- •3.Узнікненне Беларусі: розныя падыходы і канцэпцыі. Паходжанне назваў “Белая Русь”, “Чорная Русь”
- •4.Першыя дзяржаўныя аб’яднанні на тэрыторыі Беларусі. Полацкае і Тураўскае княства.
- •11Дэнастыйная барацьба у княстве у 70 - 90 14ст Кейстут, Ягайла, Андрэй поалцкі.
- •12Крэуская унія і яе значэнне. Пачатакраспаусюджвання каталіцтва у вкл.
- •13Унутранная і знешняя палітыка князя Вітаута Грюнвальдская битва
- •22Дзяржаўна прававое становішча вкл у складзе рп.Статут 1588
- •24Берасцейская царкоўная унія. Барацьба уніяцкай царквы за існаванне і самабытнасць.
- •25Сацыяльна – эканамічнае становішча Беларусі у складзе рп. 16- 18ст.
- •34Грамадска- палітычны рух на Беларусі у 19 ст.
- •35Паўстанне 1830 – 1831 і яго вынік для Беларусі.
- •37Культура Беларусі у першай палове 19 ст
- •38 Буржуазныя рэформы 60 – 70 19ст. Асаблівасці на Беларусі.
- •39Паўстанне 1863 – 1864 у беларусиК. Калiноўскi
- •40Асаблівасці развіцця капіталізму у прамысловасці і сельскай гаспадарцы у другой палове 19ст
- •42Беларусь ва умовах і-й сусветнай вайны
- •44 Бел культура ў хіх-пачатку хх ст.
- •45 Фармираванне Беларускай нацыі.
значенее задачы функцыі гістарычнай навуцы.
Гісторыя - гэта навука аб мінулым чалавечага грамадства і яго сучаснасці, аб заканамерна-стадыях развіцця грамадскага жыцця ў пэўных формах, у прасторава-часавых вымярэннях. Утрыманнем гісторыі наогул служыць гістарычны працэс, які расчыняецца ў з'явах чалавечага жыцця, звесткі аб якіх захаваліся ў гістарычных помніках і крыніцах. З'явы гэтыя надзвычай разнастайныя, дакранаюцца развіцці гаспадаркі, вонкавага і ўнутранага грамадскага жыцця краіны, міжнародных адносін, дзейнасці гістарычных асоб.
Гісторыя выконвае некалькі сацыяльна значных функцый.
Першая - пазнавальная, інтэлектуальна якая развівае, што складаецца ў самім вывучэнні гістарычнага шляху краін, народаў і ў аб'ектыўна-праўдзівым, з пазіцыі гістарызму, адлюстраванні ўсіх з'яў і працэсаў, складнікаў гісторыю чалавецтва.
Другая функцыя-практычна-палітычная. Сутнасць яе ў тым, што гісторыя як навука, вы-уяўляючы на аснове тэарэтычнага асэнсавання гістарычных фактаў заканамернасці развіцця грамадства, дапамагае выпрацоўваць навукова абгрунтаваны палітычны курс, пазбягаць суб'ектыўных рашэнняў.
Трэцяя функцыя - светапоглядная. Гісторыя стварае дакументальна дакладныя аповесці аб выбітных падзеях мінулага, аб мыслярах, якім грамадства абавязанае сваім развіццём.
Вывучэнне гісторыі прывучае думаць гістарычнымі катэгорыямі, бачыць грамадства ў развіцці, ацэньваць з'явы грамадскага жыцця па стаўленні да іх мінуламу і суадносіць з наступным ходам развіцця падзей.
Стараж. Грамадства на тэрыторыі Беларусі. Храналагічныя рамкі і кароткая хар-ка перыядаў.
Першае пранікненне людзей на тэрыторю сучаснай Беларусі адбылося толькі ў верхнім палеаліце, прыкладна 40 тыс. гадоў таму назад.
Вядомы дзве самыя старажытныя верхнепалеалітычныя стаянкі чалавека на тэрыторыі Беларусі.
У вельмі цяжкіх умовах жыцця чалавек вымушаны быў навучыцца здабываць агонь, будаваць прымітыўнае жыллё, удасканальваць спосабы палявання на буйных жывёл.
Па меры таяння і адступлення ледніка ў сярэднім каменным веку, мезаліце (8-5 тыс. гг. да н.э.) адбылося поўнае засяленне чалавекам тэрыторыі Беларусі.
Для жыцця і побыту людзей была характэрна радавая арганізацыя. Радавыя абшчыны аб'ядноўваліся ў плямёны. Асноўныя прылады працы вырабляліся з крэмню (крэмніевыя пласціны, сякеры, цяслы, разцы, скрабкі, скоблі), дрэва або касці.
Каменны век завяршыўся эпохай новага каменнага веку - неаліту (4-3 тыс. гг. да н.э.). З'явіліся гліняны посуд, прадзенне і ткацтва.
