- •1. Тэорыя літаратуры ў сістэме навук аб літаратуры.
- •2. Паходжанне мастацтва. Мастацтва як спосаб пазнання свету.
- •3 Літаратура ў сістэме культуры.
- •4 Літаратура як мастацтва слова. Месца літаратуры сярод іншых відаў мастацтва.
- •5. Літаратура як мастацтва слова. Літаратура і смі.
- •6. Мастацкі вобраз. Літаратурны вобраз.
- •7. Міфалогія – фальклор – літаратура. Міф у сучаснай літаратуры.
- •8. Аўтар, апавядальнік, персанаж у літаратурным творы.
- •9. Змест і форма літаратурнага твора.
- •10. Літаратурны твор як сістэма. Паняцце пра цэласнасць мастацкага тэксту.
- •11. Элементы зместу: тэма, праблема, ідэя. Задума твора.
- •12. Ідэя твора. Аўтарская і аб’ектыўная ідэя ў літаратурным творы.
- •13. Выбар тэмы. Тэматыка мастацтва.
- •14. Тыпы аўтарскай эмацыянальнасці. (або пафас):
- •15. Прадметны свет літаратурнага твора.
- •16. Літаратурны вобраз. Вобраз-персанаж: сродкі стварэння.
- •17. Мастацкая дэталь. Дэталь і падрабязнасць.
- •18. Персанаж і пісьменнік: герой і аўтар. Формы і прыемы псіхалагізму.
- •19. Персанаж і яго каштоўнасная арыентацыя.
- •20. Час і прастора ў літаратурным творы. Паняцце пра хранатоп.
- •21. Мова мастацкага твора. Паэзія і проза.
- •22. Мова як матэрыял літаратуры. Літаратурная мова і мова мастацкага твора.
- •23. Метафара і яе разнавіднасці. Метафарычнае мысленне ў літаратуры.
- •24. Тропіка.
- •25. Паэтычны сінтаксіс.
- •26. Элементы формы: кампазіцыя.
- •27. Кампазіцыйныя прыемы.
- •28. Сюжэт і фабула літаратурнага твора. Сюжэт як сродак раскрыцця характараў персанажаў.
- •29. Неаўтарскае слова: літаратура ў літаратуры.
- •30. Сістэмы вершаскладання.
- •31. Сілаба-танічная сістэма вершаскладання.
- •32. Рытміка. Метрыка (стапа, памер, метр, рытм).
- •33. Строфіка. Віды строф.
- •34. Цвердыя формы верша.
- •35. Белы верш, вольны верш, свабодны верш: суадносіны ва ўжыванні тэрмінаў.
- •36. Рыфма і рыфмоўка
- •37. Гукапіс літаратурнага твора. Інтанацыя.
- •38. Літаратурныя роды. Прынцыпы класіфікацыі літаратурных родаў.
- •39. Эпас як літаратурны род.
- •40. Лірыка як літаратурны род. Паняцце пра лірычнага героя.
- •41. Асаблівасці драмы як літаратурнага рода.
- •42. Літаратурныя жанры. Жанравыя канфрантацыі і традыцыі. Кананізацыя жанраў.
- •43. Міжродавыя і пазародавыя літаратурныя формы.
- •44. Літаратурныя іерархіі і рэпутацыі.
- •45. Міжнародныя літаратурныя сувязі. Нацыянальная спецыфіка літаратуры.
- •46. Літаратурны працэс: дынаміка і стабільнасць.
- •47.Літаратурны працэс: мастацкія сістэмы 19-20 стст.
- •48. Літаратуразнаўства і літаратурная крытыка.
- •49. Да пытання аб вывучэнні генэзісу літаратурнага твора.
- •50. Прынцыпы разгляду літаратурнага твора.
- •51. Стыль пісьменніка.
- •52. Жанры літаратуры і праца публіцыста.
14. Тыпы аўтарскай эмацыянальнасці. (або пафас):
- тып, дзе пераважае героіка, сатырыка, трагізм
- ідылія, гумар і драматызм
Віды пафасу:
1. гераічны 2. Трагічны 3. Драматычны 4. Ідылічны 5. Сентэмінтальны 6. Рамантычны 7. Гумарыстычны 8. Іранічны
У мастацтве апошніх стагоддзяў аўтарская эмацыйнасць непаўторна індывідуальная. Але і ў ёй нязменна прысутнічаюць нейкія заканамерна паўтаральныя пачаткі. Гэта героіка, трагізм, іронія, сентыментальнасць і шэраг сумежных ім феноменаў. Дадзены шэраг паняццяў і тэрмінаў шырока выкарыстоўваецца ў мастацтвазнаўстве і літаратуразнаўстве, але іх тэарэтычны статут выклікае розныя тлумачэнні. Сучаснікі завуць героіку, трагічнае, рамантыку і г. д. альбо эстэтычнымі катэгорыямі, альбо катэгорыямі метафізічнымі, альбо выглядамі пафасу.
