Плотин. - Пятая эннеада. - 2004

110 Плотин. Эннеады. Трактат V. 3

εγγύς μάλλον, των δε εσχάτων οψ,υδράν αποσφζόντων εικόνα.

8. Ποίον δε τι όρφ το νοτ]τον ό νους, και ποΐόν τι εαυ­ τόν; Ή το μεν νοητον ούδε δει ζητεΐν, οίον το επί τοίς σώμασι χρώμα η σχήμα* πριν γαρ ταύτα είναι, εστίν εκείνα* και ό λόγος δε ό εν τοίς σπερμασι τοΐς ταύτα ποιούσιν ού ταύτα* αόρατα γαρ τη φύσει και ταύτα, και ετι μάλλον εκείνα. Και εστί φύσις ή αύτη εκείνων και των εχόντων, οίον ό λόγος ό εν τφ σπερματι και ή έχουσα φυχύ ταί/τα. 'Αλλ' η μεν ούχ όρφ α έχει* ούδε γαρ αύτη εγεννησεν, άλΧ εστί και αύτη εϊδωλον και οι λόγοι* o&ev δε *ηλ$ε, το εναργές και το άλη&ινον και το πρώτως, οΒ'εν και εαυτού εστί και αύτψ* τούτο 8" εάν щ άλλου γενηται και εν αλλφ, ούδε μένει* εικόνι γαρ προσήκει έτερου ούσαν εν ετερφ γίγνεσθαι, ει μ/η εϊη εκείνου ε^ηρτημενη* bio ούδε βλέπει, ατε δη φως ίκανόν ούκ έχον, καν βλεπγ δε, τελειω$εν εν αλλφ άλλο και ούχ αυτό βλέπει. 'Αλλ' ούν τούτων εκεί ούδεν, αλΧ ορασις και το ορατον αύτη ομού και τοιούτον το ορατον οίον ή ορασις, και γ ορασις οίον το ορατον. Ύίς ούν αυτό ερεΐόϊόν εστίν; Ό ιδών νους δε όρφ. Έπεί και ενταύθα η όφις φως ούσα, μάλλον δε ενω&είσα φωτί, φως όρφ* χρώματα γαρ όρφ* εκεί δε ού διή έτερου, αλλά δι" αύτης, οτι μηδέ εξω. "Αλλφ ούν φωτί άλλο φως όρφ, ού δι' άλλου. Φως αρα φως σλλο όρφ* αυτό αρα αυτό όρφ. Ύό δε φως τούτο εν ψυχή μεν ελλάμφαν εφώτισε* τούτο δ" εστί νοεραν εποίησε* τούτο δ" εστίν ώμοίωσεν εαυτφ τφ ανω φωτί. Οίον ούν εστί το )'χνος το εγγενόμενον του φωτός εν φυχη, τοιούτον και ετι κάλλιον και μείζον αυτό νομίζων και εναργεστερον εγγύς αν γενοιο φύσεως

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΝΩΡΙΣΤΙΚΩΝ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΝ... 111

