- •5. Станаўленне права старажытнай беларусіi яго характарыстыка
- •6. Утварэнне вялікага княства літоўскага
- •7. Грамадскі лад вялікага княства літоўскага ў XIV - першай палове XVI ст. (да 1569 г.)
- •9. Люблінскі сойм I ўмовы аб'яднання вкл 3 польшчай
- •10. Заканадаўчае замацаванне самастойнасці вялікага княства літоўскага пасля люблінскай уніі
- •11. Крыніцы права феадальнай беларусі
- •13. Статуты вялікага княства літоўскага
- •14. Канстытуцьійнае права ў статутах вкл
- •15. Грамадзянскае права ў статутах вкл
- •16. Крымінальнае права беларусі ў XVI ст.
- •17. Вышэйшыя судовыя органы вялікага княства літоўскага
- •19. Працэсуальнае права вялікага княства літоўскага
- •21. Акт «ураўнаванне правоў вялікага княства I кароны» 1697 г. I «літоўская пастанова» 1700 г.
- •22. Спробы ажыццяўлення рэформ у галіне дзяржаўнага кіравання рэчы паспалітай у другой палове XVIII ст.
- •23. Кароткі агляд права беларусі ў другой палове XVI - XVIII ст.
- •24. Судовыя ўстановы I права беларусі ў канцы XVIII -першай палове XIX ст.
- •25. Рэформа 1861 г. Мясцовыя органы дзяржаўнага кіравання I самакіравання пасля адмены прыгоннага права
- •32. Развіццё права ў беларускай сср у 20-30-я гг. XX ст.
- •31. Адміністрацыйна-тэрытарыяльнае дзяленне бсср. Пашырэнне тэрыторыі рэспублікі
- •28. Абвяшчэнне ссрб. Утварэнне літоўска-беларускай сср
- •27. Першы ўсебеларускі з'езд I абвяшчэнне беларускай народнай рэспублікі
- •33. Канстытуцыі беларускай сср 1927 11937 гг.
- •34. Судовыя органы беларусі
- •35. Землі заходняй беларусі ў складзе польшчы. Уз'яднанне заходняй беларусі 3 бсср
- •36. Прававыя меры павышэння абараназдольнасці краіны напярэдадніi ў час вялікай айчыннай вайны
- •37. Вышэйшыя органы дзяржаўнай улады I кіравання бсср у гады вялікай айчыннай вайны
- •39. Вышэйшыя органы дзяржаўнай улады I кіравання бсср у другой палове 40-х - 80-я гг. XX ст.
- •40. Беларуская сср на міжнароднай арэне
- •41. Развіццё права беларускай сср у другой палове 40-х - 80-я гг. XX ст.
- •42. Канстытуцьія бсср 1978 г.
- •44. Кадыфікацыя заканадаўства суверэннай рэспублікі беларусь (90-я гг. XX ст. - пачатак XXI ст.)
- •45. Асноўныя этапы беларуска-расійскай інтэграцыі
36. Прававыя меры павышэння абараназдольнасці краіны напярэдадніi ў час вялікай айчыннай вайны
У канцы 30 — пачатку 40-х гг. СССР прымаў меры па ўмацаванню сваёй бяспекі. 3 гэтай мэтай быў праведзены шэраг мерапрыемстваў па пад'ёму эканамічнай магутнасці краіны, узмацненню яе абараназдольнасці. Важнае месца ва ўмацаванні абароннай прамысловасці, павышэнні ар-ганізаванасці і дысцыпліны ў Чырвонай Арміі мела савен-кае заканадаўства, у тым ліку і крымінальнае.
1 верасня 1939 г. сесіяй Вярхоўнага Савета СССР быў прыняты Закон «Абусеагульным воінскім абавязку». На пад-ставе гэтага Закона ў армію прызываліся асобы, якім спаўнялася 19 гадоў, а для закончыўшых сярэднюю школу прызыўны ўзрост устанаўліваўся ў 18 гадоў. Для больш дасканалага авалодання ваеннай справай, новай тэхнікай і ўзбраеннем былі павялічаны тэрміны абавязковай службы: для малодшых камандзіраў сухапутных войскаў і ВПС — ад двух да трох гадоў, для ўсяго радавога саставу ВПС, а так-сама малодшага камсаставу пагранічных войскаў — да ча-тырох гадоў, на караблях і ў часцях флоту — да пяці гадоў. У Законе ўказвалася, што асобы, арыштаваныя, сасланыя і высланыя, а таксама пазбаўленыя паводле суда выбар-чых правоў, у час адбывання пакарання на ваенную служ-бу не прызываліся. Закон «Аб усеагульным воінскім аба-вязку» вырашаў і пытанні падсуднасці ў выпадках ўчынен-ня злачынстваў ваеннаслужачымі і ваеннаабавязанымі, прызванымі на вучэбныя зборы. Яны неслі адказнасць у адпаведнасці з Палажэннем аб воінскіх злачынствах.
3 мэтай павышэння боегатоўнасці часцей і падраздзялен-няў Чырвонай Арміі і Ваенна-Марскога Флоту указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 6 ліпеня 1940 г. была павышана адказнасць за самавольную адлучку і дэзерцірства.
Важную ролю ў забеспячэнні абараназдольнасці краіны адыфываў воінскі ўлік. Таму Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 30 ліпеня 1940 г. «Аб адказнасці за пару-
шэнне правілаў воінскага ўліку» была ўведзена крыміналь-ная адказнасць у выпадках паўторнага парушэння правілаў воінскага ўліку.
