Жывёлагадоўля

Жывёлагадоўля — галіна сельскай гаспадаркі, якая займаецца развядзеннем сельскагаспадарчых жывёл для вытворчасці жывёлагадоўчых прадуктаў.Забяспечвае насельніцтва прадуктамі харчавання (малочныя прадукты, мяса, яйцы, мёд і інш.), лёгкую і харчовую прамысловасць сыравінай (скура, воўна, мяса, малако і інш.), дае жывую цяглавую сілу (коні, валы, аслы, мулы, вярблюды, алені і інш.), асобныя кармы (касцявая мука і інш.), лекавыя сродкі (гармоны, сывараткі) і арганічныя ўгнаенні. Галоўныя галіны: гадоўля буйной рагатай жывёлы, свінагадоўля, авечкагадоўля, конегадоўля, козагадоўля, аленегадоўля, птушкагадоўля, зверагадоўля, рыбаводства, сабакаводства, трусагадоўля, шаўкаводства. Жывёлагадоўля Беларусі мае малочна-мясны кірунак.

Сабакі — плацэнтарнае млекакормячае, атрад драпежнікі, сямейства псовыя, хатняя жывёла больш 10 тыс. год таму. На сённяшні дзень існуюць сотні парод сабак, якія істотна адрозніваюцца адна ад адной. Паляўнічыя сабакі спецыялізуюцца па спосабе палявання і выгляду дзічыны.Самая універсальная парода паляўнічых сабак - лайка . Лайкі выкарыстоўваюцца ў паляванні на пушных звяроў, лася , аленя , дзіка , мядзведзя, бабра, парсюк птушку і качку. Адшукаўшы звера або птушку , лайка прыцягвае іх увагу брэхам і затрымлівае да падыходу паляўнічага. У сабаках цэняцца нюх , хуткасць і правільнасць пошуку, голас і характар ​​облаивания, сачэнне звера, глейкасць ( настойлівасць у пераследзе дзічыны), стаўленне да звера або птушцы. Пры паляванні на лася і аленя важна майстэрства пастаноўкі звера. У працы з мядзведзем ацэньваецца стаўленне да следа, смеласць, зласлівасць, прыемістасць хваткі і спрыт. Пры паляванні на качак сабака павінна ўмець знаходзіць і падаваць паляўнічаму забітую птушку.

Паляваанне

Паляваанне — пошук і пераслед дзікіх звяроў і птушак з мэтаю іх здабычы, дзеля футра, дзічыны і г.д.

Арбалет – ручная кідальная зброя. Складаўся з драўлянага ложа-прыклада, прымацаванага да яго лукавішча, механізму нацягвання, замацавання і адпускання сутужыны, якая нацягвалася жалезным кручком на рэмені, а з 13 ст. з дапамогай калаўрота. На Беларусі вядомы з 12 – 13 ст. і да канца 16 ст. як баявая зброя, а да канца 18 ст. як паляўнічая. Далёкасць стральбы да 200 метраў. Магчымая хуткастрэльнасць – 2 выстралы ў мінуту.З'яўленне арбалета змяніла тагачасную вайсковую справу. Не так як з лукам, з арбалету мог страляць і малавучаны салдат, а ў моцы стрэлу болт арбалета перамагаў звычайны лук, і цягам амаль усёй гісторыі свайго развіцця прабіваў сучасны яму панцыр.

Лук — ручная зброя далекага бою; адна з асноўных прылад палявання. З’явіўся ў эпоху палеаліту. Складаўся з пругкага лукавішча і цецівы, якая кідала стралу сілай ад выпроствання сагнутага лукавішча. Далечыня палёту стралы залежыць ад канструкцыі лука, сілы нацяжэння цецівы і надвор'я, у сярэднім складае да 250 метраў для небаявой стралы.Лукі падзяляюцца на простыя і складаныя, але ўсе яны ўяўляюць сабой дугу з цецівой для кідання стрэл. Простыя выраблялі з суцэльнага кавалка драўніны. Кампазітныя (складовыя) лукі былі карацейшымі і іх выраблялі з розных матэрыялаў. Лук - звычайная знаходка ў беларускіх гарадах і замках.