спа Бел

23. Князь Михаи́л Клео́фас Оги́нский^[1] (польск. Michał Kleofas Ogiński; 25 сентября 1765, Гузув близ Варшавы, Мазовецкое воеводство,Речь Посполитая — 15 октября 1833, Флоренция, Великое герцогство Тосканское) — польский композитор-любитель^[2], дипломат, политический деятель Речи Посполитой, один из лидеров восстания Костюшко, почетный член Виленского университета, автор знаменитого полонеза Огинского. Политической деятельностью занялся в 1789 году.С 1790 года посол Речи Посполитой в Голландии, с 1791 года — в Великобритании, в 1793—1794 — казначей Великого княжества Литовского. В 1794 году участвовал в восстании за восстановление независимости Речи Посполитой во главе сформированного им батальона егерей. После поражения восстания эмигрировал в Константинополь, где стал активным деятелем эмиграции, затем переехал в Париж. В Париже контактировал с Талейраном и французской директорией с целью восстановления независимости Речи Посполитой.После ослабления надежд на восстановление независимости и объявленной амнистии в 1802 году вернулся в Россию и поселился в имении Залесье, где построил усадьбу и заложил парк (сейчас это территория Сморгонского района Белоруссии). В 1807 году встречается с Наполеоном в Италии.В 1810 году Огинский переезжает в Санкт-Петербург и становится сенатором Российской империи, активно занимается политикой. В 1810—1812 годах — доверенное лицо императораАлександра I. Предлагает последнему проект создания Великого княжества Литовского в составе Российской империи, известный под названием план Огинского, который, однако, был отвергнут^[6].В 1817 году Огинский переезжает в Вильну. В 1823 году пошатнувшееся здоровье вынуждает его переехать в Италию, где он прожил последние 10 лет жизни.

27. Галоўнымі прычынамі вайны 1812 г. былі канфлікты паміж Францыяй i Расіяй з-за кантынентальнай блакады Англіі i сутыкненне прэтэнзій Напалеона на сусветнае панаванне з імкненнямі царызму да еўрапейскай геге­моне. 3 прычыны разрыву традыцыйных сувязей з Англіяй знешні гандаль Расіі за 1808 - 1812 гг. скараціўся на 43 %. Блакада разладзіла фінансавую сістэму. Ужо з 1809 г. бюджэтны дэфіцыт узрос у параўнанні з 1801 г. з 12,2 млн да 157,5 млн руб., амаль у 13 разоў¹. Царскі ўрад нават патураў кант-рабанднаму гандлю з Англіяй, а 31 снежня 1810 г. прыняў забароны на тавары, "увазныя па сушы", што ўдарыла галоўным чынам па французскім гандлі. Напалеон расцаніў гэтаяк парушэнне ўмоў Тыльзіцкага дагавора 1807 г.Акрамя таго, згодна з гэтым дагаворам, Напалеон стварыў з польскіх зямель, якія належалі Прусіі, Вялікае герцагства Варшаўскае - у якасці свайго плацдарма на выпадак вайны з Расіяй. Ён пагражаў Аляксандру I, што гатовы аднавіць Польшчу ў межах 1772 г. Такія пагрозы абвастрылі расійска-французскія адносіны, тым болыш што i царызм жадаў далучыць да Расіі не толькі Варшаўскае герцагства, але i ўсе землі былой Рэчы Паспалітай.Аляксандр I выказваў намеры "даць канстытуцыю i асобнае палажэнне Польскаму каралеўству, далучыўшы гэты тытул да кароны Расіі". Імператар лічыў неабходным пачаць выкананне гэтага праекта з правінцый, якія належаць Расіі, "прыняўшы тытул Вялікага герцага Літоўскага"³. Каб аслабіць саюзніцу Напалеона Аўстрыйскую імперыю, Аляксандр I прапанаваў ідэю "ўсталявання славянскага царства" для народаў Балкан. Сутыкнуліся расійска-французскія інтарэсы i на Блізкім Усходзе. Царызм імкнуўся да захо-пу Канстанцінопаля, а Напалеон жадаў зберагчы Турцыю ў процівагу Расіі⁴. К пачатку 1810 г. адносіны паміж Францыяй i Расіяй абвастрыліся i яны пачалі рыхтавацца да новай вайны. Узрос ваенны бюджэт Францыі, яе вой­ска папоўнілася навабранцамі: 12(24) лютага 1812 г. Напалеон заключыў дагавор з Прусіяй, а 2(14) сакавіка - з Аўстрыяй. Прусія абавязалася даць яму 20 тыс. салдат, Аўстрыя - 30 тыс. Армія Варшаўскага герцагства ўжо ў сакавіку 1811 г. налічвала 60 тыс. чалавек. Супраць Расіі Напалеон, такім чы­нам, здолеў выставіць 647 158 чалавек войска i 1372 гарматы⁵.ЗА НАПОЛЕОНА:католическая церковь—т.к стремились востановить свое влияние,шляхта—восстановить РП.

