- •Каўрыга п.А., 2004
- •Прадмова
- •Раздзел 1 уводзіны
- •Прадмет вывучэння метэаралогіі і кліматалогіі
- •1.1. Атмасфера
- •1.2. Надвор’е
- •1.3. Кліматалогія
- •1.4. Кліматаўтварэнне
- •1.5. Народнагаспадарчае значэнне метэаралогіі і кліматалогіі
- •1.6. Задачы метэаралогіі і кліматалогіі
- •Кліматычныя рэсурсы
- •1.8. Сувязь метэаралогіі з іншымі навукамі Дыферэнцыяцыя дысцыпліны
- •1.9. Асноўныя этапы гісторыі метэаралогіі і кліматалогіі
- •1.9.1. Даследаванні метэаралогіі і кліматалогіі ў Расіі і ссср
- •Даследаванні метэаралогіі і кліматалогіі на Беларусі
- •Метады даследаванняў у метэаралогіі і кліматалогіі
- •1.11. Арганізацыя метэаралагічных назіранняў Служба надвор’я
- •Класіфікацыя гідраметэаралагічных станцый
- •Метэаралагічныя элементы і вымяральныя велічыні
- •1.11.1. Метэаралагічныя назіранні ў Рэспубліцы Беларусь
- •Тыпы метэаралагічных станцый Рэспублікі Беларусь (паводле даных Белгідрамета)
- •1.11.2. Міжнароднае супрацоўніцтва ў галіне метэаралогіі
- •Раздзел 2 будова атмасферы і хімічны склад паветра
- •2.1. Будова атмасферы
- •2.2. Хімічны склад паветра
- •Хімічны склад сухога паветра каля зямной паверхні, %
- •Змяненні ўтрымання со2 ў атмасферы
- •Раздзел 3 фізічныя ўласцівасці паветра
- •3.1. Ціск паветра
- •3.2. Тэмпература паветра
- •3.3. Шчыльнасць паветра. Ураўненне стану газаў
- •3.4. Змяненне атмасфернага ціску з вышынёю
- •Змяненне ціску паветра з вышынёю
- •3.5. Асноўнае ўраўненне статыкі атмасферы
- •3.6. Бараметрычная формула
- •3.7. Барычная ступень
- •Барычная ступень (м/гПа) у залежнасці ад ціску і тэмпературы
- •3.8. Адыябатычныя працэсы ў атмасферы
- •Вільгацеадыябатычны градыент пры розных тэмпературах і ціску
- •3.9. Патэнцыяльная тэмпература
- •3.10. Вертыкальнае размеркаванне тэмпературы Тэрмічная стратыфікацыя атмасферы
- •3.11. Змяненні патэнцыяльнай тэмпературы ў залежнасці ад яе вертыкальнага градыента (стратыфікацыі)
- •3.12. Стратыфікацыя і вертыкальная раўнавага насычанага паветра
- •Спектр сонечных электрамагнітных хваляў (паводле б.А. Семенчанка, 2002)
- •4.2. Энергетычная і прыродная асветленасць
- •4.3. Сонечная пастаянная
- •4.4. Прамая сонечная радыяцыя
- •4.5. Паглынанне сонечнай радыяцыі ў атмасферы
- •4.6. Рассеянне сонечнай радыяцыі
- •4.7. Закон аслаблення сонечнай радыяцыі ў атмасферы
- •Табліца 4.2 Залежнасць масы атмасферы ад вышыні Сонца (табліца Бемпарада)
- •Такім чынам, пры праходжанні сонечнымі промнямі m мас колькасць прамой радыяцыі каля паверхні Зямлі складзе
- •4.9. Сумарная радыяцыя
- •4.10. Адбітая і паглынутая сонечная радыяцыя
- •Табліца 4.3 Інтэгральнае альбеда (%) розных тыпаў падсцілаючай паверхні
- •Табліца 4.4 Спектральнае альбеда (%) розных тыпаў падсцілаючай паверхні
- •4.12. Доўгахвалевая радыяцыя зямной паверхні і атмасферы
- •4.13. Цяплічны (парніковы) эфект атмасферы
- •4.14. Радыяцыйны баланс зямной паверхні
- •Табліца 4.5 Залежнасць радыяцыйнага балансу ад вышыні Сонца і альбеда ў яснае надвор’е
- •4.15. Радыяцыйны баланс планеты Зямля
- •4.16. Размеркаванне сонечнай радыяцыі на верхняй мяжы атмасферы
- •Табліца 4.6 Вышыня сонца (º) ў дні летняга і зімовага сонцастаяння і дні раўнадзенстваў на асноўных геаграфічных шыротах
