- •Вопрос 1
- •Вопрос 2. Месца беларускай мовы у сусветнай моунай прасторы.
- •Вопрос 3 Этапы развицця бел. Мовы и нацыи.
- •4 Вопрос Формы бел. Нацыянальнай мовы.
- •5 Вопрос . Билингвизм. Интерференцыя
- •6 Вопрос Структура мовы и мовазнауства
- •7 Вопрос. Стылистика як раздзел мовазнауства
- •8 Вопрос. Функцыянальныя стыли мовы.
- •9 Вопрос Стылистыка и рэдагаванне. Этапы и узроуни рэдагавання. Виды прауки.
- •10. Афицыйна-справавы стыль. Функцыи, падстыли, жанры.
- •11В. Характэрныя рысы афицыйна-справавога стылю.
- •12 Уласна-заканадаучы (юрыдычны ) падстыль (жанры, асабливасци мовы)
- •13 Администратыуна-канцалярск падстыль (жанры, асабливасци мовы)
- •14Дыпламатычны падстыль жанры, асабливасци мовы)
- •15 Лексика-фразеалагичныя асабливасци афицыйна-справавога стылю.
- •16. Асабливасци афицыйна-справавога стылю на марфалагичным узроунни
- •17 Асабливасци афицыйна-справавога стылю на синтаксичным узроунни
- •18 Вопрос:
- •19 Вопрос: История формирования делового стиля
- •20 Вопрос Дыфферэнцыацыя слоуникавага складу белаурскай мовы паводле паходжання Лексика
- •21 Вопрос Стылистычная дыферэнцыацыя лексики.
- •Вопрос 27. Система нормау беларускай литаратурнай мовы.
- •Вопрос 28. Правильнасць маулення: лексичная норма
- •Вопрос 29. Правильнасць маулення: синтаксичная норма
- •30 Вопрос: лексикаграфичныя дапаможники у працы з тэкстам дакумента.
- •31 Вопрос дакладнасць и лагичнасць афициыйнагаг маулення.
- •32. Дарэчнасць, выразнасць, багацце и чысциня маулення.
- •34В. Асабливасци и цяжкасци перакладу с рускай мовы на беларускую
6 Вопрос Структура мовы и мовазнауства
Мовазна́ўства, Лінгві́стыка — навука аб натуральнай чалавецкай мове наогул ды аб усіх мовах свету як аб яе прыватных прадстаўніках.
Агульнае мовазнаўства займаецца вывучэньнем рыс, уласьцівых любой мове. Лінгвістычныя дасьледаваньні могуць праводзіцца як дэдуктыўна (эмпірычна, з дапамогай тыпалёгіі), так і дэдуктыўна (дасьледаваньне агульначалавецкіх заканамернасьцей функцыянаваньня мовы, вылучэньне унівэрсалій, асаблівасьцей любога маўленчага акта ды іншых).
Прыватнае мовазнаўства займаецца вывучэньнем або асобнай мовы (русістыка, япаністыка ды іншыя), або групы роднасных моў (раманістыка, германістыка, цюркалёгія ды іншыя), або геаграфічныя зоны, у якіх групуюцца арэяльна і/ці тыпалягічна блізкія мовы (балканістыка, каўказазнаўства ды іншыя).
Часам па найбольш агульным аб'екце вывучэньня мовазнаўства падзяляюць на ўнутранае ды зьнешняе. Унутранае мовазнаўства вывучае, у першую чаргу, структуру пляна выражэньня і пляна зьместу, і менш цікавіцца экстралінгвістычнымі (пазамоўнымі) зьявамі, зьвязанымі з моўнымі знакамі, а зьнешняе мовазнаўства дасьледуе сувязь лінгвістычных і экстралінгвістычных зьяў. Зрэшты, падзел на ўнутраную і зьнешнюю лінгвістыку досыць умоўнае.
Структура мовы: буквы, гуки, словы, словазлучэнни, сказы.
7 Вопрос. Стылистика як раздзел мовазнауства
Стылистика - раздзел мовазнауства, яки вывучае функцыянальныя стыли маулення и асабливасци выкарыстання у их моуных сродкау.
Стыль-функцыянальная разнавиднасць мовы, спецыфичная систэма моуных сродкау, якая найлепшым чынам функцыянуе у той ци иншай сферы мауленчых зносин.
Моуная ситуацыя-пазалингвистычная ситуацыя, з уликам якой будуецца выказванне(дзе, з ким и з якой мэтай мы гаворым). Напрыклад, дыпламатычня размова ци размова дзвюх суседак.