28.Акупацыйны рэжым. Кожны акупацыйны рэжым у першую чаргу клапоціцца аб патрэбах сваей арміі, мала звяртаючы ўвагі на мясцовае насельніцтва. Французскай арміі патрэбны былі афіцэры i салдаты, харчаванне, коні i фураж. Стварэнне войска i збор правіянту сталі асноўным кірункам дзейнасці Часовага ўрада ВКЛ. Указам Напалеона ад 19 чэрвеня (1 ліпеня) было аб'яўлена аб стварэнні пяці пяхотных палкоў на чале з А.Хадкевічам, К.Тызенгаўзам, А.Біспінгам, К.Пжэздзецкім i С.Чапскім i палка стральцоў пад камандаваннем Ю.Касакоўскага. Палкі павінны былі фарміравацца за кошт саміх палкоўнікаў. Нягледзячы на матэрыяльныя i арганізацыйныя складанасці, удалося сфарміраваць для французскай арміі полк лёгкаконнай гвардыі, шэсць палкоў пяхоты, полк стральцоў агульнай колькасцю каля 15 тыс. чалавек. Але гэта не задаволіла Напалеона².Паводле указу Часовага ўрада ад 13 (25) ліпеня Віленскі дэпартамент павінен быў прадставіць 3 тыс. рэкрутаў, Мінскі - 3 тыс., Гродзенскі - 2,5 тыс., Беластоцкі - 1,5 тыс. Нягледзячы на зваротурада да сялян, у якім абяцалася, што тэрмін службы будзе тодькі шэсць гадоў i за яе будуць плаціць грошы, у рэкруты паступалі слаба. У болыпасці выпадкаў сяляне супраціўляліся набо­ру ў войска. I самі памешчыкі не былі зацікаўлены ў тым, каб аддаць сваіх лепшых прыгонных. У такіх умовах урад вымушаны быў адпраўляць у войска нават марадзёраў з Варшаўскага герцагства i дэзерціраў з расійскай арміі³. Для абароны насельніцтва ад марадзёраў у паветах пачалі ствараць жан-дармерыю, a ў буйных гарадах - народную гвардыю. Яны павінны былі выконваць паліцэйскую службу, аказваць узброеную дапамогу адміністрацыі, затрымліваць бадзяг, марадзёраў i дэзерціраў⁴. Афіцэры i валанцёры ў жан-дармерыю i народную гвардыю набіраліся з шляхты шляхам прымусовай мабілізацыі ва ўзросце ад 19 да 38 гадоў. Начальнік галоўнага штаба фран­цузскай арміі Берцье прызначыў у кожны дэпартамент камендантаў, якім былі падпарадкаваны народная гвардыя, жандармерыя i мясцовыя войскі⁵.Стварэнне народнай гвардыі і жандармерыі ішло марудна. У Мінску, напрыклад, гвардыя так i не была створана, а корпус жандараў складаўся толькі з 70 чалавек (замест 107) на чале з ігуменскім павятовым маршалкам Л.Ашторпам. У Магілёве ў народную гвардию ўступілі 400 шляхціцаў¹.