- •Табліца 4.7 Паступленне сонечнай радыяцыі (кВт/м2) ў дні раўнадзенстваў і сонцастаянняў (паводле с.П. Хромава, 2001)
- •4.17. Геаграфічнае размеркаванне сумарнай радыяцыі
- •4.18. Геаграфічнае размеркаванне радыяцыйнага баланса
- •Табліца 4.8 Радыяцыйны баланс у межах прыродных зон (мДж/м2 у год)
- •Табліца 4.9
- •4.19. Цеплавы баланс зямной паверхні
- •Раздзел 5 цеплавы рэжым атмасферы і падсцілаючай паверхні
- •5.1. Віды цеплаабмену атмасферы з навакольным асяроддзем
- •5.2. Цеплавы баланс сістэмы Зямля – атмасфера
- •Баланс сонечнай радыяцыі ў атмасферы і на зямной паверхні
- •Цеплавы баланс зямной паверхні і атмасферы
- •Цеплавы баланс атмасферы
- •5.3. Адрозненні ў цеплавым рэжыме глебы і вадаёмаў
- •5.4. Распаўсюджванне цяпла на глыбіню глебы
- •Характарыстыка тэмпературы паветра
- •5.6. Гадавая амплітуда тэмпературы паветра і кантынентальнасць клімату
- •5.7. Тыпы гадавога ходу тэмпературы паветра
- •Сярэднямесячныя тэмпературы паветра
- •5.8. Зменлівасць сярэдніх месячных і гадавых тэмператур
- •Сярэдняя месячная і гадавая тэмпература паветра (оС) і крайнія яе значэнні ў асобныя гады (мс Горкі Магілёўскай вобласці, 1881-1997)
- •5.9. Інверсіі тэмпературы
- •5.10. Геаграфічнае размеркаванне тэмпературы прыземнага слоя атмасферы
- •5.11. Тэмпература шыротных кругоў
- •Сярэднія шыротныя тэмпературы (паводле с.П. Хромава)
- •Сярэдняя тэмпература паветра (оС)
- •Раздзел 6 водны рэжым атмасферы
- •6.1. Выпарэнне і насычэнне вадзяной пары
- •6.2. Уласцівасці пругкасці насычэння
- •Змяненні пругкасці насычэння (е) у залежнасці ад тэмпературы (t)
- •Пругкасць насычэння для лёду Ел і вады Ев пры аднолькавай тэмпературы t °с
- •6.3. Закон выпарэння
- •6.4. Выпаральнасць
- •6.5. Геаграфічнае размеркаванне выпарэння і выпаральнасці
- •6.6. Характарыстыкі вільготнасці паветра
- •6.7. Сутачны і гадавы ход парцыяльнага ціску вадзяной пары
- •6.8. Сутачны і гадавы ход адноснай вільготнасці
- •6.9. Геаграфічнае размеркаванне парцыяльнага ціску вадзяной пары і адноснай вільготнасці
- •6.10. Кандэнсацыя вадзяной пары ў атмасферы
- •6.11. Ядры кандэнсацыі
- •6.12. Воблакі
- •6.13. Мікрафізічны склад (структура) воблакаў
- •6.14. Міжнародная класіфікацыя воблакаў
- •6.15. Генетычная класіфікацыя воблакаў
- •6.16. Геаграфічнае размеркаванне воблачнасці
- •6.18. Туманы--утварэнне і геаграфічнае размеркаванне
- •6.18. Атмасферныя ападкі
- •6.19. Гідраметэаралагічная ацэнка ўвільгатнення тэрыторыі
- •6.20. Водны баланс Зямлі
- •Водны баланс сусветнага акіяну, мацерыкоў і зямнога шара (Мировой водный баланс и водные ресурсы Земли, 1974)
- •6.21. Снегавое покрыва
- •Размеркаванне снегавога покрыва на Браслаўскім узвышшы
- •Характарыстыка снегавога покрыва ў разнастайных умовах Браслаўскага ўзвышша
Раздзел 2 будова атмасферы і хімічны склад паветра
2.1. Будова атмасферы
Атмасфера ўяўляе шматслойную сістэму. Падзел атмасферы на слаі праводзіцца паводле розных прыкмет:
1) размеркаванне тэмпературы з вышынёю;
2) газавы склад і наяўнасць зараджаных часцінак;
3) характар узаемадзеяння з зямной паверхняй;
4) уплыў атмасферы на лятальныя апараты;
5) уплыў магнітнага поля на стан атмасферы.