νου και νοητού. Καί γαρ αυ και επιλαμφθεν τοΰτο ζωην έδωκε τη ψυχή εναργεστεραν, ζωην δε ου γεννητικών τουναντίον γαρ επέστρεφε προς εαυτην την φυχην, και σκίδνασθαι ουκ είασεν, άλΧ αγαπάν εποίησε την εν αύτω άγλα/αν ου μην ούδε αίσθητικην, αυτή γαρ εζω βλέπει και ου μάλλον αισθάνεται- 6 δ" εκείνο το φως των αληθών λαβών oîov βλέπει μάλλον τά ορατά, άλλα τουναντίον. Αείπεται τοίνυν ζωην νοεράν προσειληφεναι, 'ίχνος νου ζωής* εκείγάρ τά άληθη. Ή δε εν τφ νφ ζωη και ενέργεια το πρώτον φώς εαυτώ λάμπον πρώτως και προς αυτό λαμπηδών, λάμπον ομού και λαμπόμενον, το αληθώς νοητόν, και νοούν και νοούμενον, και εαυτφ ορώμενον και ου δεόμενον άλλου, Ίνα /'5ft, αύτψ αυταρκες προς το ιδειν και γάρ ο όρφ αυτό εστί γιγνωσκόμενον και παρ" ημών αύτω εκείνφ, ως και παρ" ημών την γνώσιν αυτού δι" αυτού γίνεσθαν η πόθεν αν εσχομεν λέγειν περί αυτού; Τοιούτον εστίν, οίον σαφεστερον μεν άντιλαμβάνεσθαι αύτοΰ, ημάς δε δι" αυτού* διά δε των τοιούτων λογισμών άνάγεσθαι και την φυχην ημών εις αυτό εικόνα θεμενην εαυτην είναι εκείνου, ως την αύτης ζωην Ίνδαλμα και ομοίωμα είναι εκείνου, και όταν νοη, θεοειδη και νοοειδη γίγνεσθαι* και εάν τις αύτην άπαιτη οποίον ό νους εκείνος εστίν ό τελεος και πας, ό γινώσκων πρώτως εαυτόν, εν τφ νφ αύτην πρώτον γενομενην η παραχωρήσα/ταν τφ νφ την ενεργειαν, ων εσχε την μνήμην επ" αύτη, ταί/τα δη εχουσαν δεικνύναι εαυτην, ως δι" αύτης εικόνος ούσης όράν δύνασθαι άμηγεπη εκείνον, διά της εκείνφ προς το

άκριβεστερον ώμοιωμενης, όσον ψυχής μέρος εις ομοιότητα νφ δύναται ελθεΐν.

112Плотин. Эннеады. Трактат V. 3

9.Φυχήν ουν, ως εοικε, και το ψυχής $ειότατον κα-

τιδεΐν δει τον μέλλοντα νουν εΊσεσΒ'αι ο τι εστί. Γένοιτο δ"

αν τούτο	Ίσως και ταύτη, ει άφέλοις πρώτον το σώμα
άπα του ανθρώπου και δηλονότι		σαυτοΰ,	είτα	και τήν
πλάττουσαν τούτο φυχην και τήν		αΊσ$ησιν δέ ευ μάλα,
επιθυμίας	δέ και Βνμους και τάς	αλλάς	τάς	τοιαύτας
φλυαρίας,	ως προς το bvrjfrov νευούσας και πάνυ. То δή

λοιπόν αυτής τούτο εστίν, ο εικόνα εφαμεν νου σώζουσάν τι φώς εκείνου, οίον ηλίου μετά την του μεγέθους σφαιραν το περί αυτήν εξ αύτης λάμπον. Ήλιου μεν ουν το φώς ούκ αν τις συγχωρησειεν εφ" εαυτού περί αυτόν ηλιον είναι, εξ ου ώρμημενον και περί αυτόν μεϊναν, άλλο δε εξ άλλου άεϊ προϊόν του προ αύτοΰ, έως αν εις ημάς και έπϊ γην ηκη' άλλα πάν και το περί αυτόν ηλιον $ήσεται εν άλλω, ίνα μη διάστημα δίδω κενόν το μετά τον ηλιον σώματος. Ή δε ψυχή εκ νου φώς τι περί αυτόν γενομένη εξηρτηταί τε αύτοΰ και ούτε εν άλλω, άλλα περί εκείνον, ούτε τόπος αύτη* ουδέ γαρ έκείνω. 'Ό$εν το μεν του ηλίου φώς εν αέρι, αύτη δε η ψυχή ή τοιαύτη καθαρά, ώστε και

εφ* αυτής	όράσ^αι	ύπό τε αυτής και	άλλης τοιαύτης.
Και αύτη	μεν περί	νου συλλογιστεα	οίος άφ" εαυτής

σκοπούμενη, νους δε αυτός αυτόν ού συλλογιζόμενος περί αύτοΰ· πάρεστι γάρ άεϊ αύτω, ημείς δε, όταν εις αυτόν μεμερισται γαρ ήμΐν ή ζωή και πολλαϊ ζωαί, εκείνος δε ουδέν δεϊται άλλης ζ(ύής ή άλλων, αλλ' ας παρέχει άλλοις παρέχει, ούχ έαυτφ· ούδε γάρ δεϊται τών χειρόνων, ουδέ αύτω παρέχει το ελαττον έχων το πάν, ουδέ τά Ίχνη έχων τά πρώτα, μάλλον δέ ούκ έχων, άλλ" αυτός ων ταίπτα. Έΐ δέ τις αδυνατεί [τήν πρώτην] τήν τοιαύτην φυχήν έχειν

