shpory[1]

13. Асноуныя напрамкi развiцця ВКЛ у XV ст Унiя з Польшчай, нягледзячы на складаныя ўнутраныя вынiкi, умацавала мiжнародныя пазiцыi княства. Галоўным ворагам, з якiм ВКЛ даводзiлася весцi напружаную барацьбу, былi Тэўтонскi i Лiвонскi ордэны. У 1409 г. пачалася «вялiкая вайна» з Тэўтонскiм ордэнам. Вырашальны ўдар быў нанесены крыжакам у бiтве пад Грунвальдам (1410), i нямецкая агрэсiя была спынена.У XIV-XV стст. працягвалiся набегi татар на тэрыторыю ВКЛ. Значнай падзеяй у барацьбе з iмi быў разгром Альгердам мангола-татар на р.Сiнiя Воды. У 1455 г. атрады мангола-татар былi разбiты войскамi кiеўскага князя Сямена Алелькавiча. На гэтым набегi Арды на тэрыторыю ВКЛ практычна спынiлiся. З другой паловы XV ст. у знешняй палiтыцы ВКЛ паўстае пытанне ўзаемаадносiн з мацнеючым суседам на поўднi - Крымскiм ханствам. Першапачаткова адносiны былi добрыя, але калi ханам стаў Менглi-Гiрэй, ён па дамоўленасцi з Масквой пайшоў вайной на Кiеўскiя землi, узяў Кiеў. У 1527 г. лiтоўскiмi, беларускiмi i ўкраiнскiмi атрадамi было нанесена паражэнне крымскiм татарам пад Каневам на Ўкраiне. З гэтага моманту яны ўжо не пагражалi ВКЛ. З канца XV ст. абвастрылiся адносiны памiж ВКЛ i Рускай дзяржавай. Прычыны - завяршэнне палiтычнага аб`яднання Паўночна-Усходняй Русi пад уладай Масквы. Беларускiя феадалы iмкнулiся да пераходу пад уладу Масквы. Такiм чынам, знешняя палiтыка ВКЛ была складанай i супярэчлiвай, прыярытэты ў ей мянялiся. У XIV-XV стст у канцы XV-XVI стст. - галоўным напрамкам знешнепалiтычнай дзейнасцi ВКЛ сталi адносiны з маскоўскай дзяржавай. Страта 1/4 тэрыторыi ВКЛ у гэтай барацьбе сведчыла пра значнае аслабленне ВКЛ i неабходнасцi больш цеснага саюзу з Польшай.

14. У феад. эпоху гал. сродак вытворч. – зямля. Манапольнае права уласн. на зямлю належала класу феад.. Асн. прадукцыйн. класам было сялянстваПаступ. уся зямля у ВКЛ падзялілася на дзяржауную, прыватнауласн. і царк.. Адпаведна падзяліліся і сяляне. 1) Чэлядзь нявольная – не вяла сваей гасп., жыла пры дварах феад., цалкам далучал. да гасп., не мела права уладкав. свайго лесу. 2) Цяглыя сяляне – карыст. зям. надз., менш. залежн. ад гасп. а) непахожыя – сял. прымацоув. да зямлі па прынцыпу старажыхарства. У 1447г. – прывілей па вышуку беглых непахожых сялян. б) пахожыя (вольныя) – сял., якія прадавалі свае вотчыны другім і сыходзілі карміцца у розн. бакі. 3) Служкі – блізкія да цяглавага сялянст., былі землекарыст., але яўчэ іх павінн. – вайсковая служба.Сяляне дзяліліся: смерды – найб. вял. гр. феад. зал. сялян, закупы – часова абавяз. за пазыку(купу), халопы і рабы – асабіс. несваб. насельн., радовічы – звяз. з феад. нейк. абавяз., ізгоі – выйшлі з абшч., служылі феад., залеж. ад яго. Дым – гасп. адн. сял. сям’і. Дымы аб’ядноув. у весі. Цэнтр весяу – вял. сяло – пагост. Абшчына – сем’і адной або нек. весак. Асн. форма феад. павіннасці – аброк (аплата натурай част. сял. прыбытку), паншчына (работа на барскім полі), чынш. К канцу 15 ст. часцей за усе сяляне знаходзіліся на змешанай форме рэнты і выконвалі адработачныя, грашовыя і натуральн. павіннасці адначасова. Для сялянс. землекарыст. была характ. цераспалосіца у размеркаванні надзелау і сядзіб. Існавалі формы уласн. на зямлю: вотч. – валодалі сяляне з правам перад. у спадч., памеснае – зямля у часов. улад. за службу без права спадч., царк. і манаст. – зямля царквы. Іерахія феад.: вял. князь, кіраун. асоб. зямель, баяры і дваране. Вотчына – замак феад. і вясков. акруга. Феад. меу уласн. войска..