- •1.Прадмет задачы і асноўныя паняцці гістарыяграфіі.
- •2.Вызначэнне гісторыі, яе анталагічны і гнасеалагічны аспекты.
- •3. Гістарычны факт: вызначэнне, уласцівасці, спецыфіка інтэрпрэтацыі.
- •5. Функции исторического познания
- •6. Прынцыпы і этапы гістарычнага даследавання.
- •7. Метады гістарычнай навукі.
- •8. Метад і метадалогія. Фарміраванне паняцця “метад” у ранні Новы час.
- •9. Фарміраванне метадалогіі гістарычнай навукі і яе развіццё ў 19 – пачатку 20 ст.
- •10.Метадалагічныя асновы гістарычнай навукі ў 20 – пачатку 21 ст.
- •14. Гістарычны дэтэрмінізм.
- •16.Узнікненне гістарычных ведаў у грамадствах Старажытнага Усхода.
- •17. Адлюстраванне гістарычнага працэса ў творах аўтараў Старажытнай Грэцыі.
- •19.Развіццё гістарычных уяўленняў у раннім Сярэднявеччы.Патрыстыка
- •21. Развіццё гістарычнай думкі ў познім Сярэднявеччы.
- •22. Узнікненне і развіццё гістарычных ведаў на землях Русі.
- •24. Французская і англійская гістарыяграфіі 16-17 ст.
- •27.Развіццё гістарычных ведаў у Расіі ў 16 – 17 ст.
- •28. Гістарычныя веды у Вялікім княстве Літоўскім.
- •29. Еўрапейская гістарычная думка эпохі Асветы.Развіццё гіст. Ведаў у Англіі, Шатландыі і германскіх землях.
- •30.Французская гістарыяграфія ў эп.Асветы і Вял. Буржуазнай рэвалюцыі
- •31. Развіццё гістарычнай навукі ў Расіі ў 18 ст.
- •32.Гістарычная навука Расіі ў п.19 ст. Карамзін.
- •34. Канцэпцыі германскай гістарыяграфіі 1-й паловы 19 ст.Гістарычная школа права і ліберальна-рамантычная гістарыяграфія
- •38. Развіццё рвсійскай гістарычнай думкі ў п. П. 19 ст. Навуковая спадчына с.М. Салаўёва.
- •39. Гістарычныя веды Беларусі і беларусазнаўства ў першай палове 19 ст
- •41 .Гістарычная навука і развіццё пазітывізма ў Францыі ў другой палове 19 ст.
- •42. Гістарычная думкаГерманіі ў другой палове19 ст. Малагерманская гістарычная школа.
- •44.Умацаванне пазітывізма ў расійскай гістарыяграфіі ў др пал 19 ст. Ключэўскі.
- •45.Разнастайнасць падыходаў у расійскай гістарыяграфіі “сярэбранага стагоддзя”
- •46. Гісторыя і беларусазнаўства ў другой палове 19 – пач. 20 ст.
- •47.Еўрапейская гістарыяграфія у п.П. Хх ст.:разнастайнаць нцэпцый і пашырэнне праблемнага поля даледавання
- •48.Германская гістарыяграфія ў п.П. Хх ст.
- •49.Гістарычная навука Францыі у п.П. 20 ст. Фарміраванне “новай навуковай школы”.
- •51.Станаўленне савецкай гістарыяграфіі і яе ідэалагічныя прыярытэты.
- •52. Гістарычная навука Беларусі ў 1917-1941гг.Доўнар-Запольскі. Ігнатоўскі,Пічэта
- •53.Метадалагічныя асновы і праблемнае поле савецкай гістарычнай навукі (1945-1991)
- •57. Гістарычная навука Заходняй Германіі ў пасляваенны час
- •59.Гістарычная думка Еўропы і зша ў канцы 20 – пачатку 21 ст. Змена парадыгм і міждысцыплінарны падыход.
- •58, 60. Новыя тэндэнцыі і праблемы гістарычнай навукі ў Беларусі на сучасным этапе.
5. Функции исторического познания
История выполняет несколько социально значимых функций:
Первая функция -- познавательная, интеллектуально развивающая, состоящая в самом изучении исторического пути стран, народов и в объективно-истинном, с позиции историзма, отражении всех явлений и процессов, составляющих историю человечества.
2 - практически-политическая. Сущность ее в том, что история как наука, выявляя на основе теоретического осмысления исторических фактов закономерности развития общества, помогает вырабатывать научно обоснованный политический курс, избегать субъективных решений. В единстве прошлого, настоящего и будущего -- корни интереса людей к своей истории
3 - мировоззренческая. История создает документально точные повести о выдающихся событиях прошлого, о мыслителях, которым общество обязано своим развитием. Мировоззрение -- взгляд на мир, общество, законы его развития -- может быть научным, если опирается на объективную реальность. Чтобы выводы из истории стали научными, необходимо изучать все факты, относящиеся к данному процессу в их совокупности, только тогда можно получить объективную картину и обеспечить научность познания.
