Сага о Ньяле. (Канцельсон и др)

Библиотека группы Асатру

«Vilt þú að eg segi þér það,» segir Njáll, «er eigi er fram komið? Þú munt ríða til þings og munt þú njóta við ráða minna og fá af þessu máli hina mestu sæmd. Mun þetta upphaf vígaferla þinna.»

«Ráð þú mér heilræði nokkur,» segir Gunnar.

«Eg skal það gera,» segir Njáll. «Veg þú aldrei meir í hinn sama knérunn en um sinn og rjúf aldrei sætt þá er góðir menn gera meðal þín og annarra og þó síst á því máli.»

Gunnar mælti: «Öðrum ætlaði eg að það skyldi hættara en mér.»

«Svo mun vera,» segir Njáll, «en þó skalt þú svo um þitt mál hugsa ef þetta ber saman að þá munt þú skammt eiga ólifað en ella munt verða gamall maður.»

Gunnar mælti: «Veist þú hvað þér mun verða að bana?»

«Veit eg,» segir Njáll.

«Hvað?» segir Gunnar.

«Það sem allir munu síst ætla,» segir Njáll.

Síðan reið Gunnar heim.

Maður var sendur Gissuri hvíta og Geiri goða því að þeir áttu eftir Otkel að mæla. Fundust þeir þá að og töluðu hversu með skyldi fara. Kom það ásamt með þeim að sótt mundi mál til laga. Var þá að leitað hver við mundi vilja taka en engi var til þess búinn.

«Svo líst mér,» segir Gissur, «að nú muni tveir kostir. Að annar hvor okkar sæki málið og munum við þá verða að hluta með okkur eða ella mun vera maðurinn ógildur. Munum við og svo mega til ætla að þungt mun að hræra málið. Er Gunnar frændmargur og vinsæll. En sá okkar er eigi hlýtur skal til ríða og ekki úr ganga fyrr en til enda kemur málið.»

Síðan hlutuðu þeir og hlaut Geir goði að fara með sökina.

Litlu síðar riðu þeir vestan yfir ár og komu þar sem fundurinn hafði verið við Rangá og grófu upp líkamina og nefndu votta að benjum. Síðan lýstu þeir og kvöddu níu búa um málið. Þeim var sagt að Gunnar var heima við þrjá tigu manna. Spurði þá Geir goði hvort Gissur vildi að ríða við hundrað manna.

«Eigi vil eg það,» segir hann, «þó að mikill sé liðsmunur.»

391

Библиотека группы Асатру

Riðu þeir þá aftur heim. Málatilbúnaður spurðist um öll héruð og var sú orðræða á að róstumikið mundi verða þingið.

56. kafli

Skafti hét maður. Hann var Þóroddsson. Móðir Þórodds var Þórvör. Hún var dóttir Þormóðar skafta, Óleifssonar breiðs, Ölvissonar barnakarls. Þeir voru höfðingjar miklir feðgar og lögmenn miklir. Þóroddur þótti nokkuð grályndur og slægur. Þeir veittu Gissuri hvíta að hverju máli.

Þeir Hlíðverjar og Rangæingar fjölmenntu mjög til þings. Var Gunnar svo vinsæll að allir sammæltust á það að fylgja honum. Koma þeir nú allir til þings og tjalda búðir sínar.

Í sambandi með Gissuri hvíta voru þessir höfðingjar: Skafti og Þóroddur, Ásgrímur ElliðaGrímsson, Oddur frá Kiðjabergi, Halldór Örnólfsson.

Nú ganga menn til Lögbergs einnhvern dag. Stóð þá upp Geir goði og lýsti vígsök á hendur Gunnari um víg Otkels. Annarri vígsök lýsti hann á hendur Gunnari um víg Hallbjarnar hvíta, þá um víg Auðólfs, þá um víg Skammkels. Þá lýsti hann vígsök á hendur Kolskeggium víg Hallkells. Og þá er hann hafði lýst öllum vígsökunum var það talað að honum hefði vel mælst. Hann spurði að þingfesti og að heimilisfangi. Gengu menn síðan frá Lögbergi.