Каб павялічыць набор у корпус жандараў, у кастрычніку быў вызначаны новы ўзрост уступаючых - ад 18 да 50 гадоў, акрамя таго, устанаўлівалася плата па 1 злотаму за дзень службы. Часовы ўрад заклікаў таксама ўсіх гарадскіх абывацеляў, домаўладальнікаў, купцоў i рамізнікаў такога ж узросту ўступаць у народную гвардыю². Усяго за час дзейнасці Часовага ўрада ВКЛ было сабрана 5600 павятовых жандараў i 1400 чалавек народнай гвардыі³. Адной з найважнейшых функцый Часовага ўрада з'яўлялася пастаўка харчавання i фуражу для французскай арміі. Напалеон абвясціў аб рэквізіцыях, неабходных для папаўнення запасаў фуражу i харчавання. 3 беларуска-літоўскіх губерняў павінны былі сабраць 3 млн пудоў жыта, 1,5 млн чвэрцяў аўса, 2,5 млн пудоў сена, 2,5 млн пудоў саломы i 60 тыс. галоў рагатай жывёлы⁴. Устаноўленыя аб'ёмы паставак былі непасільныя для насельніцтва. Так, Барысаўскі павет, у якім абкладаннга падлягалі 46 590 душ, павінен быў паставіць 2306 бочак жытняй мукі, 415 бочак ячнай крупы, 4604 бочкі аўса, 53 316 пудоў сена i саломы, 14 526 гарнцаў гарэлкі, 875 пудоў солі⁵.Зборы правіянту з насельніцтва суправаджаліся пагрозамі з боку французскіх улад. Так, у патрабаваннях да віцебскага магістрата ваенны губернатар Шарпанцье пагражаў, што "калі праз дзве гадзіны не будзе дастаўлена на бой­ню патрабуемая ад горада жывёла, горад падвергнецца ваеннай экзекуцыі"⁶.Каб папоўніць казну, Часовы ўрад у ліпені абавязаў насельніцтва да ся-рэдзіны жніўня выплаціць усе нядоімкі па падатках, устаноўленых расійскімі ўладамі. Было абкладзена падаткамі i духавенства: пэўнымі сумамі ў залатых чырвонцах, у залежнасці ад пасады i працэнтным зборам ад прыбытку⁷.Насельніцтва некаторых мясцовасцей абкладалася кантрыбуцыямі. Напрыклад, па патрабаванню мінскага губернатара Бранікоўскага жыхары мястэчка Глыбокае павінны былі выплаціць 24 тыс. франкаў кантрыбуцыі⁸.25 ліпеня Часовы ўрад загадаў падпрэфектам прыняць на сябе кіраўніцтва ўсімі былымі казённымі маёнткамі, а таксама тымі, якія былі пакінуты ix рускімі ўладальнікамі. Для гэтага ствараліся спецыяльныя люстрацыйныя камісіі⁹. Партызанскі рух. 3 пачаткам ваенных дзеянняў насельніцтва паветаў, праз якія праходзілі расійскія i французскія войскі, хавалася ад ix са сваёй рухомай маёмасцю ў лясах, пазбягаючы рабаўніцтва i гвалту. Прыгонныя сяляне не спяшаліся вяртацца дамоў i пасля адыходу войскаў, не зважаючы ўвагі на загады Часовага ўрада, якія прадпісвалі ім прыступіць да выканання сваіх павіннасцей. Нярэдка яны аб'ядноўваліся ў партызанскія атрады i вы-ступалі як супраць французскіх рабаўнікоў, так i супраць сваіх памешчыкаў. Толькі за верасень 1812 г. першы дэпартамент Мінскага галоўнага суда разгледзеў 28 крымінальных спраў, сярод якіх 25 - аб выступленні сялян супраць памешчыкаў¹.У ліпені 1812 г. сяляне в. Трасцянец Ігуменскага павета забілі свайго пана В.Гласко i членаў яго сям'і (12 чалавек, у тым ліку дзяцей), разрабавалі маёмасць i падзялілі яе між сабою, а забітых спалілі разам з домам. Ігуменскім уладам яны заявілі, што гэта зрабілі французы. Аднак злачынства было раскрыта. Сяляне вёсак Стараселле, Мажаны, Клеўкі, Есьмоны Барысаўскага павета аб'ядналіся ў лесе ў некалькі атрадаў і нападалі на хлебныя магазіны, свірны, кладовыя мясцовых памешчыкаў, рабавалі i палілі ix хаты. Памешчыкі звярнуліся за дапамогай да ваеннага губернатара г. Барысава. У канцы ліпеня сялянскія атрады былі разбіты, a ўдзельнікі выступленняў трапілі пад суд².