- •2. Паэзія другой паловы 1950-х – 1960-х гг.: характэрныя прыкметы і асабл-ці, найбольш значныя прадстаўнікі.
- •3.Проза другой паловы 1950-х – 1960-х гг.: характ-ыя прыкметы і асаблівасці, найбольш значныя прадстаўнікі.
- •15. Літаратурная крытыка м.Танка
- •8.Філасафізм лірыкі м.Танка другой паловы 1960-х-1990-х гг.
- •37. Праблемнае кола і маст.Адметнасці пасляваен.Лірыкі п. Панчанкі.
- •12.Праблематыка и маст.Адметнасці паэм м.Танка «Люцыян Таполя» і “Янук Сяліба”
- •16.Пераклады, мемуарыстыка і эпісталярый м.Танка.
- •64.Эсэістыка, літаратуразнаўчая і крытычная спадчына м.Стральцова.
- •22.А.Куляшоў: біяграфія, агляд творчых набыткаў, вызначальныя рысы індывід.Маст.Почырку(стылю).
- •43. Сярэдняя эпічная форма ў тв-сці я.Брыля: агляд і агульная хар-ка.
- •57.Аднаактовыя п’есы а.Макаёнка як пачатак шляху піс-ка ў драматургію…
- •24. Асн.Тэмы, матывы і вобразы даваен.Лірыкі а.Куляшова
- •27.“Маналог” а.Куляшова: праблематыка, маст.Адметнасці.
- •30.Паэмы а.Куляшова 1940-1950-х гг.
- •31.Праблемнае кола і мастацкія адметнасці паэм Куляшова “Цунамі” і “Варшаўскі шлях”
- •35.Лірыка п.Панчанкі: этапы эвалюцыі лір.Героя, найбольш характ. Матывы і вобразы на кожным з этапаў; жанр.І стылёвая адметнасці лірыкі.
- •34. П.Панчанка: біяграфія, агляд творчых набыткаў, вызначальныя рысы індывід.Маст.Почырку(стылю).
- •11.Давераснёўскія паэмы м. Танка.
- •54.Драматургія і.Мележа
- •41.Апавяданні я.Брыля: праблемна-тэматыч.Дыяпазон, маст.Адметнасці.
- •46.Аповесць я.Брыля “Мудштук і папка”: прычыны напісання, праблемнае кола.
- •55. Нарысістыка, літ.Крытыка і эпісталярый і.Мележа.
- •50.І.Мележ: біяграфія, агляд творчых набыткаў, вызначальныя рысы індывідуальнага мастацкага стылю.
- •53. “Палеская хроніка” як галоўная кніга і.Мележа.
- •60. “Трагікамедыйны” этап у творчасці а.Макаёнка: п’есы, іх праблемнае кола, маст.Адметнасці.
- •1.Літ.Працэс на Беларусі ў др.Пал.1950-х–1960-я гг.: асн.Асабл-ці працякання.
- •61.М.Стральцоў: біяграфія, агляд творчых набыткаў, вызначальныя рысы індывід.Маст.Почырку.
- •21.Проза п.Броўкі: агляд і агул.Х-ка.
- •58. Поўнафарматная драматургія а.Макаёнка 1940-х – пачатку 1950-х гг.
- •44. Аповесці я.Брыля “у Забалоцці днее” і “На Быстранцы” у кантэксце л-ры свайго часу.
- •48.Нарысістыка, эсэістыка і дакументал.Проза я.Брыля.
- •25. Лірыка а.Куляшова ваен.Перыяду.
- •20.Паэмы п.Броўкі “Кацярына”, “Паэма пра Смалячкова”, “Голас сэрца”: мастацка-эстэт.Адметнасці.
- •39.Ліра-эпас п.Панчанкі.
- •33.Паэтычны пераклад у тв-ці а.Куляшова.
- •36.“Іранскі дзёнік” п. Панчанкі: асн.Праблематыка вершаў, месца ў тв-ці паэта, а таксама ў айчынай літаратуры свайго часу.
- •19.Ліра-эпас п.Броўкі: агульны агляд.
- •10. Ліра-эпас м. Танка: агульны агляд.
- •52.Раман і.Мележа “Мінскі напрамак” і яго месца ў тв-ці піс-ка.
- •14.Проза і публіц-ка м.Танка.
- •29. Ліра-эпас а.Куляшова: праблематыка, маст.Адметнасці.
- •51.Апавяданні і аповесці і.Мележа.