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΝΩΡΙΣΉΚΩΝ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΝ... 113

χα&αρώς νοούσαν, δοξα^τικήν λαβετω, είτα άπό ταύτης αναβαινετω. Ει δε μηδέ τούτο, αϊσ&ησιν εμπλατύτερα τα είδη κομιζομενην, αΥσΒνησιν δε και εφ* εαυτής με£χ ων δύναται και ηδη εν τοις είδεσιν ούσαν. Ε/ δε βούλεταί τις, καταβαίνων και επί την γεννώσαν /τω μΑχρι και ων ποιεί* είτα εντεύθεν αναβαινετω απο εσχάτων ειδών εις τα

έσχατα άνάπαλιν ε/δη, μάλλον δε εις τα πρώτα.

10. Ταί/τα μεν ουν ταύτη. Ουδέ τα ποι<η$εντα μόνον ου γαρ αν r\v έσχατα. Εκεί δε πρώτα τα ποιοΰντα, ο$εν και πρώτα. Δεΐουν άμα και το ποιούν είναι και εν αμφω* ει δε μη, δεήσει πάλιν άλλου. Τ/ ουν; ου δεήσει πάλιν {άλλου} επεκεινα τούτου; η ο μεν νους τούτο; Τ/ ουν; ούχ ορά εαυτόν; 'Ή ούτος ούδεν δείται οράσεως.

'Αλλα τούτο εις ύστερον νυν δε πάλιν λεγωμεν ού γαρ περί του επιτυχόντος ή σκεφις λεκτεον δε πάλιν τούτον τον νουν δεφηναι του όραν εαυτόν, μάλλον δε εχειν το όραν εαυτόν, πρώτον μεν τω πολύν είναι, είτα και τω έτερου είναι, και εξανάγκης όρατικον είναι, και όρατικόν εκείνου, και την ούσίαν αυτού ορασιν είναι' καϊ γάρ οντος τίνος άλλου ορασιν δε/ είναι, μη δε οντος μάτην εστί. Δείτοίνυν πλείω ενός είναι, 'ίνα ορασις % καϊ συνεκπίπτειν την ορασιν τω όρατώ, και το ορώμενον το ύπ* αυτού πλήθος είναι εν παντ'ι. Ουδέ γαρ έχει το εν πάντη εις τι ενεργήσει, αλλά μόνον και εζ/ημον ον πάντη στησεται. THi γάρ ενεργεί, άλλο καϊ άλλο* ει δε μη ε'/'η άλλο, το δε άλλο, τι και ποιήσει; η που προβησεται; Δ/ο δεί το ενεργούν η περί άλλο ενεργείν, η αυτό πολύ τι είναι, ει μελλοι ενεργειν εν αύτω. Ε/ δέ μτη τι προελεύσεται έπ' άλλο, στησεταν όταν δε πάσαν στάσιν, ού νοήσει. Αεί τοίνυν το νοούν, όταν

114 Плотин. Эннеады. Трактат V. 3

νοη, εν δυσίν είναι, και η εξω $άτερον η εν τω αύτω άμφω, και αεί εν ετερότητι την νόησιν είναι και εν ταυτότηττι δε εξ ανάγκης' και είναι τα κυρίως νοούμενα προς τον νουν και τα αυτά και έτερα. Kai πάλιν αυ εκαστον των νοουμένων συνεκφερει την ταυτότητα ταύτην και την ετερότητα- η τι νοήσει, ομνη έχει άλλο και άλλο; Και γαρ ει εκαστον λόγος, πολλά εστί. Καταμαν^άνει τοίνυν εαυτό τω ποικίλον οφθαλμών είναι η ποικίλων χρωμάτων. Ε/ γάρ ενι και άμερεί προσβάλλοι, ήλογη$η· τι γαρ αν εχοι περί αύτοΰ ειπείν, η τι συνεΐναι; Kai γαρ ε! το αμερες πάντη

