- •1.Прадмет задачы і асноўныя паняцці гістарыяграфіі.
- •2.Вызначэнне гісторыі, яе анталагічны і гнасеалагічны аспекты.
- •3. Гістарычны факт: вызначэнне, уласцівасці, спецыфіка інтэрпрэтацыі.
- •5. Функции исторического познания
- •6. Прынцыпы і этапы гістарычнага даследавання.
- •7. Метады гістарычнай навукі.
- •8. Метад і метадалогія. Фарміраванне паняцця “метад” у ранні Новы час.
- •9. Фарміраванне метадалогіі гістарычнай навукі і яе развіццё ў 19 – пачатку 20 ст.
- •10.Метадалагічныя асновы гістарычнай навукі ў 20 – пачатку 21 ст.
- •14. Гістарычны дэтэрмінізм.
- •16.Узнікненне гістарычных ведаў у грамадствах Старажытнага Усхода.
- •17. Адлюстраванне гістарычнага працэса ў творах аўтараў Старажытнай Грэцыі.
- •19.Развіццё гістарычных уяўленняў у раннім Сярэднявеччы.Патрыстыка
- •21. Развіццё гістарычнай думкі ў познім Сярэднявеччы.
- •22. Узнікненне і развіццё гістарычных ведаў на землях Русі.
- •24. Французская і англійская гістарыяграфіі 16-17 ст.
- •27.Развіццё гістарычных ведаў у Расіі ў 16 – 17 ст.
- •28. Гістарычныя веды у Вялікім княстве Літоўскім.
- •29. Еўрапейская гістарычная думка эпохі Асветы.Развіццё гіст. Ведаў у Англіі, Шатландыі і германскіх землях.
- •30.Французская гістарыяграфія ў эп.Асветы і Вял. Буржуазнай рэвалюцыі
- •31. Развіццё гістарычнай навукі ў Расіі ў 18 ст.
- •32.Гістарычная навука Расіі ў п.19 ст. Карамзін.
- •34. Канцэпцыі германскай гістарыяграфіі 1-й паловы 19 ст.Гістарычная школа права і ліберальна-рамантычная гістарыяграфія
- •38. Развіццё рвсійскай гістарычнай думкі ў п. П. 19 ст. Навуковая спадчына с.М. Салаўёва.
- •39. Гістарычныя веды Беларусі і беларусазнаўства ў першай палове 19 ст
- •41 .Гістарычная навука і развіццё пазітывізма ў Францыі ў другой палове 19 ст.
- •42. Гістарычная думкаГерманіі ў другой палове19 ст. Малагерманская гістарычная школа.
- •44.Умацаванне пазітывізма ў расійскай гістарыяграфіі ў др пал 19 ст. Ключэўскі.
- •45.Разнастайнасць падыходаў у расійскай гістарыяграфіі “сярэбранага стагоддзя”
- •46. Гісторыя і беларусазнаўства ў другой палове 19 – пач. 20 ст.
- •47.Еўрапейская гістарыяграфія у п.П. Хх ст.:разнастайнаць нцэпцый і пашырэнне праблемнага поля даледавання
- •48.Германская гістарыяграфія ў п.П. Хх ст.
- •49.Гістарычная навука Францыі у п.П. 20 ст. Фарміраванне “новай навуковай школы”.
- •51.Станаўленне савецкай гістарыяграфіі і яе ідэалагічныя прыярытэты.
- •52. Гістарычная навука Беларусі ў 1917-1941гг.Доўнар-Запольскі. Ігнатоўскі,Пічэта
- •53.Метадалагічныя асновы і праблемнае поле савецкай гістарычнай навукі (1945-1991)
- •57. Гістарычная навука Заходняй Германіі ў пасляваенны час
- •59.Гістарычная думка Еўропы і зша ў канцы 20 – пачатку 21 ст. Змена парадыгм і міждысцыплінарны падыход.
- •58, 60. Новыя тэндэнцыі і праблемы гістарычнай навукі ў Беларусі на сучасным этапе.
21. Развіццё гістарычнай думкі ў познім Сярэднявеччы.
14-15 вв. часто называют периодом разложения и упадка феодально-церковной историографии. Черты эпохи: экономический кризис феодализма; атака на папство со стороны королей («Авиньонское пленение пап»), народа (еретические движения) и церковной интеллигенции (Виклиф, Оккам, Мейстер Эккарт).Разложение традиционной средневековой историографии. Упадок монашеской исторической литературы (анналов, хроник, житий). Большие хроники» Франции 14 в. пишет не монах, а канцлер короля (дает официальную версию событий). Феодальная историография Италии отступает перед городской хроникой. Фактические материалы, взятые откуда попало, без всякой критики, без философско-исторической концепции. «Полихроника» Ранульфа Хигдена, «Хроника Англии от сотворения мира» Кэпгрейва. (его же «Книга о знаменитых Генрихах»). Нет системы. Собиратели фактических данных в Германии. Яков Твингер перерабатывает собрание латинских выписок в «Немецкую хронику» в интересах «умных мирян, читающих о древних и особенно новых делах так же охотно. Как ученые попы».
Церковные писатели 14-15 вв. пытаются сохранить позиции в исторической литературе. Однако новых читателей больше всего интересовали в исторических произведениях подробности о политических событиях, о судьбах знаменитых личностей, занимательные рассказы о битвах, турнирах, придворных празднествах и церемониях. Рыцарская хроника – реакция против подъема недворянских классов. Проникнутая светскими интересами, она враждебна духовенству и церковному духу. «Бургундская школа». Жан Лебель, бывший каноник, «певец рыцарства». Жан Фруассар (ум. 1410) переписал лучшие главы Лебеля, изменив их профранцузскую окраску на проанглийскую и дополнив. Его «Хроники Англии, Шотландии, Испании и соседних стран» дают политическую и военную историю 14 в. Сын бюргера, придворный поэт по всей Европе. Пытался устанавливать причинные связи, различать хронику и историю.
Появляется гуманистическая историография – Филипп де Коммин (ум. 1511). Его «Мемуары» – самое выдающееся произведение французской литературы конца 15 в. Будучи приближенным бургундского герцога, перешел на сторону французского короля Людовика ΧΙ, который представлен им как государь нового типа, борец против феодальной раздробленности. Реалистический портрет, не скрывающий пороков.
Бюргерская историография: хроники официальные и частные. Их авторы светские лица, пишутся на национальных языках. Патрициат и бюргеры антагонисты. Итальянские городские хроники более прогрессивны, не так разделяют знать и бюргерство. Но и в Италии историки еще зависят от церковно-феодальной традиции. Данте видит во «всемирной монархии» учреждение божественное и ожидает от нее спасения Италии и всего человечества. Преемница Римской империи. Падуанец Альбертино Муссато и флорентинец Дино Компаньи. Флорентийцы - предвестники нового этапа в развитии исторической мысли. Интерес к социально-экономическому развитию, политической борьбе, индивидуальные характеристики деятелей, разрыв с латынью Флоренция впереди.