таго, дзе, калш, для чаго I Каму выказваецца думка.
Вопрос№ 52
Размоины (размоуна-бытавы, гутарковы) стыль абслугоувае сферу бытавых зносiн i часцей выкарыстоуваецца у форме вуснага маулення (у пiсьмовай форме у тэкстах мастацкага стылю, асобных жанрах публiцыстычнага). Асаблiвасцi жывога, вуснага маулення вызначаюць у большасцi асаблiвасцi размоунага стылю, для якога характэрна нязмушанасць, суб'ектыунасць, дыялагiчнасць i эмацыянальнасць.
Так, нязмушанасць, адсутнасць спецыяльнай падрыхтоукi да гаворкi, размовы дзвюх або некалькiх асоб вядзе да выкарыстання, з аднаго боку, фрагментау размовы, няпоуных сказау, экспрэсiуна-эмацыянальнай лексiкi, пытальных i пабуджальных сказау, а з другога — розных нямоуных, цi невербальных, сродкау: жэстау, мiмiкi, разнастайных рухау.