ειπείν αυτόν δέοι, δεΐ πρότερον λέγειν α μ/η εστίν	ώστε
και ούτως πολλά αν είναι, ίνα εν είη. Е1У οτανλεγη	«ειμί

τόδε» το «τόδε» ει μεν έτερον τι αύτοΰ ερει, φεύσεται* ει δε συμβεβηκός αύτω, πολλά ερείη τούτο ερεΐ «ειμί ειμί» και «εγώ εγώ». Τ/ ούν, ει δύο μόνα είη και λεγοι «εγώ και τούτο»', 'Ή ανάγκη πόλλ ηδη είναι' και γάρ ώς έτερα και οπη έτερα και άρ&μος ηδη και πολλά άλλα. Αεί τοίνυν το νοούν έτερον και έτερον λαβείν και το νοούμενον κατανοούμενον ον ποικίλον είναι' η ούκ εσται νόησις αυ­ τού, αλλά $ίξις και οίον επαφή μόνον άρρητος και ανόητος, προνοούσα ουπω νου γεγονότος και του ΰιγγάνοντος ού νοοΰντος. Αεί δε το νοούν μνηδε αυτό μενειν άπλουν, και οσω αν μάλιστα αυτό νοη' διχάσει γάρ αυτό εαυτό, καν σύνεσιν δω την σιωπην. Erra ούδε δεησεται οίον πολυπραγμονεΊν εαυτό' τί γάρ και μα^ησεται νόησαν, Προ γαρ του νοησαι υπάρχει όπερ εστίν εαυτω. Kai γάρ αύ πό$ος τις και η γνώσίς εστί καί οίον ζητησαντος ευρεσις. Το τοίνυν διάφορον πάντη αυτό προς αυτό μένει, καί ούδεν ζητεί περί αύτοΰ, ο δ" εξελίττει εαυτό, και πολλά αν είη.

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΝΩΡΙΣΉΚΩΝ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΝ... 115

11. Δ/ό και 6 νους ούτος ο πολύς, όταν το επεκεινα ε^ελη νοεί, εν μεν ουν αύτο εκείνο, αλλ' επιβσλλειν Βέλων ώς άπλω εξεισιν άλλο άει λαμβάνων εν αύτφ πλη^ννόμ^νον ώστε ώρμιησε μλν επ αύτο ούχ ώς νους, άλλ* ώς όφις ουπω ιδοΰσα, εξήλθε δε έχουσα όπερ αύτη επληΒυνεν ώστε άλλου μλν επεΒνμησεν αορίστως έχουσα επ" αύτη φάντασμα τι, εξήλθε δε άλλο λχχβοΰσα εν αύτη αύτο πολύ πονησασα. Και γάρ αύ'έχειτύπον του οράματος4 τ? ού παρεδεξατο εν αύτη γενέσθαι. Ούτος δε πολύς εξ ενός εγενετο, και ούτως γνούς είδεν αυτό, και τότε εγενετο ιδοΰσα όφις. Ύοΰτο δε *ηδη νους, οτε έχει, και ώς νους έχει' προ δε τούτου εφεσις μόνον και ατύπωτος όφις. Ούτος ουν 6 νους επέβαλε μλν εκείνω, λαβών δε εγενετο νους, άει δε ενδιάμενος και γενόμενος και νους και ουσία και νότησις, οτε ενσησεπρο γάρ τούτου ού νόησις ην το νοΎ]τόν ούκ έχων ούδε νους ουπω ννησας. Το δε προ τούτων η άρ%η τούτων, ούχ ώς ενυπάρχουσα4 το γάρ άφ ου ούκ ενυπάρχει, αλλ" εξ ών άφ" ου δε εκαστον, ούχ εκαστον, αλλ" έτερον απάντων. Ού τοίνυν εν τι των πάντων, αλλά προ πάντων, ώστε και προ νου* και γάρ αύ νου εντός τά πάντα9 ώστε και ταύτη προ νου* кол ει τά μζτ αυτόν δε την τάξιν έχει την των πάντων, και ταύτη προ πάντων. Ού δη δεΐ, προ ών εστί, τούτων εν τι είναι, ούδε νουν αυτόν προσερεις· ούδε τάγα&όν ουν εί σημαίνει εν τι των πάντων τάγα$όν, ούδε τούτο9 ει δε το προ πάντων, έστω ούτως ώνομασμΑνον. Ε/ ουν νους, οτι πολύς εστί, και το νοεΐν αύτο όϊον παρεμπεσόν, καν εξαύτου Τ?, πλτβύει, δείτό πάντη απλούν και πρώτον απάντων επε­ κεινα νου είναι. Και γαρ ει νοήσει, ούκ επεκεινα νου, αλλά νους εσταΐ9 αλλά ει νους εσται, кал αύτο [το] πληΒος εσται.

