- •Краткие ответы по истории средних веков
- •2. Разуменне феадалізму ў гістарыяграфіі. Феадальнае грамадства, яго сацыяльная апора і палітычная арганізацыя.
- •3. Шляхі развіцця феадальных адносін.
- •5 . Палітычнае развіццё Францыі ў 20-я – 60-я гг. Хv ст.
- •6. Сацыяльна-эканамічнае развіццё Францыі ў х – хv ст
- •7. Найважнейшыя крыніцы па гісторыі высокага і позняга сярэднявечча
- •8. Найважнейшыя крыніцы па гісторыі ранняга сярэдневечча
- •9. Старажытнагерманскае грамадства.
- •10. Міграцыі варвараў у Заходняй Еўропе ў і – VII ст. Н.Э.
- •11. Каралеўствы вестготаў у Тулузе і Таледа.
- •12. Каралеўства бургундаў.
- •13. Каралеўства свеваў.
- •15. Дзяржава Адаакра і каралеўства остготаў.
- •16. Лангабардская дзяржава.
- •17. Франкі часоў “Салічнай праўды”.
- •18. Складванне феадальных адносін у Франкскай дзяржаве ў перыяд праўлення Каралінгаў.
- •19. Паўночная Еўропа ў х – xііі ст.
- •20. Франкская дзяржава Меравінгаў.
- •21. Франкская манархія Каралінгаў.
- •22. Заходняе хрысціянства падчас падзення Заходняй Рымскай імперыі.Генеральныя штаты 1356 г. І Парыжскае паўстанне пад кіраўніцтвам Эцьена Марселя.
- •23. Жакерыя
- •24. Унутрыпалітычны крызіс у Францыі напрыканцы хiv – напачатку хv ст.
- •25. Цэнтралізацыя Францыі напрыканцы хv ст.
- •26. Стварэнне Свяшчэнне Рымскай імперыі. Палітычнае развіццё Германіі ў х – хііі ст.
- •27. Асаблівасці палітычнага развіцця Германіі ў XIV –XV ст.
- •28. Італьянская палітыка германскіх імператараў.
- •29. Сацыяльна-эканамічнае развіццё Германіі ў х – xVст.
- •30. Палітычнае развіццё Італіі ў X –xііі ст.
- •31. Паўстанне Дальчына.
- •32. Паўстанне чомпі.
- •33. Паўночная Італія ў XIV –XV ст
- •35. Царкоўная дзяржава ў XIV –XV ст.?? (ответ расплывчатый)
- •37. Асаблівасці сацыяльна-эканамічнага развіцця Італіі ў X –XV ст.
- •39. Швецыя ў XIV –XV ст.
- •40. Працэс хрысціянізацыі Еўропы.
- •41. Нарвегія ў XIV –XV ст.
- •42. Каталіцкі касцёл і свецкая ўлада ў Заходняй Еўропе ў ранняе сярэднявечча.
- •43. Палітычнае развіццё Візантыі ў х – xііі ст
- •44. Заходнееўрапейскае манаства ў IV – IX ст.
- •45. Візантыя ў другой палове хііі - першай палове хv ст.
- •46. Ранняя Візантыя (IV – VI ст.).
- •47. Хрысціянскія дзяржавы Пірэнейскага паўвострава ў X –xііі ст. Палітычнае развіццё.
- •48. Візантыя напрыканцы VI –іх ст.
- •49. Кастылія ў XIV –XV ст.
- •50. Іконаборчы рух у Візантыі.
- •51. Другі, трэці, чацвёрты крыжовыя паходы. Заняпад крыжацкага руху.
- •55. Арагон у XIV –XV ст.
- •57. Партугалія ў XIV –XV ст.
- •66. Палітычнае развіццё Англіі ў хiv ст. Паўстанне пад кіраўніцтвам у. Тайлера.
- •68. Вайна Пунсовай і Белай ружаў у Англіі. Зараджэнне англійскага абсалютызму.
- •75. Стогадовая вайна.
- •53. Сацыяльна-эканамічнае развіццё Візантыі ў х – xVст.
- •54. Узнікненне і развіццё сярэдневяковых гарадоў.