Аграрная рэформа Жыгімонта ІІ Аўгуста. Станаўленне фальварачна-паншчыннай гаспадаркі. Юрыдычнае афармленне сістэмы прыгоннага права ў Вялікім княстве Літоўскім. У сувязі з ростам гарадо у кан. 15-перш. пал. 16 ст. вырас попыт на с\гасп. прадукты. Феад. імкнуліся атрыаць прыбыткі і таму павялічв. пашні. Частыя войны паставілі Вял. князя у залежн. ад феад., я-м ен вымушаны быу раздаваць землі, каб захаваць у іх ас. сац. апору. Гэта прывяло да скарач. княжацк. дамена. Таму Жыгімонт ІІ Аугуст у 1577г. абвясціу аб рэформе – “валочная памера”. Лепшыя землі забіраліся пад княжац. фальваркі. Кожная сял. гасп. замацоувал. за часткай валокі. Селянін губляу права перах. да інш. гаспадара. З валокі вызначал. розныя для цяглавых і асадных сял. Павіннасці. К кан. 16 ст. рэформа скончылася у зах. і цэнтр. абласцях Бел., а пазней – ва усх. і паудн.. Вынікі рэформы:1) Рэформа – першае умяшанне дзярж. улады у працэс землеуладкав. у ВКЛ. 2)Яна азачала нов. ступень у развіцці феад. аднос., паколькі спрыяла масаваму запрыгоньв. сялян. 3) Валоч. памера уніфікавала павіннасны прыгнет. Цяпер па усей краіне у сялян адной катэгорыі былі аднольк. павіннасцт і вызначаліся кольк. валок у іх карыстанні. Уся зямля, маемасць сялян і самі сяляне сталі уласн. феад. ці дзярж.. Статуты 1566 і 1588 гг. устанавілі спач. 10-, а потым 20-і гадовы тэрмін вышуку беглых сялян. Гэта азначала канчатковае юрыдычн. афармленне прыг. права на Бел і у ВКЛ. Гэта была найбольш жорсткая форма прыгоннага права, якая праіснавала амаль 300 гадоу. 4) У выніку валочнай памеры прыбыткі феад. значна выраслі. Княжацкія дараванні, а таксама захоп сялянс. зямлі сканцэнтравалі яе у адных руках, пачалі стварацца латыфундыі (мелі больш за 1000 сял. двароу). У выніку рэформы звыш 40% зямельнага фонду аказалася у руках феад., сярод іх большасць католікау літ. паходжання. 5) У зах. і цэнтр. Бел. рэформа прывяла да замены абшчыннага землекарыстання падворным. Сял. абшч. захавалася толькі ва Усх. Бел.

15.)Знешняя палітыка РП. Войны.Першай вайной Рэчы Паспалітай была Лівонская. У падзеле Лівоніі пачынаюць праяўляць зацікаўленасць: Швецыя, Польшча, ВКЛ, Данія і Расія. Згодна з пагадненнем паміж Расіяй і Лівонскім Ордэнам ордэн абавязваўся не заключаць дагавораў з Польшчай. Але ён парушае гэта пагадненне. Гэта падштурхнула Івана Грознага пачаць у 1558 г. ваенныя дзеянні супраць Лівоніі.У выніку Лівонскай вайны аказалася спустошанай і зруйнаванай паўночна-усходняя частка Беларусі, загінула шмат насельніцтва, знішчаны культурныя каштоўнасці.Да актыўнай рускай палітыкі феадалаў падштурхнула “смута” ў Расіі. Таксама спрыяльныя ўмовы для правядзення актыўнай рускай палітыкі склаліся і ў тым, што памёр брат цара Дзмітрый. У ролі самазванца выступіў беглы манах.Праз год падман пачаў выкрывацца і масквічы зверглі Лжэдзмітрыя з прастолу. Праз некаторы час з’яўляецца новы Лжэдзмітрый, які нібыта ў другі раз цудам выратаваўся ад смерці. На дапамогу яму прыходзяць атрады польскіх магнатаў. Але ж і ён пацярпеў паражэнне.У 1609 г. польскі кароль Жыгімонт III распачаў адкрытую інтэрвенцыю супраць Расіі.Масква апынулася ў руках інтэрвентаў.У 1611 г. у Ніжнім Ноўгарадзе ствараецца народнае апалчэнне супраць інтэрвентаў. У кастрычніку 1612 г. апалчэнцы вызвалілі Маскву. У 1613 г. на расійскі прастол быў абраны Міхаіл Раманаў.Вайна 1654–1667 гг. – гэта нацыянальна-вызваленчая барацьба беларускага народа супраць польскіх паноў і каталіцкай экспансіі за ўз’яднанне з Расіяй. Амаль адразу былі заняты 33 гарады.Летам 1655 г. амаль уся Беларусь была занята рускімі войскамі.Не абмінула Беларусь і Паўночная вайна (1700–1721). Данія, Расія, Саксонія і Рэч Паспалітая заключылі саюз супраць Швецыі.Ваенныя дзеянні распачаў Аўгуст II. Праз некаторы час Данія церпіць параженне ад Карла XII.Пасля адной бітвы пад польскім горадам, дзе рускія атрымалі перамогу, галоўныя шведскія войскі накіраваліся на Беларусь. Пры набліжэнні шведаў беларускае насельніцтва хавала збожжа, жывелу. Шведскае войска галадала.Бітва паміж Левенгаўптам і Пятром І, які ўзначальваў атрад з 12 тыс. чалавек, адбылася 1708 г. Шведы пацярпелі паражэнне.Генеральная бітва Паўночнай вайны пачалася 27 чэрвеня 1709 г. наступленнем шведаў пад Палтавай. Руская армія атрымала бліскучую перамогу.Беларусь у выніку вайны страціла 700 тыс. жыхароў, многія паветы былі спустошаны.Такім чынам, войны Рэчы Паспалітай у другой палове XVII – XVIII ст., якія закранулі і Беларусь, не прынеслі і не маглі прынесці якіх-небудзь здабыткаў.