Пытанні рэгламентацыі падсуднасці ваенных трыбуна-лаў былі вырашаны Указам Прэзідыума Вярхоўнага Саве-та СССР ад 13 снежня 1940 г. «Абзмяненні падсуднасці ваен-ных трыбуналаў». На падставе гэтага Указа ўсе справы аб злачынствах, учыняемых ваеннаслужачымі і ваеннаабавя-занымі ў час праходжання імі вучэбных збораў, перада-валіся ў падсуднасць ваенных трыбуналаў.
Адным з першых заканадаўчых актаў, прынятых савец-кай дзяржавай у дзень нападу Германіі на СССР, быў Указ Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР «Аб ваенным ста-новішчы». 3 увядзеннем ваеннага становішча ўсе функцыі органаў дзяржаўнай улады ў галіне абароны, аховы гра-мадскага парадку і дзяржаўнай бяспекі перадаваліся ваен-ным саветам франтоў, армій, ваенных акруг. У мясцовас-цях, дзе не дыслацыраваліся буйныя воінскія злучэнні, якія мелі ваенныя саветы, выкананне названых функцый здзяйсняла вышэйшае камандаванне вайсковых часцей. Ь, Пленум Вярхоўнага Суда СССР у пастанове ад 11 каст-рычніка 1941 г. «Аб крымінальнай адказнасці грамадзян, якія ўхіляюцца ад усеагульнага абавязковага абучэння ваеннай справе» растлумачыў умовы і парадак прыцягнення да крымінальнай адказнасці грамадзян, якія не выконвалі ўказанага абавязку.
Увядзенне ваеннага становішча выклікала значныя зме-ны ў прымяненні крымінальнага заканадаўства, у кваліфіка-цыі злачынстваў. За злачынствы, учыненыя ў мясцовас-цях, аб'яўленых на ваенным становішчы, вінаватыя пры-цягваліся да адказнасці па законах ваеннага часу. Пленум Вярхоўнага Суда СССР па шэрагу канкрэтных злачынст-ваў растлумачыў, што злачынствы, учыненыя ў прыфран-тавых раёнах у перыяд ваенных дзеянняў, трэба разглядаць як учыненыя пры абцяжваючых акалічнасцях (у час гра-мадскага бедства). Так, у пастанове ПленумД Вярхоўнага Суда СССР ад 8 студзеня 1942 г. «Аб кваліфікацыі некато-рых відаў крадзяжу асабістай маёмасці грамадзян, учыненых у час паветранага налёту ворага ці пры пакіданні населеных пунктаўу сувязі са з 'яўленнем ці набліжэннем ворага, а так-
сама маёмасці эвакуіраваных, як у дарозе, так і пакінутага ў ранейшым месцы жыхарства» ўказвалася, што такія кра-дзяжы кваліфікуюцца як учыненыя пры абцяжваючых акалічнасцях і па свайму характару і павышанай грамадскай небяспецы падпадаюць пад прыметы крадзяжу, учыненага ў час пажару, паводкі ці іншага грамадскага бедства.
Пачатак вайны выклікаў значнае пашырэнне кола асоб, якія маглі быць суб'ектамі воінскіх злачынстваў. У выпадку ўчынення злачынства асобамі, што знаходзіліся ў знішчаль-ных батальёнах, групах і атрадах садзейнічання Чырвонай Арміі, часцях і падраздзяленнях народнага апалчэння, пытанне аб кваліфікацыі іх дзеянняў вырашалася дыфе-рэнцыравана. Пленум Вярхоўнага Суда СССР у пастанове ад 28ліпеня 1941 г. «Абразглядзе спраў аб злачынствах асоб, што знаходзіліся ў часцях народнага апалчэння» зрабіў рас-тлумачэнне:
«Грамадзяне, якія знаходзяцца ў часцях народнага апал-чэння, за злачынствы супраць устаноўленага ў народным апалчэнні парадку нясення службы нясуць адказнасць па Палажэнню аб воінскіх злачынствах». Усе справы гэтай ка-тэгорыі разглядаліся ваеннымі трыбуналамі. Калі ж асобы, што знаходзіліся ў часцях і падраздзяленнях народнага апал-чэння, учынялі злачынствы, не звязаныя з парадкам нясен-ня службы ў гэтых фарміраваннях, то справы гэтай катэго-рыі разглядаліся агульнымі судамі. Аналагічна выраша-лася пытанне аб кваліфікацыі злачынстваў, учыненых асобамі, якія знаходзіліся ў знішчальных батальёнах, фарміраваннях мясцовай проціпаветранай абароны.
У сувязі з неабходнасцю спыніць небяспечныя для аба-роны краіны злачынныя ўчынкі, што сеялі паніку, 6 ліпеня 1941 г. Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР была ўстаноўлена крымінальная адказнасць за распаўсюджванне лжывых слухаў, якія выклікалі трывогу сярод насельніцтва ў ваенны час.
3 мэтай рэалізацыі патрабаванняў, змешчаных у заявах Савецкага Урада ад 14 кастрычніка 1942 г. аб пакаранні фашысцкіх ваенных злачынцаў, Указам Прэзідыума Вяр-хоўнага Савета СССР ад 2 лістапада 1942 г. «Аб утварэнні Надзвычайнай дзяржаўнай камісіі па ўстанаўленню ірассле-даванню злачынстваў нямецка-фашысцкіх захопнікаў і іх
саўдзельнікаў і прычыненых імі страт грамадзянам, калга-сам, грамадскім арганізацыям, дзяржаўным прадпрыемствам і ўстановам СССР» быў створаны спецыяльны орган для расследавання злачынстваў, учыненых фашыстамі і іх па-магатымі. Савецкае заканадаўства садзейнічала мабіліза-цыі ўсяго насельніцтва на барацьбу з ворагам.