- •62. Апав-ні і аповесці м.Стральцова.
- •32. “Хамуціус” а.Куляшова: праблематыка,жанр.Адметнасці.
- •17. П.Броўка: біяграфія, агляд творчых набыткаў, вызначальныя рысы індывід.Маст.Стылю.
- •42. Месца жанру лірычнай мініяцюры ў творчасці Брыля.
- •45. Аповесці я.Брыля “Ніжнія Байдуны” і “Золак, убачаны здалёк”: праблематыка, маст.Адметнасці.
- •47.Раман «Птушкі і гнёзды»
- •28. “Далёка да акіяна” а. Куляшова: праблематыка, мастацкія адметнасці.
- •4.Драматургія др.П.1950-1960-х: характ. Прыкметы і асаблівасці, прадстаўнікі.
- •7. Асноўныя тэмы і матывы давераснёўскай лірыкі м. Танка.
- •26. Месца “Новай кнігі” ў тв-ці а. Куляшова.
- •23.Лірыка Куляшова:этапы эвалюцыі лір.Героя…
- •38.Спавядальныя і сатырыка-выкрывальныя матывы ў лірыцы п.Панчанкі 1950-1990-х.
- •59.П’есы а.Макаёнка сяр.1950-1960 гг.: праблематыка, жанр.Адметнасці.
- •49.Я.Брыль – літаратурны крытык.
- •13.Паэма м.Танка “Мікалай Дворнікаў”: час і эпоха, адлюстрав.У творы, маст.Вартасці.
- •56. А. Макаёнак: біяграфія, агляд творчых набыткаў, вызначальныя рысы індыв.Маст.Стылю.
- •63. Паэзія м. Стральцова.
- •18. Лірыка п. Броўкі: этапы эвалюцыя лір.Героя, характ-ыя матывы і вобразы; жанр.І стылёвыя адметнасці.
27.“Маналог” а.Куляшова: праблематыка, маст.Адметнасці.
У 1965 г. А.Куляшоў напісаў цыкл вершаў, аб'яднаных агульнай назвай «Маналог». Ён прысвечаны памяці сяброў-паэтаў З. Астапенкі і Ю. Таўбіна, якія сталі ахвярамі сталінскіх рэпрэсій. У першым вершы паэт як бы акрэслівае мэту і задачы цыкла:
Дзе б я ні быў, дзе б мне ні давялося
Убачыць дол сівы ад палыну,
Пякуча сэрца сціснецца, і лёс я
Загінуўшых без весткі памяну.
«Маналог» напоўнены глыб.асабістым перажываннем, вернасцю былому сяброўству і агульнай справе. «Я — ваша памяць, вы — маё сумленне, я — дрэўка, вы — трывалы сцяг на ім», — сцвярджае аўтар. Дачасна загінуўшых сяброў ён называе кнігамі без старонак, лістамі без дрэў, дарогамі без слядоў, і таму грамадзянскі і марал.абавязак паэта прадоўжыць справу загінуўшых сяброў юнацтва. Ён павінен быць «вартым тых спраў абарваных, кніг недапісаных».
Цыкл «Маналог» адзначаны горкім, драматыч.пафасам. «Ён быццам бы складзены з камення ці выкаваны з бронзы... Гэта як эпітафія, выбітая на камені», — скажа пра яго З.Азгур. У вершах «Маналога» — роздум паэта аб марал.абавязку людзей перад памяццю, аб неперамож.сіле праўды і справядл-ці, аб значэнні тв-ці ў жыцці грамадства, аб адказнасці творцаў перад часам і людзьмі. «Лепш цяжка жыць, чым быць бадзёрым трупам», — сцвярджае А.К.
30.Паэмы а.Куляшова 1940-1950-х гг.