Líður nú þingið þar til er dómar skyldu fara út til sóknar. Fjölmenntu þá hvorirtveggju út liði sínu. Geir goði og Gissur hvíti stóðu sunnan að Rangæingadómi. Gunnar og Njáll stóðu norðan að dóminum. Geir goði býður Gunnari að hlýða til eiðspjalls síns. Síðan vann hann eið. Eftir það sagði hann fram sök. Þá lét hann bera lýsingarvætti. Þá lét hann bjóða búum í setu. Þá bauð hann til ruðningar um kviðinn. Þá beiddi hann framburðar um kviðinn. Þá gengu búar að dóminum þeir er kvaddir höfðu verið og nefndu sér votta og létu það standa fyrir kviðburði um mál Auðólfs að aðili var í Noregi og þeir áttu eigi um að skila málið. Eftir það báru þeir kvið um mál Otkels og báru Gunnar sannan að sökinni. Eftir það bauð Geir goði Gunnari til varna og nefndi votta að öllum gögnum þeim er fram voru komin.

Gunnar bauð þá að móti Geiri goða að hlýða til eiðspjalls síns og þeirra varna er hann mundi fram færa um málið. Þá vann hann eið.

Þá mælti Gunnar síðan: «Þá færi eg vörn fram um þetta mál að eg nefndi votta að eg óhelgaði Otkel fyrir búum af þeirri blóðugri ben er Otkell veitti mér áverka með spora sínum. En eg ver þér Geir goði lýriti mál þetta að sækja og svo dómöndum að dæma og ónýti eg með þessu allan þinn málatilbúnað. Ver eg þér lagalýriti, efalausu lýriti, fullu og föstu svo sem eg á að verja að alþingismáli réttu og allsherjarlögum. Eg mun og segja þér aðra meðför mína,» segir Gunnar.

«Munt þú þá skora mér á hólm sem þú ert vanur,» segir Geir, «og þola eigi lög.»

392

Библиотека группы Асатру

«Eigi skal það,» segir Gunnar. «Eg mun stefna þér að Lögbergi um það er þú kvaddir þess kviðar er eigi átti máli að skipta um víg Auðólfs og telja þig um það sekan fjörbaugsmann.»

Njáll mælti: «Ekki má þetta svo fara því að þetta mun nú verða mjög með kappi deilt. Hafa hér hvorirtveggju mikið til síns máls að því sem mér líst. Eru þau sum víg að þú munt ekki í móti mega mæla að þú munt sekur um verða. Hefir þú og þann málatilbúnað á honum að hann mun og sekur um verða. Skalt þú og það vita Geir goði að enn er eigi upp kastað þeirri skóggangssök er á þér stendur og skal sú eigi niðri liggja ef þú vilt ekki gera fyrir mín orð.»

Þóroddur goði mælti: «Svo líst oss sem það muni friðlegast að sæst sé á málið eða hví leggur þú svo fátt til Gissur hvíti?»

«Svo líst mér,» segir Gissur, «sem rammar skorður muni þurfa við að setja að voru máli ef duga skal. Má það sjá að nær standa vinir Gunnars og mun sá verða málahluti vor bestur að góðir menn geri um ef Gunnar vill það.»

«Sáttgjarn hefi eg verið jafnan,» segir Gunnar, «enda eigið þér nú eftir mikið að mæla en eg þykist þó mjög neyddur til hafa verið.»

Urðu þær nú málalyktir með ráði hinna vitrustu manna að málin voru öll lagið í gerð. Skyldi gera um sex menn. Var þá þegar gert um málið á þingi. Var það gert að Skammkell skyldi ógildur en manngjöld skyldu vera jöfn og sporahöggið en bætt voru önnur vígin sem vert þótti og gáfu frændur Gunnars fé til að þegar voru bætt upp öll vígin þar á þinginu. Gengu þeir þá til og veittu Gunnari tryggðir Geir goði og Gissur hvíti.

Reið Gunnar heim af þingi og þakkaði mönnum liðveislu og gaf mörgum gjafar og fékk af hina mestu sæmd. Situr Gunnar nú heima í sæmd sinni.

57. kafli

Starkaður hét maður. Hann var sonur Barkar blátannarskeggs Þorkelssonar bundinfóta er land nam umhverfis Þríhyrning. Hann var kvongaður maður og hét kona hans Hallbera. Hún var dóttir Hróalds hins rauða og Hildigunnar dóttur Þorsteins tittlings. Móðir Hildigunnar var Unnur dóttir Eyvindar karfa, systir Móðólfs hins spaka er Móðylfingar eru frá komnir. Synir þeirra Starkaðar og Hallberu voru þeir Þorgeir og Börkur og Þorkell. Hildigunnur læknir var systir þeirra. Þeir voru ofsamenn miklir í skapi, harðlyndir og ódælir. Þeir sátu yfir hlut manna.

