• Гипотиреоз – Диагностикасы.

Гипотиреоз – кең таралған және нақты анықталған ауру. Әйтсе де диагностикалауы көп қиындықтарға әкеледі. Жоғарыда айтылғандай гипотиреоздың негізгі симптомдары бейспецификалық болып табылған соң көптеген аурулардың зардабы (стресс, физикалық және психикалық әлсіздеу) болып табылады. Гипотиреозды дұрыс болжамдау үшін соңғы уақытта өзгерген барық ерекшеліктерін еске түсіріп, айтуы тиіс. Мысалы, «Мен тез шаршаймын» дегеннің орнына «Мен өзімді әрқашан әлсіз сезінемін, таңертең ерекше» дегенді қолданғанды дұрыс болып келеді. Қалқанша безінің патологиясын анықтаған жағдайдағда, қалқанша безі гормонының қандағы мөлшерін анықтау керек. Ол үшін аурудың қоздырғышы бар болуын анықтауға байланысты қан анализін алады. Сәтті тексеру үшін және кейінгі емді жалғастыру үшін науқас пен дәрігер тығыз қатынаста болуы тиіс. Толық симптомдардың сипатталмауысыз диагнозды дұрыс қою мен адекватты ем тағайындау қиындыққа әкеледі.

Ағзаның тексерілуі.

Ең алдымен науқасты қабылдаған сәтте науқастың сыртқы көрінісі мен қарым-қатынастың үлгісіне көңіл бөледі. Науқастың дене салмағын өлшеп, тері, шаш,тырнақ және көзін қарап шығады. Ерекше көңілді науқастың дауысына аударады. Қырыл дауыс - гипотиреоздың, ал тез және асығысып сөйлеу – тиреотоксикоздың симптомы болып келуі мүмкін.Қалқанша безінің ауруына күдіктенген жағдайда науқасқа толық ағзасының диагностикасы жүргіліледі – артериялық қысым және пульсін өлшеу, сонымен қатар қалқанша безінің өзгергісін анықтау тиіс. Нақты диагностикалау үшін тиреотропты гормонының (ТТГ) деңгейін анықтау қажет. Ол – қалқанша безінің қалыпты қызмет жасап жатқанын анықтауда көмек береді.

Келесі тест - тироксин гормонының деңгейін анықтау. Тиреотропты гормондарды өлшеу - ең сезімтал әдіс болып табылады. Бұл гормондар қалқанша безі гормонының қызметін бақылайды, олардың жоғары деңгейі – бездің белсенділігінің төменденуін көрсетеді. Белсенділіктің төмендеу салдарынан гипофиз оның белсенділігін арттыру үшін көп мөлшерде гормон бөледі. ТТГ-ның төмен деңгейі – тиреотоксикоздың белгісі, бұл кезде гипофиз гормонды көп мөлшерде өндірмейді, себебі қалқанша без қосымша стимуляцияны қажет етпейді. Тиреотропты гормонның төмен деңгейі – жүктілік кезінде және гипофиздің патологиясында болуы мүмкін. Олардың деңгейі тироксиннің өзгеруі алдында өлшенеді. Қалқанша безі гормонының төмендеуі ТТГ гормонының жоғарылауына, ал тиреоидты гормонының жоғарылауы тиреотропты гормонның деңгейінің төмендеуіне алып келеді.

Аутоиммунды ауралардың бар екенін анықтау үшін науқастың қанындағы антиденелердің қалқанша безі гормонындағы деңгейін анықтау үшін тағайымдаймыз. Тиреоидты пероксидаза мен тиреоглобулиннің антиденелерін жиі аутоиммунды және босанудан кейінгі тиреодитте, сонымен қатар диффузды токсикалық зобта анықтайды.Грейвс және Базедов ауруымен ауыратын науқастардың қанында тиреостимулдеуші антиденелер анықталады.

Гипотиреоз – емі.

Гипотиреоз емі тек тиреоидты гормондармен орынбасу терапия арқылы жүзеге асады. Көп жағдайда Эутирокс пен тироксин тағайымдалады. Препараттың шығарылу түру-таблетка, 50 және 100 мкг. Емнің басында минимальды доза тағайымдалады (күніне 25 мкг дейін), кейін дозасын біртіндеп көтере береді. Препараттың толық дозасы тироксиннің ағзаға қалыпты мөлшерде түсуін қамтамасыз етеді және оны емнің басталу алдына дейін бірнеше апта немесе бірнеше ай бұрын тағайымдайды. Тироксиннің шамамен дозасы формула бойынша қарастырылады: салмақ (кг) х 1,6 = препараттың дозасы (мкг-да). Орташа мөлшерде доза тәулігіне 100 – 150 мкгға тең.

