Песні Беласточчыны (Беларуская народная творчасць) - 1997

4 J	J ■J-l					\i		J	I	i
жа	ж ты,	Я-	сень-			ку,		гля-		дзі	я- е.
		272.	Ж а			ж ты, Ясеньку, бярэш яе,
			Жа ж ты, Ясеньку, глядзі яе.
			Каб яна боса не хадзіла,
			Каб яна цяжка не рабіла.
			Каб яна вады не насіла,
			Каб яна хлеба не мясіла.
			— Ой, у нас не па-вашаму:
			Край			вокан	рэчка цячэ,
			Сама			печ хлябы		пячэ,
			Сам			таўкач	куццю		таўчэ,
			Сам		дзяркач		хату мяце.
273.	Сею	рэдзьку,			сею рэдзьку,			сею,		пасяваю:
	— Расці, рэдзька, зялёная — на зіму схаваю.*
	Не з кім сесці рэдзьку есці — людзі кажуць: горка.
	Ой, не буду жаніціся — кажуць: б’ецца жонка.
	— Ой ты, хлопча дурнаваты, выбірай такую,
	Каб	не біла,		а		любіла, та й шчэ маладую.
	— Запрагай			ты,		бацька, пеўня і				курку	чубату:
	Я паеду на Украіну па дзеўку багату.
	На Украіне хаты густа — вецер не правее,
	Сама маці лыжкі мые, бо дачка не ўмее.
	Як заехаў я у сваты — папрасілі сесці,
	Паставілі		бараболю нялуплену						есці.
	Я на тую бараболю скоса паглядаю,
	Ля печы сядзіць дзяўчына							— да		яе міргаю.

274. За гарамі валы равуць — час выпрагаці, Наварыла цёшча піва зяця частаваці.*

— Ой, хоч вары, хоч не вары, я не буду піці, Харошую дочку маеш — я й буду любіці.

Кожны другі радок паўтараецца.

140

275.Ha каменю сіненькім, на каменю сіненькім,

Сіненькім Мы сядзелі з міленькім, мы сядзелі з міленькім,

Гаварылі пра любоў, гаварылі пра любоў,

Ён				Пра		любоў.
	пытаўся: чыя					я, ён пытаўся чыя я:
—	Дзеўчынонька, чыя ты, дзеўчынонька, чыя ты?
				Чыя		ты?
Я	прыеду ў		сваты, я прыеду ў					сваты.
—	Не	пайду		я	за	цябе,	не пайду		я за цябе,
Няма		хаты	у	За	цябе —		хаты	у	цябе.
				цябе, няма

—Прыйдзеш, сэрца, у чужую, прыйдзеш сэрца, у чужую,

Учужую,

Пакуль сваю збудую, пакуль сваю збудую.

— Пастаў хату з лебяды, пастаў хату з лебяды,

3лебяды,

Аў чужую не вядзі, а ў чужую не вядзі. Чужа хата такая, чужа хата такая,

Такая,

Як свякруха ліхая, як свякруха ліхая.

Як

не

лае,

то

бурчыць,

як не лае,

то бурчыць,

А ўсё

роўна

То

бурчыць,

не

маўчыць, а ўсё роўна не маўчыць.

JP tk ^ ndant*no

j

j

____________

h п

і

Г"1

i 276|

y H j

J

IJ

J

— Ijj-JJ 'J l f l J l i

Па

ca-

доч-ку

хаджу,

рутку-

мят-ку

са-

джу.

-Вый- дзі,

вый-дзі,

ма- я

й

міла, штось

я

табе

ска-

жу,

.J—

L n .

L

J

-

J

вый-

дзі,

вый-дзі,

ма- я

й

міла, штось

н

та -бе

ска-

жу.

276.Па садочку хаджу, рутку-мятку саджу.

—Выйдзі, выйдзі, мая й міла, штось я табе скажу.

Кожны другі радок паўтараецца.