58. kafli

Egill hét maður. Hann var Kolsson Óttarssonar ballar er land nam meðal Stotalækjar og Reyðarvatns. Bróðir Egils var Önundur í Tröllaskógi, faðir Halla hins sterka er var að vígi Holta-Þóris með sonum Ketils hins sléttmála. Egill bjó í Sandgili. Synir hans voru þeir Kolur og Óttar og Haukur. Móðir þeirra var Steinvör systir Starkaðar undir Þríhyrningi. Synir Egils

393

Библиотека группы Асатру

voru miklir menn og kappsamir og hinir mestu ójafnaðarmenn. Þeir voru að einu máli og synir Starkaðar. Systir þeirra var Guðrún náttsól. Hún var kvenna fríðust og kurteisust.

Egill hafði tekið við Austmönnum tveimur. Hét annar Þórir en annar Þorgrímur. Þeir voru frumferlar út hingað, vinsælir og auðgir. Þeir voru vígir vel og fræknir um allt.

Starkaður átti hest góðan, rauðan að lit, og þótti þeim svo sem engi hestur mundi hafa við þeim í vígi.

Einu hverju sinni var það að þeir bræður úr Sandgili voru undir Þríhyrningi. Þeir höfðu viðurmæli mikið um alla bændur í Fljótshlíð og þar kom að þeir töluðu hvort nokkur mundi vilja etja hestum við þá. En þeir menn voru að mæltu það til sóma þeim og eftirlætis að bæði mundu vera að engi mundi þora við að etja enda mundi engi eiga þvílíkan hest.

Þá svaraði Hildigunnur: «Veit eg þann mann er þora mun að etja við yður.»

«Nefn þú þann,» segja þeir.

Hún svarar: «Gunnar að Hlíðarenda á hest brúnan og mun hann þora að etja við yður og við alla aðra.»

«Svo þykir yður konum,» segja þeir, «sem engi muni vera hans maki. En þó að auvirðilega hafi farið fyrir honum Geir goði eða Gissur hvíti þá er eigi ráðið að oss fari svo.»

«Yður mun first um fara,» segir hún og varð þeim af hin mesta deila.

Starkaður mælti: «Á Gunnar vildi eg að þér leituðuð síst manna því að erfitt mun yður verða að ganga í móti giftu hans.»

«Leyfa munt þú oss að vér bjóðum honum hestaat?» segja þeir.

«Leyfa,» segir hann, «ef þér prettið hann í öngu.»

Þeir kváðust svo gera mundu.

Riðu þeir nú til Hlíðarenda. Gunnar var heima og gekk út. Kolskeggur og Hjörtur gengu út með honum og fögnuðu þeim vel og spurðu hvert þeir ætluðu að fara.

«Eigi lengra,» segja þeir. «Oss er sagt að þú eigir hest góðan og viljum vér bjóða þér hestaat.»

394

Библиотека группы Асатру

«Litlar sögur mega ganga frá hesti mínum,» segir Gunnar, «hann er ungur og óreyndur að öllu.»

«Kost munt þú láta að etja,» segja þeir, «og gat þess til Hildigunnur að þú mundir góður af hestinum.»

«Hví töluðuð þér um það?» segir Gunnar.

«Þeir menn voru,» segja þeir, «er það mæltu að þú mundir eigi þora að etja við vorn hest.»

«Þora mun eg að etja,» segir Gunnar, «en grálega þykir mér þetta mælt.»

«Skulum vér til þess ætla,» segja þeir, «að þú munir etja?»

«Þá mun yður þykja för yður best,» segir Gunnar, «ef þér ráðið þessu. En þó vil eg þess biðja yður að vér etjum svo hestunum að vér gerum öðrum gaman en oss engi vandræði og þér gerið mér enga skömm. En ef þér gerið til mín sem til annarra þá er eigi ráðið nema eg sveigi þann að yður að yður mun hart þykja undir að búa. Mun eg þar eftir gera sem þér gerið fyrir.»

Ríða þeir nú heim. Starkaður spurði hversu þeim hefði farist. Þeir sögðu að Gunnar gerði góða ferð þeirra.

