- •1. Месца тэорыі літаратуры ў сістэме навук аб мастацтве.
- •2. Паходжанне мастацтва. Яго функцыі. Тэорыі паходжання мастацтва.
- •3. Літаратура ў сістэме культуры.
- •4,. Літаратура як мастацтва слова.
- •5 Літаратура як мастацтва слова. Літаратура і смі
- •6. Міф, фальклор і літаратура.
- •7. Мастацкі вобраз - форма мыслення ў мастацтве.
- •8. Літаратурны твор і тэкст.
- •9. Формы маўленчай арганізацыі твора (аўтар - апавядальнік - персанаж).
- •10. Змест і форма літаратурнага твора.
- •11. Літаратурны твор як сістэма. Паняцце пра цэласнасць мастацкага тэксту.
- •12. Элементы зместу: тэма, праблема, ідэя, пафас.
- •13. Выбар тэмы. Тэматыка мастацтва.
- •14. Тыпы аўтарскай эмацыянальнасці
- •15. Прадметны свет літ. Твора
- •16. Літаратурны вобраз. Вобраз-персанаж: сродкі сварэння.
- •17. Мастацкая дэталь.
- •18. Персанаж і пісьменнік: герой і аўтар.
- •19. Формы і прыемы псіхалагізму.
- •20. Персанаж і яго каштоўнасная арыентацыя.
- •21. Час і прастора ў літаратурным творы. Паняцце пра хранатоп.
- •22. Мова мастацкага твора. Паэзія і проза.
- •23. Мова як матэрыял літаратуры. Літаратурная мова і мова мастацкага твора.
- •I.Слоўнікава-фразеалагічны ўзровень:
- •24. Метафара і яе разнавіднасці. Метафарычнае мысленне ў літ-ра.
- •25. Тропіка
- •26. Паэтычны сінтаксіс.
- •27. Кампазицыя. Кампазизыйныя прыемы.
- •28. Сюжэт і фабула ў мастацкім творы.
- •29. Неаўтарскае словы.
- •30. Успрыманне литаратуры: чытач
- •31. Систэмы вершаскладання (Сістэмы вершаскладання).
- •32. Силлабо-танічная сістэма вершаскладання.
- •33. Рытміка. Метрыка (стапа. Памер, местр, рытм).
- •34. Строфика. Розныя віды строфаў твораў.
- •35. Цвёрдыя формы верша.
- •36. Белы верш, вольны верш, свабодны верш.
- •37. Асноўныя прынцыпы класіфікацыі рыфмы.
- •38. Гукапіс літаратурнага твора. Інтанацыя.
- •39. Тэорыя літаратурных родаў. Агульная характарыстыка.
- •40. Эпас як літаратурны род.
- •41. Лірыка як літаратурны род. Паняцце аб лірычным герою.
- •42. Драма як літаратурны род.
- •43. Літаратурныя жанры. Іх класіфікацыя. Памяць жанру.
- •44. Міжродавыя і пазародавыя літаратурныя формы.
- •45. 46. Літаратурныя іерархіі і рэпутацыі.
- •48. Міжнародныя літаратурныя сувязі. Нацыянальная спецыфіка літаратуры.
- •49. Літаратурны працэс: дынаміка і стабільнасць.
- •50. Літаратурны працэс: мастацкія сістэмы 19-20 стст.
- •51. Літаратуразнаўства і літаратурная крытыка.
- •52. Ды пытання абса вывучэнні генэзісу літ. Творчасці.
- •53. Прынцыпы разгляду літ. Твора.
- •54. Стыла пісьменніка.
51. Літаратуразнаўства і літаратурная крытыка.
Літаратуразнаўства - навука, якая вывучае мастацкую літаратуру, як з'ява чалавечай культуры. З'явілася ў перыяд развіцця мастацкай творчасці з пісьменнасці. Галоўныя галіны: тэорыя літаратуры, гісторыя літаратуры і літаратурная крытыка.
Літаратурная крытыка - вобласць літаратурнай творчасці на грані мастацтва (мастацкай літаратуры) і навукі аб літаратуры (літаратуразнаўства). Займаецца вытлумачэннем і адзнакай твораў літаратуры з пункта гледжання сучаснасці (у тым ліку надзённых праблем грамадскага і духоўнага жыцця). Выяўляе і сцвярджае творчыя прынцыпы літаратурных кірункаў; аказвае актыўны ўплыў на літаратурны працэс, а таксама непасрэдна на фармаванне грамадскай свядомасці; абапіраецца на тэорыю і гісторыю літаратуры, філасофію, эстэтыку. Часта носіць публіцыстычны, палітыка-надзённы характар, сплятаецца з журналістыкай. Цесна звязаная са сумежнымі навукамі - гісторыяй, паліталогіяй, мовазнаўствам, тэксталогіяй, кнігапісам.
Прадмет крытыкі - вывучэнне мастацкіх твораў. Задача крытыкі - вытлумачэнне і адзнака мастацкага твора адпаведна поглядам эпохі.
Літаратуразнаўства - тлумачыць і паказвае аб'ектыўныя і гістарычныя заканамернасці часу. Крытыка суб'ектыўная - зацікаўленая ў тым, што адбываецца цяпер, а літаратуразнаўства - аб'ектыўна, паданне ў выглядзе навуковай ісціны.
Літаратуразнавец бачыць твор у адзнацы часу, а крытык павінен перш падабраць ключ да твора.
Літаратуразнавец ведае гісторыю творчай задумы, крытык мае справу з тым, што аўтар сам робіць годным увагі.
Крытык аналізуе тэкст, суадносячы яго з сённяшнім днём, літаратуразнавец - суадносячы з іншымі творамі.
У літаратуразнаўца ёсць магчымасць ацаніць выказванні іншых літаратуразнаўцаў, для крытыка гэта неабавязкова. Крытыка - сінтэз навукі, публіцыстыкі і мастацтвы. Для крытыка важна выказаць унутраны набор літаратурнага твора разам са сваім пунктам гледжання. Крытыка займаецца аналізам. Гэта навука ўспрымаць недахопы і вартасці твора.
Вядомыя рускія крытыкі: Бялінскі, Аненкоў, Чарнышэўскі, Страхаў, Дабралюбаў, Пісараў, Міхайлаўскі.
52. Ды пытання абса вывучэнні генэзісу літ. Творчасці.
Значэнне слова «генезіс» для літаратуразнаўства найбольш істотнае. Гэта сукупнасць фактараў (стымулаў) пісьменніцкай дзейнасці, якія маюць месца як у галіне мастацкай славеснасці і іншых відаў мастацтва, так і за іх межамі (сферы індывідуальна-біяграфічная і сацыяльна-культурная, а таксама свет антрапалагічных універсалы). Дадзены аспект літаратурнай жыцця мы пазначаем словазлучэннем генезіс літаратурнага творчасці. Вывучэнне стымулаў дзейнасці пісьменнікаў важна як для ўразумення сутнасці асобных твораў, так і для разумення літаратурнага працэсу - заканамернасцяў развіцця слоўнага мастацтва.
Літаратурныя школы:
1.якія арыентуюцца на пазамастацкія фактары
- культурна-гістарычная (20-я гг. 19 ст.)
- сацыялагічная школа.
2.якія арыентуюцца на ўнутраных літаратурных стымулах
- кампаратывісцкі кірунак (19 ст.)
- фармальная школа (“форма”) (20-я гг. 20 ст.)
- міфалагічная школа (19 ст.)
3.якія арыентуюцца на ўнутраны свет аўтара
- біяграфічны метад (19 ст.)
- псіхалагічная школа