Polityka turystyczna

Jest to działalność polegająca:

- na poszukiwaniu optymalnego zaspokojenia turystycznych potrzeb społeczeństwa,

- racjonalnym wykorzystaniu zasobów pracy i kapitału w sferze gospodarki turystycznej, z przeznaczeniem środowiska przyrodniczego,

- na kształtowaniu optymalnych z punktu widzenia funkcji turystyki rozmiarów i struktury ruchu turystycznego,

- na zastosowaniu praw ekonomicznych w sferze gospodarki turystycznej oraz na koordynowaniu rozwoju turystyki, z uwzględnieniem jej funkcji i różnorodnych związków z innymi sferami życia kraju.

Przez politykę turystyczną rozumie się świadome popieranie i kształtowanie turystyki przez różnego rodzaju organizacje i instytucje wpływające swoją działalnością na wszystko to, co jest ważne dla turystyki.

- polityka turystyczna w Polsce jest mało aktywna i oderwana od rzeczywistości

- państwo nie ma pełnego, naukowego rozeznania, co do roli turystyki w życiu społecznym i gospodarczym kraju

- warunkiem jej skuteczności jest kompleksowe oddziaływanie na wszystkie ogniwa tzw. „cyklu turystycznego”; cykl ten wg S. Wodejki tworzą następujące ogniwa: badania rynku turystycznego, planowanie rozwoju turystyki, budowa infrastruktury turystycznej, przygotowanie kadr na potrzeby turystyki, konstrukcja optymalnego modelu organizacyjnego turystyki, rozwój gospodarki turystycznej, propaganda turystyczna, badania wyników prowadzonej polityki i formowanie wynikających z nich wniosków;

- jeśli państwo oddziałuje wybiórczo na wymienione ogniwa, polityka turystyczna staje się pasywna, czyli nieskuteczna

- przejawia się głównie w stosunku do państwa do zagadnienia formalności granicznych, czyli warunków, których spełnianie jest wymagane do przekraczania granicy państwowej.

. Charakterystyka wyjazdów zagranicznych Polaków

- w 2001 r. granice Polski przekroczyło 53,1 mln polskich obywateli udających się do innych krajów, czyli o 6,3 % mniej niż w poprzednim roku. Spadek zanotowano po raz pierwszy od szeregu lat; 7,7 mln przekraczających granicę (14,5%) stanowili turyści, a więc osoby, które spędziły poza granicami kraju co najmniej jedną noc (spadek o 20% w stosunku do roku 2000).

- W 2002 r. liczba wyjazdów spadła o 15,2%. Nastąpił wzrost ruchu wyjazdowego na granicy wschodniej, a znaczny spadek na granicach ze Słowacją i Niemcami. W drugim półroczu spadek liczby wyjazdów był większy niż w pierwszym, a w czwartym kwartale nawet przekroczył 25%. Według szacunków Instytutu Turystyki, w 2002 r. Polacy uczestniczyli w 8,4 mln (wzrost o 9,1% w stosunku do 2001r.) turystycznych podróżach za granicę, czyli podróży połączonych co najmniej z jednym noclegiem poza granicami kraju. Obserwowany wzrost liczby zagranicznych wyjazdów turystycznych wynika stąd, że ich uczestnicy w 2002 r. wyjeżdżali częściej: średnia liczba podróży zagranicznych wyniosła 1,7 na osobę (w 2001 – 1,5)

- Polscy turyści najczęściej odwiedzali Niemcy, potem Czech, oraz Francję, Grecję i Słowację. Spośród krajów najczęściej odwiedzanych przez Polaków największy wzrost liczby wizyt polskich turystów w stosunku do roku 2001 zanotowano na Ukrainie, w Holandii i w Grecji (ponad 100%). Największy spadek liczby wizyt dotyczył Chorwacji (40%), Szwecji (40%), Słowacji (35%) oraz – nieco mniejszy – Włoch, Węgier i Austrii. Zwraca uwagę nowy znaczący kierunek wyjazdów polskich turystów: Słowenia, oraz po kilkuletniej przerwie, ponowny wzrost zainteresowanie wyjazdami do Turcji.

Cele wyjazdów zagranicznych polskich turystów ogółem w roku 2002:

- wyłącznie wakacje, urlop – 43%

- wizyta u przyjaciół, krewnych połączona z wakacjami – 18%

- wizyty u przyjaciół, krewnych bez wakacji – 10%

- podróże służbowe – 16%

- inne – 12%

Forma organizacji wyjazdów zagranicznych Polaków ogółem w roku 2002:

- wyjazd wykupiony wcześniej w biurze podróży (podróż całkowicie zorganizowana) – 30%

- częściowa rezerwacja w biurze podróży – 7%

- inne rezerwacje (u przewoźników, kwaterodawców) – 10%

- wyjazd zorganizowany samodzielnie – 52%