- •1.Месца і роля народнай песні у свяце
- •2.Трансфармацыя нар.Пес.
- •3.Асваенне нар.Пес.У св.У розных тыпах фалькл-зму.
- •4.Тыпы кір-коў фалкл.К-ваў
- •5. Методыка адбору р-рам ф.М.Да св.
- •6. Прыёмы і метады вывуч ф.
- •7. Тэатралізацыя м. Ф. У св.
- •8.Падр. Р-рам ф.К-ву для выст. У св.
- •9.Апрац .Нар .Пес. У св.
- •10.Зах. Нар. Манеры спеваў у св.
- •11.Патрабав. Да падр. Р-раў
- •12.Методыка раб. З ф.Дзіц. К-вам
- •14. М. У ст.Грэч. Т-ры
- •15.Суч тэатральная Бел. М.
- •22. Выхав-ідэалаг. Роля м. У св.
- •23.Метод . Падр. І прав. Тэатраліз. Канц.
- •24. “Муз. Драм-гія св.”
- •25.М. Лейтматыў і м. Вобр.
- •29.Шумы і гукав.Эфекты у св.
- •30. Муз партытура св., яе пабуд.
- •31.Асабл. Дзіцяч. М. У св.
- •32. 3 Ступ. Эмацыян. Жыцця вучняў
- •33. 3 Этапы вывуч р-рам фалькл. Трад.
- •37.Веснав. Пес.
- •40.Хрэсьб.Пес.
- •41. Вясельн.Пес.
41. Вясельн.Пес.
У беларускім вяселлі вылучаюцца наступныя тэматычныя групы песень:
Апавядальныя песні. Асноўнае іх прызначэнне апісанне і тлумачэнне ўсіх дзеянняў, якія адбываюцца ў час вяселля. Галоўная ўвага ў іх удзяляецца не таму, што думаюць, адчуваюць вясельныя персанажы, а што яны згодна з абрадам выконваюць.
Імператыўныя песні гэта песні закліку, загаду, наказу, парады, просьбы. Яны напамінаюць пра існуючы этыкет, устаноўлены звычаямі вясельнага абраду. Сюжэт гэтых песень разгортваецца ў канкрэтнай і выразнай форме.
Заклінальныя песні з'яўляюцца заклёнамі-заклікамі, скіраванымі да звышнатуральных магічных сіл (святой нядзелькі, добрай гадзіны, язычніцкіх божастваў і інш.). Гэтыя песні маюць магічны характар і выступаюць у выглядзе формул. У беларускім вяселлі заклінальнымі песнямі пачынаюцца ўсе яго важнейшыя этапы.
Велічальныя песні ўшаноўваюць асноўных удзельнікаў вяселля, асабліва маладую і маладога і іх блізкіх. Па свайму паходжанню яны магічнага характару і выконваліся ва ўсталяваныя традыцыяй моманты (калі маладых апраналі, пасля зводзін, пасля клеці, у гонар цнатлівасці маладой і інш.). Гэтыя песні дапускаюць імправізацыю.
Жартоўна-сатырычныя песні. Па сваёй функцыі яны супрацьлеглыя велічальным песням, бо кпяць са свата, свацці, дружак, а часам і маладых.
Элегічныя песні выяўляюць пачуцці маладых, асабліва нявесты, яе бацькоў і блізкіх.
Прыпеўкі да танцаў і ў час застолля маюць самы разнастайны змест. У час спеваў танцуючыя мдуць паасобку, не ў парах, ідуць дробнымі крочкамі, перад музыкантамі, паварочваючыся на ўсе бакі. У канцы вяселля яго ўдзельнікі перапранаюцца ў "цыганоў", "дзядоў", "салдатаў", "яўрэя", "ксяндза", ходзяць па хатах, скачуць і спяваюць.
Прыгаворы, рацэі, зычанні гэта прамовы празаічнага або рыфмаванага характару, з якімі сват звяртаецца да прысутных на вяселлі з просьбай рабіць розныя дзеянні: пякчы каравай, рыхтавацца да благаславення і г.д. Зычэнні маюць кароткую зашыфрованую форму і выконваюцца ў час адорвання маладых.
Аўтар Малаш на аснове функцыянальнага, жанравага і тэматычнага прынцыпаў класіфіцыруе вясельныя песні на шэсць асноўных вялікіх груп:
1. Заручынныя. Малады збіраецца і едзе да маладой.
2. Каравайныя. Зборнай суботы. Пасадныя.
3. Сірочыя. Малады прыяджае да маладой. Шлюбныя.
4. Пасля шлюбу ў маладой.
5. Пасля шлюбу ў маладога.
6. Велічальныя. Жартоўна-сатырычныя. Прыпеўкі. Прыгаворы, рацэі, пажаданні.
42.Пр-пы і метады увасабл. м. ф. у св.