32-33. Асноўныя напрамкі сац-эк і пал развіцця Беларусi у 50-80 гг.

Адбываецца паляпшэнне матэрыяльнага становішча жыхароў БССР: павялічваецца мінімальная зарплата, пенсіі, паляпшаюцца жыллёвыя умовы (“хрушчоўкі”), забеспячэнне таварамі народнага спажывання. Асаблівасці эканомікі БССР перыяду “застоя”: ператварэнне цяжкой прамысловасці ў галіну, якая абслугоўвае ваенна-прамысловы комплекс, другараднасць лёгкай прамысловасці, ператварэнне прадпрыемстваў БССР ў “зборачны цэх” СССР, адсутнасць ўвагі да праблем экалогіі, выкліканых хімізацыяй с/г, страты дзяржаўных сродкаў з-за вялікай розніцы паміж закупачнай і прадажнай цэнамі на с/г прадукцыю. Гэта абумовіла наспяванне крызісных з’яў у гаспадарцы БССР. 

Прамысловасць Беларусі ў пачатку 50-х гадоў дасягнула грунтоўных зрухаў у сваім развіцці.Была зроблена першая спроба рэфармавання эканомікі ў краіне.Прамысловае будаўніцтва ў 50-я гады вялося ва ўмовах паскоранай навукова-тэхнічнай рэвалюцыі.Быў узяты курс на актыўнае супрацоўніцтва навукі з вытворчасцю – вучоныя.Паспяховае прамысловае будаўніцтва ў 50-я гады дазволіла асвоіць выпуск новых відаў прамысловай прадукцыі.Перавод прамысловасці і іншых галін народнай гаспадаркі на новы тэхнічны ўзровень ажыццяўляўся марудна. Больш выразна спроба рэфармаваць кіраванне эканомікай праявілася ў 50-я гады ў сельскай гаспадарцы.Прычынай адставання сельскай гаспадаркі перш за ўсё была эканамічная палітыка, якую праводзіла савецкае кіраўніцтва.У 50-я гады ў краіне ўзнікла новая эканамічная сітуацыя. Сутнасць яе ў наступным: значна павялічыліся маштабы савецкай эканомікі, змянілася якасць эканомікі ў сувязі з навукова-тэхнічнай рэвалюцыяй.Разгарнулася другая спроба рэфармавання кіравання эканомікай.Спачатку рэформы далі дастаткова высокія вынікі. Між тым, рэформа як бы прыпынілася пасярэдзіне, на ўзроўні прадпрыемства: яна не дайшла да кожнага рабочага месца, але не закранула і верхні эшалон кіравання.Павелічэнне дзяржаўных асігнаванняў на патрэбы сельскай гаспадаркі, а таксама выкарыстанне ўласных сродкаў дазволілі калгасам і саўгасам ажыццявіць шырокую праграму будаўніцтва вытворчых памяшканняў.У маштабах СССР развіццё сельскай гаспадаркі Беларусі выглядала нядрэнна.У пасляваенныя гады ў СССР і БССР захоўвалася палітычная сістэма, якая склалася ў 20–30-я гады і была замацавана ў Канстытуцыі.Першым крокам у вяртанні да мірнага жыцця былі выбары ў Вярхоўны Савет БССР і мясцовыя Саветы рэспублікі.Але ў пасляваенныя гады новая хваля рэпрэсій прыйшла на Беларусь – чарговыя арышты, дэпартацыі людзей на спецпасяленні і ссылку.Вострай была палітычная сітуацыя ў заходніх абласцях Беларусі. Тут прадоўжылі ўзброеную барацьбу супраць савецкай ўлады групы асоб, якія супрацоўнічалі ў час акупацыі з фашыстамі.Аднак складаная сітуацыя была не толькі ў заходніх раёнах. Зладзейска-грабежніцкія банды і групы дзейнічалі на ўсёй тэрыторыі рэспублікі.Ліквідацыя крымінальных банд была завершана ў 1948 г.Былі зроблены некаторыя намаганні па ўдасканаленню палітычнай сістэмы.Працэс аднаўлення грамадства, які разгарнуўся ў 50-я гады, востра паставіў задачу выпрацоўкі стратэгічнага курсу.Эканамічныя рэформы 60-х гг. таксама патрабавалі дэмакратычных змен у жыцці грамадства. Толькі яны не наступілі.З сярэдзіны 50-х гадоў неаднаразова рабіліся спробы павялічыць ролю Саветаў у кіраванні дзяржавай і грамадствам.Аднак рэальная ўлада знаходзілася ў руках партыйных камітэтаў. Нягледзячы на высокія паказчыкі росту прамысловай вытворчасці, з першай паловы 70-х гадоў паралельна існавалі і ўзмацняліся негатыўныя з’явы – адставанне тэмпаў паскарэння навукова-тэхнічнага прагрэсу і ўкаранення ў вытворчасць дасягненняў навукі і тэхнікі.Павелічэнне дзяржаўных асігнаванняў на патрэбы сельскай гаспадаркі, а таксама выкарыстанне ўласных сродкаў дазволілі калгасам і саўгасам ажыццявіць шырокую праграму будаўніцтва вытворчых памяшканняў.Эканоміка Беларусі была часткай агульнагаспадарчага комплексу СССР.Вынікам развіцця эканомікі БССР да сярэдзіны 80-х гадоў з’явілася стварэнне буйнога тэрытарыяльна-галіновага прамысловага комплексу.Мы бачым, што ўвесь пасляваенны перыяд, у тым ліку і ў 70-я – першай палове 80-х гг., у рэспубліцы вялося інтэнсіўнае капітальнае будаўніцтва, нарошчваліся вытворчыя магутнасці.Аднак нельга не лічыцца з тым фактам, што ў эканамічным развіцці краіны і нашай рэспублікі ў першай палове 80-х гг. сталі відавочнымі негатыўныя з’явы. Гэта перш-наперш зніжэнне тэмпаў эканамічнага росту. Не ўдалося забяспечыць у поўнай меры выхад народнай гаспадаркі БССР, як і СССР у цэлым, на якасна новы навукова-тэхнічны і арганізацыйна-эканамічны ўзровень. Рэспубліка не дабілася рашучага зруху ў інтэнсіфікацыі вытворчасці. Не адбылося значнага паляпшэння якасці вырабленай прадукцыі. Значна ўскладнілася экалагічная сітуацыя ў выніку бурнага індустрыяльнага развіцця і недаацэнкі прыродаахоўных мер, недахопаў у ахове здароўя і г.д. Усё гэта выклікала сур’ёзную заклапочанасць у грамадстве. Мацней і мацней раздаваліся галасы аб неабходнасці перамен.З другой паловы 70-х гадоў канцэпцыя пабудовы камунізму атрымала працяг у канцэпцыі развітога сацыялістычнага грамадства.З сярэдзіны 50-х гадоў неаднаразова рабіліся спробы павялічыць ролю Саветаў у кіраванні дзяржавай і грамадствам.Аднак рэальная ўлада знаходзілася ў руках партыйных камітэтаў. І наогул ўсё грамадска-палітычнае жыццё было строга рэгламентавана і цэнтралізавана.Кіруючай сілай беларускага грамадства з’яўлялася Кампартыя Беларусі. Яе колькасць павялічылася з 48,2 тыс. камуністаў у 1946 г. да 688 тыс. у 1985 г.Важную ролю ў палітычнай структуры і жыцці грамадства ігралі грамадскія арганізацыі – гэта перш-наперш прафсаюзы.Усплеск грамадскай актыўнасці быў звязаны з абмеркаваннем і прыняццем Канстытуцыі СССР 1977 г. і Канстытуцыі БССР 1978 г. Іх вартасцю была арыентаванасць на абарону сацыяльных гарантый людзей.