16 Асаблiвасцi цывiлiзацыйнага развiцця краiн заходняй еуропы у XIVB – XVI ст. Рэнесанс у Еуропе i Беларусi На смену средневековью – Возрождение/Ренессанс. Ломка феодальных отношений, зарождение капиталистических. На смену на смену господству церк. культуры - светская. Время великих геооткрытий, книгопечатания, развития искусства. Гуманизм утверждал высокую значимость человека. В15-16 условия для становления культуры ВКЛ: рост городов, развитие товаро-денежных отношений, нац. самосознание. На Б: светское направление в живописи, литературе, библиотеки, веротерпимость, статуты ВКЛ, становление искусства, бел языка, лит-ры. 16в - изменения в обычаях, морали. Стремление к роскоши. Шляхта перенимает обычаи и моду Зап Европы. Появление мещанства. Дворы крупных магнатов становятся центрами светской жизни. Радивил открывает 1-ый театр, типографию. Ренесанс в ВКЛ - позже чем в Европе. Скарына (1490 –1551) друкарня, “Псалтыр”, Стары Запавет Бібліі (найбольш важныя кнігі). У 1520 г. Скарына пераехаў у Вільню, дзе ў 1522 г. выйшла ў свет зборнік рэлігійных і свецкіх твораў. Зборнік был больш даступным шырокаму колу насельніцтва.Ф. Скарына выступіў у якасці стваральніка новага літаратурнага жанру – прадмоў. Яны змяшчалі ў сабе кароткі змест твора. Ф. Скарына ўнёс уклад у распрацоўку беларускай літаратурнай мовы.Развитие культуры Возрождения осталось у нас незавершенным, но именно в эту эпоху бел народ достиг высочайшего уровня развития.

17 Этнiчныя працэсы на беларускiх землях у XIV – XVI ст. Фармiраванне беларускай народнасцi. Культура Беларусi XIV – XVI ст. З утварэннем Вялiкага княства Лiтоускага склалiся спрыяльныя умовы для фармiравання тэрыторыi беларусау.Ядро - Наваградская зямля. Адзiная вярхоуная улада (к. XIII) - рост сувязей памiж асобнымi бел. землямi. Рассяленне беларусау: прыродныя умовы. Клiмат, рэльеф глебы - уплыу на заняткi i побыт. Важная рыса у фармiр-нi народнасцi - складанне старабел. мовы. Паступова у мове бел. зямель - агульныя рысы. XIV-XVI спецыфічныя рысы беларускай гаворкі. Фарміравалася гутарковая мова як сродак зносін. Запазычанні з польскай, балцкай і некаторых заходнееўр. моў: спецыфічная афарбоўка. Фальклор. Вобразы жывельнага свету. Вусныя апавяданнi пра дрэвы,кветкi i дэманiчных iстот: русалак ,лесавiкоу,дамавiкоу... Эканамічнай асновай этнаўтваральных працэсаў з''явіліся далейшае развіццё с/г (замена двухполля і інш.архаічных форм папарнай зерневай сістэмай трохполля), удасканаленне рамяства, пашырэнне гандлю на тэрыторыі ад Прыпяці да Заходняй Дзвіны і ад Нёмана да Дняпра. Сац. фактары. Далейшае развіццё феадальных адносін, паступовае ўсталяванне прыгоннага права - кансалідацыя насельніцтва Беларусі ў сац. групы з агульнымі п''равамі і абавязкамі для кожнай з іх: шляхецкае саслоўе - вядучая роля ў дзяржаўным кіраванні, духавенства, прыгонныя сяляне і мяшчане - жыхары гарадоў і мястэчак. Усталяванне больш шырокіх сувязей у межах кожнага саслоўя і паміж імі. Так сацыяльныя ўмовы ўплывалі на ўтварэнне беларускай народнасці.