Некаторыя партызанскія атрады беларускіх сялян у барацьбе з фран-цузскімі акупантамі ўзаемадзейнічалі з расійскімі войскамі. Да ix ліку належаў атрад М. Маркава, сфарміраваны з сялян в. Жарцы Полацкага павета, якая знаходзілася на нейтральнай паласе паміж корпусам Удзіно i Вітгенш-тэйна. Атрад удзельнічаў у вызваленні Полацка. М.Маркаў i некалькі яго паплечнікаў атрымалі расійскія баявыя ўзнагароды³.Такім чынам, партызанскі рух у Беларусі i Літве меў некаторыя асаблівасці ў параўнанні з захопленай тэрыторыяй цэнтральных губерняў Расіі. Асноўны напрамак дзейнасці мясцовых партызан быў накіраваны не на дапамогу расійскаму войску, a супраць сваіх паноў i марадзёраў.Становішча на неакупіраванай тэрыторыі Беларусі. Французамі была захоплена не ўся тэрыторыя Беларусі. У Полацкім павеце Віцебскай губерні знаходзіўся расійскі корпус Вітгенштэйна. Не былі заняты Рэчыцкі, Мазырскі паветы, частка Бабруйскага павета Мінскай, Беліцкі павет Магілёўскай губерняў. Асноўнымі абавязкамі мінскага губернатара П. Добрынскага была дастаўка харчавання i фуражу для Бабруйскай крэпасці і 2-га рэзервовага корпуса генерал-лейтэнанта Эртэля, які стаяў у Мазыры. У Мазыры дзейнічала следчая камісія, у якую паступалі справы аб дэзерцірах і розных падазроных асобах. Адрэзаны ад расійскай арміі камендант Бабруй­скай крэпасці генерал-маёр Г. Ігпацьеў аб'явіў сябе ваенным губернатарам. У сувязі з выпадкамі непадпарадкавання з боку сялян расійскаму войску ён ад імя Аляксандра 1 загадваў памешчыкам, сялянам і яўрэям Бабруйскага павета вярнуцца дамоў, а чыноўнікам і асобам, якія займалі выбарныя пасады, - да свайго месца працы. За невыкананне загадаў расійскіх улад, а такса-ма за дастаўку французам правіянту і фуражу пагражала смяротнае пака-ранне. У выпадку з'яўлення непрыяцеля жыхары павінны былі хавацца у лясах, а харчовыя запасы знішчаць. Памешчыкам пад пагрозай смяротнай кары забаранялася даваць сялянам зброю. Аб'яўлялася таксама, што ад расійскіх войскаў нікому крыўды не будзе⁴. У незахопленых паветах Віцебскай губерні праводзіўся рэкруцкі набор, які выклікаў хваляванні. У Полацкім, Гарадзецкім i Невельскім паветах многія сяляне не падпаракоўваліся сваім памешчыкам. Імкненне сялян "да неабмежаванай вольнасці i незалежнасці" расійскія ўлады прыпісвалі ўплывам "непрыяцельскіх войскаў"⁵.

29. Адступленне расійскіх армій і баявыя дзеянні на тэрыторыі Беларусі летам 1812 г. 10 (22) чэрвеня 1812 г. Напалеон прыбыў у Вілкавішкі (Літва), дзе паведаміў сваім салдатам аб пачатку вайны. У ноч на 12(24) чэрвеня пачалася пераправа войскаў праз Неман. Адразу быў заняты г. Коўна. Вечарам аб пачатку вайны даведаўся Аляксандр I, які знаходзіўся ў Вільні. 13 (25) чэрвеня 1812 г. цар падпісаў маніфест аб пачатку вайны з Францыяй i адбыў у Свянцяны. Барклай дэ Толі, удакладніўшы колькасць войскаў праціўніка, праз тры дні пачаў адступленне ў напрамку Свянцян. 16 (28) чэр­веня практычна праз гадзіну пасля адыходу з Вільні апошніх расійскіх войскаў у горад увайшла французская дывізія Бруйера. У той жа дзень сюды прыехаў і Напалеон.3 Гродзенскай губерні і Беластоцкай вобласці пачалася эвакуацыя казённай маёмасці, архіваў, зброі, ад'язджалі рускія чыноўнікі. 16 (28) чэр­веня Гродна пакінулі казакі генерала М.Платава, якія прыкрывалі 2-ю Заходнюю армію. Яны адступілі праз Шчучын на Ліду. У Гродна ўвайшла польская кавалерыя князя Ю.