34.Культура БССР у сярэдзине 1950- 1980 За першыя пяць пасляваенных гадоў у БССР была ў асноўным адноўлена даваенная сетка агульнаадукацыйнай школы. А ўжо к 1956 г. колькасць школ амаль падвоілася. Палепшылася іх матэрыяльная база, узрос адукацыйны ўзровень настаўнікаў, практычна быў завершаны пераход да ўсеагульнага сямігадовага навучання, пашырылася сярэдняя адукацыя. Далейшае развіццё агульнаадукацыйнай школы разглядалася як неабходная перадумова паслядоўнага ўздыму ўсёй навукі і культуры. Павышэнне якасці адукацыі звязвалася з правядзеннем рэформы, якая павінна была забяспечыць ажыццяўленне політэхнічнага навучання і працоўнага выхавання. Ужо з 1959/60 навучальнага года сямігадовыя школы былі пераўтвораны ў васьмігодкі, а сярэднія дзесяцігадовыя - у агульнаадукацыйныя адзінаццігадовыя. Васьмігадовае навучанне станавілася ўсеагульным. Аднак рэформа праводзілася непаслядоўна: у большасці школ узровень вытворчага навучання заставаўся нізкім, адсутнічалі адпаведныя навучальныя праграмы і кваліфікаваныя выкладчыцкія кадры. Паколькі прадугледжаныя рэформай планы ў цэлым не былі рэалізаваны, то з 1964 г. адзінаццацігадовыя школы пачалі зноў пераўтвараць у дзесяцігадовыя, а праз два гады прафесійная падрыхтоўка ў школах перастала быць абавязковай. Новы этап перабудовы школьнай адукацыі разгарнуўся ў 1970-х гг. Спачатку на трохгадовы тэрмін навучання перайшла пачатковая школа. Затым была ўведзена ўсеагульная сярэдняя адукацыя, што можна разглядаць як значны крок у развіцці адукацыі ў цэлым. Між тым перамены ў грамадска-палітычным і сацыяльным жыцці другой паловы 80-х гг. ("перабудова") закранулі і сістэму адукацыі. Адметнай рысай канца 80-х гг. стала з'яўленне навучальных устаноў новага тыпу - гімназій і ліцэяў. Ужо ў 1990/91 навучальным годзе акрамя 5429 дзяржаўных агульнаадукацыйных школ (з іх 2647 сярэдніх) у рэспубліцы працавалі першыя 12 гімназій і 5 ліцэяў. Ва ўстановах ўсіх тыпаў навучалася 1 млн. 507,7 тыс. дзяцей. Адносна паспяхова развівалася сістэма сярэднеспецыяльных і вышэйшых навучальных устаноў, што дазволіла палепшыць падрыхтоўку кадраў сярэдняга і вышэйшага звяна. Для дзяржаўнага кіраўніцтва гэтым працэсам у 1959 г. было створана Міністэрства вышэйшай і сярэдняй спецыяльнай адукацыі. Адпаведна колькасць навучэнцаў узрасла з 35 тыс. да 143,7 тыс. чалавек. Развівалася і сетка ВНУ: за 1950-1990 гг. іх колькасць павялічылася з 29 да 33, а колькасць студэнтаў з 31,6 тыс. да 184,6 тыс. чалавек. Агульнапрызнаным цэнтрам універсітэцкай адукацыі ў рэспубліцы з'яўляўся Беларускі дзяржаўны універсітэт, на факультэтах якога ў 80-х гг. вучылася каля 15 тыс. студэнтаў. Буйным цэнтрам падрыхтоўкі інжынерных кадраў стаў Беларускі політэхнічны інстытут (зараз Беларуcкі нацыянальны тэхнічны універсітэт), у якім набывалі адукацыю звыш 27 тыс. студэнтаў. Агульны лік выпускнікоў рэспубліканскіх ВНУ ў 1990 г. ў параўнанні з 1950 г. вырас больш чым у 3 разы. Аднак рост колькасных паказчыкаў не заўсёды суправаджаўся адпаведнымі якаснымі зменамі. Адметнай для Беларусі была дэнацыяналізацыя навучальна-выхаваўчага працэсу. Звязана гэта было з паступовым выцясненнем беларускай мовы і стратай нацыянальнай кампаненты ў сістэме адукацыі і выхавання ў цэлым. Безумоўна, тут праявіўся пэўны адбітак гістарычных