У залежнасці ад характару змянення тэмпературы з вышынёй зямную атмасферу падзяляюць на пяць слаёў: трапасферу, стратасферу, мезасферу, тэрмасферу і экзасферу (рыс. 2.1). Пераходныя слаі паміж гэтымі сферамі называюць паўзамі.
Рыс. 2.1. Будова атмасферы і змяненне тэмпературы
з вышыней
Ніжні слой атмасферы называецца трапасферай. У гэтым слоі тэмпература з вышынёй памяншаецца, а вертыкальны градыент тэмпературы ў сярэднім складае 0,6 ºС на 100 м змяненні вышыні. Гэта тлумачыцца тым, што трапасфера атрымлівае цяпло ад зямной паверхні шляхам турбулентнага цеплаабмену, інтэнсіўнасць якога з падняццем уверх паступова змяншаецца. Магутнасць трапасферы змяняецца і залежыць ад шыраты, пары году і адцэнтравай сілы вярчэння Зямлі. У тропіках гэты слой мае магутнасць 15 – 17 км, ва ўмераных шыротах 10 – 12 км, над палюсамі – 8 – 9 км.
У трапасферы сярэднегадавая тэмпература ў экватарыяльных шыротах змяншаецца з вышынёй ад +26 ºС каля зямной паверхні да -80 ºС на верхняй мяжы; ва ўмераных шыротах – ад +3 ºС да -54...-58 ºС; над Паўночным полюсам – ад -23 ºС да -60 ºС зімою і да -48 ºС летам.
У трапасферы засяроджана каля 80 % усёй масы атмасфернага паветра. У ёй утрымліваецца амаль уся вадзяная пара, узнікаюць воблакі і ападкі. Тут часта развіваецца моцная няўстойлівасць – канвекцыйныя плыні і турбулентнасць. На трапасферу непасрэдна ўздзейнічае падсцілаючая паверхня--рознае награванне сушы і мора, снег і лёд, цёплыя і халодныя марскія цячэнні. У выніку ўзаемадзеяння з падсцілаючай паверхняй і ў залежнасці ад шыраты ў трапасферы фарміруюцца розныя тыпы паветраных мас, якія складаюць агульную цыркуляцыю атмасферы.
Пераходны слой паміж трапасферай і стратасферай магутнасцю 1 – 2 км называецца трапапаўзай, дзе тэмпература з вышынёй не змяняецца (ізатэрмія). Трапапаўза адыгравае важную ролю ў цыркуляцыйных і тэрмадынамічных працэсах трапасферы і стратасферы. Яна затрымлівае і перашкаджае пераносу аэразолей і вадзяной пары ад зямной паверхні ў стратасферу. Тут фарміруюцца воблакі верхняга ярусу. Трапапаўза абмяжоўвае развіццё кучава-дажджавых воблакаў, іх пранікненне ў стратасферу і надае ім форму накавальні. У межах трапапаўзы ўзнікаюць струйныя струмені. Адначасова трапапаўза з’яўляецца бар’ерам пранікнення азону са стратасферы ў трапасферу.
