- •1. Месца тэорыі літаратуры ў сістэме навук аб мастацтве.
- •2. Паходжанне мастацтва. Яго функцыі. Тэорыі паходжання мастацтва.
- •3. Літаратура ў сістэме культуры.
- •4,. Літаратура як мастацтва слова.
- •5 Літаратура як мастацтва слова. Літаратура і смі
- •6. Міф, фальклор і літаратура.
- •7. Мастацкі вобраз - форма мыслення ў мастацтве.
- •8. Літаратурны твор і тэкст.
- •9. Формы маўленчай арганізацыі твора (аўтар - апавядальнік - персанаж).
- •10. Змест і форма літаратурнага твора.
- •11. Літаратурны твор як сістэма. Паняцце пра цэласнасць мастацкага тэксту.
- •12. Элементы зместу: тэма, праблема, ідэя, пафас.
- •13. Выбар тэмы. Тэматыка мастацтва.
- •14. Тыпы аўтарскай эмацыянальнасці
- •15. Прадметны свет літ. Твора
- •16. Літаратурны вобраз. Вобраз-персанаж: сродкі сварэння.
- •17. Мастацкая дэталь.
- •18. Персанаж і пісьменнік: герой і аўтар.
- •19. Формы і прыемы псіхалагізму.
- •20. Персанаж і яго каштоўнасная арыентацыя.
- •21. Час і прастора ў літаратурным творы. Паняцце пра хранатоп.
- •22. Мова мастацкага твора. Паэзія і проза.
- •23. Мова як матэрыял літаратуры. Літаратурная мова і мова мастацкага твора.
- •I.Слоўнікава-фразеалагічны ўзровень:
- •24. Метафара і яе разнавіднасці. Метафарычнае мысленне ў літ-ра.
- •25. Тропіка
- •26. Паэтычны сінтаксіс.
- •27. Кампазицыя. Кампазизыйныя прыемы.
- •28. Сюжэт і фабула ў мастацкім творы.
- •29. Неаўтарскае словы.
- •30. Успрыманне литаратуры: чытач
- •31. Систэмы вершаскладання (Сістэмы вершаскладання).
- •32. Силлабо-танічная сістэма вершаскладання.
- •33. Рытміка. Метрыка (стапа. Памер, местр, рытм).
- •34. Строфика. Розныя віды строфаў твораў.
- •35. Цвёрдыя формы верша.
- •36. Белы верш, вольны верш, свабодны верш.
- •37. Асноўныя прынцыпы класіфікацыі рыфмы.
- •38. Гукапіс літаратурнага твора. Інтанацыя.
- •39. Тэорыя літаратурных родаў. Агульная характарыстыка.
- •40. Эпас як літаратурны род.
- •41. Лірыка як літаратурны род. Паняцце аб лірычным герою.
- •42. Драма як літаратурны род.
- •43. Літаратурныя жанры. Іх класіфікацыя. Памяць жанру.
- •44. Міжродавыя і пазародавыя літаратурныя формы.
- •45. 46. Літаратурныя іерархіі і рэпутацыі.
- •48. Міжнародныя літаратурныя сувязі. Нацыянальная спецыфіка літаратуры.
- •49. Літаратурны працэс: дынаміка і стабільнасць.
- •50. Літаратурны працэс: мастацкія сістэмы 19-20 стст.
- •51. Літаратуразнаўства і літаратурная крытыка.
- •52. Ды пытання абса вывучэнні генэзісу літ. Творчасці.
- •53. Прынцыпы разгляду літ. Твора.
- •54. Стыла пісьменніка.
18. Персанаж і пісьменнік: герой і аўтар.
У літаратурных творах нязменна прысутнічаюць і, як правіла, пападаюць у цэнтр увагі чытачоў выявы людзей: ачалавечаных жывёл, раслін і рэчаў. Існуюць розныя формы прысутнасці чалавека ў літаратурных творах. Гэта апавядальнік-разкажчык, лірычны герой і персанаж, здольны явіць чалавека з поўнасцю і шыратой. Персанаж мае як бы дваякую прыроду. Ён, па-першае, з'яўляецца суб'ектам адлюстроўванага дзеяння, стымулам разгортвання падзей, складнікаў сюжэту. Нараўне з літаратурнымі героямі вельмі значнымі апыняюцца групавыя, калектыўныя персанажы. Персанажы характарызуюцца з дапамогай здзяйсняных імі ўчынкаў, а таксама формаў паводзін і зносіны, рыс выгляду і блізкага асяроддзя, думак, пачуццяў, намераў. Літаратурныя персанажы могуць паўставаць не толькі "носьбітамі" каштоўнасных арыентацый, але і ўвасабленнем безумоўна адмоўных рыс. Стаўленне аўтара да героя можа быць па перавазе альбо адчужаным, альбо роднасным, але не нейтральным. У літаратурных творах так або інакш існуе дыстанцыя паміж персанажам і аўтарам. Яна мае месца нават у аўтабіяграфічным жанры, дзе пісьменнік з некаторай часавай адлегласці асэнсоўвае ўласны жыццёвы досвед. Малюнак персанажа складаецца з шэрагу кампанентаў, выящляючых як унутраны мір чалавека, так і яго знешняе аблічча.
19. Формы і прыемы псіхалагізму.
Псіхалагізм у літ-ры – скурпулёзнае яскравае выяўленне пісьменнікам унутранага, душэўнага стану вобраза-персанажа.
Упершыню праявы псіхалагізма ў літ-ры заўважаюцца яшчэ ў творах антычнасці (“Дафніс і Хлоя”) у сярэднявякоўі ён практычна не сустракаецца, на нов аснове пачынае узнікаць у эпоху Адраджэння (“Дэкамерон” Бакачыо, “Жон Кіхот” Сервантэса). З прыходам рэальзму ўзнікае яго вышэйш. Форма – псіхалагічны аналітызм (Л. Талстой. Ф Дастаеўскі)
Бел пісьменнік – псіхааналітык (К.Чорны, В.Быкаў)
Мастацкае даследванне найтанчэйшых душэўных зрухаў персанажаў заўсёды звызваюць з паказам сацыяльна значных падзей.
Псіхалагізм у літ-ры праяўляецца ў трох формах:
1) унутранай (пры дапамозе ўнутранай мовы персанажаў, вобразаў, памяці і ўяўленні)
2) знешняй (праз мастацкі дэталі, псіхалагіч. інтэрпрытацыю паводзін і мовы персанажаў, іх міміку, жэсты)
3)апісальна-аўтарскі (пераказ думак і пачуццяў персанажаў аўтарам).
З другога боку існуюць такія формы псіхалагізму як: адкрыты (дэманстратыўны) – Дастаеўскі, закрыты (падтэкст) – Чэхаў, Стральцоў, плынь свядомасці. Без дасканалай псіхалагічнай хар-кі нельга стварыць паўнацэнныя літ-я вобразы, паказаць мнагалостайныя праявы чалавечага жыцця.
Мастацкія сродкі, пры дапамозе якіх, аўтар паскрывае псіхалагізм героя: апісанне ўражанняў, характарыстыка перажыванняў, унутраныя маналогі, існанаванне (адлюстраванне) снабачанняў і галюцынацый
Для перадачу псіхалагізму зручныя: эпісталярная форма, аўтабіяграфічны аповед, аповед ад 3-яй асобы, якая мае дар убачання
Пранікненне ва ўнутраны свет героя: простае, апасродкавае, партрэт, формы паводзінаў герояў (жэсты, міміка, рухі), дыялогі, маналогі (звернутыя, адасобленыя), рэч, прырода.