фактараў. Аднак галоўная прычына каранілася ў той палітыцы русіфікацыі, актыўным правадніком якой да канца 80-х гг. быў ЦК КПБ. У рэспубліцы мэтанакіравана ўкараняўся тэзіс аб тым, што чым хутчэй адбудзецца зліццё моў (на карысць рускай мовы), тым хутчэй краіна наблізіцца да камунізму. Інтэн-сіўнае скарачэнне школ з беларускай мовай навучання, адсутнасць беларускамоўных навучальных устаноў сярэдняга звяна і ВНУ, выцясненне беларускай мовы з ўжытку ў дзяржаўных установах у спалучэнні з адпаведным выхаваннем і прапагандысцкім уздзеяннем сталі прычынамі нацыянальнага нігілізму, які нарастаў у беларускім грамадстве. Увага да навукі прыносіла свае вынікі. Дасягненні беларускіх навукоўцаў на шэрагу напрамкаў атрымалі прызнанне не толькі ў СССР, але і за мяжою. Працы ў галіне матэматыкі, оптыкі, спектраскапіі, паўправаднікоў і г. д. былі адзначаны высокімі дзяржаўнымі ўзнагародамі. На працягу 50 першай паловы 80-х гг. прадстаўнікі беларускай навукі атрымалі 35 прэмій СССР і 57 Дзяржаўных прэмій БССР. Шэраг беларускіх навукоўцаў былі ўшанаваны званнем Героя Сацыялістычнай Працы. Абнаўленчыя працэсы ў савецкім грамадстве сярэдзіны 50-х гг. садзейнічалі таксама ажыўленню беларускай літаратуры. Вярнуліся да творчасці былыя вязні сталінскіх лагераў С. Грахоўскі, А. Звонак, Я. Пушча, Я. Скрыган і інш. Працягвалі плённую працу пісьменнікі і паэты, імёны якіх асабліва загучалі ў пасляваенныя гады. У асяроддзі літаратараў пачало фарміравацца новае бачанне праблем савецкага грамадства і месца пісьменніка ў ім. Лаўрэатамі саюзных (Ленінскіх) сталі П. Броўка (зборнік паэзіі "А дні ідуць..."), I. Мележ (трылогія "Палеская хроніка"), М. Танк (зборнік вершаў "Нарачанскія сосны"). Шырока вядомай у СССР і за яго межамі стала творчасць В. Быкава. Яго аповесць "Трэцяя ракета" (1962) была ўшанавана Дзяржаўнай прэміяй БССР. Тэма вайны, адна з галоўных для беларускай прозы, раскрываецца ў творах пісьменніка праз трагічны лёс асобных людзей, якія часта аказваюцца перад маральным выбарам. Афіцыйным прызнаннем яго заслуг у савецкія часы сталі званні Героя Сацыялістычнай Працы, лаўрэата Дзяржаўнай прэміі СССР. Адметнай з'явай стала творчасць У. Караткевіча. Ён звярнуўся да новага для беларускай літаратуры жанру - гістарычнай прозы, які фактычна быў забаронены ў 30-40-х гг. На жаль, толькі пасля смерці таленавіты майстар беларускага слова, знайшоў афіцыйнае прызнанне: у 1984 г. за раман "Чорны замак Альшанскі" ён пасмяротна быў удастоены Дзяржаўнай прэміяй. На працягу 60-80-х гг. да вядомых творцаў беларускай прозы і паэзіі годна далучыліся А. Адамовіч, Р. Барадулін, Г. Бураўкін, А. Вярцінскі, Н. Гілевіч, А. Дудараў, С. Законнікаў, В. Іпатава, У. Някляеў, А. Разанаў, Б. Сачанка, I. Чыгрынаў, Я. Янішчыц і іншыя. Многія з іх заявілі аб сабе не толькі як літаратары, але як і грамадскія дзеячы, людзі актыўнай жыццёвай пазіцыі ў змаганні за нацыянальную культуру і дэмакратычныя перамены ў грамадстве. Іх уплыў на нацыянальна-культурнае развіццё краіны мог быць большы, калі б не русіфікатарская палітыка. У сярэдзіне 80-х гг. наклад беларускамоўных кніжных выданняў быў амаль у 10 разоў меншы, чым рускамоўных. Штучна стваралася незапатрабаванасць беларускамоўнай творчасці, што ператварылася ў адну з пагроз нацыянальнага развіцця.

