I tłumiąc chichot

odskakiwał w bok.

Były znaki, sygnały,

cóż z tego, że nieczytelne.

Może trzy lata temu

albo w zeszły wtorek

pewien listek przefrunął

z ramienia na ramię?

Było coś zgubionego i podniesionego.

Kto wie, czy już nie piłka

w zaroślach dzieciństwa?

Były klamki i dzwonki,

na których zawczasu

dotyk kladł się na dotyk.

Walizki obok siebie w przechowalni.

Był może pewnej nocy jednakowy sen,

natychmiast po zbudzeniu zamazany.

Każdy przecież początek

to tylko ciąg dalszy,

a księga zdarzeń

zawsze otwarta w połowie.

Miłość szczęśliwa Szymborska Wisława

Miłość szczęśliwa. Czy to jest normalne,

czy to poważne, czy to pożyteczne -

co świat ma z dwojga ludzi,

którzy nie widzą świata?

Wywyższeni ku sobie bez żadnej zasługi,

pierwsi lepsi z miliona, ale przekonani,

że tak stać się musiało - w nagrodę za co?

za nic;

światło pada znikąd -

dlaczego właśnie na tych, a nie na innych?

Czy to obraża sprawiedliwość? Tak.

Czy to narusza troskliwie piętrzone zasady,

strącą ze szczytu morał? Narusza i strąca.

Spójrzcie na tych szczęśliwych:

gdyby się chociaż maskowali trochę,

udawali zgnębienie krzepiąc tym przyjaciół!

Słuchajcie, jak się śmieją - obraźliwie.

Jakim językiem mówią - zrozumiałym na pozór.

A te ich ceremonie, ceregiele,

wymyślne obowiązki względem siebie -

wygląda to na zmowę za plecami ludzkości!

Trudno nawet przewidzieć, do czego by doszło,

gdyby ich przykład dał się naśladować.

Na co liczyć by mogły religie, poezje,

o czym by pamiętano, czego zaniechano.

kto by chciał zostać w kręgu.

Miłość szczęśliwa. Czy to jest konieczne?

Takt i rozsądek każą milczeć o niej

jako skandalu z wysokich sfer Życia.

Wspaniale dziatki rodzą się bez jej pomocy.

Przenigdy nie zdolałaby zaludnić ziemi,

zdarza się przecież rzadko.

Niech ludzie nie znający miłości szczęśliwej

twierdzą, że nigdzie nie ma miłości szczęśliwej.

Z tą wiarą lżej im będzie i żyć, i umierać.

Miniatura średniowieczna Szymborska Wisława

Po najzieleńszym wzgórzu,

najkonniejszym orszakiem,

w płaszczach najjedwabniejszych.

Do zamku o siedmiu wieżach,

z których każda najwyższa.

Na przedzie xiążę

najpochlebniej niebrzuchaty,

przy xiążęciu xiężna pani

cudnie młoda, młodziusieńka.

Za nimi kilka dwórek

jak malowanie zaiste

i paź najpacholętszy,

a na ramieniu pazia

coś nad wyraz małpiego

z przenajśmieszniejszym pyszczkiem

i ogonkiem.

Zaraz potem trzej rycerze,

a kazdy się dwoi, troi,

i jak który z miną gęstą

prędko inny z miną tęgą,

a jak pod kim rumak gniady,

to najgniadszy moiściewy,

a wszystkie kopytkami jakoby muskając

stokrotki najprzydrożniejsze.

Kto zasię smutny, strudzony,

z dziurą na łokciu i z zezem,

tego najwyraźniej brak.

Najżadniejszej też kwestii

mieszczańskiej czy kmiecej

pod najlazurowszym niebem.

Szubieniczki nawet tyciej

dla najsokolszego oka

i nic nie rzuca cienia wątpliwości.

Tak sobie przemile jadą

w tym realiźmie najfeudalniejszym.

Onże wszelako dbał o równowagę:

piekło dla nich szykował na drugim obrazku.

