Плотин. - Пятая эннеада. - 2004

240Плотин. Эннеады. Трактат V. 8

24.Снова подразумевается миф из Федра, толкова­ нием которого Плотин занимается и дальше. См.: Платон. Федр, 246е ff.

25.Похоже, что здесь Плотин имеет в виду путников, поднимающихся в пустынные места, которые лежат по обе стороны дельты Нила (как это понимается в трактате Теология Аристотеля, VIII. 146.26-29 и в примечаниях Брие к нему), и озаряющихся светом настолько, что они становятся на вид такого же цвета, что и холмы, по кото­ рым они идут. (Возможно, есть и лишенное романтики объяснение: путник, покрытый пылью, также приобретает цвет окружающих его холмов; но такое объяснение не соответствовало бы в данном случае контексту.)

26.См.: Платон. Пир, 203Ь (образ Пороса, упившегося в саду у Зевса, использовался Плотином в качестве аллего­ рии неоднократно и с разными целями).

27.В последних двух главах трактата мифы об Уране, Кроносе и Зевсе трактуются как символическое обраще­ ние к трем божественным Ипостасям: Единому, Уму и Ду­ ше. Плотин не часто позволяет себе такого рода аллегори­ ческие толкования, но когда позволяет, то ему трудно быть последовательным, и на выходе получается нечто искажен­ ное и довольно противоречивое. Еще один пример такой запутанной и изменчивой аллегорезы см.: Епп. III. 5.

28.Плотин любит отождествлять Афродиту с Душой (см.: Епп. III. 5. 2 ff.). Но в данном трактате, по крайней мере до сего момента, Зевс выступал в роли Души, которая занята созерцанием Ума (гл. 10) и выступает из умопости­ гаемого мира, чтобы создать мир чувственный (гл. 12).

Об умопостигаемой красоте

241

Афродита же в Епп. III. 5. 2. 15-20 умудряется быть сразу же дочерью Кроноса и Урана; в данном случае, возможно, Плотин мыслит о ней как о дочери Кроноса (Ума), не включая в эту аллегорию Зевса.

29. Об «умопостигаемом месте» см.: Платон. Государ­ ство, VII. 517Ь5. Последняя фраза отсылает непосред­ ственно к началу трактата Епп. V. 5 и делает очевидным, что эти два трактата — части единой большой работы.

ΞΊ3 ΕΊ3 ЕПЗ ЕПЗ ЕшЕГЗЕс] Ее] ЕГЗЕГЭЕПЗ

ГДЕ! ГДСП ГДЕ| ГДЕ! ГДЕ] ГД СП ГД СП УД 1*1 ГДЕ] ГДЕ] ТДEl

ЕГЭЕГЕ] ΕΈΙ LacJ la cJ La cJ lacJ Е"ЭΕΊ3ЕПЗЕГЗ

ГД E] ГДЕ] |Д Ej ГДЕ] [Д Е| |Д Е| ГДЕ] ГД Е| ГДЕ] |Д Е| ГД Е|

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΝΟΗΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

1. Επειδή φαμεν τον εν θεφ του νοτψου κόσμου γεγενημλνον και το του αληθινού νου κατανσησαντα κάλλος τουτον δυνησεσθαι και τον τούτου πατέρα και τον επεκεινα νου εις εννοιανβαλάσθαι, πειραθώμ^εν ιδείν καί ειπείν ημών αύτοΐς, ώς oîov τε τα τοιαύτα ειπείν, πώς αν τις το κάλλος του νου και του κόσμιου εκείνου θεάσαιτο. ΚειμΑνων τοίνυν αλλήλων

εγγύς, έστω	δε, ει βούλει, (δύο} λίθων εν ογκω,		του μλν
αρρύθμιστου	και τέχνης	άμοιρου, του δε ηδη	τέχνη
κεκρατημΑνου εις άγαλμα		θεού η και τίνος άνθρωπου, θεού

μεν Χάριτος *η τίνος Μούσης, άνθρωπου δε μ/η τίνος, αλλ' ον εκ πάντων καλών πεποίηκεν <η τέχνη, φανείς μλν αν ο ύπό της τέχνης γεγενημΑνος εις είδους κάλλος κάλος ου παρά το είναι λίθος *ην γαρ αν και ο έτερος όμ/οίως καλός άλλα παρά του είδους, ο ενηκεν ή τέχνη. Τούτο μεν τοίνυν το είδος ουκ εϊχεν γ υλη, άλλ' *ην εν τω εννσησαντι και πριν ελθείν εις τον λίθον <ην δ" εν τω δημιουργώ ου καθόσον οφθαλμοί η χείρες <ησαν αύτω, αλλ" οτι μετείχε της τέχνης. τΗν αρα εν τη τέχνη το κάλλος τούτο άμ,εινον πολλώ' ου γάρ εκείνο *ηλθεν εις τον λίθον το εν τη τέχνη, αλλ" εκείνο μλν μλνει, άλλο δε άπ εκείνης ελαττον εκείνου* και ούδε τούτο έμεινε καθαρον εν αύτω, ούδε οίον εβούλετο, αλλ" όσον είξεν 6 λίθος τη τέχνη. Ει δ" Ύ] τέχνη ο εστί και έχει τοιούτο ποιεί καλόν δε ποιεί

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΝΟΗΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