Панятоўскага, якая ваявала ў складзе напалеонаўскіх войскаў.17 (29) чэрвеня 2-я армія Баграціёна выступіла з Ваўкавыска праз На-вагрудак у напрамку Мінска з мэтай злучэння з 1-й арміяй. Яна адыходзіла з баямі i сутычкамі каля вёсак Бароны, Закрэўшчына, Гудзевічы, мястэчак Вішнева i Карэлічы. Каля мястэчка Мір 27-28 чэрвеня (9-10 ліпеня) казакі генерала Платава зрабілі засаду, у якую трапілі тры палкі польскай дывізіі Ражнецкага.Эвакуацыя казённай маёмасці, архіўных спраў, казны з Мінска пачалася запознена - толькі 24 чэрвеня (6 ліпеня). Праваслаўнае духавенства горада начале з архірэем Серафімам, забраўшы царкоўныя каштоўнасці, выехала ў Смаленск. Губернатар П.Добрынскі з чыноўнікамі накіраваўся ў Барысаў, а потым у Рэчыцу. 26 чэрвеня (8 ліпеня) войскі французскага маршала Л. Даву занялі Мінск².1 (13) ліпеня П. Баграціён у Слуцку даведаўся, што маршал Даву з Мінска накіраваўся ў напрамку Барысава. Гэта перакрывала шлях 2-й арміі на Віцебск, дзе планавалася злучэнне расійскіх армій. Баграціён накіраваў войска праз Нясвіж-Слуцк-Бабруйск на Магілёў. 3(15) ліпеня каля мяс­тэчка Раманава яго казакі ўступілі ў бой з французскай конніцай, у выніку якога былі знішчаны два палкі непрыяцеля.я расійская армія прайшла праз Свянцяны да Дрысенскага лагера, дзе была ўжо 26 чэрвеня (8 ліпеня). Але агляд лагера паказаў, што ён не закрые шлях ні на Пецярбург, ні на Маскву. 3(15 ліпеня) Барклай дэ Толі выступіў з Дрысы да Віцебска. 13 (25) ліпеня 2-гі пяхотны корпус начале з генералам Остэрманам-Талстым уступіў у бой з французскай кавалерыяй каля мястэчка Астроўна. На наступны дзень расійскія войскі стрымлівалі націск французаў каля в. Кукавячына. Пераканаўшыся ў немагчьшасці злучыцца ў Віцебску з Баграціёнам, Барклай дэ Толі загадаў войску адыходзіць да Смаленска, куды павіннабыла прыбыць i 2-я расійская армія. Надзеі Напалеона на генеральную бітву пад Віцебскам, таксама як i пад Вільняй, не спраўдзіліся. I ён вырашыў ісці на Маскву. Пераправіўшыся каля Бабруйска праз Бярэзіну, войска Баграціёна накіравалася да Магілёва, аднак 8 (20) ліпеня маршал Даву заняў горад. Праз некалькі дзён каля в. Салтанаўка i мястэчка Дашкаўка (паблізу Магілёва) адбыліся баі. Расійскаму ар'ергарду пад камандаваннем генерала М. Раеўскага ўдалося затрымаць французаў, што дазволіла Баграціёну з асноўнымі сіламі пераправіцца каля Новага Быхава праз Дняпро. Затым 2-я армія праз Чэрыкаў i Мсціслаў адышла да Смаленска.У тыя ж дні 3-я армія генерала Тармасава пачала наступление на поўнач i ўступіла ў Гродзенскую губерню. 15 (27) ліпеня яна атакавала праціўніка каля Кобрына, дзе знаходзіліся саксонскія войскі на чале з генералам Кленгелем. У ходзе бою ён быў захоплены ў палон. Затым расійскія войскі занялі Пружаны. Супраць арміі Тармасава выступілі аб'яднаныя сілы саксонскага корпуса Ж. Рэнье i аўстрыйскага корпуса К. Шварцэнберга. 31 ліпеня (12 жніўня) адбыўся бой пад Гарадзечна. Улічваючы перавагу сіл непрыяцеля, А.Тармасаў адступіў у Валынскую губерню. У Віцебскай губерні расійскаму корпусу графа П.Вітгенштэйна, які павінен быў дзейнічаць у тыле французскай арміі i ахоўваць шляхі да Пе-цярбурга, супрацьстаялі 2-гі французскі корпус маршала Ш.Н. Удзіно i 6-ты - маршала Л. Гув'ен Сен-Cipa, якія ўтрымлівалі правы бераг Дзвіны, прыкрывалі Віцебск i шляхі зносін з Вільняй. Для прыкрыцця Мінска i Магілёва i нейтралізацыі незахопленай Бабруйскай крэпасці Напалеон вы-дзеліў дывізію генерала Я. Дамброўскага. Армію Тармасава стрымлівалі саксонскі корпус Рэнье i аўстрыйскі - Шварцэнберга.

