- •1. Перыядызацыя замежнай літаратуры 2 паловы 20 стагоддзя
- •4. Праблематыка і паэтыка літаратурнай антыўтопіі другой паловы хх ст. (р. Мёрль, к. Вонегут, р. Брэдберы, э. Бёрджэс, с. Лем і інш.).
- •6.Прыпавесць э. Хэмінгуэя «Стары і мора». Падтэксты і ключавая фраза твора.
- •7. «Пластычны тэатр» т. Уільямса (п»еса «Шкляны звярынец»).
- •8.Новы лацінаамерыканскі раман: змест паняцця, асноўныя тэмы, Мастацкая спецыфіка. «Магічны рэалізм» лацінаамерыканскай прозы.
- •9. . Раман г. Гарсіа Маркеса «Сто год адзіноты»: асаблівасці сюжэта і кампазіцыі, міфалагічныя і літаратурныя крыніцы. «Магічны рэалізм» рамана.
- •16. Э.Базэн і французскі “сямейны раман” (“Устань і ідзі”).
- •17. Экзістэнцыяльныя праблемы ў творчасці м. Фрыша (раман “Хомо Фабер”).
- •18. “Вандроўныя” вобразы ў пасляваеннай замежнай літаратуры і раман ( я. Отчанашака «Рамэа, Джульета і цемра», п’еса м. Фрыша “Дон Джуан”, кніга п. Хандке “Дон Жуан”).
- •19.Антычны міф у мастацкай сістэме пасляваенных замежных аўтараў (навела к. Вольф «Касандра»).
- •21. Псіхалагічная проза другой паловы хх ст (раман ф. Саган “Ці любіце вы Брамса?”).
- •27. Творчасць м.Кундэры ў кантэксце сусветнай літаратуры (раман Невыносная лёгкасць быцця).
- •34. Камю і экзістэнцыялізм: ад сцвярджэння абсурду да бунту супраць яго (раман “Чума”)
- •35. Маральна-філасофскія праблемы ў рамане а. Камю “Падзенне”. Камю і Дастаеўскі
- •38.Праблематыка і паэтыка «тэатра абсурду». Аналіз адной з «антыдрам» (с. Бэкет, э. Іанеска, в. Гавэл, с. Мрожак, т. Стопард, г. Пінтэр).
- •40. Праблематыка і паэтыка «новага рамана». Аналіз аднаго з «неараманаў» (н. Саррот, а. Роб-Грые, м. Бютор, к. Сімон).
- •41. Апавядальнае майстэрства г. Грас (“Бляшаны барабан”)
- •46. Маральныя каштоўнасці ў “грамадстве спажывання” (“Элементарныя часцінкі” м. Уэльбек).
- •48. Маральна-філасофскае асэнсаванне Чарнобыльскай катастрофы ў аповесці к. Вольф “Аварыя”.
16. Э.Базэн і французскі “сямейны раман” (“Устань і ідзі”).
«Устань і ідзі» - твор, выкрывае сацыяльна-псіхалагічныя наступствы другой сусветнай вайны. У гэтым рамане Э. Базен апявае мужнасць, вынослівасць, перамагу над злом, барацьбу за жыццё і за тое, што робіць жыццё выдатней. Аўтар распавядае пра дзяўчыну, Канстанцыю Орглез, якая патрапіла пад бамбёжку і якая стала інвалідам. Яна прыкаваная да інваліднай каляскі, але мужна змагаецца з хваробай, ды яшчэ і імкнецца дапамагчы іншым.
Базен Эрвэ (1911-1996) - французскі пісьменнік. Удзельнік Руху Супраціву. Рэзкае асуджэнне прыватнага жыцця і маралі буржуа, драматызм сямейных канфліктаў, супрацьстаянне героя распаду сучасных маральных асноў - у аснове сатырык-псіхалагічнай трылогіі «Сям'я Рэза» (1948-72), цыкла «сямейных» псіхалагічных раманаў: «Дзеля сына» (1960), «Шлюбная жыццё» (1967), «Анатомія аднаго разводу» (1975). Філасофскі раман-рэпартаж «шчасліўцы з выспы" Роспачы "» (1970). Аповесць пра Чылі «І агонь пажырае агонь» (1978). Прэзідэнт Ганкураўскай акадэміі (з 1977). Эрвэ Базен - майстар псіхалагічнага аналізу, яго творы не пакідаюць чытача раўнадушным.
17. Экзістэнцыяльныя праблемы ў творчасці м. Фрыша (раман “Хомо Фабер”).