1. ГЕРАІЧНАЕ
Героіка складае пераважны эмацыйна-сэнсавы пачатак гістарычна ранніх высокіх жанраў, першым чынам эпапей. Тут паэтызуюцца ўчынкі людзей, якія сведчаць аб іх бясстрашнасці і здольнасці да велічных здзяйсненняў, аб іх гатовасці пераадолець інстынкт самазахавання, пайсці на рызык, пазбаўленні, небяспекі, годна сустрэць смерць. Гераічны настрой звязаны з валявой сабранасцю, з бескампраміснасцю і духам непахіснасці. Гераічная дзея ў традыцыйным яго разуменні - гэта дакладны шлях чалавека пасмяротнай славе. Гераічная індывідуальнасць выклікае захапленне і глыбокую пашану, малюецца агульнай прытомнасцю як змешчаная на нейкім пастаменце, у арэоле высокай вынятковасці.
2. ІДЫЛІЧНАЕ, СЕНТЫМЕНТАЛЬНАСЦЬ, РАМАНТЫКА
Нараўне з героікай, вытокі якой у эпасе старажытнасці, і эмацыйнасці, узыходзячай да хрысціянскага сярэднявечча, у мастацтве прысутнічаюць такія формы жыццясцвярджэння, як ідылічнае, а ў Новы час таксама сентыментальнасць і рамантыка.
Ідылічным у мастацтве і літаратуры завуць радасную растроганасць мірным, устойлівым і гарманічным складаннем жыцця, дзе знаходзяць сабе месца спакойнае сямейнае быццё і шчаслівае каханне, яднанне чалавека з прыродай, яго жывая, творчая праца. Ідылічны мір далёкі ад бурнага запалу, ад усялякай розніцы, ад якіх-небудзь пераўтваральных жыццё дзеянняў.
Сентыментальнасць - гэта адчувальнасць, спараджальная сімпатыяй і спагадай да рознага роду "зняважаным і абражаным", першым чынам - да ніжэйшых пластоў грамадства. Тут паэтызуецца адчыненае, няхітра-давернае, цёплае чалавечае пачуццё. Гэты выгляд эмацыйнасці атрымаў шырокае распаўсюджванне і нават узяў верх у культуры і мастацкага жыцця шэрагу еўрапейскіх краін, уключаючы Расею. Сентыментальнасцю адзначаны і шэраг твораў рускай літаратуры XIX у., напрыклад "Бедныя людзі" Дастаеўскага.
Рамантыкай прынята зваць настрой думак, звязанае з уздымам пачуцця асобы, поўнасцю душэўнага быцця, верай чалавека ва ўласныя бязмежныя магчымасці, з радасным прадчуваннем з'явы самых высокіх, патаемных жаданняў і намераў.
3. ТРАГІЧНАЕ
Такая адна з формаў (ці ледзь не найважная) эмацыйнага зразумення і мастацкага засваення жыццёвых супярэчнасцяў. У аснове трагічнага - канфлікты ў жыцці чалавека (або групы людзей), якія не могуць быць дазволеныя, але з якімі нельга і пагадніцца. Традыцыйнае разуменне трагічнага ўзыходзіць да Арыстоцеля, а тэарэтычная распрацоўка паняцця - да эстэтыкі рамантызму і Гегелю. Трагічны герой тут разглядаецца як моцная і суцэльная асоба, трапіўшая ў сітуацыю разладу з жыццём (часам і з сабою), асуджаная на пакуты і згуба.
Нараўне з трагічным у мастацтве і літаратуры існуюць такія формы асвятлення жыццёвых супярэчнасцяў, як драматызм і элегічнае.
4. СМЕХ. КАМІЧНАЕ, ІРОНІЯ
Значнасць для мастацтва і літаратуры смеху і ўсяго з ім звязанага цяжка пераацаніць. Смех як грань прытомнасці і паводзін чалавека, па-першае, з'яўляецца выразам жыццерадаснасці, душэўнай весялосці, жыццёвых сіл і энергіі і пры гэтым - неад'емным звяном добразычлівых зносін. І па-другое, смех - гэта форма непрымання і асуджэнні людзьмі таго, што іх атачае, насмешка над чым-альбо, непасрэдна-эмацыйнае зразуменне нейкіх супярэчнасцяў, нярэдка звязанае з адчужэннем чалавека ад таго, што ім успрымаецца. Гэтым бокам смех звязаны з камічным.
Значная з'ява культуры і мастацтвы Новага часу - рамантычная іронія.
Апошнім элементам, уваходным у ідэйным міры твора, з'яўляецца пафас, які можна вызначыць як кіроўны эмацыйны тон твора, яго эмацыйны настрой.