35. Политическая система Республики Беларусь. Современную политическую систему РБ можно определить как трансформированную систему переходного общества, где на ряду с новыми тенденциями развития сохраняются определенные элементы советской политической системы. Политическая система РБ имеет следующие признаки: • Определенный перевес в распределении властных полномочий в сторону исполнительных органов власти, при этом присутствует классическое разделение властей. • Недостаточно развита система местного управления и самоуправления к новым условиям социально–экономического развития. • Отсутствуют авторитарные политические партии и движения, которые могли бы существенно повлиять на демократизацию политического процесса общества. • Происходит формирование демократической политической культуры в обществе с целью вовлечения граждан в активные политические процессы развития страны. • Слабость конструктивного компонента в деятельности политической аппозиции которая не имеет существенного влияния на политические процессы в обществе. • Основы политической системы РБ заложены в статье 1-ой конституции РБ – унитарное, демократическое, социально-правовое государство, национальная идея сильной и процветающей Беларуси – государство для народа.

Особенности социальной политики Республики Беларусь на современном этапе

Осуществление социальной политики является важной функцией государства, направленной на соблюдение основных социальных прав человека (продолжительность рабочего дня, гарантированный минимум доходов, защита от безработицы, материнство, детство и т.д.) и обеспечение достойного уровня жизни населения. Государственной защите подлежат бесплатное образование и здравоохранение определенного уровня, жилье для остро нуждающихся, пенсии, пособия и другие гарантии.

