2.5. Егіпет

Французскі егіптолаг Э. дэ Ружэ знайшоў у егіпецкім горадзе Гізы пахаванне высокапаўстаўленага чыноўніка IV дынастыі (2930–2759 гг. да н.ч.) Шэпсескафанга. На магільнай пліце сярод іншых тытулаў быў указаны і такі “начальнік дома пісьмёнаў”. Так што Шэпсескафанга можна лічыць першым вядомым нам бібліятэкарам.

Прыватнымі зборамі, якія хутчэй уяўлялі сабой архівы, валодалі егіпецкія фараоны Аменхатэп ІІІ (1455–1419 гг. і яго сын Аменхатэп IV (1419–1400 гг. да н.ч.).

Бібліятэкі Егіпта лічыліся сканцэнтраваннем мудрасці, месцам, дзе можна атрымаць шматлікія патрэбныя звесткі. У Егіпце ў адносінах да бібліятэкі карысталіся двумя паняццямі – “Дом кнігі”, “Дом папіруса” (або “Божы дом кнігі”) і “Дом жыцця”.

“Домам кнігі”, “Домам папіруса” называлі храмавыя бібліятэкі.

“Дом жыцця” – гэта свайго роду навуковая ўстанова пры храме, якая займалася даследаваннямі ў галіне медыцыны. Адначасова “Дом жыцця” выконваў і бібліятэчныя функцыі. Кнігамі ж карысталіся ў рэлігійных і адукацыйыных мэтах. Менавіта тут атрыманыя веды набывалі форму закончанага твора і станавіліся свяшчэннымі кнігамі. Пасада захавальніка бібліятэкі (“Дома жыцця”) была дзяржаўнай і перадавалася па спадчыне, яе маглі займаць толькі дапушчаныя да валодання “вышэйшымі ведамі”. Дакументамі карысталіся ўладары, жрацы.

У другой палове XIV ст. да н.ч. узнікла тэакратычная форма кіравання: царква і дзяржава аб’ядналіся, палітычная ж улада належала непасрэдна жрацам. Адной з найбольш вядомых храмавых бібліятэк у Егіпце была бібліятэка пры храме Рамесеум паблізу Фіваў, старажытнай сталіцы Егіпта, заснаванай каля 1300 г. фараонам Рамсэсам ІІ. Пры ўваходзе ў бібліятэку быў надпіс – "Аптэка для душы". У Егіпце матэрыялам для пісьма служыў папірус, кнігі з яго захоўваліся пераважна ў скрынках і трубкападобных сасудах, пазней ў нішах сцен. Шматлікія папірусы дайшлі да нашых дзён, але цэласных бібліятэк не захавалася, бо папірус быў недаўгавечным матэрыялам. Адзін з самых доўгіх скруткаў папіруса захоўваецц ў Брытанскім музеі – гэта летапісны звод часоў Рамсэса ІІ. Яго даўжыня 46 метраў, а шырыня – 40 см. Папірус быў дарагім матэрыялам і таму з’яўляўся выключна манаполіяй фараонаў. Вынайдзены ў IV – ІІІ тысячагоддзях да н.ч. ён ужываўся да 1022 г., якім датуецца папская була, адрасаваная аднаму з манастыроў у Германіі, – апошні дакумент на папірусе. Аб складзе фондаў і аб каталогах егіпецкіх бібліятэк ёсць толькі няпоўныя звесткі. Так, на сцяне храмавай бібліятэкі (“Дома папірусаў”) у Эдфу захаваўся не столькі каталог, колькі тэматычны спіс, высечаны на адной са сцен храма, азаглаўлены як “Пералік куфраў, якія змяшчаюць кнігі на вялікіх скрутках скуры”, па якім можна скласці ўяўленне аб яго змястоўным напаўненні: культава-рэлігійныя творы, апісанні дзейнасці храма, а таксама астранамічныя трактаты. Па змесце бібліятэчныя калекцыі складаліся з рэлігійнай і свецкай літаратуры. Фонды розных бібліятэк – храмавых (“Дамоў папірусаў”), палацавых, бібліятэк “Дамоў жыцця”, школаў пісцоў, служачых – адрозніваліся па складу. Бібліятэкі Старажытнага Егіпта, па тым часе рознапляменнай дзяржавы, на працягу тысячагоддзяў служылі захавальнікамі дасягненняў навуковай думкі, поспехаў літаратуры.

Такім чынам, што ж такое бібліятэка Старажытнага Усходу?

1. Бібліятэка Старажытнага Усходу – гэта свайго роду прабібліятэка.

2. Гэта адначасова і бібліятэка, і архіў, бо большая частка дакументаў захоўвалася ў адным экземпляры.

3. Гэта установа, якая выконвала функцыю збору і захоўвання дакументаў.

4. З’яўляюцца элементы сістэматызацыі дакументаў і раскрыцця іх праз пэўныя формы каталагізацыі: сістэматычны і алфавітны каталогі, тэматычныя спісы.

5. Аднак такая функцыя бібліятэкі, як забеспячэнне доступа да фондаў бібліятэкі або функцыя абслугоўвання практычна не існавала. Абслугоўванне было нацэлена на забеспячэнне доступу да дакументаў вельмі абмежаванаму колу карыстальнікаў (у Старажытным Усходзе – самаго правіцеля і вельмі абмежаванага кола яго набліжаных, у Старажытным Егіпце – жрацоў і вузкага кола пасвечаных).

6. У адносінах да бібліятэк Старыжнага Усходу няма падставы гаварыць аб іх і як аб інстытуце, які садзейнічаў развіццю навукі ў тым выпадку, калі мець на ўвазе навуку ў сучасным разуменні. Гаворка можа ісці пра навуку, якую можна ахарактарызаваць як “данавуковая навука”. Аднак у дзейнасці бібліятэкі на гэтым этапе ужо праяўляюцца пэўныя элементы служэння навуцы і культуры.

7. З’яўляецца пасада бібліятэкара, захавальніка бібліятэкі (“начальніка дома пісьмёнаў”).

8. Бібліятэка – сімвал улады і адначасова яе інструмент. Бібліятэка з’яўлялася складовай часткай сістэмы кіравання дзяржавай.

9. Асноўныя тыпы бібліятэк – палацавая бібліятэка, храмавая бібліятэка, бібліятэка пры храмавых школах. У Старажытным Егіпце – гэта “Дом кнігі” або “Дом папіруса”, а таксама бібліятэка навуковай установы пры храме – “Дом жыцця”.