Гипотиреоздың басты сатысында жас жастағы адамдарға қалқанша безіне жасалған операциядан кейін препараттың 75-100 мкг дозасын ұсынады. Егде жастағы науқастарда жүрек-қантамыр ауруы болған кезде препараттың дозасы кіші мөлшерден бастап біртіндеп көтеріп тағайындайды.

Тироксин препаратын таңертен астан бұрын 30-40 минут бұрын қабылдаған жөн. Ем басталғаннан кейін бірнеше айдан соң ТТГ-нің қандағы деңгейін анықтауда диагностика жүргізіп, дозаның коррекциясын жасау тиіс. Кейінгі ТТГ қалпын анықтау анализін 6 айда бір рет өткізіп тұру керек.

Қалқанша безінің гипотиреоз кезінде гормондарды шығару қызметі гипотиреоз кезінде қалпына келмейді, сол үшін тағайындалған препараттарды басқа ауруларға тағайындалған препараттарына қарамастан өмір бойы қабылдайды.

4. Экстросистолалар көбінесе жүрек ауруларында және салыстырмалы дені сау адамдарда, әсіресе қарт адамдарда көптеп кездеседі. С ау адамдарда ол Lown классификациясы бойынша 1дәрежесіне жатады. Қарыншада пайда болған жіңішке QRS комплексі және оң қарыншаға қарай ауытқыған QRS экстросистолалар ең қатерсіз түрі болып табылады. Дендері сау адамдарда пайда болған кез келген экстроситолалар қатерсіз, ал жедел инфарктке байланыссыз пайда болған қарыншалар фибриляциялары және тұрақты қарыншалар тахикардиясы қатерлі болып келеді. Миокард инфаркты, басқа да жүрек ауруларымен бірге жүретін қайталанатын немесе басқа симптом болмаған кезде де пайда болатын қарыншалар экстросистолалары қатерлі болып келеді. R/T құбылысы жедел ишемия жағдайларын есептемегенде, ерте қарыншалық кешендермен және тізбектің басқа интервалдарымен салыстырғанда қарыншалық фибрилляцияның пайда болуын болжамдамайды. Жоғарыда Lown классификациясының болжамды маңызы туралы айтылған. Сонымен қатерсіз экстросистолалар емдеуді қажет етпейді, ал қатерлі түрі түзетілуі керек. Зерттеушілер арасында ортақ пікірдің болмауына қарамастан, кардиомегалия, қарыншалар қызметінің бұзылуы және барлық үш коронарлық артериялар бұзылысы бар науқастарда ерте қарыншалық кешеннің қатерлі түрі анықталғанда толықтай ем алуы қажет. Қарыншалық экстроситолаларға физикалық жүктеменің әсер етуі әлі дәлелденбеген.

5. Науқас 40 жаста, ауруының 2-күні шағыммен түскен: іштің сол жақ төменгі жартысындағы ауырсыну, нәжісі аз мөлшерде, жиі, шырышты, тәулігіне 5-6 рет, әлсіздік, дене қызуының 38,3°С-қа көтерілді

Эпиданамнез: ауру қарсаңында асханадан жеміс салатын жеген. Жұмысында жеке бас гигиенасын сақтауға жағдай жасалмаған.

Нәжісті бактериологиялық әдісімен зерттегенде Shigella Sonne анықталған

Диагнозы қойыңыз.

Клиникалық синдромдарды атаңыз.

Жауабы:

Диагноз:Жедел дизентерия, колиттік түрі, жеңіл дәрежелі (Shigella Sonne).

Интоксикациялық синдром (әлсіздік, дене қызуының 38,3°С-қа көтерілді).

Асқазан-ішек жолдарының колит түрімен зақымдануы (іштің сол жақ төменгі жартысындағы ауырсыну, нәжісі аз мөлшерде, жиі, шырышты, тәулігіне 5-6 рет).

№ 10 билет

1. 2 типті қант диабеті (ҚД). Қауіп факторлары. Метаболикалық синдромы туралы түсінік. 2 типті қант диабетінің клиника-диагностикалық критериі. Емдеудің және алдын алудың негіздері.