На современном этапе социальная политика Республики Беларусь имеет ряд особенностей, которые обусловлены: переходным периодом страны; наличием трудностей в экономике, что снижает возможности реализации социальной политики; изменением демографической ситуации. [3]

Президент Беларуси подписал указ №136 «Об утверждении Программы социально-экономического развития Республики Беларусь на 2011-2015 годы» от 11 апреля 2011 г. В Программе дана оценка социально-экономическому развитию Республики Беларусь в 2006-2010 годах, проведен анализ внешних и внутренних факторов экономического роста, определены цели, задачи и приоритеты развития национальной экономики на 2011-2015 годы, важнейшие направления их реализации. [12]

Главной целью социально-экономического развития Республики Беларусь на 2011-2015 годы является рост благосостояния и улучшение условий жизни населения на основе совершенствования социально-экономических отношений, инновационного развития и повышения конкурентоспособности национальной экономики.

Для ее достижения предусматривается повышение реальных располагаемых денежных доходов населения в 2015 году к уровню 2010 года в 1,7-1,76 раза. Основной для этого станет рост ВВП в 1,62-1,68 раза, производительности труда в 1,63-1,68 раза, объемов производства продукции сельского хозяйства в 1,39-1,45 раза, промышленности в 1,54-1,6 раза, удельного веса отгруженной инновационной продукции организациями, основным видом экономической деятельности которых является производство промышленной продукции, в общем объеме отгруженной продукции до 20-21 процента в 2015 году, инвестиций в основной капитал за пятилетие в 1,9-1,97 раза, основная часть которых будет направлена на создание и модернизацию рабочих мест. [12]

Основополагающим принципом реализации социальной политики является обеспечение социальной справедливости, который находит свое выражение в адресной социальной политике проводимой руководством Республики Беларусь, социальных гарантиях, особенно по отношению к молодежи, старикам, жителям территорий, пострадавших от последствий Чернобыльской катастрофы.

Приоритетной задачей государства в области социальной защиты является забота о семье, детях, в частности, обеспечение необходимых условий для реализации семьей ее экономической, воспроизводственной, воспитательной и культурно-психологической функций; обеспечение прав детей на их полноценное физическое, интеллектуальное, нравственное и социальное развитие; укрепление здоровья граждан и повышение качества образования.

Важнейшим социальным нормативом, предназначенным для анализа и прогнозирования уровня жизни населения, обоснования минимальных государственных социально-трудовых гарантий, является бюджет прожиточного минимума (Закон Республики Беларусь «О прожиточном минимуме в Республике Беларусь» №239-3 от 06.01.1999 (изменения и дополнения от 24 декабря 2007 г.)). [11]

Прожиточный минимум - минимальный набор материальных благ и услуг, необходимых для обеспечения жизнедеятельности человека и сохранения его здоровья. Прожиточный минимум включает набор продуктов питания, непродовольственных товаров и услуг индивидуального и общесемейного пользования. В Республике Беларусь на данный момент прожиточный минимум в среднем на душу населения - 843 870 рублей. [10]

В системе материальной помощи семьям с детьми государство использует льготы по налогообложению, оплате за питание детей в детских дошкольных учреждениях, оплате за учебники и учебные пособия.

Для социальной поддержки многодетных семей Минска к учебному году семьям, воспитывающим троих и более детей в возрасте до 18 лет, единовременно производились выплаты социального пособия в размере 30% от бюджета прожиточного минимума, что составляет 253 161 рубль. Также в соответствии с постановлением Совета министров Беларуси двух- и трехразовым питанием за счет бюджета будут обеспечены дети многодетных семей и других категорий. [14]

Малообеспеченным семьям предоставляются безналичные жилищные субсидии, если оплата за жилье и коммунальные услуги превышает 25% среднемесячного совокупного дохода семьи.

Государством значительное внимание уделяется также воспитанию детей-сирот и детей, оставшихся без попечения родителей. Для них в стране функционирует широкая сеть детских школ-интернатов, центров коррекционно-развивающего обучения и реабилитации, оздоровительных лагерей для детей-инвалидов и детей с особенностями психофизического развития. В ряде таких центров созданы отделения постинтернатной адаптации, призванные оказывать содействие своим воспитанникам в приспособлении к самостоятельной жизни.

