Пытанні і заданні для самаправеркі

1. Што такое калектывізацыя сельскай гаспадаркі? Якія задачы яна павінна была вырашыць?

2. Калі быў прыняты курс на калектывізацыю сельскай гаспадаркі? Якія гістарычныя традыцыі ўлічваліся пры распрацоўцы палітыкі калектывізацыі сельскай гаспадаркі?

3. Як розныя слаі сялянства адносіліся да калгаснага будаўніцтва?

4. Калі пачалася суцэльная калектывізацыя беларускай вёскі? Чым яна была абумоўлена? Якімі былі яе вынікі?

5. Што такое палітыка “ліквідацыі кулацтва як класа”? Растлумачце яе сэнс.

6. Якія перагібы і памылкі былі дапушчаны ў калгасным будаўніцтве? Чым яны былі абумоўлены?

7. Якімі былі былі вынікі калектывізацыі ў 1939 г.?

Пытанні і заданні для абмеркавання на ўроку

1. Дайце азначэнні паняццяў: арцель, камуна, таварыства па сумеснай апрацоўцы зямлі, саўгас.

2. На падставе 2 пункта параграфа вызначце істотныя прыкметы паняцця “калгас”, пабудуйце яго азначэнне.

3. Якія іншыя ацэнкі калектывізацыі вы сустракалі ў гістарычнай літаратуры? Суаднясіце іх з ацэнкамі прачытанага параграфа. Дайце уласную абгрунтаваную ацэнку палітыкі калектывізацыі сялянскай гаспадаркі (гл. памятку “Як ацэньваць гістарычныя з’явы”).

4. З дапамогай краязнаўчага матэрыялу і дадатковай літаратуры падрыхтуйце паведамленне аб тым, як праходзіла калектывізацыя ў вашым раёне.

5. Суаднясіце свае веды аб калектывізацыі сельскай гаспадаркі, атрыманыя на ўроках гісторыі, з раманам М. Шолахава “Паднятая цаліна”. Якія рысы калектывізацыі знайшлі адлюстраванне ў рамане? Якія рысы калектывізацыі, апісаныя ў літаратурным творы, не знайшлі адлюстравання ў падручніку?

6. З дапамогай дадатковай літаратуры падрыхтуйце паведамленне аб шляхах развіцця сельскай гаспадаркі ў розных краінах свету.

§ 33. Грамадска-палітычнае жыццё у бсср у 20–30‑я гг.

Успомніце. 1. Якія формы дзяржавы вядомы вам з курса “Чалавек. Грамадства. Свет”? 2. Дайце азначэнне паняццяў, якія характарызуюць формы дзяржаўнага ўладкавання, праўлення, палітычнага рэжыму. 3. Што такое прававая дзяржава?

Палітычная сістэма беларускага савецкага грамадства. У 1920–1924 гг. Беларуская ССР складалася з 6 паветаў Мінскай губерні, якія ў сваю чаргу дзяліліся на воласці. На беларускіх землях, якія знаходзіліся ў складзе РСФСР, захаваўся дарэвалюцыйны адміністрацыйна-тэрытарыяльны падзел на губерні (Віцебская, Смаленская, Гомельская, у якую ў 1919 г. была пераіменавана Магілёўская губерня), паветы і воласці.

У 1924 г. у адміністрацыйна-тэрытарыяльным падзеле БССР з’явіліся акругі (іх было 8), якія дзяліліся на раёны і сельсаветы. У 1930 г. акругі былі ліквідаваны, засталіся толькі раёны і сельсаветы. Вобласці ў БССР з’явіліся ў 1938 г. Адміністрацыйна-тэрытарыяльны падзел стаў трохзвенным: вобласць – раён – сельсавет. Такім ён захаваўся ў Беларусі да нашых дзён.

Адміністрацыйна-тэрытарыяльным падзелам вызначалася структура органаў дзяржаўнай улады і кіравання, а таксама партыйных і грамадскіх арганізацый (рэспубліканскія, абласныя, гарадскія і раённыя).

20‑я гады характарызуюцца фарміраваннем у СССР і БССР аднапартыйнай палітычнай сістэмы. Пасля вызвалення Мінска ад польскіх акупантаў Камуністычная партыя (бальшавікоў) Беларусі яшчэ прызнавала магчымым дапушчэнне левых партый нацыянальнай дэмакратыі, якія знаходзіліся на платформе савецкай улады, да адраджэння нацыянальнай дзяржаўнасці, да ўдзелу ў гаспадарчым і культурным будаўніцтве.

