Дэкаратыўна-прыкладное мастацтва
Шаблон:See also
Інтэр'ер у стылі Людовіка XV (музей Нісім-дэ-Камонда)
Стыль ракако выказаўся бліскучым чынам таксама ва ўсіх галінах мастацка-прамысловых вытворчасцяў; з асаблівым поспехам ён прымяняўся ў фабрыкацыі фарфора, таму што прыдаваў вытанчанасць як форме, так і арнаментацыі вырабаў з яго; дзякуючы яму, гэтая фабрыкацыя зрабіла ў свой час велізарны крок наперад і ўвайшла ў вялікую пашану у аматараў мастацтва.
У 1708 г. алхімік Ёган Фрыдрых Бетгер адкрыў сакрэт вырабу фарфору і знайшоў прыдатную для гэтага гліну. У Майсэне была адкрыта першая, дзе першым майстрам быў Ёган Готтлиб Кірхнер. Фарфор атрымлівае папулярнасць, з'яўляюцца і іншыя цэнтры яго вытворчасці. Найбольш знакамітай была мануфактура ў Сеўры, дзе працаваў Эцьен Морыс Фальконе. Акрамя фарфору — у модзе срэбра. Вырабляюцца шакаладніцы, супницы, кафейнік, талеркі і іншае. У гэтым стагоддзі нараджаецца кулінарнае мастацтва ў яго сучасным выглядзе, у тым ліку — мастацтва сервіроўкі стала.
Мэбля ракако адрозніваецца характэрнымі рысамі. Адна з самых яркіх рыс — выгнутыя лініі, выгнутыя ножкі. Мэбля становіцца больш лёгкай і вытанчанай ў параўнанні з той, што была раней. З'яўляюцца новыя прадметы мэблі, кансольныя столікі, сакрэтнікі, бюро, камоды, шыфаньеры. Два найбольш распаўсюджаных тыпу крэслаў — «Бержер» і «Маркіза».
Майстры мэблі: Давід Рэнтген, Шарль Крэсан, Жак Дзюбуа, Франсуа Эбен, П'етра Піфеці (Рым), Энемон-Аляксандр Петыта (Парма), Джузэпэ Маджаліні (Мілан). Вядучае становішча ў вырабе мэблі ў Італіі займалі майстэрні Турына і Венецыі.
Скульптура і дэкаратыўна-прыкладное мастацтва |
||||
«Амур»Фальконе. |
«Амур» Бушардона. |
Мейсенскі фарфор. |
Крэсла ў стылі Людовіка XV |
Эскіз чыпендэйлаўскага ложка. |
Мода
Выява:18век2.jpg
Чэшская арыстакратка, апранутая па модзе ракако.
Выява:Rococo.jpg
Прычоска эпохі ракако. Мал. Zina Korzina
Мода эпохі ракако адрознівалася імкненнем да рафінавання, вытанчанасці і наўмыснаму скажэнню «натуральных» ліній чалавечага цела.
Моду ракако прынята лічыць жаноцкай модай, таму што ў гэтую эпоху адбылося максімальнае набліжэнне мужчынскай моды да тыпова-жаночых узораў. (Некаторыя даследчыкі нават называюць XVIII стагоддзе — «Стагоддзем жанчын»). Ідэал мужчыны — вытанчаны прыдворны, франт. Ідэал жанчыны — далікатная стройная жэіанніца. У модзе — асіны стан, вузкія сцёгны, кволыя плечы, круглы твар. Гэты сілуэт заставаўся нязменным на працягу ўсёй эпохі ракако. Жанчыны носяць пышныя спадніцы — панье, якія ствараюць эфект «перавернутай чарачкі».
Жаночая прычоска (гл. падрабязна — Прычоскі XVIII стагоддзя) зведала значныя змены. Так, у 1720—1760-х гадах (пасля таго, як фонтанж канчаткова выйшаў з моды) у модзе была гладкая, маленькая прычоска з шэрагамі спадальных валасоў. Потым прычоска пачала «расці», каб у 1770-я гады ператварыцца ў знакамітыя «фрэгаты» і «сады», якія так любіла Марыя-Антуанэта. Мужчыны перш адпускалі з бакоў буклі, а ззаду насілі доўгую касу. Крыху пазней у моду ўвайшлі белыя напудраная парыкі, з закручанымі з бакоў буклямі, касічкі і бантам ззаду.
Асноўным тыпам мужчынскага адзення заставаўся жюстакор, з часоў моды барока, але пазней яго сталі называць абі. Пад яго апраналі камзол. Насілі беласнежныя кашулі, карункавыя жабо і шыйныя хусткі. Жюстакор меў у пачатку стагоддзя больш прамую форму, затым зведаў эвалюцыю: яго крысы сталі шырэй, як бы тырчалі ў розныя бакі. На рукавах былі шырокія обшлагі. На кішэнях — вялізныя клапаны. Жаночая сукенка таксама зведала падобную эвалюцыю: спачатку яна была вузейшая, затым пачала пашырацца і пашырылася да мяжы. У якасці галаўнога ўбору папулярнай заставалася трохвуголка.
У самым пачатку эпохі ракако (рэгентстве) у модзе быў стыль ноншаланс, гэта значыць знарочыстая нядбайнасць.