2. Созылмалы жүрек жетіспеушілігі. Диагноздың классификациясы және критериі.

1. 2 типті қант диабеті – бұл көмірсулы, майлы және нәрузды алмасуы бұзылысымен жүретін инсулин секрециясымен, оның әсерімен немесе екі себептерінің де промбеласы нәтижесінде созылмалы гипергликемиямен сипатталатын көптеген этиология метаболизмінің бұзылысы.

2 типті КД микротамырлы (ретинопатия, нефропатия, тері проблемалары), макротамырлы (атеросклероз, ишемиялық жүрек-тамырлы пайда болуы), нефропатияның асқынуының дамуының тәуекелімен жүреді.

2 типті ҚД дамуында келесі тәуекел факторлары рөл атқарады: генетикалық факторлар – инсулинге рецепторлар тінінің сезімталдығының бұзылысы, инсулинорезиденттілігінің дамуына мүмкіндік туғызады. Инсулинорезиденттілік бұл – концентрация жеткілікті кезде инсулинге инсулинсезімталды тінінің реакциясының төмендеуі. Инсулинорезиденттілік гипергликемияның дамуын туғызады (себебі бауырда глюкоза синтезі жоғарылайды), соған байланысты компенсаторлы гиперинсулинемия пайда болады, уақыт өткеннен кейін ұйқыбезінің β – жасушасының жүдеуін және инсулин синтезінің төмендеуін шақырады. Сонымен қатар, семіру, гиподинамия, қартаю, дұрыс тамақтанбау сияқты, сондай-ақ инсулинорезиденттілігінің дамуын туғызатын жүре пайда болатын тәуекел факторлары болады.

Инсулинорезиденттілік және компенсаторлы гиперинсулинемия метаболиздік, гормональді және клиникалық бұзылысы үшін негіз болып табылатын, метаболиздік синдромы деп атауға болады. Мөлшерден көп тамақтану, гиподинамия, артериальді гипертензия, обструктивті синдромның ұйықтаған кездегі апноэ секілді факторлар метаболиздік синдромның дамуын туғызады. Метаболиздік синдромның негізгі пайда болуы бұл абдоминальдік семіздік, ЛПЖТ холестеринінің деңгейінің төмендеуі, триглицеридтердің деңгейінің жоғарлауы, артериальді гипертония және гипергликемия болып табылады.

2 типті ҚД клиникалық синптомдары шөлдеу, және полиурия, әлсіздік пен шаршағыштық, перифериялық полинейропатия, қышу, вагиниттер, эректильді дисфункция болуы мүмкін. Зертханалық диагностикалық критерийі: кездейсоқ өлшеу кезінде барлық капиллярлық қандағы глюкозалар деңгейі 11,1 ммоль/л артық немесе аш қарында 6,1 ммоль/л артық, ал 2 сағаттан кейін 11,1 ммоль/л артық.

«Жүйелі» терапия деп атауға болатын 2 типті ҚД емдеуінің принциптері: 1 қадам – өмір сүрудің мақсатын өзгерту (рациональді тамақтану №9 емдәм, мөлшерленген физикалық жүктеме) + метформин.

2 қадам (1-ші нәтижелі емес кезінде) – метформин + қантты төмендететін дәрі-дәрмектер немесе базальді инсулин.

3 қадам (алдағы нәтижелі емес кезінде) – метформин + инсулинотерапия.

Міндетті түрде ҚД емдеу бұл науқастарды өзін-өзі бақылауына үйрету.

Рациональді тамақтану, №9 емдәм.

Тамақтану физиологиялық болуы қажет, яғни: энергия жұмсағанда адамға қажетті 50% көмірсумен қамтамасыз ету қажет (көптеген талшықтарды қамтыйтын көмірсумен артық бағалау), 20% - нәруыз, 30% - майлармен қамтамасыз ету (жануарлар майларынан шек қою).

Ересек адамдарға энергия жұмсағанда дене салмағына қатысты есептеу қажет. Ол (1 кг-ға) құрайды: тыныштықта – 20-25 ккал, жеңіл дене еңбегінде – 20-30 ккал, орташа үдемелі еңбек кезінде – 30-35 ккал, ауыр физикалық күш түскенде – 35-40 ккал.