18 Рэфарсацыя у Еуропе, перадумовы рэфармацыйнага руху у Беларусi. Рэфармацыя i контррэфармацыя у Беларусi. Берасцейская царкоуная унiя. Идеи возрождения - формирование общественной мысли и культуры. Реформация – движение в зап. Европе 16 в. против католич. Церкви, антифеодальный характер. Пришла на Б. из Германии. Цели: 1) лишение католицизма господства в гос-ве 2) уменьшение церковного землевладения 3) укрепление внутренней веры людей Возник (новое христ. учение) протестантизм (лютеранство, баптизм, кальвинизм...) Протестанты: «единый источник веры – Библия», не признавали монастырей и монашество, в своих церквях не вывешивали икон и выступали за идею недорогой церкви. Социальной опорой реформ в ВКЛ были: магнаты: реформация как ср-во ликвидации католицизма; сокращение обособленности гос-ва от католич. Польши. Шляхта: за ограничения церковного землевладения, уменьшение податей на содержание церковной верхушки. Горожане: избавиться от вмешательства церкви в городское самоуправление, желали упростить церковь. Крестьяне =безразличны к реформации. Кальвинизм: на Б - деят-ть Н. Радзивила Черного: основал в Бресте первую кальвинистскую общину. Скоро на Беларуси их стало =50, а при них - церкви, школы, типографии. Крупнейшие реформ. центры – Брест, Несвиж, Новогрудок и др. Протестанты содействовали развитию книгопечатания (в Несвижской типографии Радзивила работали С. Будный, В. Цяпинский). Богатый вклад и в образование Беларуси. Культ.-просвет. развитие края, расширение просвещения, книгопечатания, гуманистическая идеология. Увлечение реформацией магнатами оказалась недолгой. Противодействие католических верхов, гос. санкции, внутренние противоречия обусловили падение реформации. Но основной причиной падения реформации была узкая социальная база (не поддержание реформации большинством населения). Свой вклад в развитие бел. культуры внес просветитель и гуманист С. Будный (1530-1593): на бел. языке «катэхизис», «Новый завет» с комментариями. Н. Гусовский (1470е – после 1533), бел. поэт, просветитель, гуманист, на латыни «Песнь про Зубра». В поэме описан князь Витовт как талантливый полководец, справедливый правитель. Гусовский явился автором первой поэмы про наш край, адресованный европейскому читателю. В. Тяпинский (1530 – 1603?). Бел. писатель, гуманист. В своем родовом имении Тяпино основал типографию, Евангелие на бел. языке -один из первых примеров бел. полит. публицистики.

19 Перадумовы утварэння Рэчы Паспалiтай. Люблiнскi сойм i яго рашэннi. Рэч Паспалiтая на палiтычай карце Еуропы у канцы XVI – першай палове XVII ст. ВКЛ во второй половине 18в. оказалась в очень тяжелом положении. Началась Ливонская война. И войско Ивана Грозного захватили ряд городов Беларуси. Со стороны Польши - активная католич. пропаганда. Польские магнаты - набеги. Безнаказанно - польское правительство поддерживало своих: набеги прекратятся как только земли будут присоединены к Польше. Жигимонт 2 Август (ВКЛ) стоял на стороне поляков. Поляки обещали: православная знать получит те же пава, что и католики. Население ВКЛ не хотело ликвидации самостоятельности гос-ва. 1563 г. – виленский сейм утвердил охранять интересы ВКЛ, допускалось существование единого правителя и созыв совместных сеймов для решения общих дел, но в каждом гос-ве – самостоят. органы власти, отдельные вооруженные силы, казна и законодательство. Идею унии с Польшей на условиях равноправия поддержало большинство княжества: возможность укрепить свое положение внутри страны и получить помощь от России. Расхождения были только в условиях унии 1568 Жигимонт Август издает грамоту: клянется охранять интересы ВКЛ и не принуждать ВКЛ к унии. Люблин переговоры (так как Ливонск. война оч. тяжелая). 1569 – люблинск. сейм. Поляки: полная ликвидация княжества. ВКЛ не сдавались, (М. Радзивил, Я. Хадкевич и Я. Волович). Не подчинились решению сейма, покинули Люблин. Жигимонт Август пошел на предательство интересов ВКЛ: был издан незаконный акт об отлучении польской земли от ВКЛ. К Польше присоед. Подолье и Клевщина, хотя Великий князь не имел право уменьшать территорию гос-ва без согласия рады и сейма. После потери значительной территории ВКЛ не могло самост. вести войну и вынуждено было подписать унию на условиях продиктованных поляками. 1 июля 1569 Люблинская уния: ВКЛ + Польша = Речь Поспалитая, РП должна иметь единого короля, он выбирался на общем сейме короны польской и ВКЛ, рада и сейм должны быть общими, отдельных сеймов для ВКЛ король собирать не должен, все законы, действовавшие ранее в обоих гос-вах оставались в силе, общая внешняя политика и единая денежная система. ВКЛ не перестало существовать, сохранило свою территорию (но без Украины), имело свою административ. систему, органы власти, гос. язык. Объединение ВКЛ и Польши повлияло на ход ливонской войны. В 1582 г. между Россией и РП был заключен мирный договор сроком на 10 лет.

