- •7.2. Рэклама ў смі: практыка, традыцыі, новыя формы
- •Вытворчы працэс-
- •Рэдактарскае рэцэнзаванне аўтарскага рукапісу. Схема рэд. Ацэнкі(актуальнасць, распрацоўка тэмы, моўна-стылёвая якасць твора).
- •Тэхніка і віды праўкі тэксту. Карэктарская праўка. Знакі карэктарскай праўкі.
- •Псіхалагічныя перадумовы рэдактарскага аналізу.
- •Прафесійнае рэдактарскае чытанне, яго віды. Фіксаванне заўваг. Рэдактарская этыка.
- •Рэдактарскае рэцэнзаванне аўтарскага рукапісу. Схема рэд. Ацэнкі(актуальнасць, распрацоўка тэмы, моўна-стылёвая якасць твора).
- •Публіцыстычная спадчына беларускіх пісьменнікаў.
- •Тэхніка і віды праўкі тэксту. Карэктарская праўка. Знакі карэктарскай праўкі.
- •Праца рэдактара над фактычным матэрыялам
- •Літаратурна-мастацкія часопісы Беларусі.
- •Праявы масавай культуры ў тэкстах смі
- •Лагічныя асновы рэдагавання тэксту.
- •Работа со средствами массовой информации, или медиа-рилейшенз
- •Public Relations як форма камунікатыўнай дзейнасці Определение паблик рилейшнз
- •Кампазіцыя літаратурнага твора. Рубрыкацыя ў тэксце. Памылкі ў афармленні загалоўкаў.
- •Ідэалагічны аспект рэдактарскай дзейнасці. Умовы, якія забяспечваюць ідэалагічны ўзровень выдання.
- •Сучасная сусветная інфармацыйная I камунікацыйная прастора: агульная характарыстыка Способы активного отображения информации во Всемирной паутине
- •Что такое Всемирная Паутина
- •Методыка моўнага аналізу і праўкі тэксту. Тэарэтычнае абгрунтаванне моўнай рэдактарскай праўкі.
- •Метад кантэнт-аналізу тэкстаў смі.
- •Лагічныя азначэнні (дэфініцыі) ў тэксце, іх віды, функцыі. Методыка рэдагавання лагічных азначэнняў.
- •Роля смі у фарміраванні ідэялогіі беларускай дзяржавы.
- •Янка Купала – публіцыст (па Говіну)
- •Методыка рэдагавання вучэбнай і навуковай літаратуры.
- •Рэдактарска-выдавецкая дзейнасць ф. Скарыны
- •Дзейснасць і эфектыўнасць смі
- •Беларускі друк у гады вав
- •Тэорыя тексту. Стылістычная мадэль тэксту.
- •Прыватнае выдавецтва ва умовах рынку
- •Кагнітыўная апрацоўка дыскурсу смі
- •Мастацкае канструяванне і афармленне кнігі. Тэхнічнае рэдагаванне выдання.
- •Лінгвістычная арганізацыя і марфалагічная стратыфікацыя публіцыстычнага тэксту.
- •Рэдагаванне ва ўмовах інфармацыйна-тэхналагічнага працэсу. Інфармацыйныя тэналогіі ў журналістыцы.
- •Інфармацыйныя і аналітычныя жанры тэлебачання
- •Сістэма жанрау у сучаснай літаратурна-мастацкай крытыцы.
- •Арганізацыя кнігавыдавецкай дзейнасці на Беларусі
- •4. Белорусское Телеграфное Агентство (белта)
- •5. Белапан
- •6. Http://www.Afn.By -- Агентство финансовых новостей (афн)
- •7. Http://www.Interfax.By -- "Интерфакс-Запад"
- •8. Http://www.Grevtsov.By -- Агентство Владимира Гревцова
- •9. Http://www.Prime-tass.By -- "Прайм-тасс" (белорусское бюро)
- •10. Http://www.Sinfo.Ru -- "Союз-Инфо" Тэксталогія як навука. Прадмет і задачы.
