Сага об Эгиле. (Маслова-Лашанская и др)

Библиотека группы Асатру

Þorgeirr blundr fór í brott frá Ánabrekku ok fór suðr í Flókadal, því at Þorsteinn þóttist ekki mega við hann eiga, en hann vildi þó vægjast þar við.

Þorsteinn var maðr órefjusamr ok réttlátr ok óáleitinn við menn, en helt hlut sínum, ef aðrir menn leituðu á hann, enda veitti þat heldr þungt flestum at etja kappi við hann.

Oddr var þá höfðingi í Borgarfirði fyrir sunnan Hvítá. Hann var hofsgoði ok réð fyrir hofi því, er allir menn guldu hoftoll til fyrir innan Skarðsheiði.

85. Andlát Egils Skalla-Grímssonar.

Egill Skalla-Grímsson varð maðr gamall, en í elli hans gerðist hann þungfærr, ok glapnaði honum bæði heyrn ok sýn. Hann gerðist ok fótstirðr. Egill var þá at Mosfelli með Grími ok Þórdísi.

Þat var einn dag, er Egill gekk úti með vegg ok drap fæti ok fell.

Konur nökkurar sá þat ok hlógu at ok mæltu: „Farinn ertu nú, Egill, með öllu, er þú fellr einn saman.“

Þá segir Grímr bóndi: „Miðr hæddu konur at okkr, þá er vit várum yngri.“

Þá kvað Egill:

Vals hefk váfur helsis. Váfallr em ek skalla. Blautr erum bergis fótar borr, en hlust es þorrin.

Egill varð með öllu sjónlauss.

Þat var einnhvern dag, er veðr var kalt um vetrinn, at Egill fór til elds at verma sik. Matseljan ræddi um, at þat var undr mikit, slíkr maðr sem Egill hafði verit, at hann skyldi liggja fyrir fótum þeim, svá at þær mætti eigi vinna verk sín.

„Ver þú vil við,“ segir Egill, „þótt ek bökumst við eldinn, ok mýkjumst vér við um rúmin.“

„Statt þú upp,“ segir hon, „ok gakk til rúms þíns ok lát oss vinna verk vár.“

Egill stóð upp ok gekk til rúms síns ok kvað:

301

Библиотека группы Асатру

Hvarfak blindr of branda, biðk eirar Syn geira, þann berk harm á hvarma hnitvöllum mér, sitja, es jarðgöfugr orðum, orð mín konungr forðum hafði gramr at gamni, Geirhamðis mik framði.

Þat var enn eitt sinn, er Egill gekk til elds at verma sik, þá spurði maðr hann, hvárt honum væri kalt á fótum, ok bað hann eigi rétta of nær eldinum.

„Svá skal vera,“ segir Egill, „en eigi verðr mér nú hógstýrt fótunum, er ek sé eigi, ok er of daufligt sjónleysit,“

Þá kvað Egill:

Langt þykki mér. Ligg einn saman karl afgamall,

án konungs vörnum. Eigum ekkjur allkaldar tvær,

en þær konur þurfu blossa.

Þat var á dögum Hákonar ins ríka öndverðum, þá var Egill Skalla-Grímsson á níunda tigi, ok var hann þá hress maðr fyrir annars sakar en sjónleysis.

Þat var um sumarit, er menn bjuggust til þings, þá beiddi Egill Grím at ríða til þings með honum. Grímr tók því seinliga.

Ok er þau Grímr ok Þórdís töluðust við, þá sagði Grímr henni, hvers Egill hafði beitt. „Vil ek, at þú forvitnist, hvat undir mun búa bæn þessi.“

Þórdís gekk til máls við Egil, frænda sinn. Var þá mest gaman Egils at ræða við hana.

Ok er hon hitti hann, þá spurði hon: „Er þat satt, frændi, er þú vill til þings ríða? Vilda ek, at þú segðir mér, hvat væri í ráðagerð þinni.“

„Ek skal segja þér,“ kvað hann, „hvat ek hefi hugsat. Ek ætla at hafa til þings með mér kistur þær tvær, er Aðalsteinn konungr gaf mér, er hvártveggja er full af ensku silfri. Ætla ek at láta bera kisturnar til Lögbergs, þá er þar er fjölmennast. Síðan ætla ek at sá silfrinu, ok þykkir

302

Библиотека группы Асатру

mér undarligt, ef allir skipta vel sín í milli. Ætla ek, at þar myndi vera þá hrundningar eða pústrar, eða bærist at um síðir, at allr þingheimrinn berðist.“

Þórdís segir: „Þetta þykkir mér þjóðráð, ok mun uppi, meðan landit er byggt.“

Síðan gekk Þórdís til tals við Grím ok sagði honum ráðagerð Egils.

„Þat skal aldri verða, at hann komi þessu fram, svá miklum firnum.“

Ok er Egill kom á ræður við Grím um þingferðina, þá talði Grímr þat allt af, ok sat Egill heima um þingit. Eigi líkaði honum þat vel. Var hann heldr ófrýnn.

At Mosfelli var höfð selför, ok var Þórdís í seli um þingit.