Одно из приоритетных направлений государственной социальной политики - повышение уровня пенсионного обеспечения. В Республике Беларусь свыше 2,4 млн. пенсионеров. [10]

Президент Беларуси подписал указ №136136 «О мерах по совершенствованию пенсионного обеспечения граждан», согласно которому пенсионеры в нашей стране смогут значительно увеличить размер пенсии при более позднем выходе на нее.

Сейчас возраст выхода на пенсию для женщин - 55 лет, для мужчин - 60 лет. К осени же палата представителей планирует принять в первом чтении законопроект о дополнениях и изменениях в закон «О пенсионном обеспечении».

В июне текущего года средний размер пенсий в Беларуси составил 1 млн 415,2 тыс. рублей. По оперативным статистическим данным, средний размер пенсий по возрасту в июне текущего года равнялся 1 млн 472,7 тыс., по инвалидности - 1 млн 292,9 тыс., по случаю потери кормильца - 925,5 тыс., социальных пенсий - 689,2 тыс.

В 2012 году продолжена реализация подпрограммы «Социальная поддержка ветеранов, лиц, пострадавших от последствий войн, пожилых людей и инвалидов» Комплексной программы развития социального обслуживания на 2011-2015 годы, утвержденной постановлением Совета Министров Республики Беларусь от 29 июля 2010 г. №1126.

В рамках реализации Комплексной программы во всех населенных пунктах, включая самые отдаленные и малонаселенные, проведены обследования условий жизни ветеранов Великой Отечественной войны, членов семей погибших в годы войны.

В целях улучшения качества жизни инвалидов, их социальной интеграции в общество, снижения показателей частоты и тяжести инвалидности реализуются мероприятия подпрограммы «Предупреждение инвалидности и реабилитация инвалидов» Комплексной программы развития социального обслуживания на 2011-2015 годы.

Удельный вес инвалидов в общей численности населения республики составляет 5,4 процента.

Работа по обеспечению безбарьерной среды жизнедеятельности физически ослабленных лиц в целом в республике проводится планово и поэтапно в рамках реализации Государственной программы по созданию безбарьерной среды жизнедеятельности физически ослабленных лиц на 2011-2015 годы.

В каждом административном районе республики созданы и динамично развиваются территориальные центры социального обслуживания населения - государственный социальный стандарт в области социального обслуживания.

Социальные услуги нуждающимся гражданам и семьям предоставляют 149 территориальных центров социального обслуживания населения. Посредством предоставляемых центрами социальных услуг нуждающиеся нетрудоспособные граждане обеспечены своевременными доступными и качественными социальными услугами, в том числе на дому, с учетом их индивидуальных потребностей.

Выводы:

·В Беларуси уделяется большое внимание всем направлениям социальной политики, что отражено в национальной стратегии социально-экономического развития Республики Беларусь на период до 2020 г. (НСУР-2020). К важнейшим направлениям и путям перехода страны к устойчивому развитию отнесены: повышение уровня и качества жизни населения, улучшение здоровья населения и развитие здравоохранения, развитие национальной культуры, духовное и физическое оздоровление народа, развитие жилищной сферы и др.

·Важную роль в реализации планомерного курса на обеспечение благополучия людей играет выполнение в социальной сфере минимальных государственных стандартов, предусматривающих снабжение граждан продовольствием, теплом, коммуникациями, транспортом, бытовыми услугами, нормальную работу учреждений образования, здравоохранения, культуры. В Беларуси сложилась эффективно действующая система справедливого распределения вознаграждения за труд, социальной защищенности малоимущих граждан и повышения социальной защиты населения в целом.

Заключение

Таким образом, в Республике Беларусь разработан и действует достаточно сложный и взаимоувязанный комплекс мер по проведению социальной политики в стране.

Проведение социальной политики в республике предполагает активное содействие государства повышению жизненного уровня населения путем постепенных реформ, а также средств их достижения с учетом практической целесообразности и реальных возможностей.

На современном этапе основной целью государственного регулирования отраслей социальной сферы является сохранение существующих социальных гарантий и стандартов в здравоохранении, образовании, культуре, в обеспечении жильем и коммунальными услугами и недопущение их снижения; сокращение масштабов социального расслоения общества в потреблении социальных услуг на основе стабилизации уровня жизни населения, роста его доходов. Именно эти направления социальной политики государства представляются наиболее важными.

Социальная политика в Республике Беларусь построена по принципу - все для народа. Она является приоритетом социально-экономического развития страны и важнейшим компонентом при переходе к устойчивому развитию экономики.