Och, to sie rozumiało

arcysamo przez się.

Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej Szymborska Wisława

A ty dokąd,

tam już tylko dym i płomień!

- Tam jest czworo cudzych dzieci,

idę po nie!

Więc, jak to,

tak odwyknąc nagle

od siebie?

od porządku dnia i nocy?

od przyszłorocznych śniegów?

od rumieńca jabłek?

od żalu za miłością,

której nigdy dosyć?

Nie żegnająca, nie żegnana

na pomoc dzieciom biegnie sama,

patrzcie, wynosi je w ramionach,

zapada w ogień po kolana,

łunę w szalonych włosach ma.

A chciała kupić

bilet,

wyjechać na krótko,

napisać list,

okno otworzyć po burzy,

wydeptać scieżkę w lesie,

nadziwić sie mrówkom,

zobaczyć jak od wiatru

jezioro się mruży.

Minuta ciszy po umarłych

czasem do późnej nocy trwa.

Jestem naocznym świadkiem

lotu chmur i ptaków,

słyszę, jak trawa rośnie

i umiem ją nazwać,

odczytałam miliony

drukowancyh znaków,

wodziłam teleskopem

po dziwacznych gwiazdach,

tylko nikt mnie dotychczas

nie wzywał na pomoc

i jeśli pożaluję

liścia, sukni, wiersza -

Tyle wiemy o sobie,

ile nas sprawdzono.

Mówię to wam

ze swego nieznanego serca

Monolog dla Kasandry Szymborska Wisława

To ja, Kasandra.

A to jest moje miasto pod popiołem.

A to jest moja laska i wstążki prorockie.

A to jest moja głowa pełna wątpliwości.

To prawda, tryumfuję.

Moja racja aż łuną uderzyła w niebo.

Tylko prorocy, którym się nie wierzy,

mają takie widoki.

Tylko ci, którzy źle zabrali się do rzeczy,

i wszystko mogło spełnić się tak szybko,

jakby nie było ich wcale.

Wyraźnie teraz przypominam sobie,

jak ludzie, widząc mnie, milkli wpół słowa.

Rwał się śmiech.

Rozplatały się ręce.

Dzieci biegły do matki.

Nawet nie znałam ich nietrwałych imion.

A ta piosenka o zielonym listku -

nikt jej nie kończył przy mnie.

Wyszło na moje.

Tylko że z tego nie wynika nic

A to jest moja szatka ogniem osmolona.

A to są moje prorockie rupiecie.

A to jest moja wykrzywiona twrz.

Twarz, która nie widziała, że mogła być piękna

Mozaika bizantyjska Szymborska Wisława

T- Małżonko Teotropio.

- Małżonku Teodendronie.

- O jakżeś piękna, wąskolica moja.

- O jakżeś urodziwy, sinousty mój.

- Wdzięcznieś znikoma

pod szatą jak dzwon,

którą zdejmować

hałas na całe cesarstwo.

- Wybornieś umartwiony,

mężu mój i panie,

wzajemny cieniu cienia mego.

- Upodobałem sobie

w dłoniach pani mej,

jako w suchych palemkach

do opończy wpiętych.

- Aliści wznieść je chciała do nieba

i błagać dla synaczka naszego litości,

iż nie jest jako my, Teodendronie.

- Wszelki duch, Teotropio.

Jakiż by miał być

spłodzon w godziwym

dostojeństwie naszym?

- Wyznamć, a ty posłuchaj.

Grzeszniczka zrodziłam.

Naguśki jak prosiątko,

a tłusty a żwawy,

cały w fałdkach przegubkach

przytoczył się nam.

- Pyzaty-li?

- Pyzaty.

- Żarłoczny-li?

- Żarłoczny.

- Krew-li z mlekiem?

- Tyś rzekł.

- Co na to archimandryta,

mąż przenikliwej gnozy?

Co na to eremitki,

szkielecice święte?