20 Беларускі феадальны горад. Магдэбургскае права. У 14-16 ст. адбываецца рост гарадоу і гарадскога насельн.. Гарады былі цэнтрамі рамяства і гандлю. Найбольш буйныя – Полацк, Віц., Мінск, Брэст, Гародня, Слук, Новагар.. Раслі паселішч. гарадс. тыпу – мястэчкі, я-я у асн. належалі феадалам. Каля 40% гарад. такс. былі прыватнауласн.. Гарады феадалау былі адміністрац., гаспад. і культ. цэнтр. іх зямель. Насельн. несла феад. павіннасці. Былі і дзярж. гарады. Іх насельн. лічылася вольным. Аднак у 16 ст. у гэтых гарадах з’явіл. уладанні вяльможн. і дух. феадалау, называліся “юрыдыкі”, яны не падпарадкоув. уладзе гарадс. самакіравання.З ростам гардоу феад. залежн. перашкаджала развіваць гар. промыслы і гандаль. Таму з кан. 14 ст. літ. князі сталі дараваць гар. права на самакірав., паводле якога насельн. вызвалял. ад выканан. павін. на карысць феад.. Яны замяняліся граш. падаткам. Да др. пал 16 ст. права атрым. буйнейш. гарады Бел. (Мінск – у 1499).Гал. органам адміністр. кіравання быу магістрат. Ен склад. з Рады (выбарны орган кірав.) на чале з войтам і лавы (суда). Сябры рады выбір. з багацеяу. Рада кіравала не толькі жыццем горада, але і суда. Аднак крымінальн. справы разбіраліся судом. Рада знаходз. у ратушах.Сярод жых. гарадоу каля 80% - белар.. Тут жыля рус.,укр., палякі, немцы, татары, яурэі. Больш. насельн. – рамеснікі і гандляры, назыв. мяшчанамі. Насельн. у гар. і мяст. займалася с\ гасп.. Да др. пал. 16 ст. у гар. рамяством займ. больш. жыхароу. Асабл. славіліся майстры – гарбары. Рамесн. адной спецыяльн. аб’ядноув. у цэхі – манапалізаваныя структуры, я-я дапамаг. рамесн. пазбегнуць канкурэнц., і засцерагчы мясц. рынак ад вырабау іншагар. рамесн.. Падчас ваенных дзеянняу цэхі пераутв. у атрады, абаранялі горад. Цэхавыя статуты прыпынялі разв. гарадс. рамяства, абмяж. вытворч. дзейнасць. Некат. цэхі аб’ядноув. вял. кольк. рамесн..У 14-16 ст. развіваецца унутр. і знешні гандаль гар. Бел.. З’яул. таргі і кірмашы (толькі у буйн. гарадах 1 раз на год). Гарады Бел. гандляв. з рус.,укр., польс. гарад., а такс. з некат. гарад. Усходу. На знеш. рынак пастаул. жыта, сала, лес, футра, скуры, вырабы рамесн., а імпартав. жалеза, віно, соль. селядзец, прадметы раскошы.Такімі былі асн. асабл. сац.-эканам. развіцця Бел.. Цэнтр. культ. жыцця, рамествау і гандлю танавіл. гарады. Іх роля у эканом. Бел. узрастала. Яны пашыраліся за кошт прытоку сельс. насельн.. Выявіліся сац. і кіраун. структуры. Гарады змагаліся за магдэб. права, што пашырала магч. развіцця рамяства і гандлю.