11 ліпеня 1923 г. у сувязі з трэцяй гадавінай вызвалення Мінска ад польскіх інтэрвентаў была абвешчана амністыя членам нацыянальных арганізацый, палітычным і культурным дзеячам, усім тым, хто ў свой час далучыўся да контррэвалюцыйных арганізацый, а потым абвясціў аб лаяльных адносінах да савецкай улады. У 1924 г. аб’явіла аб самароспуску партыя беларускіх эсэраў. Самараспусціліся і іншыя нацыянальна-дэмакратычныя партыі. Гэта фактычна азначала добраахвотную ліквідацыю ў Беларусі арганізаванай палітычнай апазіцыі.

Ядром палітычнай сістэмы беларускага грамадства стала Камуністычная партыя (бальшавікоў) Беларусі (КП(б)Б) – састаўная частка Усесаюзнай Камуністычнай партыі (бальшавікоў) (ВКП(б). Пад яе кіраўніцтвам працавалі органы дзяржаўнай улады і кіравання, а таксама грамадскія арганізацыі. Яна вызначала асноўныя напрамкі ўнутранай і знешняй палітыкі, арганізоўвала іх выкананне, кантралявала ўсю піраміду ўлады.

Вышэйшым органам заканадаўчай улады ў БССР, у адпаведнасці з Канстытуцыяй БССР 1937 г., стаў Вярхоўны Савет БССР (раней – Усебеларускі з’езд Саветаў). Вышэйшым органам выканаўчай улады з’яўляўся Савет народных камісараў БССР, а ў абласцях, гарадах, раёнах і сельсаветах – выканаўчыя камітэты адпаведных Саветаў.

Была пабудавана вертыкаль судовай улады, пачынаючы ад Вярхоўных судоў СССР і БССР і да гарадскіх і раённых судоў уключна. Разам з тым пры Народных камісарыятах унутраных спраў СССР і БССР, створаных у 1934 г. на базе адпаведных АДПУ (Асобнае Дзяржаўнае Палітычнае Упраўленне), дзейнічалі пазасудовыя органы – Асобныя нарады. Існавала яшчэ адна пазасудовая ўстанова – “тройкі”, якія мелі права выносіць судовыя рашэнні аж да пакарання смерцю.

У 1932–1933 гг. у СССР і БССР быў устаноўлены пашпартны рэжым. Пашпарты ўводзіліся для жыхароў гарадоў, рабочых пасёлкаў, раённых цэнтраў, новабудоўляў, саўгасаў, МТС, прыгранічных зон, абаронных аб’ектаў і інш. Сельскае насельніцтва (калгаснікі) пашпартаў не атрымлівалі і ўлічваліся па спісах, якія вялі сельсаветы. Калгаснікі маглі прымацца на работу на прадпрыемствы ў гарадах толькі пры наяўнасці ў іх спраўкі ад праўлення калгаса аб яго згодзе на адыход калгасніка. Па сутнасці, правы калгаснікаў былі абмежаваны. Яны прымацоўваліся да калгаса, які вызначаў іх лёс, іх будучае.

Рэальная палітычная ўлада канцэнтравалася ў партыйных органах. Саветы ў 30‑я гады ХХ ст. толькі фармальна лічыліся палітычнай асновай грамадства. Іх дзейнасць абмяжоўвалася ў асноўным рашэннем гаспадарчых і культурна-асветных задач. Узмацнялася цэнтралізацыя ў кіраўніцтве краінай і яе эканомікай, фарміраваўся магутны рэпрэсіўны апарат. Насаджаліся адміністрацыйна-дырэктыўныя метады ўпраўлення, што абмяжоўвала ініцыятыву і прадпрымальнасць кіраўнікоў прадпрыемстваў і ўзмацняла бюракратызм дзяржаўных структур. Павышалася роля партыйна-дзяржаўнага апарату і затухала актыўнасць грамадскіх арганізацый, якая была характэрнай для іх дзейнасці ў 20‑я гады ХХ ст.