- •Менеджмент выдавецкай дзейнасці
Вытворчы працэс-
а)Падрыхтоўка выдавецкага арыгіналу- адрэдагаваны рукапіс перадаюць на вычытку ў вытворчы аддзел- там правяраюць знешні і графічны выгляд- Ці усе старонкі есць, ці усе літары дакладна перадрукаваныя, афармленне рукапісу, арфаграфію, пунктуацыю. Пасля выдавецкі арыгінала падпісвае , вядучы рэлактар, галоўны рэдактар і загадчык рэдакцыіі і адпраўляюць у тыпаграфію.
б) У тыпаграфіі робяць арыгінал –макет,
в) Каррэктура арыгіналал-макету, у ёй удзейнічае рэдактар.
г) Стварэнне рабочага экзэмпляру, а потым і сігнальнага.
д)Сігнальны экзэмпяр падпісваецца ў рэдакцыі да друку і ідзе у друк.
е) прапаганда кнігі, продаж выдання, давядзення да чытача.
Методыка літаратурнага рэдагавання- змест і задачы. Літ-нае настаўніцтва беларускіх і рус. пісьменнікаў.
Прыкладная па хар-ры, практычная па мэце, комплексная па структ. Абект –рэд-не як творчы працэс пры падрыхтоўцы тэксту да друку. Рэдактус(лац.) прыведзены да парадку. Фарміраванне – ад назапашвання прыватных прыёмаў да іх сістэматызацыі і стварэння методык, якія заснаваны на гэтай сістэматызацыі і маюць нав.замацаванне. Маладая, навуковая філ. Дысцыпліна, сумежная з іншымі. Дзейнасць не абмяжоўваецца працай над тэкстам – цэласная сістэма. Практычная па мэце, комплексная па структуры, прыкладная па хар-ры дысцып.Фарміраванне – абагульнене факт.мат-лу.рэд-ць –прыводзіць да парадку.Звязана з крытыкай, тэксталогіяй, лог.,псіхал., літ-рай.Рэдагаванне – шматвобразная творчая літ-ная праца над тэкстам. 4 аспекта праблемы пэдактар і аўтар:ідэйна-палітычны(рэд-р выражае пэўны грамадскі інтарэс), грамадскі, эстэтычны (пэўная эст. праграмма), этычны.
3 асноўныя правілы:1.Добра валодаць мовай, 2.выкарыстоўваць досвед пісьменнікаў іпраф. Рэд., 3. Умець тэарэтычна абгрунтаваць памылку на аснове іншых галін ведаў. Дысцыпліна–самастойная галіна якой-н навукі,від дзейнасці– разнавіднасць, тып заняткаў, праца ў якой-н галіне, навука- сістэма ведаў аб закан.развіцця асобных галінаў ведаў;навыкі, веды, якія чалавек атрымлівае ў выніку свайго навучання або жыц.вопыту.
Першы курс лекцый бый праведзены на факульт. жур. МГУ Былінскім у 1952 годзе. Пра першых рускіх карэктараў упамінаецца яшчэ ў 1796 г. у русскай кнізе па паліграфіі. Першы рускі рэдактар Іван Федараў – адрэдагаваў Апостала( у сэнсе надрукаваў і выпрвіў памылкі рукапіснага варыянту)
У другой палове 18-19 ст. Рэдактары і пісьменнікі –рэдактары Былінскі( Отечественные запіскі), Герцэн, Некрасаў, Чарнышэўскі, Дабралюбаў ( Современнік) ; і др.
Значение редакторского опыта писателей и публицистов для современного автора.
Ломоносов М.В. Статья "рассуждение об обязанностях журналиста" (опубликована в 1755 год на французском в амстердамском научном журнале, слово "журналист" зачастую используется в значении "редактор", "рецензент"):
"Всякий, кто берет на себя труд осведомлять публику о том, что содержится в новых сочинениях, должен, прежде всего, взвесить свои силы. Ведь он затевает трудную и очень сложную работу, при которой приходится докладывать не об обыкновенных вещах и не просто об общих местах, но схватывать то новое и существенное, что заключается в произведениях, создаваемых часто величайшими людьми. Высказывать при этом неточные и безвкусные суждения, значит, сделать себя предметом презрения и насмешки; это значит, уподобиться карлику, который хотел бы поднять горы".
Пушкин А.С. В 1830х годах редактировал журнал "Современник".
Белинский В.Г. Сформулировал принципы критики и рецензирования. Вел работу в журналах "Телескоп", "Отечественные записки", "Современник".