141

Што людзі гавораць, што людзі гавораць,
Што да цябе маладое кавалеры ходзяць.
Хадзіла чатыры, то так не любілі,
Стаў пяты хадзіці — стаў					й	верна любіці.
—- Перастань хадзіці, перастань любіці,
Як дазнае мая маці — будзе мяне біці.
— Хадзіць не перастану, любіць не пакіну,
Пакуль з табой, мая міла,					на	ручнічку	стану.
На ручнічку стаўшы, ручкі і звязаўшы,
Тады будзеш,			мая	міла, са	мною назаўшы.
ń u	Allegretto__			^	_________________				277
І		ма,	прыза- пла-		' Н	-ł	' /	ю до-	нсч-
-Ча- го, ма-					ка-	ла,	сва-
ку	пра-сва-	та-	I	сва- ю	до-неч-ку пра-сва-			та-	ла?
			ла,

277. — Чаго, мама, прызаплакала, Сваю донечку прасватала?* Чаго, мама, прызасмуцілась, Ці я табе надакучыла?

—Ты мне, доню, не дакучыла, Дакучылі сябровачкі твае.

—Як прычакаеш, мама, нядзеленькі — Не пабачыш ані дзеванькі.

Будуць дзеўкі ісці спяваючы, Маміну хату мінаючы. Маміну хату мінаючы, Маме жалю задаваючы.

Ой, пайду я пад лясок на часок — Там пачую салаўя галасок:

— Салавейка, мая пташачка, Ці не быў ты ў маёй старане?

Кожны другі радок паўтараецца.

142

Ці не быў ты ў маёй старане, Ці не плачуць бацька-маці аба мне?

—Яны плачуць, заліваюцца, Цябе ў госці спадзяваюцца.

—Няхай плачуць, хоць паразрываюцца,

Мяне ў госці хай не спадзяваюцца. Як яны мяне не шкадавалі — Маладзеньку замуж выдавалі.

Moderato

278

р і. . р ! " Л г J p i r	л г
Х а-дзі- ла-блу-дзі-ла ў зя-ле’-ным са-ду,	шчы-па- ла-ла-ма-ла rop-

р	Л г	г	Л Г	Н
ку ка-лі- ну,	шчы-па- ла—ла-ма-ла		гор-ку	ка-лі- ну.

278.Хадзіла-блудзіла ў зялёным саду,

Шчыпала-ламала горку каліну,

Шчыпала-ламала круты варата:

—Не смейся, мой мілы, што я — сірата.

Не смейся, мой		мілы, не насміхайся,
Не пайду за цябе — не спадзявайся.
— Ты	думаеш,	міла, што браці я буду —
Паеду	ў Расею,	красіўшу знайду.
Праехаў	Расею,	усе гарада,
Не знайшоў красіўшай, як я, сірата.
Прыехаў з Расеі		пад яе варата:

— Скажыце той дзяўчыне, хай выйдзе сюда. Ой, выйшла дзяўчына засмучоная, Відна па дзяўчыне: заручаная.

Учора з вячора дала ручнічка Для таго мілага, што не любіла.

279. Паехаў мой брацішка на сем лет на баяры, ой, рана! Шукаў сабе панны, такой, як сястронка Ганна, ой, рана!

Кожны другі радок паўтараецца.

143

Прыехаў дадому, вымахнуў шабелькай, ой, рана!

— Ганулька-сястронка, засцілай сталы-лавы, ой, рана! Засцілай сталы-лавы — едзе госць небывалы, ой, рана!

— Брацішку-Івашку, які госць будзе,	ой, рана!
— Я ў цябе госцем буду, я ў цябе ў дзеваснубы, ой,		рана!
— Як свет светам настаў — брат сястронкі	не браў, ой,	рана!

I ты не будзеш браці — лепш пайду паміраці, ой, рана! Скочыла Ганулька да новае каморы, ой, рана!

Паклала галоўку на свае шлюбныя ўборы, ой, рана!

— Расступіся, зямля, бо брат сястронку бярэ, ой, рана!

Дзе галоўка	ўпала,	там	царкоўка	стала,	ой,	рана!
А дзе ручкі	ўпалі,	там	свечачкі	пасталі,	ой,	рана!

