- •1. Перыядызацыя замежнай літаратуры 2 паловы 20 стагоддзя
- •4. Праблематыка і паэтыка літаратурнай антыўтопіі другой паловы хх ст. (р. Мёрль, к. Вонегут, р. Брэдберы, э. Бёрджэс, с. Лем і інш.).
- •5. “Амерыканская мара” і «амерыканская трагедыя» ў пасляваеннай літаратуры зша (раман Дж. Стэйнбека «Зіма трывогі нашай»).
- •6.Прыпавесць э. Хэмінгуэя «Стары і мора». Падтэксты і ключавая фраза твора.
- •7. «Пластычны тэатр» т. Уільямса (п»еса «Шкляны звярынец»).
- •8.Новы лацінаамерыканскі раман: змест паняцця, асноўныя тэмы, Мастацкая спецыфіка. «Магічны рэалізм» лацінаамерыканскай прозы.
- •9. . Раман г. Гарсіа Маркеса «Сто год адзіноты»: асаблівасці сюжэта і кампазіцыі, міфалагічныя і літаратурныя крыніцы. «Магічны рэалізм» рамана.
- •10. Біблейскія тэмы, матывы і вобразы ў замежнай літаратуры другой паловы хх ст. (раман м. Атэра Сільвы “і стаў той камень Хрыстом”)
- •11. Замежны палітычны раман другой паловы хх ст.: асноўныя тэмы, мастацкая спецыфіка (“Ціхі амерыканец” г.Грына)
- •16. Э.Базэн і французскі “сямейны раман” (“Устань і ідзі”).
- •17. Экзістэнцыяльныя праблемы ў творчасці м. Фрыша (раман “Хомо Фабер”).
- •18. “Вандроўныя” вобразы ў пасляваеннай замежнай літаратуры і раман ( я. Отчанашака «Рамэа, Джульета і цемра», п’еса м. Фрыша “Дон Джуан”, кніга п. Хандке “Дон Жуан”).
- •19.Антычны міф у мастацкай сістэме пасляваенных замежных аўтараў (навела к. Вольф «Касандра»).
- •21. Псіхалагічная проза другой паловы хх ст (раман ф. Саган “Ці любіце вы Брамса?”).
- •27. Творчасць м.Кундэры ў кантэксце сусветнай літаратуры (раман Невыносная лёгкасць быцця).
- •28. Аповесць е.Анджыеўскага “Брама раю”. Алегарычны сэнс твора, асаблівасці мастацкай тэхнікі
- •30. Феномен постмадэрнізму: этымалогія і змест паняцця, сферы яго прыкладання, найбуйнейшыя постаці.
- •33. Постмадэрнізм у творчасці лацінаамерыканскіх пісьменнікаў (х.Л. Борхес, х. Капртасар, а. Поссэ і інш.)
- •34. Камю і экзістэнцыялізм: ад сцвярджэння абсурду да бунту супраць яго (раман “Чума”)
- •35. Маральна-філасофскія праблемы ў рамане а. Камю “Падзенне”. Камю і Дастаеўскі
- •37. “Тэатр абсурду”: сэнс паняцця, асаблівасці мастацкай тэхнікі “антыдрам”
- •38.Праблематыка і паэтыка «тэатра абсурду». Аналіз адной з «антыдрам» (с. Бэкет, э. Іанеска, в. Гавэл, с. Мрожак, т. Стопард, г. Пінтэр).
- •39. “Новы раман” у французскай літаратуры. Два адгалінаванні “новага рамана”
- •40. Праблематыка і паэтыка «новага рамана». Аналіз аднаго з «неараманаў» (н. Саррот, а. Роб-Грые, м. Бютор, к. Сімон).
- •41. Апавядальнае майстэрства г. Грас (“Бляшаны барабан”)
- •43. Канцэпцыя чалавека і свету ў рамане р. Гары “Абяцанне на досвітку”
- •44. Сацыяльныя праблемы хх ст у літаратуры “фэнтазі” (эпапея “Уладар пярсцёнкаў” Толніена)
- •45. Маральна-этычная праблематыка ў творах пісьменнікаў славянскіх краін (аповесць п. Вежынава “Бар’ер”).
- •46. Маральныя каштоўнасці ў “грамадстве спажывання” (“Элементарныя часцінкі” м. Уэльбек).
- •47. Замежная літаратура 2 пал хх ст. У беларускай культурнай прасторы: уплывы, тыпалогія, пераклады.
- •48. Маральна-філасофскае асэнсаванне Чарнобыльскай катастрофы ў аповесці к. Вольф “Аварыя”.
38.Праблематыка і паэтыка «тэатра абсурду». Аналіз адной з «антыдрам» (с. Бэкет, э. Іанеска, в. Гавэл, с. Мрожак, т. Стопард, г. Пінтэр).