- •56. Гарадское рамяство і яго арганізацыя.
- •58. Стварэнне адзінай Англійскай дзяржавы ў іх-хі ст.
- •59. Кастыльска-арагонскае каралеўства пасля 1479 г. Заканчэнне Рэканкісты.
- •60. Нармандскае заваяванне Англіі. Умацаванне цэнтралізатарскіх тэндэнцый ў Англіі.
- •61. Сацыяльна –эканамічнае развіццё хрысціянскіх краін Пірэнейскага паўвострава X –XV ст.
- •62. Рэформы Генрыха іі Плантагенета. Палітычнае развіццё Англіі ў хііі ст.
- •64. Узнікненне парламента ў Англіі.
- •67. Каталіцкі касцёл у XIV ст. “Авіньёнскі палон пап”.
66. Палітычнае развіццё Англіі ў хiv ст. Паўстанне пад кіраўніцтвам у. Тайлера.
Уота Тайлера восстание 1381, крупнейшее в средневековой Англии антифеодальное крестьянское восстание. Было вызвано усилением феодальной эксплуатации крестьянства в связи с развитием товарно-денежных отношений (замена натуральных платежей, как правило, высокой денежной рентой, расширение сферы наёмного труда при одновременном усилении, особенно в крупных поместьях, барщины и др. элементов крепостничества). Социальные противоречия в деревне и городе обострились после эпидемии чумы 1348–49 ("чёрная смерть") и изданных в связи с ней жестоких статутов о рабочих. Антифеодальные настроения крестьянства нашли отражение в проповеди лоллардов. Непосредственным толчком к восстанию, происходившему в обстановке возобновившейся Столетней войны 1337–1453, стал очередной сбор поголовного налога, впервые введённого в 1377 и в 1380 утроенного по сравнению с 1379. Восстание началось в мае 1381 в юго-вост. графствах Эссекс и Кент (отдельные волнения имели место ещё осенью 1380) и быстро охватило большую часть страны. Во главе восстания встали деревенский ремесленник Уот Тайлер (Wat Tyier) (вероятно, бывший солдат) и "бедный священник" Джон Болл, освобожденный крестьянами из тюрьмы. Восставшие разрушали феодальные поместья, расправлялись с лордами, судьями и сборщиками податей, жгли документы, фиксировавшие крестьянские повинности. 13 июня отряды повстанцев подошли к Лондону и, не встретив сопротивления, вошли в город. Столица оказалась в руках крестьян и присоединившихся к ним горожан. 14 июня в лондонском предместье Майл-Энд состоялась встреча крестьян с королём Ричардом II, во время которой они выдвинули требования (т. н. Майлэндская программа) отмены крепостного состояния и барщины, установления единообразной и умеренной денежной ренты, свободной торговли, амнистии всем участникам восстания. Король был вынужден принять эти требования. Часть крестьян (преимущественно зажиточных и среднего достатка) начала покидать столицу. Однако многие крестьяне, главным образом их беднейшая часть во главе с Уотом Тайлером и Дж. Боллом, потребовали нового свидания с королём, которое состоялось 15 июня на торговой площади Смитфилд (к С. от городской стены). Новая, Смитфилдская, программа носила более радикальный характер. Кроме отмены крепостного права, она предусматривала возврат крестьянам отнятых сеньорами общинных угодий, отмену всех рабочих статутов, ликвидацию дворянских привилегий и уравнение всех сословий, секуляризацию церковных и монастырских земель и раздел их между крестьянами. Т. о., Смитфилдская программа была направлена не только против отдельных феодальных тягот, но и против феодальных отношений в целом. Во время переговоров приближёнными короля был вероломно убит Уот Тайлер. Воспользовавшись замешательством среди крестьян и их верой в обещания короля, правительство убедило повстанцев разойтись по домам, после чего началось преследование разрозненных отрядов, сопровождавшееся кровавым террором. Руководители (в т. ч. Джон Болл) и многие рядовые участники были казнены. Однако объективно восстание, несмотря на поражение, содействовало ускорению освобождения крестьян от личной зависимости и замены барщины денежной рентой.