Адзе ножкі ўпалі, там парожкі пасталі, ой, рана!

280.Выкацілі, выкацілі на вуліцу бочку, Выдурылі, выдурылі ў Андрэя дочку.*

— Не мы яе выкацілі — сама кацілася,

Не мы яе выдурылі — сама прасілася.

Andante

281

ę	m	ле-	сам-	бо-	m	m	ро-	кім	по-
	За				рам,	шы-
	за	ле-	сам-	бо-	рам,	шы-	ро-	кім	по-
ш	ой,	там	т	нюль-	ка	ка-	ра-	вай	по-	ле,
			Ма-
®	Т = :$
	пілой,	тамтяы	Ма-	нюль-	ка	ка-	ра-	вай	по-	ле.
	Кожны	другі	радок паўтараецца.

144

281.За лесам-борам, шырокім полем,* Ой, там Манюлька каравай поле.

Ой, поле, поле, перабірае —
Куколь-мятліцу набок кідае.
3	куколю-мятліцы нічога не	будзе —
3	перабор-пшаніцы каравай будзе.
Перша кветанька — малада		Манечка!

AUegretto

282

$						р	ш р
Ой,	го-	дзе,	годзе			табе,	пшаніч-	ка.
r f f r ,	—	'—	I	J	U	i		J
			J
сем	лст		у	ста-	гу	ста-	я-	ці.

282. Ой, годзе, годзе табе, пшанічка, Сем лет у стагу стаяці, Трэба цябе, мая пшанічка,** На каравай зачаці.

283. Тройца па царкве ходзіць, Спаса за руку водзіць,

АСпас Тройцу пытае:

—Хто каравай гібае? Ці з места мяшчанкі,

Ці з сяла сялянкі?

— Ні з места мяшчанкі, Ні з сяла сялянкі — Усе суседкі Касіны.

ф

Кожны радок, апрача апошняга, паўтараецца.

♦ *

Трэці і чацвёрты радкі паўтараю цца.

145

284. Ой, дзе тая матуленька, што ў хаці? Няхай шукае да караваю лапаты.* Ой, дзе тая гаспадыня, што ў шубе? Няхай шукае да караваю кацюбы.

Lento:шо , і		J la J			,	,	J L l - J . j —і
J	J^J					J ! J-J
Г	F-f	Г '*г		Г	' Г	Г 1Г^-г	Г 'р		f
Ой, ха-		ро-	шы	наш	ка-	раван,	ха-	ро-	' (|||,|
ііл	V 9 .	n n .	1111.1	ІІПІІІ	V 9 .	П 9 . BOŁJ	V П	П Л .

$	i k J J i j J		I4 J J 1 J g J - J			J i- i -
	г Г г г Т ■ Г			Г Г	Г	Г ß —		F	~ г
	бо ха-ро-ш ы -я		ка.- ра--	-ван—”-нач— -	кі	гі-	6a-	лІ,
Ф	J J J J	I '		1 J 4 J	J I	S J 1		J
	Г f T r	r	г г г. г		KI	r	t — r f
	oo ха-ро-ш ы -я				Г--Г
			ка- ра-ван-нач-			гі-	ба-

285.Ой, харошы наш каравай, харошы, Бо харошыя каравайначкі гібалі.*

Ой, высокі наш каравай, высокі, Бо высокія каравайначкі гібалі.

Ой, румяны наш каравай, румяны, Бо румяныя каравайначкі гібалі.

Ой, цыцаты наш каравай, цыцаты, Бо цыцатыя каравайначкі гібалі.

Ой, пузаты наш каравай, пузаты, Бо пузатыя каравайначкі гібалі.

Кожны другі радок паўтараецца.