Нацыянальныя адносіны і палітыка беларусізацыі. Беларуская ССР з’яўлялася шматнацыянальнай рэспублікай. Нацыянальныя адносіны тут мелі свае асаблівасці. Па‑першае, працягваўся працэс тэрытарыяльнага самавызначэння беларускага народа, уз’яднанне беларускай нацыі. У 1924 і 1926 гг. Беларускай ССР былі перададзены паветы і воласці Віцебскай, Гомельскай і Смаленскай губерняў, населеныя пераважна беларусамі. Колькасць насельніцтва БССР павялічылася з 1,5 млн. да 5 млн. чалавек.

Па‑другое, паводле перапісу 1926 г., у БССР беларусы складалі 80,6% насельніцтва рэспублікі, яўрэі – 8,2, рускія – 7,7%, палякі – 2%, украінцы – 0,7%, астатнія – латышы, літоўцы, немцы, татары, прадстаўнікі іншых нацыянальнасцей. Як бачна, шматнацыянальная меншасць складала толькі пятую частку насельніцтва, а пераважная яго большасць належала тытульнай беларускай нацыі. Беларусы ў асноўнай масе жылі ў вёсцы. У некаторых беларускіх гарадах і мястэчках яўрэі і рускія складалі да 40–60% жыхароў. У сувязі з гэтым моўная сітуацыя ў БССР з’яўлялася спецыфічнай: горад быў рускамоўным, а вёска – беларускамоўнай.

Па‑трэцяе, намаганнямі дзеячаў беларускага нацыянальнага адраджэння ў 1920–1924 гг. закладваліся асновы нацыянальнай палітыкі, якая пазней была аформлена як дзяржаўная палітыка беларусізацыі. Выкладанне ў агульнаадукацыйных і прафесійных школах пераводзілася на беларускую мову, ствараліся школы для нацыянальных меншасцей, працавалі курсы па падрыхтоўцы настаўнікаў беларусазнаўства, а таксама курсы па вывучэнні беларускай мовы, справаводства пераводзілася на беларускую мову.

Пачатак дзяржаўнай палітыкі беларусізацыі паклала пастанова сесіі ЦВК БССР у чэрвені 1924 г. Ёю стваралася спецыяльная камісія для ажыццяўлення гэтай палітыкі. Такія ж камісіі былі арганізаваны пры акруговых выканаўчых камітэтах.

Змест палітыкі беларусізацыі складала:

• развіццё беларускай мовы, садзейнічанне таму, каб яна стала афіцыйнай мовай у рабоце партыйных, савецкіх і грамадскіх арганізацый, а таксама часцей Чырвонай Арміі, якія знаходзіліся на тэрыторыі Беларусі. Разам з тым у БССР прызнаваліся раўнапраўнымі побач з беларускай руская, польская і яўрэйская мовы. Законы Беларускай ССР друкаваліся на гэтых чатырох мовах;

• стварэнне навучальных і выхаваўчых устаноў, якія працавалі на беларускай мове, вывучэнне гісторыі, геаграфіі і культуры Беларусі;

• павышэнне ролі асоб карэннай нацыянальнасці, у першую чаргу беларусаў, у грамадска-палітычным жыцці рэспублікі, больш актыўнае вылучэнне іх на кіруючыя пасады ў партыйным і дзяржаўным апараце, а таксама ў грамадскіх арганізацыях;

• усебаковае развіццё беларускай нацыянальнай культуры – літаратуры, музыкі, тэатра, жывапісу, кнігадрукавання;

• стварэнне ў складзе Беларускай ваеннай акругі нацыянальных тэрытарыяльных воінскіх часцей і злучэнняў, перавод іх работы па навучанню і выхаванню салдат і афіцэраў на беларускую мову.

У канцы 20-х гадоў правядзенне палітыкі беларусізацыі было прыпынена, а многія палітычныя і грамадскія дзеячы БССР памылкова абвінавачаны ў распальванні нацыяналізму і падвергнуты рэпрэсіям. Але нягледзячы на гэта, правядзенне палітыкі беларусізацыі дало станоўчыя вынікі: каля 80% школ працавалі на беларускай мове, доля беларусаў у кіруючых органах складала больш за 50%. Паспяхова развіваліся літаратура і мастацтва. Былі створаны 2‑я Беларуская стралковая дывізія і 16‑ты Беларускі корпус (да трох дывізій), а таксама Аб’яднаная беларуская вайсковая школа імя ЦВК БССР.