Þat var eitt kveld, þá er menn bjuggust til rekkna at Mosfelli, at Egill kallaði til sín þræla tvá, er Grímr átti. Hann bað þá taka sér hest. „Vil ek fara til laugar.“ Ok er Egill var búinn, gekk hann út ok hafði með sér silfrkistur sínar. Hann steig á hest, fór síðan ofan eftir túninu fyrir brekku þá, er þar verðr, er menn sá síðast.

En um morgininn, er menn risu upp, þá sá þeir, at Egill hvarflaði á holtinu fyrir austan garð ok leiddi eftir sér hestinn. Fara þeir þá til hans ok fluttu hann heim.

En hvárki kom aftr síðan þrælarnir né kisturnar, ok eru þar margar gátur á, hvar Egill hafi fólgit fé sitt. Fyrir austan garð at Mosfelli gengr gil ofan ór fjalli. En þat hefir orðit þar til merkja, at í bráðaþeyjum er þar vatnfall mikit, en eftir þat er vötnin hafa fram fallit, hafa fundizt í gilinu enskir penningar. Geta sumir menn þess, at Egill muni þar fét hafa fólgit. Fyrir neðan tún at Mosfelli eru fen stór ok furðuliga djúp. Hafa þat margir fyrir satt, at Egill muni þar hafa kastat í fé sínu. Fyrir sunnan ána eru laugar ok þar skammt frá jarðholur stórar, ok geta þess sumir, at Egill mundi þar hafa fólgit fé sitt, því at þangat er oftliga sénn haugaeldr. Egill sagði, at hann hefði drepit þræla Gríms, ok svá þat, at hann hafði fé sitt fólgit, en þat sagði hann engum manni, hvar hann hefði fólgit.

Egill tók sótt eftir um haustit, þá er hann leiddi til bana. En er hann var andaðr, þá lét Grímr færa Egil í klæði góð. Síðan lét hann flytja hann ofan í Tjaldanes ok gera þar haug, ok var Egill þar í lagðr ok vápn hans ok klæði.

86. Af beinum Egils.

Grímr at Mosfelli var skírðr, þá er kristni var í lög leidd á Íslandi. Hann lét þar kirkju gera. En þat er sögn manna, at Þórdís hafi látit flytja Egil til kirkju, ok er þat til jartegna, at síðan er kirkja var ger at Mosfelli, en ofan tekin at Hrísbrú sú kirkja, er Grímr hafði gera látit, þá var þar grafinn kirkjugarðr. En undir altarisstaðnum þá fundust mannabein. Þau váru miklu meiri

303

Библиотека группы Асатру

en annarra manna bein. Þykkjast menn þat vita af sögn gamalla manna, at mundi verit hafa bein Egils.

Þar var þá Skafti prestr Þórarinsson, vitr maðr. Hann tók upp hausinn Egils ok setti á kirkjugarðinn. Var haussinn undarliga mikill, en hitt þótti þó meir frá líkendum, hvé þungr var. Haussinn var allr báróttr útan svá sem hörpuskel. Þá vildi Skafti forvitnast um þykkleik haussins. Tók hann þá handöxi vel mikla ok reiddi annarri hendi sem harðast ok laust hamrinum á hausinn ok vildi brjóta, en þar sem á kom, hvítnaði hann, en ekki dalaði né sprakk, ok má af slíku marka, at hauss sá mundi ekki auðskaddr fyrir höggum smámennis, meðan svörðr ok hold fylgði. Bein Egils váru lögð niðr í útanverðum kirkjugarði at Mosfelli.

87. Um Mýramannakyn.

Þorsteinn Egilsson tók skírn, þá er kristni kom á Ísland, ok lét kirkju gera at Borg. Hann var maðr trúfastr ok vel siðaðr. Hann varð maðr gamall ok sóttdauðr ok var jarðaðr at Borg at þeiri kirkju, er hann lét gera.

Frá Þorsteini er mikil ætt komin ok margt stórmenni ok skáld mörg, ok er þat Mýramannakyn ok svá allt þat, er komit er frá Skalla-Grími. Lengi helzt þat í ætt þeiri, at menn váru sterkir ok vígamenn miklir, en sumir spakir at viti. Þat var sundrleitt mjök, því at í þeiri ætt hafa fæðzt þeir menn, er fríðastir hafa verit á Íslandi, sem var Þorsteinn Egilsson ok Kjartan Óláfsson, systursonr Þorsteins, ok Hallr Guðmundarson, svá ok Helga in fagra, dóttir Þorsteins, er þeir deildu um Gunnlaugr ormstunga ok Skáld-Hrafn. En fleiri váru Mýramenn manna ljótastir.

Þorgeirr, sonr Þorsteins, var þeira sterkastr bræðra, en Skúli var mestr. Hann bjó at Borg eftir dag Þorsteins, föður síns, Skúli var lengi í víking. Hann var stafnbúi Eiríks jarls á Járnbarðanum, þá er Óláfr konungr Tryggvason fell. Skúli hafði átt í víking sjau orrostur.

___________________________________________________________________________

Текст скачан из Библиотеки группы Асатру (www.vkontakte.ru/asatru_community), куда был взят с сайта Северная Слава (www.norse.ulver.com). Вы можете ознакомиться с текстом на этом сайте в режиме online, перейдя по указанной в Библиотеке группы Асатру ссылке.

304