Қантты төмендететін препараттар: а) туынды сульфонилнесепнәрлер (гликлазид, глипизид, глибенкламид) Лангерганс аралшықтардың β – жасушаларымен инсулиннің босатылуын ширықтырады; б) бигуанидтер (метформин) бауырдағы глюкозалардың өндірілуін төмендетеді; в) -глюкозидазалардың ингибиторлары (глюкобай, акарбоза) күрделі көмірсулардың ыдырауын тежейді; г) тиазолидиндиондар (троглитазон, пиглитазон) инсулинге сезімталдылығын жоғарылатады; д) инкретиномимитектер: ГПП-1 агонисттер (эксенатид) және ГПП-4 ингибиторлар (ситаглиптин).

ҚД асқынуын алдын алуы ерте пайда болған тәуекел факторлардың дамуы және диабеттің ерте диагностикасы көмегімен, сонымен қатар оның компенсациясына жете отырып диабет ағымын бақылауын жүзеге асырылады.

2.Созылмалы жүрек жетіспеушілігі бұл – тыныштықта және физикалық күш түскенде жүрек ағзалардың перфузиясын және тіндерін толығымен қамтамасыз ете алмайтын жағдай.

3. Н.Д. Стражеско және В.Х Василенко бойынша СЖЖ жіктелуі

I сатысы – тыныштықта гемодинамиктердің өзгеруі болмайды және физикалық күш түскен кезде табылады (ентігу, тахикардия, тез шаршағыштық).

II сатысы – қанның іркілуі түрінде аз және/немесе үлкен шеңберлік қанайналымындағы гемодинамиктердің бұзылуы тыныштықта сақталады:

II а сатысы – бір ғана аз немесе үлкен шеңберлік қанайналымындағы гемодинамиктердің бұзылуы,

II б сатысы – екі шеңберлік қанайналымдағы гемодинамиялық бұзылуы.

III сатысы – екі шеңберлік қанайналымдағы веналық іркілуі және айқындалған гемодинамиктердің бұзылуы, перфузияның, ағзалардың метаболизмі және тіндердің маңызды бұзылысы:

III а сатысы – ауыр бивентрикулярлы ЖЖ (анасаркаға шейін ісінуі, гидроторакс, асцит және т.б.). Белсенді терапия іркілудің айқындылығын және гемодинамиктерді тұрақтандыруды жояды.

III б сатысы – структура және ағзалардың функцияларында тұрақты және қайтымсыз өзгерістерімен дистрофиялық саты.

4. СЖЖ (NYHA) функциональді жағдайындағы Нью-Йорктік жіктелуі

I ФК – физикалық белсенділік тұрақты емес. II ФК – тыныштықта симптомдар жоқ. Әдеттегі физикалық күш түскенде әлсіздік, шаршағыштық, ентігу, жүректің соғуы және т.б. симптомдар пайда болады. III ФК – тыныштықта симптомдар жоқ. Аздаған физикалық күш әлсіздікті, шаршағыштықты, ентігуді, жүрек соғуын және т.б. симптомдарды шақырады.

IV ФК – ЖЖ симптомдар тыныштықта болады және кез келген физикалық жүктеме кезінде күшейеді.

Физикалық жүктеме кезіндегі СЖЖ диагностикасының клиникалық критерийі ентігу және құрғақ жөтел болып табылады, түнгі тұншығу ұстамасы және ортопноэ, мойын тамырларының ісінуі, ылғалды іркілген сырылдар, өкпенің ісінуі, кардиомегалия, гидроторакс, патологиялық III тоны, емделудің нәтижесінде дене салмағының 5 күн ішінде 4 кг жоғары төмендеуі - бұл «жоғарғы» критерийі. «Аздаған» критерийі – бұл сирақ және аяқ ісінуі, түнгі уақыттағы жөтел, гепатомегалия, ЖЖЖ минутына 120 көп, бұлшықеттік тез шаршағыштық, қалыпты жоғарғы шекарадан ӨТС 30 % төмендеуі уменьшение, плевра қуысында аздаған жалқық.

4 Аплазиялық анемия гемограммада келесі өзгерістермен сипатталады: гемоглобиннің, эритроциттердің, тромбоциттердің, лейкоциттердің (гранулоциттердің), ретикулоциттердің (қатыспауы мүмкін) төмендеуімен, лимфоциттер қалыптыдан жоғары, түсті көрсеткіш қалыпты, ЭТЖ жоғарылауы.

