Сага о Ньяле. (Канцельсон и др)

Библиотека группы Асатру

Gilla jarl í Suðureyjum dreymdi það að maður kæmi að honum og nefndist Herfinnur og kvaðst vera kominn af Írlandi. Jarl þóttist spyrja þaðan tíðinda.

Hann kvað vísu þessa:

Var eg þar er bragnar börðust, brandr gall á Írlandi.

Margr, þar er mættust törgur, málmr gnast í dyn hjálma. Sókn þeirra frá eg snarpa, Sigurðr féll í dyn vigra. Áðr téði ben blæða.

Brjánn fell og hélt velli.

Þeir Flosi og jarl töluðu margt um draum þenna. Viku síðar kom þar Hrafn hinn rauði og sagði þeim tíðindin öll úr Brjánsorustu, fall konungs og Sigurðar jarls og Bróður og allra víkinganna.

Flosi mælti: «Hvað segir þú mér til manna minna?»

«Þar féllu þeir allir,» segir Hrafn, «en Þorsteinn mágur þinn þá grið af Kerþjálfaði og er nú með honum. Halldór Guðmundarson lést þar.»

Flosi segir jarli að hann mundi í braut fara «eigum vér suðurgöngu af höndum að inna.»

Jarl bað hann fara sem hann vildi og fékk honum skip og það sem hann þurfti og í silfur mikið. Sigldu þeir síðan til Bretlands og dvöldust þar um stund.

158. kafli

Kári Sölmundarson sagði Skeggja bónda að hann vildi að hann fengi honum skip. Skeggi bóndi gaf Kára skip alskipað. Stigu þeir þar á með Kára Dagviður hvíti og Kolbeinn svarti. Sigldu þeir Kári nú suður fyrir Skotlandsfjörðu. Þá fundu þeir menn úr Suðureyjum. Þeir sögðu Kára tíðindin af Írlandi og svo það að Flosi var farinn til Bretlands og menn hans. En er Kári spurði þetta þá sagði hann félögum sínum að hann vill halda suður til Bretlands til móts við þá Flosa. Bað hann þá þann skiljast við sitt föruneyti er það þætti betra og kvaðst að engum manni vilja vél draga að hann lést enn á þeim hafa óhefnt harma sinna. Allir vildu honum fylgja. Siglir hann þá suður til Bretlands og lögðu þar að í leynivog einn.

Þenna myrgin gekk Kolur Þorsteinsson í borg og skyldi kaupa silfur. Hann hafði mest hæðiyrði við af brennumönnum. Kolur hafði talað margt við frú eina ríka og var mjög í gadda slegið að hann mundi fá hennar og setjast þar.

571

Библиотека группы Асатру

Þenna hinn sama morgun gekk Kári í borgina. Hann kom þar að er Kolur taldi silfrið. Kári kenndi hann og hljóp að honum með sverð brugðið og hjó á hálsinn en hann taldi silfrið og nefndi tíu höfuðið er það fauk af bolnum.

Kári mælti: «Segið það Flosa að Kári Sölmundarson hefir vegið Kol Þorsteinsson. Lýsi eg vígi þessu mér á hendur.»

Gekk Kári þá til skips síns. Sagði hann þá skipverjum sínum vígið. Þá sigldu þeir norður til Beruvíkur og settu upp skip sitt og fóru upp í Hvítsborg í Skotlandi og voru með Melkólfi jarli þau misseri.

Nú er að segja frá Flosa að hann gengur upp og tekur lík Kols og býr um og gefur fé mikið til legs honum. Flosa stukku aldrei hermdaryrði til Kára. Flosi fór þaðan suður um sjá og hóf þá upp göngu sína og gekk suður og létti ekki fyrr en hann kom til Rómaborgar. Þar fékk hann svo mikla sæmd að hann tók lausn af sjálfum páfanum og gaf þar til fé mikið. Hann fór þá aftur hina eystri leið og dvaldist víða í borgum og gekk fyrir ríka menn og þá af þeim mikla sæmd. Hann var í Noregi um veturinn eftir og þá skip af Eiríki jarli til útferðar og hann fékk honum mjöl mikið og margir menn aðrir gerðu sæmilega til hans. Sigldi hann síðan út til Íslands og kom í Hornafjörð og fór þá heim til Svínafells. Hafði hann þá af hendi innt alla sætt sína bæði í utanferðum og fégjöldum.

159. kafli

Nú er segja frá Kára að um sumarið eftir fór hann til skips síns og sigldi suður um sæ og hóf upp göngu sína í Norðmandí og gekk suður og þá lausn og fór aftur hina vestri leið og tók skip sitt í Norðmandí og sigldi norður um sjá til Dofra á Englandi. Þaðan sigldi hann vestur um Bretland og svo norður með Bretlandi og norður um Skotlandsfjörðu og létti eigi fyrr en hann kom norður í Þrasvík á Katanesi til Skeggja bónda. Fékk hann þá þeim Kolbeini og Dagviði byrðinginn. Sigldi Kolbeinn þessu skipi til Noregs en Dagviður var eftir í Friðarey. Kári var þenna vetur á Katanesi. Á þessum vetri andaðist húsfreyja hans á Íslandi.

Um sumarið eftir bjóst Kári til Íslands. Skeggi fékk honum byrðing. Voru þeir þar á átján. Þeir urðu heldur síðbúnir og sigldu þó í haf og höfðu langa útivist. En um síðir tóku þeir Ingólfshöfða og brutu þar skipið allt í spón en þó varð mannbjörg. Kafahríð var á. Spyrja þeir nú Kára hvað nú skal til ráða taka en hann sagði það ráð að fara til Svínafells og reyna þegnskap Flosa. Gengu þeir þá til Svínafells í hríðinni.

Flosi var í stofu. Hann kenndi Kára er hann kom í stofuna og spratt upp í móti honum og minntist til hans og setti hann í hásæti hjá sér. Flosi bauð Kára að vera þar um veturinn. Kári þá það. Sættust þeir þá heilum sáttum. Flosi gifti þá Kára Hildigunni bróðurdóttur sína er Höskuldur Hvítanesgoði hafði átta. Bjuggu þau þá fyrst að Breiðá.

Það segja menn að þau yrðu ævilok Flosa að hann færi utan þá er hann var orðinn gamall að sækja sér skálavið og var hann í Noregi þann vetur. En um sumarið varð hann síðbúinn. Menn

572

Библиотека группы Асатру

ræddu um að vant væri skip hans. Flosi sagði vera ærið gott gömlum og feigum og sté á skip og lét í haf og hefir til þess skips aldrei spurst síðan.

Þessi voru börn þeirra Kára Sölmundarsonar og Helgu Njálsdóttur: Þorgerður og Ragneiður og Valgerður og Þórður er inni brann. En börn þeirra Hildigunnar og Kára voru þeir Starkaður og Þórður og Flosi. Son Flosa var Kolbeinn er ágætastur maður hefir verið einnhver í þeirri ætt.

Og lúkum vér þar Brennu-Njáls sögu.

___________________________________________________________________________

Текст скачан из Библиотеки группы Асатру (www.vkontakte.ru/asatru_community), куда был взят с сайта Северная Слава (www.norse.ulver.com). Вы можете ознакомиться с текстом на этом сайте в режиме online, перейдя по указанной в Библиотеке группы Асатру ссылке.

573