Jakoż im diablęcego

rozwinąć z jedwabi?

- Wszelako w bożej mocy

cud metamorfozy.

Widząc tedy szpetotę

dziecięcia onego,

nie zakrzykniesz,

a licha za wcześnie nie zbudzisz?

- Bliźniętamiśmy w zgrozie.

Prowadź, Teotropio.

Może być bez tytułu Szymborska Wisława

Doszło do tego, że siedzę pod drzewem,

na brzegu rzeki,

w słoneczny poranek.

Jest to zdarzenie błahe

i do historii nie wejdzie.

To nie bitwy i pakty,

których motywy się bada,

ani godne pamięci zabójstwa tyranów.

A jednak siedzę nad rzeką, to fakt.

I skoro tutaj jestem,

musiałam skądś przyjść,

a przedtem

w wielu jeszcze miejscach się podziewać,

całkiem tak samo jak zdobywcy krain,

nim wstąpili na pokład.

Ma bujną przeszłość chwila nawet ulotna,

swój piątek przed sobotą,

swoj przed czerwcem maj.

Ma swoje horyzonty równie rzeczywiste

jak w lornetce dowodców.

To drzewo to topola zakorzeniona od lat.

Rzeka to Raba nie od dziś płynąca.

Ścieżka nie od przedwczoraj

wydeptana w krzakach.

Wiatr, żeby rozwiać chmury,

musiał je wcześniej tu przywiać.

I choć w pobliżu nic się wielkiego nie dzieje,

świat nie jest przez to uboższy w szczegóły,

gorzej uzasadniony, słabiej określony,

niż kiedy zagarniały go wędrówki ludów.

Nie tylko tajnym spiskom towarzyszy cisza.

Nie tylko koronacjom orszak przyczyn.

Potrafią być okrągłe nie tylko rocznice powstań,

ale i obchodzone kamyki na brzegu.

Zawiły jest i gęsty haft okoliczności.

Ścieg mrówki w trawie.

Trawa wszyta w ziemię.

Deseń fali, przez którą przewleka się patyk.

Tak się złożyło, że jestem i patrzę.

Nade mną biały motyl trzepoce w powietrzu

skrzydełkami, co tylko do niego należą

i przelatuje mi przez ręce cień,

nie inny, nie czyjkolwiek, tylko jego własny.

Na taki widok zawsze opuszcza mnie pewność,

że to co ważne

ważniejsze jest od nieważnego.

Może to wszystko Szymborska Wisława

Może to wszystko

dzieje się w laboratorium?

Pod jedną lampą w dzień

i miliardami w nocy?

Może jesteśmy pokolenia próbne?

Przesypywani z naczynia w naczynie.

potrząsani w retortach.

obserwowani czymś więcej niż okiem.

każdy z osobna

brany na koniec w szczypczyki?

Może inaczej:

żadnych interwencji?

Zmiany zachodzą same

zgodnie z planem?

Ig~a wykresu rysuje pomału

przewidziane zygzaki?

Może jak dotąd nic w nas ciekawego?

Monitory kontrolne włączane są rzadko?

Tylko gdy wojna i to raczej duża.

niektóre wzloty ponad grudkę Ziemi,

czy pokaźne wędrówki z punktu A do B?

Może przeciwnie:

gustują tam wyłącznie w epizodach?

Oto mała dziewczynka na wielkim ekranie

przyszywa sobie guzik do rękawa.

Czujniki pogwizdują,

personel się zbiega.

Ach cóż to za istotka

z bijącym w środku serduszkiem!

Jaka wdzięcza powaga

w przewlekaniu nitki!

Ktoś woła w uniesieniu:

Zawiadomić szefa,

niech przyjdzie i sam popatrzy!

Muzeum Szymborska Wisława

Są talerze, ale nie ma apetytu.

Sa obrączki, ale nie ma wzajemności

od co najmniej trzystu lat.

Jest wachlarz - gdzie rumieńce?

Są miecze - gdzie gniew?