116Плотин. Эннеады. Трактат V. 3

12.Καί τι κωλύει ούτω πλήθος είναι, εως εστίν ουσία μία; Το γαρ πλήθος ου συνδέσεις, αλλ* αί ενεργειαι αύτοΰ το πλήθος. Αλλ' ει μΑν ai ενεργειαι αύτοΰ μ/η ούσίαι, άλλ* εκ δυνάμεως εις ενεργειαν έρχεται, ού πλήθος μεν, ατελές δε πριν ενεργησαι τη ούσίφ. Εί δε η ουσία αύτοΰ ενέργεια, 'η δε ενέργεια αύτοΰ το πλήθος, τοσαύτη εσται

ηουσία αύτοΰ, όσον το πλήθος. Ύοΰτο δε τω μεν νω συγχωροΰμεν, ω και το νοείν εαυτό άπεδίδομεν, τη δε άρ%η πάντων ούκετι. Δείτα/ δε προ τοΰ πολλοΰ το εν είναι, αφ* ού καί το πολύ' επ* άρι$μοΰ γαρ παντός το εν πρώτον. 'Αλλ' επ' άρ&μωΰμλν ούτως φασ'ν σύν^εσις γαρ τα έξης* επί δε των όντων τίς ανάγκη ηδη καί evroC&a εν τι είναι, αφ" ου τα πολλά; 'Ή διεσπασμενα εσται απ* αλλήλων τα πολλά, άλλο αλλο$εν επί την σύν^εσιν κατά τύχην ιόν. 'Αλλ' εξ ενός τοΰ νοΰ άπλοΰ οντος φησουσι τάς ενεργείας προελ^είν ηδη μεν τι άπλοΰν το προ των ενεργειών τίθενται. Είτα τάς ενεργείας μένουσας αεί καί υποστάσεις $ησονται· υποστάσεις δε ούσαι ετεραι εκείνου, άφ* ού είσιν, έσονται, μένοντος μεν εκείνου άπλοΰ, τοΰ δε εξ αύτοΰ εφ* εαυτοΰ πλήθους οντος καί εξηρτημενου άπ* εκείνου. Εί μεν γάρ εκείνου πο$εν ενεργησαντος αύται υπέστησαν, κάκει πλη%ς εσταιεί δ* αύται εισιν αϊ πρώτα/ ενεργειαι, το δεύτερον ποιησασαι ποιησασαι δε εκείνο, ο προ τούτων τών ενεργειών, ον εφ* εαυτοΰ, μενειν, τω δευτερω τω εκ τών ενεργειών συστάντι τάς ενεργείας ας παραχώρησαν άλλο γάρ αυτό, άλλο ai ενεργειαι ai

άπ* αύτοΰ, οτι μ/rç αύτοΰ ενεργησαντος. Εί δε μιη, ούκ εσται

ηπρώτη ενέργεια 6 νουςού γάρ οίον πρου$υμτη$η νουν γενέσθαι, είτα εγενετο νους της προθυμίας μεταξύ αύτοΰ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΝΩΡΙΣΉΚΩΝ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΝ... 117

