Запісана ў в. Салтанава Рэчыцкага р-на

ад Кляцоўскай Марыі Іванаўны, 1935 г. н.,

студэнткай Васілюк А.

Нельга дарыць букет кветак, у якіх ёсць жоўтыя кветкі: маладыя разам доўга не пражывуць, разыйдуцца.

Нельга прышпульваць кветкі на пояс, таму што будуць цяжкімі роды.

Плацце павінна быць ніжэй калена: чым даўжэй плацце, тым даўжэй замужжа.

Ці, напрыклад, нявесту не апранае сяброўка, якая мае такое імя, як і нявеста.

Запісана ў в. Патапаўка Буда-Кашалёўскага р-на

ад Макаранка Надзеі Фёдараўны, 1941 г. н.,

студэнткай Сілінай А. У.

Як пакойнік да свадзьбы, значыць, свадзьбы не будзе.

Калі дождж і снег на свадзьбу, значыць, багатымі будуць.

Запісана ў в. Казярогі Лоеўскага р-на

ад Каляда Таццяны паўлаўны, 1944 г. н.,

студэнткамі Унукоўскай В., Жукоўскай А.,

Балакішыевай Ю., Каляснёвай І, Бандарчук Т., Ціваненка І.

Калі памёр хтосьці з бацькоў маладых, то радзіцелі не сустракаюць, сустракаюць хросныя.

Штоб жызня была шчаслівая, пасыпалі маладых жытам, канфетамі.

Запісана ў в. Белы Калодзеж Лоеўскага раёна

ад Герасенка Раісы Васільеўны, 1938 г. н.,

перасяленкі з в. Азершчына Рэчыцкага р-на,

студэнткамі Унукоўскай В., ЖукоўскайА.,

Балакішыевай Ю.,Каляснёвай І., Бандарчук Т.,

Ціваненка І.

Калі пякуць каравай, падпяразаюцца пярэднікам. Без пярэдніка ты не імееш права…Пярэднік, дзе ты ні будзеш, ты вяздзе пройдзеш. Калі будзеш без пярэдніка, каравай не палучыцца.

Яшчэ каравай павінны замешваць жэншчыны, якія ўсю сваю жызнь з адным мужам. Каб і маладым усю жызнь пражыць разам.

Каравай бралі ў платочак, бо голымі рукамі нельзя, ето ж святое.

Запісана ў г. Хойнікі

ад перасяленкі з в. Дворышчы Хойніцкага раёна

Ходас Марыі Адамаўны, 1914 г. н.,

студэнткамі Салаўёвай Т., Вайтовіч К.

У каравайнае цеста дабаўлялі гарэлкі трошкі, штоб жаніху і нявесце жылося добра.

Нельзя было, штоб каравай голымі рукамі бралі. Нада, штоб бралі бумажку або шчэ што-нібудзь.

Запісана ў в. Калініна Гомельскага раёна

ад Хамяковай Анастасіі Васільнўны, 1927 г. н.,

студэнткай Шупляковай Г.

Калі пеклі каравай, то глядзелі, штоб добры атрымаўся каравай, без трэшчын, прыгожы. Каб жыццё маладых таксама было без разладу і шчаслівым.

Запісана ў в. Каменка Чачэрскага р-на

ад Беляковай Таццяны Юр’яўны, 1922 г. н.

студэнткай Сярогавай В.

Каравай павінна була пекць жанчына, якая нядаўна выйшла замуж, каб рана не аўдавець.

Каравай не павінен быў трэснуць. Казалі, калі каравай прыгожы, будзе добрае жыццё.

Запісана ў в. Насовічы Добрушскага р-на

ад Сімуты П.Д., 1924 г. н.

студэнткай Корж Т.

Каравай выпякалі толькі замужнія і тыя, якія ў пары жылі, каб пара маладая доўга жыла.

Запісана ў в. Баец Калінкавіцкагага р-на

Грамовіч Надзеі Іосіфаўны, 1939 г. н.,

студэнткай Хмяльніцкай І. М.

Калі каравай на вяселле ўкусілі жаніх і нявеста, то яны павінны адны яго з’есці, нікому не даваць, каб было шчаслівае жыццё.

Запісана ў в. Патапаўка Буда-Кашалёўскага р-на

ад Макаранка Надзеі Фёдараўны, 1941 г. н.,

студэнткай Сілінай А. У.

Каравай выпякаюць каравайніцы, замужнія жанчыны, не бяздзетныя, тыя, хто добра жыве ў шлюбе.

Цеста мясілі так, каб цеста не сціскалася ў кулак, каб маладыя жылі дружна, не біліся. Каравай сажаў у печ мужчына.

Калі каравай расколваўся, то будучы муж ці жонка хутка памрэ.

Запісана ў в. Малешава Брэсцкай вобл.

ад Будзько Ганны Антонаўны, 1938 г. н.,

студэнткай Ярмоліч Г.У.

На втарой дзень у каго-небудзь са сватоў лавілі курыцу жывую. Гэту курыцу далжны былі паймаць. Жывую далжны былі разарваць на часці і засмаліць.

Такое было павер’е, што на втарой дзень далжны абязацельна зжарыць. Яна какім-та образом абазначала, што дзевушка, выхадзя замуж, церает дзевственносць, в таком плане.

Запісана ў г. Гомель

ад перасяленкі з в. Чкалава Гомельскага раёна

Шумілінай Зінаіды Іванаўны,

студэнткамі Юрчанка Н., Радзькінай Т.

На другі дзень госці бялілі печку, каб жыццё маладых було светлае і чыстае, як пабеленая печ.