4 воспитательная - Знание истории своего народа и всемирной истории формирует гражданские качества -- патриотизм и интернационализм; показывает роль народа и отдельных личностей в развитии общества; позволяет познать моральные и нравственные ценности человечества в их развитии, понять такие категории, как честь, долг перед обществом, видеть пороки общества и людей, их влияние на человеческие судьбы.
6. Прынцыпы і этапы гістарычнага даследавання.
Гіст. даследаванне кульмінацыйны пункт гістарычнага пазнання.Этапы: 1.збор фактаў;2.пабудова мадэлі;3.інтэрпрэтацыя. У рэальнасці гэтыя этапы перамешаны.
Гістарычны працэс – бясконцы, разнастайны комплекс асоб і падзей.Гістарычная праца – звядзенне масіваў фактаў у адзіную плоскасць.Трэба схематызаваць, спрашчаць, канкрэтызаваць факты у нвуковай працы.Гіст. веды нельга звесці да чыста эмпірычных ці тэарэтычных.Мэта гіст. пазнання – адказ на пытанне “чаму?”Любое гіст. даследаванне пачынаецца з пастаноўкі праблемы.Гісторык праводзіць інтэрпрэтацыю – дае сваё паніманне падзей, сваю філасофію гісторыі.Прынцыпы гіст. пазнання:
І.гіст. пазнанне павінна засноўвацца на прынцыпе аб’етыўнасці.Каштоўнасны падыход.
ІІ.прынцып гістарызма мае фундаментальнае значэнне не толькі ў гісторыі, а і ў любой навуцы, дзе ідзе разгляд любой праблемы ў развіцці.Узн. і фармір. Уяўленняў аб гістарычнасці яшчэ з антычных часоў.Тады самым галоўным у дынаміцы падзей лічылі падабенства і натуральнасць.Гісторыя паўтараецца, яна цыклічна.У Сяр.вв. – тэалагічнае разуменне гісторыі.Ідэя прынцыповага адрознення эпох.Развіццё ад мінулага праз сучаснае да будучыні.Асн. катэгорыя не час а спрадвечнасць.У эп. Адрадж. – прызнанне якаснай розніцы эпох.Заканамернасць выражаецца ў падабенстве і паўтаральнасці.Наступальна-рэгрэсіўны хар-р.У эп.Асветы – наступальна-прагрэсіўны рух.Шукалі агульнае, характэрнае ў развіцці.Фармір. прынцып гістарызма.Пазітывісты – усебаковае вывучэнне крыніц і гіст. з’яў.У Зах.Еўропе на мяжы 19 – 20 ст прынцып гістарызма быў пастаўлены пад сумненне.
ІІІ. Прынцып сістэмнасці.сістэмны падыход – раскрыццё цэласнасці складанага аб’екта, раскрыццё сувязі элементаў, іх узаемны ўплыў, свядзенне іх у адзіную карціну.Сістэмны падыход характарызуецца цэласнасцю і комплекснасцю. Сістэма – суцэльная з’ява.У сучаснай літаратуры сістэмнасць – інструмент пазнання.Гэта абстрактны прынцып.Сістэма: 1.разглядае працэс,2.функц. структуры,3.марфалогія, з чао складаецца лемент.
ІV.Прынцып аб’ектыўнасці.Гэта навуковы ідэал.Гісторык павінен вызваліцца ад сімпатый і антыпатый.фактары набліжэння да аб’ектыўнасці: 1.наяўнасць гіст. крыніц,2.зацікаўленнасць даследчыка ў атрыманні сапраўдных ведаў, максімальна праўдзівых,3.зацікаўленасць грамадства ў аб’ектыўнасці,4.кантроль аб’ектыўнасці даследавання ў адпаведнасці з узроўнем развіцця гіст. навукі.
V. Каштоўнасны падыход. Навуковае вывучэнне мінулага абавязкова ўключае ацэначны момант.Калі грамадства вывучае мінулае, яно суадносіць яго з сучаснасцю.2 спосабы засв. навукі: 1. навукова-пазнавальны(лагічны) – у прыродазнаўстве.Мэта гэтага падыхода – адкрыццё законаў, фарміраванне канцэпцый.Ён патрэбен гісторыі, але не вычэрпвае ўсе праблемы.2.каштоўнасна-арыентацыйны – у сацыяльных навуках.