τε και του γεννηθέντος νου γενομένης· ούδ* αυ όλως προύθυμιηθη, ούτω τε γαρ ην ατελής και η προθυμία ουκ είχεν ο τι προθυμ/ηθη' ούδ* αυ το μλν είχε του πράγματος, το δε ουκ εϊχεν ούδε γαρ ην τι, προς ο η εκτασις. 'Αλλά δηλον, от, ει τι υπέστη μετ αυτόν, μλνοντος εκείνου εν τω αυτώ ηθει υπέστη. Δε? ούν, Ίνα τι άλλο ύποστη, ησυχίαν αγειν εφ* εαυτού πανταχού εκείνο9 ει δε μχ\, η προ του κινηθηναι κινησεται, και προ του νοησαι νοήσει, {η} η πρώτη ενέργεια αυτοΰ ατελής εσται όρμνη μόνον ούσα. Έπί τί οΰν ως ατυχούσα του εφορμφ; Ει κατά λόγον θησόμεθα, την μεν απ* αυτού οίον ρυείσαν ενέργειαν ως από ηλίου φώς νουν θησόμεθα και πασαν την νοητην φύσιν, αυτόν δε επ* ακρω τω νοητώ εστηκότα βασιλεύειν έπ* αυτοΰ ουκ εξώσαντα απ* αυτοΰ το εκφανεν η άλλο φώς προ φωτός ποιησομεν επιλάμπειν δε αεί μένοντα επί τοΰ νσψοΰ. Ουδέ γαρ άποτετμιψαι το am αυτοΰ ούδΧ αυ

ταύτον αύτω ούδε τοιούτον οίον μ/η ουσία είναι ούδ" αυ οίον τυφλόν είναι, αλλ* ορών και γινώσκον εαυτό και πρώτον γινώσκον. Το δε ώσπερ επεκεινα νοΰ, ούτως καί επεκεινα γνώσεως, ούδεν δεόμενον ώσπερ ούδενός, ούτως ούδε τοΰ γινώσκειν αλλ* εστίν εν δευτερφ φύσει το γινώσκειν. Έν γαρ τι καί το γινώσκειν το δε εστίν άνευ τοΰ «τί» εν ει γαρ τί εν, ούκ αν αύτοεν το γαρ «αυτό» προ τοΰ «τί».

13. Δ/ό καί άρρητον τη αληθείφ- ο τι γαρ αν είπης, τί ερεϊς. Άλλα το «επεκεινα πάντων καί επεκεινα τοΰ σεμνότατου νοΰ» εν τοις πασι μόνον αληθές ούκ όνομα ον αύτοΰ αλλ' οτι ούτε τι τών πάντων ούτε όνομα αύτοΰ, οτι μηδέν κατ" αύτοΰ* αλλ' ως ενδέχεται, ημίν αύτοΐς σημαίνειν επιχειροΰμεν περί αύτοΰ. Αλλ' όταν άπορώμεν

118 Плотин. Эннеады. Трактат V. 3

«άναίσΒητον οΰν εαυτού και ούδε παρακολουθούν εαυτώ ούδε όίδεν αυτό», εκείνο χρη ενθυμεΐσθαι, οτι ταΟτα λέγοντες εαυτούς περιτρεπομεν επί τάναντία. Πολύ γαρ αύτο ποιοΰμεν γνωστόν και γνώσιν ποιοΰντες και δίδοντες νοεΐν δεϊσθαι του νοεΐν ποιοΰμ,εν καν συν αυτω το νοειν % περιττον εσται αυτω το νοείν. Κινδυνεύει γαρ όλως το νοεΐν πολλών εις ταύτό συνελθόντων συναίσ&ησις είναι του όλου, όταν αυτό τι εαυτό vojj, ο δη και κυρίως εστί νοειν εν δε εκαστον αυτό τι εστί και ουδέν ζητεί' ει δε του εξω εσται Ύ) νόησις, ενδεές τε εσται και ου κυρίως το νοειν. Το δε πάντη απλούν και αι/ταρκες· όντως ουδέν δείταιτο δε δευτερως αυταρκες, δεόμενον δε εαυτού, τούτο δείται του νοεΐν εαυτόκαι το ενδεές προς αύτο ον τω ολω πεποίηκε το αί/ταρκες' ικανόν εξ απάντων γενόμενον, συνον εαυτώ, και εις αύτο νεΰον. Έπει και η συναίσ&ησις πολλού τίνος αίσ&ησίς εστίκαι μαρτυρεί και τουνομα. Κα/ η νόησις πρότερα ούσα εϊσω εις αυτόν επιστρέφει δηλονότι πολύν οντάκαι γαρ εάν αύτο τούτο μόνον είπη «ον ειμί», ως εζευρών λέγει και είκότως λέγει, το γαρ ον πολύ εστίν έπε/, όταν ως εις απλούν επιβάλη και είπη «ον ειμί», ούκ ετυχεν ούτε αύτοΰ ούτε του οντος. Ού γαρ ως λί$ον λέγει το ον, όταν άληθεύη, αλλ" εϊρηκε μιφ ρτ)σει πολλά. Ύό γαρ είναι τούτο, όπερ όντως είναι και μή ίχνος έχον του οντος λέγεται, ο ούδε ον δια τούτο λεγοιτ αν, ώσπερ είκών προς άρχετυπον, πολλά έχει. Ύί ούν; 'Εκαστον αυτών ού νοη&ησεται; Ή ερτ]μον και μόνον εάν εθελησης λαβείν, ού νοήσεις* αλλ" αύτο το είναι εν αύτω πολύ εστί, καν άλλο τι εϊπης, έχει το είναι. Ei δε τούτο, ει τι εστίν άπλούστατον απάντων, ούχ εξει νόησιν αύτοΰει γαρ εξει,