5. Паратұмаудың этиологиясы, эпидемиологиясы, клиникасы, нақтамасы.

Син: парагриппозды инфекция

Парагрипп (infectio paragripposa) – бұл интоксикация симптомының айқын көрінуі және жоғарғы тыныс жолдарының қабынуымен, соның ішінде көмейдің шырышты қабатының зақымдалуымен сипатталатын жедел вирусты ауру.

Бірінші рет парагриппозды вирусты 1954 жылы Ченоком жедел ларинготрахеитпен ауырған нәрестенің мұрын жұтқыншағынан жұғынды алу арқылы анықтады. 1957 жылы сол автор вирустың жаңа 2 типін ашты. Соңыра Жапонияда парагриппоздың жаңа бір тобы ашылды.

Этиологиясы. Қазіргі таңда парагрипті вирустың 4 типі белгілі. Олардың қоздырушыларының шығу тегінің ұқсастығы парамиксовирусқа жатады. Вирус көлемі 150-200 нм. Вирус құрамында РНК-ның спиралды формасы, полисахаридтер, липидтер және жоғары орналасқан гемагглютинин.

Парагипп вирусының тұрақты антигенді қасиеті бар. Олар адамның, маймылдың бүйректерінің эмбрионды тіннің қоректік ортасында және кейбіреулері тауық эмбрионының амниотикалық сұйықтығында жақсы көбейеді. Вирустың қолайлы ортасы жоғарғы респираторлық клеткалар. Сол клетка гемосорбция феноменіның болуына әкеп соқтырады. Ол сыртқы ортада тұрақты. Бөлме температурасында олар өзінің инфекциялық күшін 2-4 сағат ішінде жояды. Олардың толық инактивациясы 50ºС температурада қыздырғанда 30-60 минут ішінде жойылады.

Эпидемиологиясы. Инфекция көзі болып ауру адам саналады. Өршу сатысында вирус мұрын жұтқыншақ сілекейінде бөлінеді. Жұғу жолы-ауа-тамшысы арқылы таралады. Парагрипоздық инфекция созылмалы ауру сияқты жыл бойы мүмкін. Оның өрлеу сатысы көктем мен күз айларында болуы мүмкін. Грипптің эпидемиясы кезінде аурудың қозуында басты рөлді атқарады. Мектеп жасына дейінгі балаларда парагрипп жедел респираторлық ауруға қарағанда жиі кездесетін инфекциялық аурудың қозушысы себепші болады. Парагриппен жасқа дейінгі бала, тіпті жаңа туған сәбиде ауырады. Парагрипптің антигендік тұрақтылығы оның эпидемиялық таралуында кедергі бала алмайды. Кейде кейбір елді мекендерде парагриптің эпидемиялық таралуы бір ай шамасына дейін созылып, халықтың 25% осымен ауырған. Эпидемиялық сипаты жарылғыш сияқты байқалады.

Клиникалық көрінісі. Парагрипптің инкубациялық кезеңі орташа 3-4 күнге (2-7 күнге) дейін. Көбіне ауру біртіндеп басталады. Науқастың шағымы, жалпы әлсіздік, бас ауруы, бастың маңдай және самай тұстарының немесе көз алмасының айналасының ауырғандығына шағымданады. Кейде жеңіл қалтырау және бұлшық еттерінің ауырғандығы байқалады. Парагрипптің өршу кезеңінде адамның температурасы субфебрилді және қалыпты болады. Ал кейде сирек дене қызуының жоғарылауы мүмкін. Аурудың 1-ші күнінде құрғақ жөтел, дауыстың қарлығуы және дауыстың шықпай қалуы байқалады. Және мұрынның бітуі немесе ринорея байқалады. Мұрынның жолдарын қараған кезде: кілегей қабатының ісініп, қызарып тұрғаны көрінеді. Кейбір науқастарда жұмсақ таңдай мен жұтқыншақтың қызарып, ісініп тұрғаны байқалады. Дене қызуының жоғарлауына байланысты тамыр соғысы жиілейді, жүрек тондары нашар естіледі.

Қанда нормоцитоз немесе өткір лейкопения байқалады. Реконвалесценция кезеңінде моноцитоз, СОЭ қалыпты. Науқаста ауру 3 аптаға созылады.