Трапапаўза з’яўляецца таксама слоем мінімальнай тэмпературы, дзе ўраўнаважваецца паступленне і расход праменнай энергіі. У тропіках трапапаўза высокая і халодная, у напрамку да палюсоў яе вышыня паступова памяншаецца і яна становіцца цяплей.
Вышэй трапапаўзы знаходзіцца стратасфера, якая прасціраецца да вышыні 50 – 55 км і характарызуецца павелічэннем тэмпературы з вышынёй. У ніжніх слаях стратасферы тэмпература павялічваецца павольна, а пачынаючы з сярэдніх слаёў назіраецца хуткі рост тэмпературы, якая на вышынях стратапаўзы дасягае 10 – 15 ºС летам і -10...-15 ºС зімой.
Павелічэнне тэмпературы з вышынёй у стратасферы абумоўлена наяўнасцю азону. Азон інтэнсіўна паглынае жорсткае ўльтрафіялетавае выпраменьванне Сонца, за кошт чаго павышаецца тэмпература ў стратасферы.
Павелічэнне тэмпературы з вышынёю надае стратасферы дынамічную ўстойлівасць. Тут амаль адсутнічаюць турбулентнае перамешванне і канвектыўныя токі паветра. Аднак здараюцца выпадкі запаволенага асядання ці падняцця паветра. Для стратасферы больш характэрны гарызантальны перанос паветраных мас, пераважна заходніх напрамкаў.
У стратасферы, як правіла, воблакі адсутнічаюць. Аднак у рэдкіх выпадках на вышыні 20 – 30 км могуць утварацца тонкія яркія воблакі, якія складаюцца з найдрабнейшых пераахалоджаных кропелек вады ці крышталікаў лёду. Днём яны не бачны, а ўначы адліваюць радужным колерам, за што атрымалі назву – перламутравыя воблакі. Верхні слой стратасферы – стратапаўза – з’яўляецца пераходным слоем ад стратасферы да мезасферы.
Мезасфера мае працяг да вышыні 80–82 км. У гэтым слое назіраецца паніжэнне тэмпературы з вышынёю звычайна да -70 ºС, а бывае да -110 ºС. Паніжэнне тэмпературы ў мезасферы стварае ўмовы для развіцця турбулентнасці, што надае ёй няўстойлівы стан.
У верхняй мезасферы ўтвараюцца святлівыя туманападобныя воблакі. За асаблівае свячэнне, якое нагадвае металічны бляск, гэтыя воблакі атрымалі назву серабрыстых. Мяркуюць, што серабрыстыя воблакі складаюцца з касмічнага пылу, дыяметр часцінак якога не перавышае 0,2 – 0,5 мкм.
Зазначым, што ў трапасферы, стратасферы і мезасферы да вышыні 80–82 км утрымліваецца 99,5 % усёй масы атмасферы. На вышэйляжачыя слаі прыходзіцца толькі 0,5 % ад агульнай масы атмасферы.
Вышэй мезапаўзы да вышыні 800 км прасціраецца тэрмасфера, у якой тэмпература павялічваецца. Тут паветра моцна разрэджана і наэлекрызавана. Гэта сфера паглынае найбольш інтэнсіўную частку сонечнага выпраменьвання – карпускулы, рэнтгенаўскія промні і кароткахвалевую ўльтрафіялетавую радыяцыю. Дзякуючы паглынанню, яе тэмпература павышаецца. На вышынях 200 – 250 км тэмпература можа дасягаць 1000 ºС, а на верхняй мяжы ў тэрмапаўзе –2000 ºС. У гэтых слаях назіраюцца вялікія сутачныя хістанні тэмпературы: дзённая тэмпература перавышае начную на 200 – 300 ºС.