Этнас (ад грэч. ethnos - племя, народ) - устойлівая супольнасць людзей, якая склалася гістарычна на пэўнай тэрыторыі, мае агульную мову, культуру, побыт, псіхалагічныя рысы і самасвядомасць.
Індаеўрапейскі перыяд этнічнай гісторыі Беларусі пачаўся ў бронзавым веку з часу рассялення на яе тэрыторыі індаеўрапейскіх плямён. Яго храналагічныя рамкі: 3-2 тыс. гг. да н.э. - да нашага часу.
Прыкладна 3 - 2 тыс. гг. да н.э. адбыўся дэмаграфічны выбух, пачалося "вялікае перасяленне народаў".
Інснуе некалькі канцэпцый прарадзімы індаеўрапейцаў. Адна з іх - канцэпцыя еўрапейскай лакалізацыі - Паўночнай Германіі і Паўднёвай Скандынавіі.
У канцы ХІХ - пачатку ХХ ст. узнікла званая балканская канцэпцыя прарадзімы індаеўрапейцаў.
Найбольш навукова абгрунтаванай з'яўляецца канцэпцыя пярэднеазіяцкай прарадзімы індаеўрапейцаў. У адпаведнасці з ёй праіндаеўрапейцы да міграцыі жылі ў Пярэдняй Азіі, там, дзе цяпер знаходзяцца Іран, Ірак, Афганістан
У 4-3 тысячагоддзі да н.э. пачалася міграцыя праіндаеўрапейцаў са сваёй прарадзімы.
Гэты магутны міграцыйны паток стаў крыніцай рассялення праіндаеўрапейцаў у Еўропе, у тым ліку і ў Беларусі.
Пры сустрэчы з мясцовым насельніцтвам індаеўрапейцы, якія знаходзіліся на больш высокай ступені сацыяльна-эканамічнага развіцця перамагалі яго і асімілявалі.
У выніку асіміляцыі мясцовага неалітычнага насельніцтва індаеўрапейцамі сфарміраваўся новы этнас - балты. Балты жылі на тэрыторыі сучаснай Беларусі да прыходу сюды славян.
Каменны век уступіў месца бронзаваму веку (3-2 тыс. гг. да н.э. - 1 тыс. гг. да н.э.). Агульная колькасць насельніцтва ў бронзавым веку магла быць ад 50 да 75 тыс. чалавек.
Бронзавы век уступіў месца жалезнаму веку (1 тыс. гг. да н.э. - IV-V стст. н.э.). Мясцовыя плямёны асвоілі жалезаапрацоўку.
Ёсць некалькі канцэпцый прарадзімы славян. Но найбольш навукова абгрунтаванай і распаўсюджанай з'яўляецца канцэпцыя цэнтральнаеўрапейскай лакалізацыі славян, паводле якой прарадзімай славян трэба лічыць тэрыторыю дзе сёння знаходзяцца Германія, Чэхія, Славакія, Польшча, самыя заходнія раёны Беларусі.
У IV-VII стст. адбылося другое "вялікае перасяленне народаў". Аднак яго храналагічныя
Са сваёй прарадзімы частка славян пачала масавы рух на поўдзень. Сёння гэта - балгары, сербы, харваты, славенцы, македонцы і інш.
Другая частка славян са сваёй прарадзімы рухалася на ўсход. Яны асімілявалі мясцовае балцкае, фіна-угорскае і цюркскае насельніцтва. Усходнія славяне сёння - гэта беларусы, рускія і ўкраінцы.
У VI-VII стст. славяне пачынаюць пранікаць у балцкі арэал. У VIII-IX стст. пачынаецца масавае рассяленне славян на тэрыторыі сучаснай Беларусі.
У выніку славяна-балцкага ўзаемадзеяння ўзніклі крывічы, дрыгавічы, радзімічы - не непасрэдныя продкі беларусаў, а этнічныя супольнасці на тэрыторыі сучаснай Беларусі ў IX - першай палове XII ст.
3.Узнікненне Беларусі: розныя падыходы і канцэпцыі. Паходжанне назваў “Белая Русь”, “Чорная Русь”
Няма адзінага погляду і на пытанні аб продках беларусаў У XIX ст. з'явіліся польская і велікаруская канцэпцыі, якія адмаўлялі існаванне самастойнага беларускага этнасу на тон падставе, што ў насельніцтва Беларусі быццам не было самастойнай славянскай мовы. Прыхільнікі польскай канцэпцыі (Л.Галембоўскі, А.Рыпінскі і інш.) лічылі беларускую мову дыялектам польскай мовы, а беларусаў — часткай польскага этнасу. Творцы велікарускай канцэпцыі (А.Сабалеўскі, І.Сразнеўскі і інш.) сцвярджалі, што Беларусь — частка велікарускай этнічнай тэрыторыі, а беларуская мова - дыялект рус-кай мовы. Памылковасць гэтых канцэпцый выяўлена даследаваннямі па бела-рускай мове.