21.Казацка-сялянская вайнаРаспачатае ў 1648 г. на Украіне казацкае паўстанне на чале з гетманам Багданам Хмяльніцкім хутка вылілася ў вялікую вызваленчую вайну. Ва ўкраінскага гетмана і казацкай старшыны падчас гэтай барацьбы з'явіўся план стварэння сваёй дзяржавы, у межы якой яны хацелі ўключыць і землі паўднёва-ўсходняй Беларусі, прынамсі Падняпроўе і Палессе. Яшчэ ў маі 1648 г. Багдан Хмяльніцкі пачаў засылаць у гэтыя раёны сваіх агітатараў, а затым і казацкія загоны, якія распачыналі ваенныя дзеянні. Універсалы, якія ўкраінскі гетман высылаў аж да Барысава, Быхава і Магілёва, заклікалі сялян узбройвацца ды пачынаць вайну супраць паноў. Ужо летам 1648 г. на поўдні і ўсходзе Беларусі пачалася шырокая ўзброеная барацьба казацка-сялянскіх аддзелаў супраць шляхты, купцоў, магнатаў і каталіцкага духавенства. Да восені 1648 г. жыхары Гомеля, Мазыра, Лоева, Рэчыцы і Турава "ўсе паказачыліся і пакляліся адзін другому стаяць да апошняга". Да восені 1648 г. у руках паўстанцаў апынуліся амаль усе галоўныя гарады паўднёва-ўсходняй Беларусі. Казацка-сялянскі полк Сакалоўскага паспрабаваў здабыць горад Слуцк Вялікага Княства, аднак пасля бясплённай аблогі адышоў ад яго. Толькі ўвосень 1648 г пасля ўпартай барацьбы авалодалі Пінскам. Затым шляхецкае войска авалодала Чэрыкавам, а ў студзені 1649 г., калі на поўдні Беларусі з 10-тысячным войскам з'явіўся палявы гетман Януш Радзівіл, пачалася буйная кампанія па ўдушэнні паўстання. Гетман рушыў уздоўж Беларускага Палесся, ад Бярэсця на Тураў, Мазыр і далей. Хутка захапіўшы Тураў, Мазыр, Бабруйск, Рэчыцу і бязлітасна расправіўшыся з абаронцамі, ён за зіму 1649 г. ліквідаваў усе асноўныя асяродкі хваляванняў. За час перамір'я паміж Багданам Хмяльніцкім і Янам Казімірам войска Януша Радзівіла цалкам узяло пад свой кантроль землі ўздоўж Прыпяці і Дняпра, чым адрэзала Беларусь ад украінскіх казакаў. Аднак вясной 1649 г., пасля таго як ад гетмана Хмяльніцкага прыйшоў 3-тысячны казацкі загон палкоўніка Іллі Галоты, вызваленчы рух на поўдні Беларусі ўзнавіўся.. У чэрвені Януш Радзівіл пачаў аперацыю супраць казацка-сялянскіх фарміраванняў і неўзабаве разграміў полк Галоты ў бітве каля Прыпяці. Тады Хмяльніцкі прыслаў на Беларусь яшчэ 6 тыс. казакоў на чале з Гаркушам і Пабадайлам, да якіх пазней быў накіраваны і загон палкоўніка Міхаіла Крычэўскага. Разам з мясцовым сялянствам, якое прыстала да казакоў, сілы палкоўніка М.Крычэўскага дасягалі прыкладна 30 тыс. Каб не даць ім злучыцца з фарміраваннямі Пабадайлы, Януш Радзівіл атакаваў непрыяцеля і ў жорсткай бітве 21 чэрвеня 1649 г. разграміў моцнае злучэнне Крычэўскага. Хутка быў знішчаны і лагер Пабадайлы, сілы якога здолелі вырвацца з акружэння. Янушам Радзівілам. Летам 1651 г. Б.Хмяльніцкі накіраваў пад Гомель полк Забелы, а да Крычава - полк Шохава, што ажывіла выступленні мясцовай беднаты. Аднак ні Гомель, ні Крычаў казакі не захапілі. Паводле Белацаркоўскага мірнага дагавора ад 18 верасня 1651 г. казацкія загоны больш не маглі знаходзіцца на тэрыторыі Беларусі і адводзіліся на Украіну.Так былі канчаткова ліквідаваны народныя хваляванні ў беларускім краі. У выніку ваенных дзеянняў вялізныя абшары паўднёва-ўсходняй Беларусі былі спустошаны і выпалены. Асабліва пацярпелі Мазырскі, Пінскі, Рэчыцкі паветы, a таксама Берасцейшчына.

22 Беларусь у часы вайны Расii з Рэччу Паспалiтай (1654-1667). Вынiкi вайны для Беларусi. Праваслаўнае насельніцтва, якое пражывае ў Рэчы Паспалітай, падвергалася нацыянальнаму і рэлігійнаму прыгнёту з боку палякаў-каталікоў. Пратэст супраць прыгнёту ў паўстанні, адно з якіх адбылося ў 1648 году пад кіраўніцтвам Багдана Хмяльніцкага. Паўстанцы, якія складаліся пераважна з казакоў, а таксама з украінскіх і беларускіх сялян, атрымалі шэраг перамог над польскім войскам і склалі з Варшавай Зброўскі мірны дагавор, які надаў казакам аўтаномію. Неўзабаве, вайна аднавілася гэтым няўдала для паўстанцаў, якія пацярпелі ў чэрвені 1651 года цяжкае паражэнне пад Берасцечкам. У 1653 годзе Хмяльніцкі, бачачы немагчымасць перамогі паўстання, звярнуўся да Расіі з просьбай прыняць украінскія тэрыторыі ў яе склад. У кастрычніку 1653 года Земскі сабор прыняў рашэнне задаволіць просьбу Хмяльніцкага і абвясціў вайну Польшчы. У студзені 1654 года ў Пераяслаўе адбылася Рада, якая выказалася за ўваходжанне ў склад Расіі. Хмяльніцкі перад рускім пасольствам прынес прысягу на пэўнасць цару Аляксею Міхайлавічу.