30. Баявыя дзеянні ў Беларусі восенню 1812 г. У верасні-лістападзе 1812 г. тэрыторыя Беларусі зноў стала арэнай баявых дзеянняў асноўных сіл расійскай і французскай армій. Галоўнай мэтай расійскага камандавання ў гэты час з'яўлялася акружэнне i знішчэнне рэшткаў "Вялікай арміі" Напалеона ў раёне верхняга i сярэдняга цячэння ракі Бярэзіны. У цэнтры стратэгічных разлікаў абодвух бакоў апынуўся Барысаў. У пачатку верасня на Валынь перамясцілася Дунайская армія адмірала П.Чычагова i злучылася з 3-й арміяй Тармасава, што забяспечыла ix значную колькасную перавагу над корпусам Шварцэнберга i Рэнье (60 тыс. чалавек супраць 43 тыс.). Аб'яднаныя расійскія арміі пад камандаваннем Чы­чагова перайшлі ў наступление i 30 верасня (12 кастрычніка) занялі Брэст. 18(30) кастрычніка, па загаду з Пецярбурга, Чычагоў праз Пружаны i Слонім накіраваўся на Мінск, пакінуўшы ў Брэсце вайсковую групу Ф. Остэн-Сакена. Актыўнымі дзеяннямі яна затрымала карпусы Рэнье i Шварцэнберга, што дазволіла Чычагову адарваццаад ix. 1(13) лістапада не­далёка ад Стоўбцаў ён пераправіўся праз Нёман. Войскі праціўніка на шля­ху да Мінска (пераважна польскія) былі разрозненыя i нешматлікія (усяго каля 9 тыс. чалавек). Камандавалі імі Ф.Касецкі, М.Бранікоўскі i Я.Дамб-роўскі. Затрымаць Чычагова яны не змаглі i адступілі да Барысава. 4(16) лістапада расійскія войскі без бою занялі Мінск, дзе захапілі вялікія запасы харчавання, падрыхтаваныя для арміі Напалеона. 9(21) лістапада Чычагоў з боем узяў Барысаў.У пачатку кастрычніка ў раёне Полацка пачаў наступление i корпус П.Вітгенштэйна, павялічаны к гэтаму часу з 15 тыс. да 40 тыс.чалавек. Войскі праціўніка (карпусы Удзіно i Віктора), якія супрацьстаялі яму, налічвалі каля 25 тыс чалавек. Пасля паражэнняў пад Полацкам i Чашнікамі (Лепельскі павет) яны адступілі ў раён мястэчка Чарэя (Сенненскі павет). У пачатку лістапада ў межы Беларусі вярнуліся галоўныя сілы Напалео­на, якія адступалі з Масквы па спустошанай Смаленскай дарозе. Колькасць ix у выніку няспынных баёў, страшэннага голаду i холаду скарацілася да 60-70 тыс. чалавек. 3 ix больш за палову былі небаяздольныя. 9(21) лістапада Напалеон пакінуў Оршу i накіраваўся на Барысаў, загадаўшы корпусу Удзіно заняць мястэчка Бобр, выйсці ў авангард французскай арміі i выбіць Чычагова з Барысава. Корпус Віктора атрымаў задание перакрыць шлях войску Вітгенштэйна, якое з Лепельскага павета накіроўвалася на злучэнне з Чычаговым. Гэтыя загады Удзіно i Віктор выканалі.Войскі Напалеона непасрэдна праследаваў казацкі корпус генерала М. Платава. 3 флангаў на ix пастаянна нападалі партызаны. Асноўныя ж сілы расійскай арміі на чале з галоўнакамандуючым М. Кутузавым рухаліся паралельна Смаленскай дарозе, але на некалькі дзесяткаў кіламетраў на поўдзень. Яны са спазненнем 12-14 (24-26) лістапада пераправіліся каля мястэчка Копысь Аршанскага павета цераз Дняпро і, не сустракаючы су-праціўлення непрыяцеля, ішлі на захад праз мястэчкі Круглае-Смалявічы-Ракаў-Валожын i г.д. У акружэнні французаў у раёне Барысава армія Кутузава не ўдзельнічала.