Канфесійная палітыка савецкай дзяржавы. У пачатку 20‑х гадоў на тэрыторыі Усходняй Беларусі дзейнічала каля 1500 праваслаўных храмаў. Вясной 1922 г. пачалася кампанія па канфіскацыі царкоўных каштоўнасцей. За супраціўленне гэтай разбуральнай для царквы акцыі свяшчэннаслужыцелі арыштоўваліся.

У 20–30‑я гады шырокае распаўсюджанне ў царкоўным жыцці Беларусі атрымала “абнаўленцтва” – апазіцыйная рэлігійная плынь, накіраваная на абнаўленне, мадэрнізацыю рэлігійнага культу, а фактычна на разбурэнне кананічнай праваслаўнай царквы (самаліквідавалася пасля 1945 г.). Акрамя таго, духавенства Мінскай епархіі ў 1927 г. заявіла аб абвяшчэнні аўтакефаліі (адміністрацыйнай самастойнасці) Беларускай праваслаўнай царквы. У 1929 г. ва Усходняй Беларусі дзейнічалі 1122 храмы, з якіх 423 храмы кананічнай царквы, 386 храмаў знаходзілася ў падпарадкаванні епіскапаў-аўтакефалістаў і 313 храмаў належалі абнаўленцам.

У 1929 г. у Беларускай ССР шырокі размах набыла антырэлігійная прапаганда. У гэтым годзе быў створаны Беларускі антырэлігійны універсітэт, у Мінску прайшоў першы Усебеларускі з’езд бязбожнікаў. Пачаліся масавыя арышты духавенства, якія суправаджаліся закрыццём храмаў. Да пачатку 1932 г. колькасць праваслаўных цэркваў скарацілася да 500, а пасля 1933 г. як вынік масавых рэпрэсій супраць духавенства колькасць дзеючых храмаў зменшылася да некалькіх дзесяткаў. З лета 1939 да лета 1941 г. праваслаўнае богаслужэнне ва Усходняй Беларусі нідзе не праводзілася.

Каталіцкая царква ва Усходняй Беларусі, як і іншыя канфесіі, таксама падверглася рэпрэсіям. Па абвінавачванні ў шкодніцка-падрыўной дзейнасці на карысць Польшчы было арыштавана шмат прадстаўнікоў каталіцкага духавенства, многія з якіх расстраляны. Да 1937 г. дзейнічала толькі 11 касцёлаў.

Палітычныя рэпрэсіі: розныя меркаванні. Курс на будаўніцтва сацыялістычнага грамадства пахаваў надзеі на рэстаўрацыю капіталізму. У 20‑я гг. у савецкім грамадстве абвастрыліся супярэчнасці па пытаннях накірункаў грамадска-палітычнага развіцця краіны і шляхоў пабудовы сацыялізму ў СССР. Разгарнулася ў вельмі жорсткай форме барацьба супраць праціўнікаў палітычнага курса камуністычнай партыі і савецкай дзяржавы. У гістарыяграфіі гэта барацьба вядома пад назвай палітычных рэпрэсій (рэпрэсія – ад познелацінскага repressіo (падаўленне, карная мера, пакаранне).

Пытанне аб паходжанні рэпрэсій, іх сапраўдных прычынах у гістарыяграфіі асвятляецца з рознай ступенню аргументаванасці і не бясспрэчна.

Частка гісторыкаў сцвярджае, што палітычныя рэпрэсіі былі вынікам выдатна спланаваных “зверху” мерапрыемстваў у маштабе дзяржавы. Кіраўніцтва СССР з дапамогай рэпрэсіўнай палітыкі вырашала задачы вызвалення партыйнага і дзяржаўнага апарату ад сапраўды недастойных чыноўнікаў, падаўлення мясцовага сепаратызму і забеспячэння безумоўнай улады цэнтра.

Другая група гісторыкаў, у тым ліку і зарубежных, пісала аб тым, што І. Сталін напярэдадні Другой сусветнай вайны люта расправіўся з “пятай калонай” (чужаземнай агентурай унутры СССР) і тым самым умацаваў бяспеку ўласнай дзяржавы. Пры гэтым ініцыятыва ў ажыццяўленні рэпрэсій ішла “знізу”, ад мясцовых партыйных і савецкіх кіраўнікоў. У І. Сталіна не было пэўных намераў ажыццявіць “вялікую чыстку”. Наконт неабходнасці рэпрэсій В. Молатаў гаварыў: “Мы абавязаны 1937 году тым, што ў нас у час вайны не было пятай калоны”.

