Szkielet jaszczura

Kochani Bracia,

widzimy tutaj przykład złych proporcji:

oto szkielet jaszczura piętrzy się przed nami –

Drodzy Przyjaciele,

na lewo ogon w jedną nieskończoność,

na prawo szyja w drugą –

Szanowni Towarzysze,

pośrodku cztery łapy, co ugrzęzły w mule

pod pagórem tułowia –

Łaskawi Obywatele,

przyroda się nie myli, ale lubi żarty:

proszę zwrócić uwagę na tę śmieszną główkę –

Panie, Panowie,

taka główka niczego nie mogła przewidzieć

i dlatego jast główką wymarłego gada –

Czcigodni Zgromadzeni,

za mało mózgu, za duży apetyt,

więcej głupiego snu niż mądrej trwogi –

Dostojni Goście,

pod tym względem jesteśmy w dużo lepszej formie,

życie jest piękne i ziemia jest nasza –

Wyborni Delegaci,

niebo gwiaździste nad myślącą trzciną,

prawo moralne w niej –

Prześwietna Komisjo,

udało się raz

i może tylko pod tym jednym słońcem –

Naczelna Rado,

jakie zręczne ręce,

jakie wymowne usta,

ile głowy na karku –

Najwyższa Instancjo,

cóż za odpowiedzialność na miejsce ogona –

Wszelki wypadek, 1972

Zdumienie

Czemu w zanadto jednej osobie?

Tej a nie innej? I co tu robię?

W dzień co jest wtorkiem? W domu nie gnieździe?

W skórze nie łusce? Z twarzą nie liściem?

Dlaczego tylko raz osobiście?

Właśnie na ziemi? Przy małej gwieździe?

Po tylu erach nieobecności?

Za wszystkie czasy i wszystkie glony?

Za jamochłony i nieboskłony?

Akurat teraz? Do krwi i kości?

Sama u siebie z sobą? Czemu

nie obok ani sto mil stąd,

nie wczoraj, ani sto lat temu

siedzę i patrzę w ciemny kąt

– tak jak z wzniesionym nagle łbem

patrzy warczące zwane psem?

Wszelki wypadek, 1972

Allegro ma non troppo

Jesteś piękne – mówię życiu –

bujniej już nie można było,

bardziej żabio i słowiczo,

bardziej mrówczo i nasiennie.

Staram się mu przypodobać,

przypochlebić, patrzeć w oczy.

Zawsze pierwsza mu się kłaniam

z pokornym wyrazem twarzy.

Zabiegam mu drogę z lewej,

zabiegam mu drogę z prawej,

i unoszę się w zachwycie,

i upadam od podziwu.

Jaki polny jest ten konik,

jaka leśna ta jagoda –

nigdy bym nie uwierzyła,

gdybym się nie urodziła!

Nie znajduję – mówię życiu –

z czym mogłabym cię porównać.

Nikt nie zrobił drugiej szyszki

ani lepszej, ani gorszej.

Chwalę hojność, pomysłowość,

zamaszystość i dokładność,

i co jeszcze – i co dalej –

czarodziejstwo, czarnoksięstwo.

Byle tylko nie urazić,

nie rozgniewać, nie rozpętać.

Od dobrych stu tysiącleci

nadskakuję uśmiechnięta.

Szarpię życie za brzeg listka:

przystanęło? dosłyszało?

Czy na chwilę, choć raz jeden,

dokąd idzie – zapomniało?

Wszelki wypadek, 1972

Autotomia Pamięci Haliny Poświatowskiej

W niebezpieczeństwie strzykwa dzieli się na dwoje:

jedną siebie oddaje na pożarcie światu,

drugą sobą ucieka.

Rozpada się gwałtownie na zgubę i ratunek,

na grzywnę i nagrodę, na co było i będzie.

W połowie ciała strzykwy roztwiera się przepaść

o dwóch natychmiast obcych sobie brzegach.

Na jednym brzegu śmierć, na drugim życie.

Tu rospacz, tam otucha.

Jeśli istnieje waga, szale się nie chwieją.

Jeśli jest sprawiedliwość, oto ona.

Umrzeć ile konieczne, nie przebrawszy miary.

Odrosnąć ile trzeba z ocalonej reszty.

Potrafimy się dzielić, och prawda, my także.

Ale tylko na ciało i urwany szept.

Na ciało i poezję.

Po jednej stronie gardło, śmiech po drugiej,

lekki, szybko milknący.

Tu ciężkie serce, tam non omnis moriar,

trzy tylko słówka jak trzy piórka wzlotu.

Przepaść nas nie przecina.

Przepaść nas otacza.