Напалеону ўдалося дэзінфармаваць расійскае камандаванне адносна выбранага ім месца пераправы праз Бярэзіну. Яно паверыла імітацыі пад-рыхтоўкі пераправы каля в. Ухалод (ніжэй Барысава), куды i адвёў Чычагоў амаль усю сваю армію. Не паспелі своечасова выйсці да Барысава i асноўныя сілы Вітгенштэйна. У такіх умовах корпус Удзіно змог навесці два маеты каля в. Студзёнка (на поўнач ад Барысава), праз якія 14 (26) лістапада пачаўся пераход найбольш баяздольных французскіх часцей. Яны замацаваліся на правым беразе Бярэзіны. Збіць французаў з подступаў да мастоў не ўдалося нават асноўным сілам Чычагова. Пераправа працягвалася пад шквальным агнём расійскіх гармат да раніцы 17(29) лістапада, калі па зага­ду Напалеона маеты былі ўзарваны. На Бярэзіне загінула каля 20 тыс. французаў i да 50 тыс. трапілі ў палон (у большасці небаяздольныя). Пераправіліся не больш за 10 тыс. чалавек. Яны адступалі на Вільню праз Зембін –Плешчаніцы - Маладзечна. Пасля бою, які тут адбыўся, i гэта войска, за вы-ключэннем гвардыі, страціла баяздольнасць. 23 лістапада (5 снежня) у Смаргоні Напалеон пакінуў яго, даручыўшы камандаванне I. Мюрату, i спешна ад'ехаў у Парыж. Большая частка французскіх фарміраванняў на чале з Мюратам працягвала адступлеине на Вільню, адкуль яны былі выгна­ны расійскімі войскамі 28 лістапада (10 снежня) на тэрыторыю Прусіі. Польскі корпус Ю. Панятоўскага ca Смаргоні адступаў на Варшаву. Прасле-даваў яго генерал М. Міларадавіч. Яго войска ў канцы лістапада ўступіла ў Гродна. Карпусы Шварцэнберга i Рэнье, якія размяшчаліся ў раёне Ваўка-выска, Слоніма і Пружан, у пачатку снежня таксама адышлі ў Герцагства Варшаўскае. Ix праследавала армія С. Тучкова. Такім чынам, да пачатку снеж­ня 1812 г. уся тэрыторыя Беларусі была вызвалена ад французскіх акупантаў.10 (22) снежня ў Вільню прыехаў Аляксандр I. М. Кутузаў раіў яму выдаць указ аб канфіскацыі маёнткаў беларуска-літоўскіх паноў, якія падтрымлівалі Напалеона, i перадачы ix у якасці ўзнагароды рускім генера­лам i афіцэрам, што вызначыліся ў вайне. Аднак цар не пайшоў на такі крок. Шукаючы прымірэння з краем, ён спецыялыіым маніфестам абвясціў амністыю ўсім жыхарам Літвы-Беларусі, хто ўдзельнічаў у вайне супраць Расіі, пры ўмове вяртання на радзіму.

31.Грамадска–палітычны рух на Беларусі ў першай палове XIX стагоддзя.На пачатку XIX ст. грамадска-палітычная сітуацыя на Беларусі шмат у чым вызначалася падзеямі агульнаеўрапейскага маштабу: французскай буржуазнай рэвалюцыей (1789-1794), падзеламі Рэчы Паспалітай, вайной 1812 г. і г.д.Французская рэвалюцыя садзейнічала распаўсюджванню рэвалюцыйных і дэмакратычных ідэй, спрыяла актывізацыі радыкальна-дэмакратычных рухаў у еўрапейскіх краінах. Адначасова яна выклікала рэзкае супрацьдзеянне правячых колаў большасці еўрапейскіх краін. Апошнія імкнуцца кансалідавацца, каб стварыць перешкоду распаўсюджванню рэвалюцыйных ідэй і рэальных рэвалюцыйных здзяйсненняў.Практычна ва ўсіх еўрапейскіх краінах назіраюцца рэвалюцыйныя ўзрушанні. Для значнай часткі беларускай шляхты – адзінага правадзейнага суб’екта тагачаснага грамадства, прычынай незадаволенасці была роспач аб Рэчы Паспалітай, імкненне да яе рэстаўрацыі. Побач з гэтым, у дэмакратычна-радыкальных колах выспяваюць ідэі аб неабходнасці вызвалення сялян ад прыгоннага стану, дэмакратычных переаўтварэняў у грамадстве.Ва ўмовах абсалютысцкай Расійскай імперыі легальным асяродкам, дзе маглі праяўляцца апазіцыйныя настроі былі губернскія і павятовыя шляхецкія дэпутатскія сходы, якія мясцовае дваранства разглядалі як былыя сеймікі Рэчы Паспалітай. Гэта становішча вызывала рэзкае супрацьдзеянне мясцовай расійскай адміністрацыі.Вайна 1812 г. паміж Расіяй і Францыяй, яе вынікі, стварэнне ў 1815 г. Царства Польскага не спраўдзілі надзей пэўнай часткі шляхецтва на аднаўленне Рэчы Паспалітай у межах 1772 г. Не дзіўна, што пры такой сітуацыі на тэрыторыі былой Рэчы Паспалітай узнікаюць разнастайныя суполкі, якія дзейнічаюць у гэтым накірунку.