Эпічны зрух да абвостранага усведамлення страшэннага драматызму часу адбыўся на самым пярэдадні “саракавых, парахавых” – у паэме “Хлопцы апошняй вайны” (1940). Яе кантрастнасць з папярэднімі творамі ўражвала зваротам да працягу гал. трагічнага вобраза першай паэмы “Крыўда” – да 10-ці калек. У абліччах “хлопцаў” увасоблены “новыя заручыны” з вайною, што з канца 30-х ужо крывава грымела па Еўропе. Застацца жыць астанецца з 10-ці аднаму. Сваё глабальнае прадчуванне паэт звязвае менавіта з размовай пра вайну. Ідэя вынесена ў назву паэмы – вайна павінна стаць апошняй. Наступная паэма “Сцяг брыгады”. Паэма стала вяршынна-натхненым помнікам суроваму часу. Яна быццам вырастае з дзённікавых запісаў. Вобразы герояў пададзены сімвалічна. Сама назва – сімволіка. У паэме ўвасоблены свет нар.жыцця. Наступная паэма “Прыгоды цымбал”(1944). Куляш.цымбалы надзелены чароўнай магічнай сілай: яны ахоўваюць герояў твора, клічуць людзей на дапамогу. У 44 г. т.сама склад.паэма “Дом № 24”. У родны, цудам ацалелы дом, збіраюцца, хто выжыў, хто не мае прыстанішча. У 1949 г. ствар. філасафічна-роздумная паэма “Перамога”. Роздум жыцця і смерці. У аснову паэмы “Новае рэчышча” (1948) пакладзена драмат.форма вытворчага сутыкнення: будаваць на Пятлянцы электрастанцыю.
31.Праблемнае кола і мастацкія адметнасці паэм Куляшова “Цунамі” і “Варшаўскі шлях”
«Варшаўскі шлях» (1973) — паэма пра час і месца паэта ў ім. Яна не проста рэквіем, плач па сябру, але і споведзь перад уласным сумленнем. Гэта здушаны крык вінаватасці перад ім. У вобразе “варшаўскага шляху” персаніфікавана многія істотныя рысы постаці Твардоўскага. Шлях-носьбіт высока адухоўленага пачатку, без якога немагчыма існаванне матэрыі. Прысвечана паэма і самому Куляшову і ўсім сапраўдным паэтам усіх часоў і народаў. А эпілог — зварот да нас, нашчадкаў, тых, хто ідзе на змену. «Варшаў.шлях», «мой шлях» у такім паэтыч.кантэксце для Куляшова — сімвал яго род.Беларусі. I дай Божа, каб яе будучы лёс склаўся так, каб нашчадкам не даводзілася звяртацца да салдац.вопыту свайго паэта. Хай гэты вопыт стане гіст-яй, назаўсёды адыдзе ў нябыт. А Куляшоў хай застанецца ў нашай паэзіі яе пяшчот.лірыкам, тым, кім ён і быў народжаны, хоць і не здолеў у поўнай меры рэалізаваць сябе такога, бо сам лёс народны рабіў мужчын салдатамі.
У паэме «Цунамі» (1968) пераважала нацэленасць на філасоф.асэнсаванне галоў.праблемы веку: лёс зямлі, чал-ва і асабістая адказнасць за іх. Тут выразна чуецца дыханне трагедыі. Паэма Куляшова відушча прадвяшчала рэал. мажлівасць ядзернай трагедыі ўвогуле. Гэта паэма з ускладнёнаўмоўным, шматпланавым падтэкстам. Паэт не карыстаўся паэтыкай міфатварчасці народа. Ён сам тварыў шматзначную прытчу, міф — своеасаблівую «адысею» вандраванняў і выпрабаванняў сваіх герояў — Яго і Яе. Героі апынаюцца перад творам адвечных стыхій жыцця — кахання, волі, адвагі, сумленнасці. Трывогі зямлі, шумны свет, здавалася б, пакінуты за плячыма. Аднак даплысці ў свет першабытнай цішыні ім так і не суджана было. Ускалыхнутая атамным выбухам акіянская хваля-цунамі спачатку не ўяўлялася як сапраўдны «гнеў зямлі», як трагедыя. Трагедыя прыйшла пазней, ужо на зацішным востраве, куды Яна, каханая, дамаглася завітаць — героі чакалі нараджэння новага жыцця. Ды зацішны востраў стаўся месцам трагедыі, якая сімвалічна папярэджвае чалавецтва. Выбух дагнаў іх сына, ператварыў у труны не толькі тое, што мелася нарадзіцца. Трагедыя сына — праблема праблем будучыні людзей. Ёсць у паэме і іншыя героі: гадзіннік, што вядзе няўмольны адлік часу, транзістар, які даносіць гром цяжкіх падзей свету; лічыльнік Гейгера, а яшчэ, можа, самы гал.персанаж — сумленне, якое на гэты раз з'яў-ца персаніфікавана, у вобліку жанчыны-музы як увасабленне творч.вернасці часу, памечанага трагізмам. Філасоф.катэгорыя — смерці і жыцця — уваходзіць у гэтую паэму.