Падрыхтоўка да вайны вялася ад пачатку царавання Аляксея Міхайлавіча былі створаны тры арміі- паўночна-заходняя, цэнтральная і паўднёва-заходняя , на дапамогу якой,.Даведаўшыся што цар найперш хоча ўдарыць па Смаленску, сойм паслаў рэвізораў для агляду смаленскіх умацаванняў з тым, каб забяспечыць зброяй, боезапасамі, правіянтам. для пачатку вайны стала памылка паслоў Рэчы Паспалітай у напісанні царскага тытулу. Усе тры царскія арміі павінны былі ўдарыць адначасова. Ход вайны ад самага пачатку агрэсіі разгортваўся надта ўдала для заваёўнікаў..царскія войскі захапілі Полацк. царскія войскі ўзялі ў блогу Смаленск і пасля моцнага супраціўлення, здалі горад здаўся Магілёў, і Друю і Дзісну. задалася Дуброўна, пасля чаго, з гораду выгналі ўсіх людзей, шляхту адправілі цару пад Смаленск а сам горад спалілі. Шарамец'еў з баямі ўзяў Віцебск,. Працягваў аказваць моцнае супраціўленне толькі Стары Быхаў, моцная крэпасць. Толькі тады, атрымаўшы ад караля на Варшаўскім сойме булаву вялікага гетмана, Януш Радзівіл кінуўся дзейнічаць. з сойму ён рушыў на тэрыторыю ваенных дзеянняў і стаў збіраць пад Воршай абоз пад Шкловам той прыняў бой з войскам Чаркаскага потым пад мястэчкам Шапялевічы ён быў вымушаны даць бой войску Трубяцкога. Загінула пад тысячу чалавек.Сам гетман быў паранены. Разбітае войска рассеялася па лесе. Арміі Вкл больш не існавала. Але потым Януш Радзівіл абвясціў, што войска Вк. адроджана і гатовае да дзеянняў. Баявыя дзеянні 1654 года, скончыліся толькі глубокай восенню. У выніку Рэч Паспалітая перастала існаваць як дзяржава. Землі Беларусі далучыліся да Расійскай імперыі

23 Сацыяльна-эканамiчнае i палiтычнае становiшча Беларусi у другой палове XVII – пачатку XVIII ст. Напярэдадні Люблінскай уніі на Б. - 1 800 тыс. жыхароў, (шляхта, сяляне, мяшчане). Шляхта дзялілася на групоўкі. Найбольш буйнымі былі магнаты, складалі сенатарскае саслоўе і валодалі ў большасцю сялянскіх гаспадарак. Самай шматлікай - група дробнай шляхты, але ў яе руках былі толькі 28% с/г. XVI - шляхта, як ваенна-служылае саслоўе, пачынае разлагацца знутры. У 1633 г. сейм абвясціў, што не толькі шляхціч, але і яго нашчадкі назаўсёды будуць пазбаўлены шляхецкіх правоў за гандаль ці шынкарства. Самым шматлікім саслоўем - сяляне. Аграрная перабудова гаспадаркі была вызначана каралём у 1557: заснаванне фальварачнай гаспадаркі, канчатковае запрыгоньванне сялян, павелічэнне павіннасцей, рост даходаў дзяржаўнага скарбу і шляхты. Пасля рэформы сяляне: цяглыя, асадныя, сяляне-слугі. Сялянская гаспадарка пачала ўцягвацца ў рыначныя адносіны. З 2й п. XVII - эканамічны заняпад Беларусі, выкліканы ўзмацненнем феадальнага прыгнёту, разбурэннем гаспадаркі, як у выніку антыфеадальнай, нацыянальна-вызваленчай барацьбы, так і знешніх войнаў. Аднаўляць разбураную гаспадарку пачалі з раздачы зямлі сялянам і перавод іх на грашовы і натуральны аброк. Вяртаецца паншчына і павялічваюцца павіннасці. Мяшчане (жыхары гарадоў) павялічвалiся за кошт вольных сялян, уцекачоў і прыгонных. Да першай паловы XVIII магдэбургскае права мелі ўсе буйныя гарады.Саслоўе мяшчан складалася з заможных вярхоў, сярэдняга пласта і беднаты. Рамёствы і гандальУласныя карпарацыі рамеснікаў – цэхі.Пашыраўся гандаль як унутраны, так і знешні. Найбольш трывалыя сувязі былі з Расіяй, Польшчай, Левабярэжнай Украінай, Рыгай, з краінамі Заходняй Еўропы.У 1784 г. было завершана будаўніцтва канала Агінскага, які злучаў Нёман з Прыпяццю. У 1781 г. пачалося будаўніцтва Днепра-Бугскага канала.Такім чынам, сельская і гарадская гаспадарка Беларусі да сярэдзіны XVIII ст. была ў асноўным адноўлена.