Тэатр абсурду - адна з самых яркіх з'яў у літаратуры сярэдзіны XX стагоддзя. Творчасць С. Бекета, Э. Іанеска перавярнула ўсе ўяўленні пра сутнасць і формы тэатральнага мастацтва. Свет у творах тэатра абсурду паўстае алагічным, глабальна бессэнсоўным, што суправаджаецца пачуццём роспачы, безвыходнасці, адчуваннем краху ўсіх светапоглядных падыходаў і трактовак сучаснага быцця чалавека.
Дыялогі персанажаў недарэчныя і бессэнсоўныя, трагізм гэтай абсурднасці перадаецца праз паўсюднае выкарыстанне прыёмаў гратэскака, абсурдызацыі, іранічнага смеху. Э. Іанеска зваў свой тэатр "антытэматычным, антыидэалагічным, антырэалістычным". Паколькі сучасны свет знаходзіцца ў стане распаду, то на сцэне павінен запанаваць распад татальны: слоў, дзеянняў, характараў, акалічнасцяў, драматургічных канонаў, жанраў і стыляў.
Можна вылучыць шэраг рыс паэтыкі тэатра абсурду:
*звычайна адсутнасць сюжэтнай лініі; замест яе выкарыстоўваюцца цыклы "вольна бягучых выяў", якія ўплываюць на тое, як публіка інтэрпрэтуе п'есу;
*у цэнтры ўвагі знаходзіцца неспасціжнасць свету ці спроба рацыяналізаваць ірацыянальны, неўпарадкаваны свет;
*мова выступае як перашкода зносінам, якая, у спаю чаргу, у яшчэ большай ступені ізалюе індывіда, такім чынам робячы гаворку практычна бескарыснай.
Іншымі словамі, абсурдысцкая п'еса стварае асяроддзе, у якой людзі з'яўляюцца самотнымі, падобнымі на блазнаў персанажамі, якія валакуцца па жыцці таму, што не ведаюць, што яшчэ можна рабіць. Часта персанажы застаюцца разам толькі таму, што баяцца заставацца ў адзіноце ў такім незразумелым свеце.
Іанеска «Лысая спявачка».
У драматургіі гэтага кірунку, як правіла, няма бачнай інтрыгі, няма сюжэту. Аўтары парой наўмысна "разбіваюць" усякі сюжэт, пазбаўляючы яго якой-небудзь узаемазвязанасці. Яны нават адмаўляюцца ад рэалізму і ў гэтым няма нічога абсурднага. Ніхто з іх не кажа, што чалавек сам па сабе абсурдны, але ўсё гэта робіцца для таго, каб пазбавіцца ад звыклых уяўленняў, клішэ і прабіцца да фундаментальных праўд, асновам быцця чалавека. "Тэатр закліканы вучыць чалавека волі выбару - пісаў Іанеска - … а ён не разумее і ўласнага жыцця і самога сябе. Вось адгэтуль… і нарадзіўся наш тэатр" .
"Лысая спявачка" - першая п'еса франка-румынскага драматурга Эжэна Іанеска. Напісана ў 1948 году, упершыню пастаўлена Нікаля Батаем у парыжскім Тэатры паўночнікаў; прэм'ера адбылася 11 траўня 1950 г. П'еса не мела поспеху - датуль, пакуль знакамітыя пісьменнікі і крытыкі, у ліку якіх Жан Ануй і Раймон Кено, не падтрымалі яе. П'еса стала адной з самых часта папулярных у Францыі.
Сюжэт. Дзеянне ўяўляе сабою гутарку ў ангельскай хаце ў наваколлях Лондана, які робіцца ўсё больш дзіўным, бессэнсоўным і алагічным. Удзельнікі гутаркі - дзве шлюбныя пары, Сміты і Мартены, прыслужніца і пажарнік.
Аналіз. Асноўная ідэя п'есы не ляжыць на паверхні, што характэрна для большасці п'ес тэатра абсурду. Прынята лічыць, што яна выяўляе марнасць спроб асэнсаванай камунікацыі ў сучасным грамадстве. Тэкст мае шмат высноў, не адпаведных спасылкам, што стварае ўражанне, што персанажы нават не слухаюць адзін аднаго ў апантаных спробах быць пачутымі. Калі п'еса ставілася першы раз, лічылася, што гэта можа быць пародыя. У эсэ, напісаным для крытыкаў, Іанеска заявіў, што ў яго не было намераў напісаць пародыю.
Паводле Іанеска, у яго было некалькі варыянтаў фіналу, у тым ліку кульмінацыя, у якой "аўтар" ці "дырэктар" супрацьстаіць публіцы, і нават варыянт, у якім у публіку страляюць з кулямётаў. Урэшце было абрана таннейшае рашэнне - цыклічнасць п'есы. Іанеска сказаў у адным з інтэрв'ю: "Я жадаў напоўніць п'есу сэнсам, паўтарыўшы яе з двума персанажамі. Такім чынам, канец становіцца пачаткам, але, паколькі ў п'есе дзве пары, першы раз яна пачынаецца са Смітамі, а другі - з Мартэнамі, маючы на ўвазе ўзаемазаменнасць персанажаў: Сміты - гэта Мартены, а Мартены - гэта Сміты".