Трэцяя група гісторыкаў сцвярджае, што рэпрэсіі мелі эканамічную аснову. Кіраўніцтва краіны не спраўлялася з рашэннем народнагаспадарчых задач і выхад бачыла ў шырокім выкарыстанні таннай працы зняволеных, у пастаянным папаўненні ГУЛАГа, які адыграў значную ролю ў індустрыяльным развіцці краіны. Менш пераканаўчым можна лічыць тое, што ў аснове рэпрэсіўнай палітыкі знаходзіўся страх дзяржаўных кіраўнікоў згубіць уладу, а таму і здзяйсняліся крывавыя злачынствы.

Чацвёртая група гісторыкаў звязвае рэпрэсіі з нецярпімасцю партыйных і дзяржаўных структур да іншадумства, з традыцыямі шэльмавання палітычных апанентаў, з культывацыяй насілля і прымусу, з практыкай перакладвання ўласных памылак на плечы “ворагаў” і “шкоднікаў”.

І, нарэшце, ёсць нямала гісторыкаў, якія спасылаючыся на марксісцка-ленінскую тэорыю, са здзекам пішуць пра насілле бальшавікоў як “павівальную бабку любой рэвалюцыі” і як вынік класавай барацьбы, пра жаданне бальшавікоў знішчыць патэнцыяльную небяспеку контррэвалюцыі, разграміць тыя сацыяльныя пласты грамадства, якія маглі ўзяць рэванш за паражэнне ў грамадзянскай вайне.

Патрэбна адзначыць, што ў навуцы “паліталогія” ёсць палажэнне аб манаполіі дзяржавы на прымяненне ёю ўзаконенага насілля. Значыць, рэпрэсіі, насілле супраць праціўнікаў палітычнага рэжыму заўсёды прымяняліся, прымяняюцца і будуць прымяняцца ў любой краіне. Размова можа ісці толькі аб формах і метадах гэтага насілля, яго прававой абгрунтаванасці. Невыпадкова некаторыя гісторыкі дзеляць рэпрэсіі на абгрунтаваныя, калі карныя органы прыцягвалі да крымінальнай адказнасці за сапраўдныя і даказаныя ў судзе злачынствы, і неабгрунтаваныя, калі людзей судзілі за злачынствы, якіх яны не здзяйснялі.

Пачатак палітычных рэпрэсій ў Беларусі прыпадае на рубеж 20–30‑х гадоў ХХ ст. пік рэпрэсій – на другую палову 30‑х гадоў. Людзей арыштоўвалі і каралі за “контррэвалюцыйную агітацыю”, “шкодніцтва ў калгасах і на прадпрыемствах”, “удзел у антысавецкіх, шкодніцка-дыверсійных, шпіёнска-тэрарыстычных і паўстанцкіх арганізацыях”, “шпіянаж на карысць замежных краін”, “тэрарыстычныя намеры супраць кіраўнікоў партыі і ўрада” і інш.

Значная колькасць арыштаваных прысуджалася да расстрэлу. Пры гэтым многія справы былі сфальсіфікаванымі, віна асуджаных не даказана. Нярэдка следства суправаджалася здзекамі і катаваннямі, калі арыштаваных зломлівалі фізічна і маральна і прымушалі прызнавацца ў злачынствах, якіх яны не рабілі. Сацыялістычная законнасць груба парушалася. Даносы, паклёпы, абгаворы зрабіліся звычайнай з’явай. Грамадства знаходзілася ў маральна-псіхалагічным памутненні.

У выніку пацярпела шмат зусім невінаватых людзей – партыйных і дзяржаўных работнікаў, дзеячаў навукі, літаратуры і мастацтва, духавенства, сціплых працаўнікоў. З сярэдзіны 50-х гг. ХХ ст. да сярэдзіны 1990 г. у Беларусі было рэабілітавана больш за 160 тыс. грамадзян, якія пацярпелі ад палітычных рэпрэсій. Разам з тым дзесяткі мільёнаў ахвяр палітычных рэпрэсій у СССР, якія ўтрымліваюцца ў публікацыях апошніх дзесяцігоддзяў, – не што іншае, як міф, запушчаны ў грамадскую свядомасць для дыскрэдытацыі сацыялістычнай сістэмы. Патрабуюцца намаганні і час для навуковай распрацоўкі праблемы палітычных рэпрэсій з тым, каб падобнае больш нідзе і ніколі не паўтаралася.