24<Бел.у час Паўночнай вайны (1700-1721)/У канцы XVII ст. на поўначы Еўропы склалiся эканамiчныя i палiтычныя перадумовы памiж мацнейшымі дзяржавамi рэгiёну. Расiя, Саксонiя i Данiя ўтварылi каалiцыю пад назвай "Паўночны саюз" (адсюль i назва вайны), паспрабавалi захапiць частку ўладанняў Швецыі. У жаданнi вярнуць Лiвонiю, страчаную Рэччу Паспалiтай паводле Алiўскага мiру. на карысць Швецыi, кароль польскі і вялікі князь літоўскі Аўгуст II, які быў адначасова і курфюрстам Саксоніі, у 1700 г. у саюзе з Данiяй i Расiяй выступiў супраць Швецыi. Расiя ў iмкнулася заваяваць землi, якiя былi захоплены Швецыяй у пачатку XVII ст. i зачынялi ёй выхад у Балтыйскае мора. Вайна пачалася няўдала для саюзнiкаў. Шведская армiя з Карлам ХІІ прымусiла капiтуляваць Данiю, атрымала перамогу над расiйскай армiяй, пад Рыгай разбiла саксонскае войска Аўгуста II i уступiла на тэрыторыю ВКЛ. Беларусь стала арэнай ваенных дзеянняў. потым памiж княствам i Расiяй былі падпiсаны тры мiждзяржаўныя пагадненнi аб сумесных дзеяннях супраць Швецыi. У гэты ж час у дзяржаве разгарэлася "магнацкая" вайна за ўладу памiж Сапегамi, Агiнскiмi, Вiшнявецкiмi i Радзiвiламi. Сапегi шукалi падтрымку ў Карла XII, а прадстаўнiкi антысапегаўскай шляхецкай партыi (Агiнскiя i Вiшнявецкiя) дамаўлялiся з Пятром I. Прыклад палiтычнай беспрынцыповасцi паказаў кароль Аўгуст II. Ён кiдаўся то да Пятра I, то да Карла XII. У iмкненнi заключыць сепаратны мiр са Швецыяй ён не спыняўся нават перад магчымасцю частковага падзелу Рэчы Паспалiтай. Шведскi кароль лiчыў Аўгуста II несумленным палiтыкам і задумаў пазбавіць яго каралеўскай пасады. Кандыдата ў каралi шукалі нядоўга. У 1704 г. шляхта на чале з апальнымi Сапегамi, якая непрыязна ставiлася да Аўгуста II, абрала новым манархам ваяводу Станiслава Ляшчынскага. У Рэчы Паспалiтай утварылася двоеўладдзе: адны падтрымлiвалi Аўгуста II, другiя - Станiслава Ляшчынскага. Восенню 1704 г. у Беларусь уступiла амаль 60-тысячнае расiйскае войска пад камандаваннем Рапнiна. Расійская армія ачысцiла тэрыторыю ВКЛ ад шведскiх войскаў i атрадаў Сапегi. Шведы перайшлi Нёман, разбурылi ваколiцы Гароднi. Па беларускай зямлi пачаў гуляць смерч спусташэння. Рэч Паспалiтая ператварылася "ў заезджы двор i карчму" для чужаземных войскаў, якiя зводзiлi рахункi памiж сабою i нiшчылi край. Не лепшае было стаўленне i з боку Па меры прасоўвання шведскай армii на ўсход, Пётр адводзiў войска да сваёй мяжы, вымотваў працiўнiка, падрываў яго баяздольнасць. Ён хацеў даць рашучы бой на беларускай зямлi. 28 верасня 1708 г. пад вёскай Лясная ля Прапойска руская армiя разграмiла шведскі корпус генерала Левенгаўпта, які ішоў з Рыгі на дапамогу Карлу ХІІ.Разгром шведаў пад Палтавай рэзка памяняў палiтычную сiтуацыю ў краiне. Расiйскае і польскае войскі ачысцiлi ад шведаў i iх прыхiльнiкаў Беларусь, Жамойцію i Польшчу, ваенныя дзеяннi перакiнулiся на тэрыторыю Швецыi i iшлi далей пры поўнай перавазе Расii. Трон Рэчы Паспалiтай пры падтрымцы саксонскага войска зноў заняў Аўгуст II, прыхiльнiк цара Пятра, якi разам з прускiм каралём устанавiў над Рэччу Паспалiтай палiтычны кантроль . Вялiкае княства Лiтоўскае зноў было адкiнута на дзесяткi гадоў назад у сваiм гаспадарчым развiццi. Ваенныя дзеяннi, грабяжы, пастоi войскаў, непасiльныя кантрыбуцыi давялi Беларусь да страшнага спусташэння, нанеслi вялiкi ўрон яе эканомiцы. Сотнi населеных пунктаў ляжалi ў руiнах. Былi спалены Нясвiж, Ляхавiчы, Магiлёў, Вiцебск, Мсцiслаў i шмат iншых гарадоў. Ваенныя спусташэннi ўзмацнiлiся засухай, што спасцiгла сельскую гаспадарку. Вялiкiм цяжарам для разрабаванага i збяднелага народа была эпiдэмiя У Наваградку пасля яе засталася толькi палова жыхароў. Сельская гаспадарка, гарады, рамяство, гандаль прыйшлi ў глыбокi заняпад. Вялiкай цаной заплацiў беларускi народ у гэтай вайне