У пачатку XX ст. з'явілася крывіцкая канцэпцыя. Яе аўтарамі былі М.Пагодзін, В.Ластоўскі і інш.
Яна заснавана на памылковым уяўленні аб тым, што продкамі беларусаў з'яўляюцца крывічы. Аўтары канцэпцыі атаясамлівалі беларусаў і крывічоў і прапаноўвалі называць беларусаў крывічамі, а Беларусь - Крывіяй. Памылковасць гэтай канцэпцыі заключаецца ў тым, што крывічы займалі толькі паўноч-ную і цэнтральную частку тэрыторыі сучаснай Беларусі. А як жа ўзнікла паўднёвабеларускае насельніцтва? крывіцка-дрыгавіцка-радзіміцкая. Аднак і гэта кан-цэпцыя, як і папярэдняя, не ўлічвае таго факта, што дрыгавічы і радзімічы, як і крывічы, зніклі да сярэдзіны XII ст., калі агульнабеларускі этнічны комплекс яшчэ не сфарміраваўся.
Так, рускі этнас фарміраваўся на аснове фіна-угорскага субстрату, украінскі — цюркскага, беларускі — балцкага. Вось такая канцэпцыя фарміравання беларускага этнасу, якой прытрымліваецца М.Ермаловіч. Трэба дадаць, што яна знаходзіць сабе прыхільнікаў і сярод іншых гісторыкаў. Яе, вядома, нельга прыняць цалкам, але нельга і адхіліць, таму што ідзе навуковы пошук і розныя пункты погляду маюць права на жыццё.
У пачатку 90-х гадоў новую канцэпцыю ўзнікнення беларусаў распрацаваў гісторык-этнограф М.Піліпенка Аўтар гэтай канцэпцыі адмовіўся ад уяўлення аб беларускім этнагенезе як спрош-чанай эвалюцыі, а таксама ад тлумачэння яго толькі вялікай міграцыяй. Даследчык лічыць, што ў фарміраванні беларускага этнасу мелі месца як эвалюцыя, так і дыфузія, якія цесна ўзаемадзейнічалі і дапаўнялі адна другую ў гэтым працяглым і складаным працэсе. .. у канцы Х – пачатку XI ст. разам з іншымі ўсходнеславянскімі супольнасцямі крывічы, дрыгавічы і радзімічы кансалідаваліся ў новую агульнаславянскую этнічную супольнасць. Для яе былі характэрны агульнаўсходнесла-вянская мова, агульная матэрыяльная і духоўная культура. 3 транс-фармацыяй гэтых першапачатковых этнічных славянскіх супольнас^ цей у агульнаславянскую старажытную супольнасць іх тэрыторыі сталі агульнай этнічнай тэрыторыяй, якая атрымала назву "Русь". Менавіта з гэтага часу ў дачыненні да тэрыторыі Беларусі, як і да суседніх усходнеславянскіх зямель, пачала ўжывацца назва "Русь", а насельніцтва стала называцца русамі, русічамі, русінамі, рускімі. "Белая Русь". Якое паходжанне гэтай назвы? У розныя часы яе тлумачылі па-рознаму. Яе звязвалі з прыгажосцю зямлі, мно-ствам снегу, вольнасцю, незалежнасцю ад татара-манголаў, са светлапігментаваным і светлавокім антрапалагічным тыпам жыха-роў. У наш час з'явіліся іншыя тлумачэнні: назва "Белая Русь" звязваецца з болып раннім прыняццем хрысціянства ў параўнанні з Чорнай Руссю, з шырокім распаў-сюджваннем у тапаніміцы назваў са словам "белая". Заслугоўвае ўвагі наступнае тлумачэнне гэтай назвы. Назва "Чорная Русь" была дадзена балтамі. Згодна з балцкай традыцыяй, чорны колер сімвалізуе Захад, а белы - Усход. У сувязі з гэтай традыцыяй самую заходнюю частку Русі, г. зн. Верхняе Панямонне, сталі называць Чорнай Руссю, а ўсходнюю, г. зн. Падняпроўе, — Белай Руссю. Некаторыя даследчыкі лічаць, што з'яўленне назвы "Чорная Русь" выклікана тым, што для Верхняга Панямоння было характэрна язычніцтва, а для Падняпроўя — хрысціянства. Але і з такім пунктам погляду нельга поўнасцю пагадзіцца таму, што ў перыяд замацавання гэтага тэрміна амаль ўсё насельніцтва, як усходнеславянскае, так і балцкае, было ўжо хрысціянскім. Такім чынам, у XV - XVI стст. у паўночнай частцы папрыпяцкага (палескага) рэгіёна, цэнтральным рэгіёне і паўднёвай зоне падзвінска-дняпроўскага рэгіёна аформілася сістэма новай, усходнеславянскай мовы, якая атрымала назву "беларуская", г. зн. узнікла адна з най-важнейшых рыс беларускага этнасу.