Сярэдняя тэмпература паветра (оС)

Рэгіён	студзень	ліпень	год	Амплітуда
Паўночнае паўшар’е	+8	+22	+15	14
Паўднёвае паўшар’е	+17	+10	+14	7
Зямны шар	+12	+16	+14	-

З табл. 5.7 выходзіць, што ў студзені Паўночнае паўшар’е мае сярэднюю тэмпературу +8 ^оС, а ў ліпені – +22 ^оС. Тэмпература ж Паўднёвага паўшар’я ў студзені складае +17 ^оС, а ў ліпені +10 ^оС. Такім чынам, гадавая амплітуда ў Паўночным паўшар’і дасягае 14, а ў Паўднёвым – толькі 7 ^оС. Прыведзеныя дадзеныя сведчаць аб тым, што Паўночнае паўшар’е, дзе пераважае паверхня сушы, ў два разы кантынентальней, чым Паўднёвае. Сярэднегадавая тэмпература паветра Зямнога шара атрымоўваецца каля 14 ^оС.

Зімовыя тэмпературы паміж Паўночным і Паўднёвым паўшар’ямі адрозніваюцца толькі на 2 ^оС, а летнія – на 5 ^оС. Гэта тлумачыцца тым, што акіяны ў Паўночным паўшар’і цяплей, чым у Паўднёвым. Гэтыя абставіны павялічваюць розніцу летніх тэмператур і змяншаюць адрозненні зімовых тэмператур паміж адным і другім паўшар’ем.

5.11.1. Ізанамалы тэмпературы паветра. Для выяўлення ўздзеяння мацерыкоў і акіянаў на тэмпературу паветра вызначаюць тэмпературныя анамаліі. Пад тэмпературнымі анамаліямі разумеецца рознасць паміж фактычнай тэмпературай, якая назіраецца ў дадзеным месцы, і сярэдняй тэмпературай шыротнага круга. Калі тэмпература ў дадзеным месцы вышэй тэмпературы ўсяго шыротнага круга, то тэмпературная анамалія лічыцца дадатнай, калі ніжэй, то – адмоўнай.

Атрымаўшы гарызантальнае поле тэмпературных анамалій, будуюць карты тэрмаізанамал для студзеня і ліпеня (рыс. 5.10, 5.11). Тэрмаізанамаламі называюцца лініі на карце, якія злучаюць кропкі з аднольковымі анамаліямі тэмпературы.

На студзеньскай карце тэмпературных анамалій (рыс. 5.10) бачна, што зімой у Паўночным паўшар’і мацерыкі анамальна халодныя, а акіяны анамальна цёплыя. У Паўднёвым паўшар’і сітуацыя складваецца наадварот – анамальна цёплымі аказваюцца мацерыкі (акрамя Антарктыды) у параўнанні з акіянамі.

Самыя вялікія адмоўныя анамаліі характэрны для якуцкага полюса холаду, дзе яны дасягаюць -24 ^оС, а над Паўночнай Амерыкай, з-за меншых памераў мацерыка, усяго -8 ^оС. У гэты час у Паўночнай Атлантыцы дадатныя анамаліі тэмпературы складаюць 20 ^оС, што абумоўлена магутным ацяпляльным уздзеяннем Гальфстрыма. Найбольшы кантраст тэмпературных анамалій паміж мацерыкамі і акіянамі зімой у Паўночным паўшар’і прыходзіцца на 60^о шыраты, дзе ён складае 44 ^оС. На поўнач і на поўдзень ад гэтай шыраты кантраст анамальнасці тэмпературы нівеліруецца. Пры гэтым халодныя марскія цячэнні ствараюць на заходніх узбярэжжах мацерыкоў вобласці адмоўных анамалій тэмпературы. На ўсходніх узбярэжжах, дзе дзейнічаюць цёплыя цячэнні, узнікаюць вобласці дадатных анамалій.

У ліпені сітуацыя ў размеркаванні анамалій тэмператур змяняецца супрацьлегла студзеньскай. У гэты час у Паўночным паўшар’і мацерыкі выступаюць вобласцямі анамальна цёплымі, а акіяны – анамальна халоднымі. У зімовым Паўднёвым паўшар’і над мацерыкамі назіраецца адмоўныя анамаліі, а над акіянамі – дадатныя (рыс. 5.11).

Звяртае на сябе ўвагу той факт, што ў ліпені адрозненні температурных анамалій паміж акіянамі і мацерыкамі значна менш, чым у студзені. Экстрэмальныя значэнні ліпеньскіх анамалій тэмпературы складаюць толькі 8 ^оС, а студзеньскіх – -44 ^оС.