«Hann hét að etja hesti sínum og kváðum vér á nær það hestavíg skyldi vera. Fannst það á í öllu að honum þótti sig skorta við oss og baðst hann undan vandræðum.»

«Það mun oft á finnast,» segir Hildigunnur, «að Gunnar er seinþreyttur til vandræða en harðdrægur ef hann má eigi undan komast.»

Gunnar reið að finna Njál og sagði honum hestaatið og hversu orð fóru með þeim «eða hversu ætlar þú að fari hestaatið?»

«Þú munt hafa meira hlut,» sagði Njáll, «en þó mun hér margs manns bani af hljótast.»

«Mun nokkuð hér af hljótast minn bani?» segir Gunnar.

«Ekki mun það af þessu hljótast,» segir Njáll, «en þó munu þeir muna fornan fjandskap, og nýjan munu þeir að þér færa og munt þú ekki annað mega en hrökkva við.»

Gunnar reið þá heim.

395

Библиотека группы Асатру

59. kafli

Nú spyr Gunnar lát Höskuldar mágs síns. Fám nóttum síðar varð léttari Þorgerður að Grjótá, dóttir Hallgerðar en kona Þráins, og kom þar til sveinbarn. Sendi hún þá mann til móður sinnar og bað hana ráða fyrir hvort heita skyldi eftir Glúmi föður hennar eða eftir Höskuldi móðurföður hennar. Hún bað að Höskuldur skyldi heita. Var þá það nafn gefið sveininum.

Gunnar og Hallgerður áttu tvo sonu. Hét annar Högni en annar Grani. Högni var maður gervilegur og hljóðlyndur, tortryggur og sannorður.

Nú ríða menn til hestavígs og er þar komið fjölmenni mikið. Var þar Gunnar og bræður hans og Sigfússynir, Njáll og synir hans allir. Þar var kominn Starkaður og synir hans, Egill og hans synir. Þeir ræddu til Gunnars að þeir mundu saman leiða hrossin. Gunnar svaraði að það væri vel.

Skarphéðinn mælti: «Vilt þú að eg keyri hest þinn Gunnar frændi?»

«Eigi vil eg það,» segir Gunnar.

«Hér er þó betur á komið,» segir Skarphéðinn. «Vér erum hvorirtveggju hávaðamenn.»

«Þér munuð fátt mæla,» segir Gunnar, «eða gera áður en yður munu vandræði af standa en hér mun verða um seinna þó að allt komi fyrir eitt.»

Síðan voru hrossin saman leidd. Gunnar bjó sig að keyra en Skarphéðinn leiddi fram hestinn. Gunnar var í rauðum kyrtli og hafði digurt silfurbelti um sig og hestastaf mikinn í hendi. Síðan rennast að hestarnir og bítast lengi svo að ekki þurfti á að taka og var það hið mesta gaman.

Þá báru þeir saman ráð sitt, Þorgeir og Kolur, að þeir mundu hrinda hesti sínum þá er á rynnust hestarnir og vita ef Gunnar félli fyrir. Nú rennast á hestarnir og hlaupa þeir Þorgeir og Kolur þegar á lend hesti sínum og hrinda sem þeir mega. Gunnar hrindir nú og sínum hesti í móti og verður þar skjótur atburður, sá að þeir Þorgeir féllu báðir á bak aftur og hesturinn á þá ofan. Þeir spretta upp skjótt og hlaupa að Gunnari. Gunnar varpar sér undan og þrífur Kol og kastar honum á völlinn svo að hann liggur í óviti. Þorgeir Starkaðarson laust hest Gunnars svo að út hljóp augað. Gunnar laust Þorgeir með stafnum. Fellur Þorgeir í óvit.

En Gunnar gengur til hests síns og mælti við Kolskegg: «Högg þú hestinn. Ekki skal hann lifa við örkuml.»

Kolskeggur hjó höfuð af hestinum. Þá komst á fætur Þorgeir og tók vopn sín og vildi að Gunnari en það varð stöðvað og varð þröng mikil.

396

Библиотека группы Асатру

Skarphéðinn mælti: «Leiðist mér þóf þetta og er miklu drengilegra að menn vegist með vopnum.»

Gunnar var kyrr svo að honum hélt einn maður og mælti ekki orð það er áfátt væri. Njáll mælti að þeir skyldu sættast og setja grið. Þorgeir kvaðst hvorki vildu selja grið né taka, kvaðst heldur vilja Gunnar dauðan fyrir höggið.