Некрасов Н.А. Редактор "Современника". Заслуга Некрасова-редактора состояла в том, что он сумел претворить в жизнь идеи Белинского о журнале как органе печати, где все подчиняется ясной и определенной идейно-эстетической программе. Некрасов в своей работе не ограничивался организационно-редакторскими обязанностями. Он правил статьи, читал корректуры, делал черновую издательскую работ. Работал в тесном сотрудничестве с Чернышевским, Добролюбовым, Салтыковым-Щедриным С.-Щ. в качестве одного из редакторов "Отечественных записок" вел неутомимую работу с авторами, оценивал рукописи, поступавшие в журнал, правил материалы, стремясь при этом обогатить их идейно, освободить от эклектики и непоследовательности. Работа Щедрина над очерками Глеба Успенского – образец сложной редакторской правки, вызванной принципиальными соображениями.
Дальше можно поминать Герцена, Тургенева, Толстого, Чехова, Короленко, – все они что-то писали, что-то рецензировали, что-то редактировали, вели неутомимую работу, привнесли много нового и т.д.
Мастацкая дэталь ў прозе і публіцыстыцы.
Мастацкая дэталь гэта красамоўная падрабязнасць , якая ляжыць у аснове твора і набывае значную сэнсавую нагрузку. Ролю ў мастацкай дэталі выконваюць прадметныя , рэчавыя, пейзажныя . партрэтныя, моўныя і г.д.
М. Дэталь адрозніваюць ад звычайнай падрабязнасці. . Каі М. Д. паўтараецца некалькі разоў гэтэ. сразная М.Д,- яна мае сэнсавую нагрузку. М.Д. павінна працаваць на раскрыццё аўтарскай ідэі. М.Д. павінна быць уведзена ў тканіну твора натуральна
В филологической науке не много явлений, столь часто и столь неоднозначно упоминаемых, как деталь. Мы все интуитивно принимаем деталь как «что-то маленькое, незначительное, означающее что-то большое, значительное». В литературоведении и стилистике давно и справедливо утвердилось мнение о том, что широкое использование художественной детали может служить важным показателем индивидуального стиля и характеризует таких, например, разных авторов, как Чехов, Хемингуэй, Мэнсфилд. Обсуждая прозу 70—80-х годов, критики единодушно говорят о ее тяготении к детали, которая отмечает только незначительный признак явления или ситуации, предоставляя читателю самому дорисовать картину. Популярность художественной детали у авторов, следовательно, проистекает из ее потенциальной силы, способной активизировать восприятие читателя, побудить его к сотворчеству, дать простор его ассоциативному воображению. Иными словами, деталь актуализирует прежде всего прагматическую направленность текста и его модальность.
Деталь, как правило, выражает незначительный, сугубо внешний признак многостороннего и сложного явления, в большинстве своем выступает материальным репрезентантом фактов и процессов, не ограничивающихся упомянутым поверхностным признаком.
При анализе текста художественная деталь нередко отождествляется с метонимией и, прежде всего, с той ее разновидностью, которая основана на отношениях части и целого,— синекдохой. Основанием для этого служит наличие внешнего сходства между ними: и синекдоха, и деталь представляют большое через малое, целое через часть. Однако по своей лингвистической и функциональной природе это различные явления. В синекдохе имеет место перенос наименования с части на целое. В детали употребляется прямое значение слова. Для представления целого в синекдохе используется его броская, привлекающая внимание черта, и основное назначение ее — создание образа при общей экономии выразительных средств. В детали, напротив, используется малоприметная черта, скорее подчеркивающая не внешнюю, а внутреннюю связь явлений. Поэтому на ней не заостряется внимание, она сообщается мимоходом, вроде бы вскользь, но внимательный читатель должен разглядеть за нею картину действительности.
В синекдохе происходит однозначное замещение того, что называется, тем, что имеется в виду. При расшифровке синекдохи те лексические единицы, которые ее выражали, не уходят из фразы, а сохраняются в своем прямом значении В детали имеет место не замещение, а разворот, раскрытие. При расшифровке детали однозначности нет. Истинное ее содержание может быть воспринято разными читателями с разной степенью глубины, зависящей от их личного тезауруса, внимательности, настроения при чтении, прочих личных качеств реципиента и условий восприятия