146

286.	Ой,	ці	свет, ці		світае, ці на зоры займае?		#
	Ці мой міленькі, голуб сівенькі, коніка асядлае?
	Асядлай, мілы, коня, асядлай варанога,
	Прыязджай, мілы, забірай, мілы, мяне маладзенькую.
287.	Ой,	заржы,		паржы, сівы		коніку, рана на пашу йдучы,
	Ой, ці не ўчуе мая дзяўчына, з руткі вяночкі ўючы.
	Скора й		учуяла,		скора й пазнала, раненька заплакала:
	— Не тога хлопца сівы конь іржэ, што я верна кахала.
	288.	Маладая Ганулька,				усё тваё мінаецца,
		Усё тваё мінаецца — дзявоцкая гуляніца.
		Хоць ты будзеш на вячоркі хадзіці,
		Ды не будуць цябе хлопцы любіці.
		Хоць ты будзеш убіраціся,
		Ды	не	будуць углядаціся.
	289.		Перад		вароцьмі	вада бяжыць,**
		Там млода Оля ручкі мые.
		Яе баценька ў варот стаіць,
		Дробныя слёзы, як бобр, раніць:
		— Мый жа, дзіцятка, бялюсенька,
		Ужо		й вянчанейка		блізюсенька,
		Да ў		нядзеленьку		ранюсенька.
£	Moderato						290
	Пла-ка-ла Галін- ка,				пла-ка-ла,	што ра-на зі-мань-ка	на-ста-ла —
$ сне-жань-кам ру-тань- ка					пры-па- ла.	Не з ча-га вя-ноч- ка	у- віці,
	Кожны другі радок паўтараецца.
	Кожны	радок паўтараецца.

147

$ *|i

J

|!

J |J-

j—|J

J1 J

Саўю

я й вяноч-

ка

няма чым сва-цей-

кау

да-

ры-

ці.

0 4

j—

j—

J у. -к

т — $—шЕ -Г

з лі-

ле-

і —

пада- ру

сва-

цен-

ў ня-

дзе-

лю.

290.

Плакала

Галінка,

плакала,

Што рана зіманька настала —

Снежанькам

рутанька прыпала.

Не з чага вяночка увіці,

Няма чым свацейкаў дарыці.

Саўю я й вяночка з лілеі —

Падару свацейкі

ў

нядзелю.

Moderato

291

зю-

ля,

ш

Ка-

ва-

ла

зя-

ка-

ва-

ла.

$ што

Т Г “

я-

на,

ку-

каза-

ла?

291.Кавала зязюля, кавала, Што яна, куючы, казала?

— Тры леты ў матулі жыці,

Увяночку з руты хадзіці. Кавала зязюля лецячы,

Плакала дзеванька седзячы. Плакала дзеванька седзячы, На свае ручанькі гледзячы:

— Вы, мае ручанькі беленькія, Ці будзеце ў свякрухі такія? Ці будзеце ў свякрухі такія, Як былі ў матулі беленькія? Аддасі, матанька, аддасі, На белым паперку запішы,

148

Дзе тваё дзецятка хадзіла, Дзе тваё дзецятка хадзіла, Усяляку работу рабіла.

Усяляку работу рабіла — Залатыя вербы садзіла. Прыехалі баяры, баяры, Дзецятка забралі, забралі.

Гляну я ў вакенка — а ўжо свет, Выйду да каморы — скрыні нет. Выйду за варота — слядкі знаць, Дзе маё дзецятка павёз зяць.

Дзе маё дзецятка павязлі, Залатыя вербы параслі.

Moderato									292
Ой, там			на	гары,		он, там		на	крутон,
* W	там	ся-	дзела		па-	ра	га-	лу-	боў,
он,
								-W
он,	там	ся-	дзе-ла		па-	ра	га-	лу -	боў.
	292. Ой, там на гары, ой, там						на крутой,
		Ой, там сядзела пара галубоў.*
		Сядзелі		яны, абымаліся,
		Сівымі	крыллямі		накрываліся.
		Скуль узяўся стралец-маладзец,
		Разбіў,	разлучыў		пару галубоў.
		Галубка не есць, галубка не п’е —
		Усё на круту горачку плакаці йдзе.
		Сыплюць пшаніцу,				ставяць	вадзіцу:
		— Ты еш, галубка, бо ўжо ўдавіца,
		— Не буду есці, не буду піці,
Кожны		другі радок		паўтараецца.

149