Kolskeggur mælti: «Fastara hefir Gunnar staðið en hann hafi fallið fyrir orðum einum og mun enn svo.»

Nú ríða menn af hestaþingi hver til síns heima. Veita þeir Gunnari engar aðfarar. Liðu svo þau misseri.

Á þingi um sumarið fann Gunnar Ólaf pá mág sinn og bauð Ólafur honum heim en bað hann þó vera varan um sig «því að þeir munu gera þér slíkt illt er þeir mega og far þú fjölmennur jafnan.»

Ólafur réð honum mörg heilræði og mæltu þeir til hinnar mestu vináttu með sér.

60. kafli

Ásgrímur Elliða-Grímsson hafði mál að sækja á þinginu. Það var erfðamál. Málinu átti að svara Úlfur Uggason. Ásgrími tókst svo til sem sjaldan var vant að vörn var í máli hans. En sú var vörnin að hann hafði nefnt fimm búa þar sem hann átti níu. Nú hafa þeir þetta til varna.

Þá mælti Gunnar: «Eg mun skora þér á hólm Úlfur Uggason ef menn skulu eigi ná af þér réttu máli.»

«Ekki á eg þetta við þig,» segir Úlfur.

«Fyrir hitt mun þó ganga,» segir Gunnar, «og mundi það Njáll ætla og Helgi vinur minn að eg mundi hafa nokkura vörn í máli með þér Ásgrímur ef þeir væru eigi við.»

Lauk svo því máli að Úlfur hlaut að greiða féið allt.

Þá mælti Ásgrímur til Gunnars: «Heim vil eg þér bjóða í sumar og jafnan skal eg með þér vera í málaferlum en aldrei í móti þér.»

Ríður Gunnar heim af þingi.

397

Библиотека группы Асатру

Litlu síðar fundust þeir Njáll. Njáll bað Gunnar vera varan um sig, kvað sér sagt að þeir undan Þríhyrningi ætluðu að fara að honum og bað hann aldrei fara við fámenni og hafa jafnan vopn sín. Gunnar kvað svo vera skyldu. Hann sagði Njáli að Ásgrímur hefði boðið honum heim «og ætla eg að fara nú í haust.»

«Lát þú enga menn vita,» segir Njáll, «áður þú ferð eða hversu lengi þú ert í brautu. En eg býð þér þó að synir mínir ríði með þér og mun eigi þá á þig ráðið.»

Réðu þeir það þá með sér.

Nú líður á sumarið til átta vikna. Þá mælti Gunnar við Kolskegg: «Bú þú ferð þína því að nú skulum vér ríða til heimboðs í Tungu.»

«Skal nú ekki orð gera Njálssonum?» sagði Kolskeggur.

«Ekki,» sagði Gunnar, «eigi skulu þeir hljóta vandræði af mér.»

61. kafli

Þeir ríða þrír saman, Gunnar og bræður hans. Gunnar hafði atgeirinn og sverðið Ölvisnaut en Kolskeggur hafði saxið. Hjörtur hafði og alvæpni. Riðu þeir nú í Tungu. Ásgrímur tók vel við þeim og voru þeir þar nokkura hríð. Þá lýstu þeir yfir því að þeir ætluðu þá heim að fara.

Ásgrímur gaf þeim góðar gjafar og bauð að ríða með þeim austur. Gunnar kvað engis mundu við þurfa og fór hann eigi.

Sigurður svínhöfði hét maður. Hann kom undir Þríhyrning. Hann bjó við Þjórsá. Hann hafði heitið að halda njósn um ferðir Gunnars. Hann sagði þeim nú til ferða hans og kvað ekki mundu verða vænna en svo «er hann er við hinn þriðja mann.»

«Hversu marga munum vér menn þurfa,» segir Starkaður, «í fyrirsát?»

«Rýrt mun verða fyrir honum smámennið,» segir Sigurður, «og eigi er ráð að hafa færri en þrjá tigu manna.»

«Hvar skulum vér fyrir sitja?» segir Starkaður.

«Við Knafahóla,» segir Sigurður, «þar sér eigi fyrr en að er komið.»

«Far þú í Sandgil,» segir Starkaður, «og seg Agli að þeir búist þaðan fimmtán en vér munum koma héðan aðrir fimmtán til Knafahóla.»