Патрэбна мець на ўвазе, што высокія тэмпературы, характэрныя для тэрмасферы, вызначаюцца па вялікай хуткасці палёту малекул і атамаў. Так як паветра тут вельмі разрэджанае і мае нязначную шчыльнасць, то агульнае ўтрыманне цяпла, якое можа ўздзейнічаць на целы, вельмі малое. Касмічныя апараты ў тэрмасферы не награюцца за кошт цеплаабмена з паветрам.
Паколькі паветра ў тэрмасферы моцна іанізавана, то гэтую сферу яшчэ называюць іонасферай. Яна ўяўляе сабой іанізаваную плазму, якая валодае электраправоднасцю. Тут прысутнічаюць зараджаныя атамы кісларода, гелія і вадарода, а таксама свабодныя электроны. Атамы і малекулы паветра зараджаюцца ў выніку страты электрона, або набыцця свабоднага электрона пад уздзеяннем касмічнага і сонечнага выпрамянення.
Вылучаюць тры слаі з павышанай канцэнтрацыяй іонаў і электронаў:
слой D – на вышынях 60 – 90 км;
слой Е – на вышынях 105 – 160 км;
слой F – вышэй 180 км.
Іонасфера валодае здольнасцю паглынаць, адбіваць і пераламляць радыёхвалі рознай даўжыні. У выніку адбіцця радыёхваляў ад іонасферы магчыма далёкая радыёсувязь на Зямлі.
Знешні слой атмасферы вышэй 800 км называецца экзасферай. У экзасферы адбываецца дыссыпацыя (адток у касмічную прастору) атмасферных газаў (вадарода і гелія). Пры незвычайнай разрэджанасці паветра асобныя атамы і малекулы здольны развіваць велізарныя хуткасці (11 км/с – другая касмічная хуткасць), якія дазваляюць гэтым часцінкам пакідаць зямное прыцяжэнне і ўцякаць у касмічную прастору. Экзасфера прасціраецца да вышыняў 2000 – 3000 км.
На цяперашні час у абагульненым выглядзе атмасферу падзяляюць на ніжнюю атмасферу (трапасфера і стратасфера), сярэднюю (стратасфера, мезасфера і мезапаўза) і верхнюю атмасферу – вышэй мезапаўзы.
Па ступені ўздзеяння зямной паверхні на атмасферу ў яе межах вылучаюць прыземны слой, памежны слой (слой трэння) і свабодную атмасферу. Да памежнага адносяць ніжні слой трапасферы, прылеглы да зямной паверхні, уласцівасці якога вызначаюцца тэрмічным і дынамічным уздзеяннем падсцілаючай паверхні. Магутнасць памежнага слою трэння складае 1-1,5 км і залежыць ад шурпатасці падсцілаючай паверхні і інтэнсіўнасці турбулентнага перамешвання. Унутры памежнага слоя вылучаюць прыземны слой атмасферы, які характарызуецца стракатасцю мікракліматычных умоў, што адлюстроўваюць ландшафтную разнастайнасць тэрыторыі.
Вышэй 1-1,5 км знаходзіцца свабодная атмасфера. З-за малых вертыкальных градыентаў хуткасці ветру трэнне Зямлі ў свабоднай атмасферы амаль не сказваецца.
У сувязі з засваеннем касмічнай прасторы атмасферу падзяляюць на шчыльныя слаі (уласна атмасферу) і каляземную касмічную прастору. Мяжой падзелу гэтых слаёў з’яўляецца вышыня 150 км. Такім чынам, каляземная касмічная прастора пачынаецца ў тэрмасферы, куды ўваходзіць экзасфера. У межах шчыльнай атмасферы касмічныя апараты не могуць лятаць. У той жа час у слаях атмасферы вышэй 150 км штучныя спадарожнікі лятаюць бесперашкодна.
З пункту гледжання ўздзеяння магнітнага поля Зямлі на стан атмасферы прынята выдзяляць магнітасферу, якая ахоплівая знешнюю частку тэрмасферы. У магнітасферы часцінкі газаў (іоны) утрымліваюцца не толькі гравітацыйным, але і магнітным полем Зямлі.