Марфалагічныя асаблівасці навуковага стылю.
Іменны характар мовы – перавага іменных часцін мовы (назоўнікаў, прыметнікаў і лічэбнікаў) над дзеясловамі. Найбольшай ужывальнасцю ў навуковым стылі вызначаюцца назоўнікі. Гэта тлумачыцца іх намінатыўнай накіраванасцю – абазначыць, назваць з’яву.
Шырокае выкарыстанне абстрактных назоўнікаў для абазначэння адцягненых паняццяў з фіналіямі -нне (лячэнне, павелічэнне, запаленне, нанясенне, адлюстраванне), -цыя (рэалізацыя, дыферэнцыяцыя, прэфіксацыя), -асць (балючасць, своечасовасць, верагоднасць, асаблівасць), -ка (распрацоўка, расшыфроўка, замалёўка), -ант (антыдэпрэсант, кансанант) і г.д.
Шырокае ужыванне іншамоўных, запазычаных назоўнікаў (асабліва з каранёвымі марфемамі грэчаскага і лацінскага паходжання : -логія “навука”, фіта- “расліна”, гідра- “вада”, -трофы “ежа, харчаванне”, -граф (прылада для запісу), -грама (вынік запісу), -метр (вымяральны прыбор), -скоп (прыбор, прызначаны для назірання) (біялогія,фітатэрапія, гетэратрофны, артапедыя, гармон, карыес, геабатаніка, біясфера, антыцыклон).
Абагульнены характар падкрэсліваецца ўжываннем спецыяльных слоў тыпу: звычайна, заўсёды, пастаянна, рэгулярна, кожны і інш.
Адсутнасць асабовых займеннікаў я, ты, вы. Займеннік мы, які выкарыстоўваецца замест названых займеннікаў, мае дадатковыя сэнсавыя адценні мы = мы сумеснасці, мы з вамі.
Мы можам прасачыць, што ... .
Нашы назіранні паказалі, што…
Катэгорыя ліку назоўнікаў мае свае асаблівасці, звязаныя з неабходнасцю абазначаць множнасць праз адзін прадмет, г.зн. ужыванне абстрактных і рэчыўных назоўнікаў у множным ліку (звычайна толькі ў адзіночным): кіслоты, частоты, тэмпературы, смолы, гліны, солі, маслы).
У навуковым стылі пераважаюць формы роднага склону назоўнікаў, за ім па распаўсюджанасці ідуць назоўны і вінавальны. Перавага роднаму склону – асаблівасць, якая вынікае з шырокай ужывальнасці ў навуковых тэкстах субстантантыўных спалучэнняў тыпу вынікі эксперыментаў, хвароба сэрца, дасягненні навукі.
Р.скл.
Недахоп бялкоў у харчаванні абумоўлівае перш за ўсё
Р.скл.
парушэнне ферментатыўных сістэм.
У навуковых тэкстах пераважаюць складаныя формы вышэйшай і найвышэйшай ступеняў параўнання. Найвышэйшая ступень утвараецца пры дапамозе слоў: найбольш, найменш, зрэдку – вельмі, амаль не выкарыстоўваецца – самы (найбольш распаўсюджаны, больш эфектыўныя, менш прадуктыўныя).Простыя формы не ужываюцца, бо яны эмацыяналь экспрэсіўныя.
Шырокае ужыванне прыметнікаў, звязанае з іх выкарыстаннем ў састаўных тэрмінах: інфекцыйнныя хваробы, лекавыя сродкі, страўнікава-кішачны тракт, просты сказ, саляная кіслата, лакальнае поле.
Перавага адносных прыметнікаў над якаснымі і прыналежнымі.
Частотнасць дзеясловаў незакончанаг трывання, якія ў навуковых тэкстах складаюць каля 80%.
Адсутнасць дзеясловаў у форме 1-й и 2-й асобы, большасць дзеясловаў ужыта ў форме 3-й асобы цяперашняга часу: увага сканцэнтравана на змесце, а не на суб’екце дзеяння, дзеясловы абазначаюць пастаянныя ўласцівасці, прыметы, якія з’яўляюцца пазачасавымі. Пры гэтым асабовыя займеннікі ён, яна, яно, яны паказваюць на паняцці, а не на асоб.
Бялкі з’яўляюцца абавязковым і незаменным кампанентам харчавання, таму што яны забяспечваюць рост і развіццё арганізма.
Высокая частотнасць састаўных адыменных злучнікаў і прыназоўнікаў (пры дапамозе, у адпаведнасці, на аснове, у залежнасці ад, у якасці і інш.)