Падзеі разгортваюцца ў 1957 г. Вальтэр Фабер, пяцідзесяцігадовы інжынер, швейцарац па паходжанні, працуе ў ЮНЕСКА і займаецца наладжваннем вытворчага абсталявання ў прамыслова адсталых краінах. Па працы яму даводзіцца часта падарожнічаць. Ён вылятае з Нью-Ёрка ў Каракас, аднак яго самалёт з-за непаладак у маторы вымушаны здзейсніць аварыйную пасадку ў Мексіцы, у пустыні Тамаулипас. За тыя чатыры дні, што Фабер праводзіць разам з астатнімі пасажырамі ў распаленай пустыні, ён збліжаецца з немцам Гербертам Хенк, які ляціць да свайго брата, які кіруе тытунёвай плантацыяй фірмы «Хенк-Бош», у Гватэмалу. У размове нечакана высвятляецца, што братам Герберта з'яўляецца не хто іншы, як Ёахім Хенк, блізкі сябар маладосці Вальтэра Фабер, аб якім ён нічога не чуў ужо каля дваццаці лет.До другой сусветнай вайны, у сярэдзіне трыццатых гадоў, Фабер сустракаўся з дзяўчынай па імі Ганна. Іх звязвала ў тыя гады моцнае пачуццё, яны былі шчаслівыя. Ганна зацяжарыла, але па асабістых матывах і, у пэўнай ступені, з-за нестабільнасці палітычнай сітуацыі ў Еўропе сказала Фабер, што нараджаць не будзе. Сябар Фабер лекар Іаахім павінен быў зрабіць Ганне аперацыю па перапынення цяжарнасці. Неўзабаве пасля гэтага Ганна збегла з мэрыі, дзе павінна была зарэгістраваць свой шлюб з Фабер. Фабер пакінуў Швейцарыю і адзін з'ехаў па працы ў Багдад, у працяглую камандзіроўку. Адбылося гэта ў 1936 г. У далейшым пра лёс Ганны яму нічога не было известно.Герберт паведамляе, што пасля ад'езду Фабер Іаахім ажаніўся на Ганне і ў іх нарадзіўся дзіця. Аднак праз некалькі гадоў яны развяліся. Фабер робіць некаторыя падлікі і прыходзіць да высновы, што які нарадзіўся ў іх дзіця не яго. Фабер прымае рашэнне далучыцца да Герберту і наведаць свайго даўняга сябра ў Гватемале.Добравшись пасля двухтыднёвага падарожжа да плантацыі, Герберт і Вальтэр Фабер даведаюцца, што за некалькі дзён да іх прыезду Іаахім павесіўся. Яны здраджваюць яго цела зямлі, Фабер вяртаецца дадому ў Каракас, а Герберт застаецца на плантацыі і замест брата становіцца яе кіраўніком. Завяршыўшы наладку абсталявання ў Каракасе, перад адлётам на калёквіум ў Парыж Фабер вяртаецца ў Нью-Ёрк, дзе жыве большую частку часу і дзе яго чакае Айві, яго палюбоўніца, вельмі дакучлівая замужняя маладая асоба, да якой Фабер не мае моцных пачуццяў. Аб'еўшыся за кароткі тэрмін яе грамадствам, ён вырашае змяніць свае планы і, насуперак звычаю, каб хутчэй расстацца з Айві, выязджае з Нью-Ёрка на тыдзень раней вызначанага тэрміну і дабіраецца да Еўропы не на самалёце, а на теплоходе.На борце цеплахода Фабер знаёміцца з маладзенькай рудавалосай дзяўчынай. Пасля навучання ў Ельскім універсітэце Сабет (або Элисабет - так завуць дзяўчыну) вяртаецца да маці ў Афіны. Яна плануе дабрацца да Парыжа, а затым аўтастопам паездзіць па Еўропе і скончыць сваё падарожжа ў Греции.На цеплаходзе Фабер і Сабет шмат размаўляюць і, нягледзячы на вялікую розніцу ва ўзросце, паміж імі зараджаецца пачуццё прыхільнасці, пазней перарастаюць у каханне. Фабер нават прапануе Сабет выйсці за яго замуж, хоць раней не думаў звязаць сваё жыццё з якой-небудзь жанчынай. Сабет не прымае яго прапановы сур'езна, і пасля прыбыцця цеплахода ў порт яны расстаются.В Парыжы яны выпадкова сустракаюцца зноў, наведваюць оперу, і Фабер вырашае суправаджаць Сабет ў паездцы па поўдні Еўропы і тым самым пазбавіць яе ад магчымых непрыемных выпадковасцяў, звязаных з падарожжам аўтастопам . Яны заязджаюць ў Пізу, Фларэнцыю, Сіене, Рым, Асізі. Нягледзячы на тое, што Сабет цягае Фабер па ўсіх музеях і гістарычных славутасцях, да якіх ён не паляўнічы, Вальтэр Фабер шчаслівы. Яму адкрылася невядомае дагэтуль пачуццё. Між тым час ад часу ў яго з'яўляюцца непрыемныя адчуванні ў вобласці страўніка. Спачатку гэта з'ява амаль яго не беспокоит.Фабер не ў стане растлумачыць сабе, чаму пасля сустрэчы з Сабет, гледзячы на яе, ён усё часцей пачынае ўспамінаць Ганну, хоць відавочнага вонкавага падабенства паміж імі не існуе. Сабет жа часта распавядае Вальтару аб сваёй маці. З размовы, якая адбыла