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΝΩΡΙΣΤΙΚΩΝ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΝ... 119

τώ πολύ είναι εξει. Οι/τ' οΰν αυτό νοείν ουτ" εστί νόησις αυτού.

14. Πώς ουν 'ημείς λεγομεν περί αύτοΰ; "Η λεγομεν μΑν τι περί αύτοΰ, ου μχ\ν αύτο λεγομεν ούδε γνώσιν ούδε νσησιν εχομεν αύτοΰ. ΥΙώς οΰν λεγομεν περί αύτοΰ, ει μ/η αύτο εχομεν; "Η, ει μη εχομεν τή γνώσει, και παντελώς ούκ εχομεν; 'Αλλ' ούτως εχομεν, ώστε περί αύτοΰ μεν λέγειν, αύτο δε μ/rç λέγειν. Και γαρ λεγομεν, ομά) εστίν ο δε εστίν, ού λεγομεν ώστε εκ τών ύστερον περί αύτοΰ λεγομεν. "Εχειν δε ού κωλυόμενα, κάνμ/ηλεγωμεν. 'Αλλ' ώσπερ οΐ εν%υσιώντες και κάτοχοι γενόμενοι επί τοσοΰτον καν είδειεν, οτι εχουσι μείζον εν αύτοίς, καν μ/rç ζίδώσιν ο τι, εξ ων δε κεκίνηνται και λεγουσιν, εκ τούτων αΐσΒησίν τίνα τοΰ κινησαντος λαμβάνουσιν έτερων όντων τοΰ κινησαντος, ούτω και ημείς κινδυνεύομεν εχειν προς εκείνο, όταν νουν κα^αρον εχωμεν, χρώμενοι, ώς ούτος εστίν ο ένδον νους, ο δούς ούσιαν και τα άλλα, οσα τούτου τοΰ στοίχου, αυτός δε οίος άρα, ώς ού ταΰτα, αλλά τι κρειττον τούτου, ο λεγομεν «ον», άλλα και πλέον και μείζον ηλεγόμενον, οτι και αυτός κρείττων λόγου και νοΰ και αισΟΜ)- σεως, παράσχων ταΰτα, ούκ αυτός ών ταΰτα.

15. 'Αλλά πώς παράσχων; Ή τω εχειν (η τω μη εχειν}. 'Αλλ' άμήεχει, πώςπαρεσχεν; Αλλ' ει μεν έχων, ούχ άπλοΰς* ει δε μ/η έχων, πώς εξ αύτοΰ το πλήθος; "Εν μεν γάρ εξ αύτοΰ άπλοΰν τάχ αν τις δοίη καίτοι και τοΰτο ζητΎ^εΐΎ} αν, πώς εκ τοΰ πάντη ενός' άλλ''όμωςδε εστίν ειπείν οίον εκ φωτός την εξ αύτοΰ περίλαμφιν πώς δε πολλά; Ή ού ταύτόν έμελλε το εξ εκείνου εκείνω. Ε/ οΰν μ/rç ταύτόν, ούδε γε βελτιον τι γαρ αν τοΰ ενός βελτιον <η