32. Масонство на Беларуси .Масонство в Речь Посполитую проникает из Пруссии, и с 1784 г., после создания «Великого Востока Польского и Литовского», получает здесь прочную организацию. (Добрянский С.Ф. Масонские ложи в Литве. Записки СЗО РГО. – Вильно, 1911). Этот процесс слабо отражен как в рукописных, так и в печатных источниках. Естественно, что на землях Беларуси вольнокаменщичество было тесно связано с Варшавой. Но в то же время известны примеры проникновения масонства и с Востока. Так, Бакунин утверждал, что в Могилеве, который с 1772 г. находился в составе Российской империи, существовала ложа «Геркулес в Колыбели». С начала XIX века (1809–1814) начинается второй этап масонского движения на Беларуси. Основная цель и направления деятельности вольных каменщиков остались прежними, в то время как условия их существования изменились коренным образом – не было больше свободы, на Беларуси поселился казенный дух империи. Вместе с тем, либерализм молодого императора Александра I, восстановление автономного Царства Польского поспособствовали появлению в польско-белорусском обществе определенных надежд. На высшем уровне начались споры о присоединении к этому Царству литовских губерний (Ви-ленской, Гродненской, Менской) или создания автономного Великого Княжества Литовского в границах Российской империи. Надежды каменщиков на Александра I были настолько сильны, что они праздновали его именины (основание минского «Северного факела» было приурочено даже к этому событию), считали его своим патроном и призывали к решающим изменениям в обществе. Об этом свидетельствует написанное по случаю торжественного собрания обращение, где высказывалась благодарность императору за то, что он «не запретил ложе работать», что его стремления совпадают с вольнокаменщическими и направлены к «единству и счастливому быту всех», приближают время, «когда мощная цепь масонов займет всю землю», а народ, «который возвысится в своих стремлениях, будет благословлять имя Александра и ложи». Несомненно, что философия масонов начала XIX в. имела гуманистически-либеральное направление французского просвещения, а основным принципом их деятельности было равенство людей, который декларировала французская революция. Яркое доказательство тому – выступление члена «Северного факела» Людвика Плятара в 1817г., которое сохранилось в виде пересказа чиновника. В Минске существовали две ложи: 1) символичная, с членством 1–3 степени, т.е. ученик, подмастерье и мастер (руководство имело и высшие ступени) – «Северный факел» 2) высший капитул с членством б – 7 ступеней, т.е. рыцарь востока и кавалер злато-розового креста – «Гора Табор» В первой ложе было не менее 215 членов (число 222, которое дается чиновником, ошибочное), во второй – 31 член. Конечно же, эти цифры общие за все время существования лож и достаточно условные. Многие каменщики были одновременно участниками нескольких лож, как, например, помещик Минского уезда П. Пристановский, который считался от 1814 г. в «Счастливом освобождении» (Несвиж), от 1816 г. в «Северном факеле», ас 1819 г. в «Святыне покоя» (Несвиж), а также с 1821 г. в «Горе Табор». Вольные каменщики очень беспокоились о расширении сети своих филиалов. Так, помещикам Денисенского уезда И. Акушке, Волосовскому и С. Рашковскому требовалась в 1817 г. 3-я ступень, чтобы основать новую символическую ложу на своем месте жительства. Основателями «Северного факела» в 1816 г. были семеро человек, т. к. считалось, что именно это количество членов делает ложу совершенной. Это были – Ян Барейко-Ходь-ко, инициатор и первый магистр ложи, Ян Норвид, Петр Пристановский, Ян Сераковский, Альберт Бургельский, Вин-цент Левкович и Юзеф Рагоза.