398

Библиотека группы Асатру

Þorgeir mælti til Hildigunnar: «Þessi hönd skal þér sýna Gunnar dauðan í kveld.»

«En eg get,» segir hún, «að þú berir lágt höfuðið af ykkrum fundi.»

Þeir fara fjórir feðgar undan Þríhyrningi og ellefu menn aðrir. Fóru þeir til Knafahóla og biðu þar.

Sigurður svínhöfði kom í Sandgil og mælti: «Eg er sendur hingað af Starkaði og sonum hans að segja þér Egill að þér feðgar farið til Knafahóla að sitja fyrir Gunnari.»

«Hversu margir skyldum vér fara?» segir Egill.

«Fimmtán með mér,» segir Sigurður.

Kolur mælti: «Nú ætla eg mér í dag að reyna við Kolskegg.»

«Mjög þykir mér þú ætla þér,» segir Sigurður.

Egill bað Austmenn sína fara.

Þeir kváðust engar sakar eiga við Gunnar «enda þarf hér mikils við,» segir Þórir, «er fjöldi manns skal fara að þremur mönnum.»

Gekk þá Egill í braut og var reiður.

Húsfreyja mælti þá til Austmannsins: «Illa hefir Guðrún dóttir mín brotið odd af oflæti sínu og legið hjá þér er þú skalt eigi þora að fylgja mági þínum og munt þú vera ragur maður,» segir hún.

«Fara mun eg,» segir hann, «með bónda þínum og mun hvorgi okkar aftur koma.»

Síðan gekk hann til Þorgríms félaga síns og mælti: «Tak þú við kistulyklum mínum því að eg mun þeim eigi lúka oftar. Bið eg að þú eignist slíkt af fé okkru sem þú vilt en far utan og ætla ekki til hefnda eftir mig. En ef þú ferð eigi utan þá verður það þinn bani.»

Austmaðurinn tekur vopn sín og ræðst í flokk með þeim.

399

Библиотека группы Асатру

62. kafli

Nú er þar til máls að taka að Gunnar ríður austur yfir Þjórsá. En er hann kom skammt frá ánni syfjaði hann mjög og bað hann þá æja þar. Þeir gerðu svo. Hann sofnaði fast og lét illa í svefni.

Kolskeggur mælti: «Dreymir Gunnar nú.»

Hjörtur mælti: «Vekja vildi eg hann.»

«Eigi skal það,» segir Kolskeggur, «og skal hann njóta draums síns.»

Gunnar lá mjög langa hríð. Hann varp af sér skildinum er hann vaknaði og var honum orðið heitt mjög.

Kolskeggur mælti: «Hvað hefir þig dreymt frændi?»

«Það hefir mig dreymt,» segir Gunnar, «að eg mundi eigi riðið hafa úr Tungu svo fámennur ef mig hefði þá þetta dreymt.»

«Seg þú okkur draum þinn,» segir Kolskeggur.

«Það dreymdi mig,» segir Gunnar, «að eg þóttist ríða fram hjá Knafahólum. Þar þóttist eg sjá varga mjög marga og sóttu þeir allir að mér en eg sneri undan fram að Rangá. Þá þótti mér þeir sækja að öllum megin en eg varðist. Eg skaut alla þá er fremstir voru þar til er þeir gengu svo að mér að eg mátti eigi boganum við koma. Tók eg þá sverðið og vó eg með annarri hendi en lagði með atgeirinum annarri hendi. Hlífði eg mér þá ekki og þóttist eg þá eigi vita hvað mér hlífði. Drap eg þá marga vargana og þú með mér Kolskeggur en Hjört þótti mér þeir hafa undir og slíta á honum brjóstið og hafði einn hjartað í munni sér. En eg þóttist verða svo reiður að eg hjó varginn í sundur fyrir aftan bóguna og eftir það þóttu mér stökkva vargarnir. Nú er það ráð mitt Hjörtur frændi að þú ríðir vestur aftur í Tungu.

«Eigi vil eg það,» segir Hjörtur. «Þótt eg viti vísan bana minn þá vil eg þér fylgja.»

Síðan riðu þeir og komu austur hjá Knafahólum.

Þá mælti Kolskeggur: «Sérðu frændi mörg spjót koma upp hjá hólunum og menn með vopnum?»

«Ekki kemur mér það að óvörum,» segir Gunnar, «að draumur minn sannist.»

400