Тыныс алудың созылмалы түрімен ауыратын науқастарда парагрипп тыныс алудың төменгі бөлігінде тез таралады. Сол адамдарда аурудың 1-күнінде бронхтың қабынуы байқалады.

Асқынуы. Жиі кездесетін асқыну бұл өкпенің қабынуы-пневмония.Бұл асқыну созылмалы ауруы бар адамдарда кездеседі. Себебі оларда инфекция ошағы бар. Жасқа дейінгі балаларда бұл асқыну жалған круптың пайда болуына әкеп соқтырады. Жалған круптың пайда болуы көмейдің ісініп, кілегейлі қабатының қабынуы салдарынан, көмейдің тесігіне секрециялар толып, бітелуіне әкеп соқтырады. Парагрипп созылмалы аурулардың өршуіне әкеліп соқтырады.

Болжамы: парагриппте қолайлы.

Диагностикасы. Парагрипптің клиникалық диагностикасы диагнозын қою үшін жоғары тыныс алу мүшелерінің зақымдалуының анықталуымен басталады. Соның ішінде көмейдің қабынуы жатады. 2-ші күннен-ақ тыныс алу жолдарының қабынуы байқалады, кейбір кезде интоксикация байқалады, ал кейде интоксикация кездеспеуі де мүмкін. Жылдам экспресс диагностиканы жүргізу мақсатында иммунофлюоресценция әдісін қолданады. Вирусологиялық әдіс күрделі және шектелген. Серодиагностика РТГА және РСК көмегі арқылы байқалады.

6. Пульмонология бойынша есеп - ӨСОА.

7. Науқас С., 70 жаста, әсіресе ертеңгілікте қақырықты жөтелге шағымданды. 5 жыл ішінде күшке түсетін жүктеме кезінде ентігетінін байқаған, соңғы жылдары күшейгенін белгіледі. Екі апта бұрын ЖРВИ фонында жалпы әлсіздік, жөтел және ентікпе күшейіп, қақырық тұтқырланып, жасыл түске еніп мазалауда. Анамнезден анықталды, науқас 40 жыл бойы күніне 10-20 шылымнан шеккен, көптеген жылдар бойы жөтел мазалауда.Дәрігерлерге қаралмаған, емделмеген. Тексеру кезінде тері түсі күрең түсті, кеуде формасы күбі тәрізді, жоғары бөлігінде қорап тәрізді перкуторлық дыбыс аңықталды

ЭКГ: ІІ,ІІІ, aVF жалғамдарда - Р жоғары.

ЖҚА: – гемоглобин - 185 г/л, эритроциттер -5,2к/а, тромбоциттер -190 * 10^9л, лейкоциттер- 9,7 л, т/я- 4 %, с/я - 69%, эозинофилдар- 1 %, базофилдар -0 %, моноциттер -6%, лимфоциттер -20 %, ЭТЖ -7 мм/с.

Жалпы қақырық анализі – шырыш – іріңді, сары, жабысқақ, лейкоциттер - бүтіндей, эритроциттер – 4-5-6 көз аймағында; эпителиялар -3-5 көз аймағында; , альвеолярлық макрофагалр -1-2 көз аймағында; бактериялар +++, кокктар- грам +.

Спирометрияда –ӨӨС (ЖЕЛ) -51%, ДШҚЖ (ПСВ) – 38%, ДШФК (ОФВ1) – 51%.

Рентгенограммада – өкпелік тіннің аса жеңілдігі, пневмосклероз белгілері.

Синдромдарды ажыратыңыз

Диагнозды қойыңыз.

Жауап: бронхтың бітелу синдромы (бронхообструктивный) (дем алудын ұзаруы, демалғанда ызылдаған сырыл, ДШФК (ОФВ1), ДШҚЖ (ПСВ) төмендеуі). Бронхтық синдром (қақырықты жөтел), өкпелік тіннің гиперәуелік синдромы (бөшке тәрізді кеуде, перкуссиялағанда қорапты дыбыс), демдік жетіспеушілік синдромдары (тахиптоэ, екіншілік эритроцитоз), жалпы қабыну өзгерістерінің синдромы (әлсіздік, қан лейкоцитозы).

Бастаушы синдромы – бронх бітелу (бронхообструктивный) синдромы.

Клиникалық диагноз :– СЖӨБ (ХОБЛ) (ауыр дәрежеде, асқыну, ДЖ, СӨЖ).