Жанр мовы-гэта абумоуленная моунай ситуацыяй разнавиднасць тэкстау, иснуючая у межах таго ци иншага функцыянальнага стылю. Напрыклад, афицыйная мова урача и юрыста, багаслова и бугалтэра, ци размоуная мова людзей тых жа прафессий. У кожным стыле иснуюць свае жанры. Напрыклад , у навуковым стыле-даклад, навуковая статья, рэферат, у публицыстичным-рэпартаж, фельетон, у афицына-справавым-заява, пратакол, у мастацким-казка, камедыя и гэдак далей.
Стыль мовы фармируецца на аснове узаемасувязи унутрымоуных и пазалингвистычных фактарау . размежаване стыляу заснаванан на наяунасци пэуных асаблтвасцей (стылеутваральных рысау) и на тым, што кожны стыль пазбягае ужывання тых элементау, якия яму не уласцивы. Прынцыпы вылучэння стыляу у розныя часы были розными, самыя распаусюджаныя:
Сацыяльны прныцып. Павожде гэтагаг прынцыпу стыли размяжоуваюцца паводле таго, хто зъяуляецца яго носьбитам. Напрыклад, мова паноу и простых сялян, прафесийныя жаргоны. Сацыяльны прынцып не мае пад сабой трывалай навуковай асновы.
Жанравы прынцып.выкарысстовауся у эпоху классицизму., у пачатку 20-га ст гэты прынцып вылучэня стыляу перастау ужывацца.
Эмацыянальна-экспрэсиуны прынцып. У аснову пакладзена адрозненне стыляу па их эмацыянальна-экспрэсиунай фарбоуцы, напрыклад, афицыйны стыль-стрыманы, публицыстичны и мастацки-больш экспрэсиуныя.
Функцыянальны прынцып. Найбольш пашыраны и навукова абгрунтаваны . Стыли размяжоуваюцца паводле таго, у якой сферы дзейнасци ужываюцца.
Адным з важных фактараў , ўто вызначаюць характар, стылістычную афарбоўку, з’яўляецца пазіцыя вытворцы маўлення. Вядома, што любое маўленне мае свайго вытворцу, але граматычныя формы, спосабы яго выяўлення абмежаваныя. Так, у беларускай мове маўленне можа весціся ад 1-й і 3-й асобы, але фактычна прамоўца выступае заўсёды як 1-я асоба, нават калі фармальна маўленне пабудавана ў 3-й асобе. Форма маўлення ад 1-й асобы больш натуральная, звычайная. І граматычна займеннік я – дамінуючая, зыходная форма. Усе астатнія ўласныя займеннікі функцыяніруюць і існуюць толькі ў сувязі з я і адносна я. Так, уласны займеннік 2-й асобы адзіночнага ліку ты - называнне субяседніка гаворачым; ён – абазначэнне любой 3-й асобы (не я і не ты) пры звяртанні да слухача. Маўленне можа весціся ад любой з трох граматычных асоб. Іх каардынацыя і складае аснову маўлення. Улічваючы дамінуючую ролю я (вытворцыы маўлення) у фарміраванні маўлення, можна пакласці гэтую прыкмету ў аснову класіфікацыі ці тыпалогіі маўлення, і вылучыць наступныя яе тыпы:
І тып – маўленне вядзецца ад першай асобы. Адбываецца супадзенне
вытворцы маўлення з аўтарскім я. Такі тып выкарыстоўваеца ў размоўным стылі, лістах, дзённіках, часткова ў публіцыстыцы. ІІ тып – маўленне выдзецца ад 3-й асобы: вытворца маўлення фармальна
(але не фактычна) не ўдзельнічае ў маўленні. Вытворца маўлення і граматычная катэгорыя не супадаюць;
ІІІ тып – змешаны: маўленне адбываецца ад 1-й і 3-й асобы;
IV тып – апавяданне адбываецца ад імя 2-й асобы.
У публіцыстыцы маўленне стылістычна адносна аднароднае – вядзецца галоўным чынам ад 3-й асобы, але я прысутнічае ў большай ці меншай ступені, у залежнасці ад жанра, тэмы і іншых фактараў. Тая ці іншая ступень падкрэслівання аўтарскага я служыць спосабам зрабіць мову разнастайнай, змяняць яе эмацыянальны тонус, мадальнасць, гэта адзін з галоўных выяўленчых сродкаў. [14]