243

κατά λόγον ου ποιείμζιζρνως και άλφεστερως καλή εστί το κάλλος έχουσα το τέχνης μείζον μεντοι και κάλλιον, η όσον εστίν εν τω εζω. Και γαρ οσφ ιόν εις την υλην εκτεταται, τοσφασ^ενεστερον του εν ενι μένοντος. Αφίσταται γαρ εαυτού παν διιστάμενον, ai ίσχμς, εν ισχμι, ει $ερμότης, εν Βερμότηττ ε/όλωςδύναμη, ενδυνάμει, εικάλλος, ενκάλλει. Υαϊτοττρϋπον ποιούν παν καλ? ото κρείττον είναι δει του ποιούμενουου γα η αμουσία μουσικόν, άλΧ η μουσική, και την εν αίσΒτρτω η προ τούτου. Ει δε τις τάς τεχνας άτιμάζβΐ, от μιμούμεναι την φύσιν ποιουσι, πρώτον μεν φατεον και τάς φύσεις μιμείσΒ-α άλλα. "Επειτα δε? ειδεναι, ως ούχ απλώς το όρώμενον μιμούνται, αλλ" άνατρέχουσιν επί τους Τζόγους, εξων η φύσι Είτα και οτι πολλά παρ" αυτών ποιουσι και προστιΰίασι δε, οτω τι έλλε/πε/, ως εχουσαι το κάλλος. Έπεί καί 6 Φειδίας τον Αία ττρόςουδέν αισΒη^τόν ποιησας, άλλα λαβών οίοςαν γένοι ει ημΐν ο Ζευς ЬС ομμάτων ε$ελοι φανηναι.

2. Αλλ' ημΐν άφείσ^ωσαν ai τεχναιων δε λέγον­ ται τα έργα μιμεΐσ^αι, τα φύσει κάλλη γινόμενα και λεγόμενα, $εωρώμεν, λογικά τε ζωα καί άλογα πάντα καί μάλιστα οσα κατώρ^ωται αυτών του πλάσαντος αυτά καί δημιουργησαντος επικρατησαντος της ύλης και είδος ο εβούλετο παράσχοντος. Ύί ούν το κάλλος εστίν εν τούτοις; Ου γάρ δη το αίμα καί τά καταμήνιαάλλα καί χρόα άλλη τούτων καί σχήμα η ούδεν η τι άσχημον η οίον το περιέχον άπλοΰν τι, οία υλη. Πόθεν δη εξβλαμψε το της 'Έλενης της περιμαχγρτου κάλλος, η οσαι γυναικών Αφροδίτης ομοιαι κάλλει; Έπεί καί το της 'Αφροδίτης αύτης πό&εν, η ει τις όλως καλός άνθρωπος η Βεός τών αν εις οφιν ενόντων η καί

μ/η ιόντων, εχόντων δε επη αύτοίς όρα&εν αν κάλλος-, 'Αρχ

244 Плотин. Эннеады. Трактат V. 8

ουκ είδος μεν πανταχού τούτο, ηκον δε επί το γενόμενον εκ του ποιησαντος, ώσπερ εν ταΐς τεχναις ελίγετο επί τα τεχνητά ίεναι παρά των τεχνών; Τ/ ουν; Καλά μεν τα ποιήματα και ο επί της ύλης λόγος, όδεμιηεν ΰλη, αλλ' εν τω ποιουντι λύγος ου κάλλος, 6 πρώτος και αυλός [αλλ4 εις εν] ούτος; 'Αλλ' ει μεν ό όγκος ην καλός, καθόσον όγκος ην, εχρην τον λογον, στιμηην όγκος, τον ποιησαντα μ/η κοίλον είναι· ει δε, εάν τε εν σμικρώ εάν τε εν μετγολω το ото είδος η, ομοίως κινείκαί διατίΒησι την φυ%ην την του όρώντος τη αυτοΰ δέναμε/, το κάλλος ου τω του όγκουμεγεδει άποδοτεον.

Ύεκμηριον δέ кал τοδε, от εξω μεν εως εστίν, ουπω είδομεν, όταν δε είσω γεντμαι, διέΒηκεν. Είσεισι δέ δι" ομμάτων είδος ονμόνον η πώς δια σμικρού; Συνεφέλχεται δε και το μΑγε^ος ου μέγα εν ογκω, αλλ' είδει γενόμενον μέγα. "Επειτα η αίσχρον δεί το ποιούν η άδιάφορον η καλόν είναι. Αίσχρον μεν ουν ον ουκ αν το εναντίον πονψειεν, άδιάφορον δε τίμάλλον καλόν η αίσχρον; 'Αλλά γάρ εστί καί η φύσις η τά ούτω καλά δημιουργούσα πολύ πρότερον καλή, ημείς δε των ένδον ούδεν όραν εθισμένοι ούδ' είδότες το εξω δίώκομεν άγνοοΰντες, on το ένδον κινεί* ώσπερ αν ει τις το είδωλον αυτοΰ βλέπων άγνοών ο9εν ηκει εκείνο διώκοι. Δηλοίδε, οτι το διωκόμενον άλλο καί ουκ εν μεγεΒει το κάλλος, καί το εν τοις μά$ημασι κάλλοςκαίτο εν τοις εττιτηδεύμα/π κάί ολωςτοενταΛςι^άίς' ου δη καί αλη&είφ μάλλον κάλλος, όταν τω φρόνησιν ενίδης καί άγασ^ης ουκ εις το πρόσωπον άφορων είη γάρ αν τούτο αίσχος άλλα πάσαν μορφην άφείς διώκ^ς το είσω κάλλος αυτού. Ει δε μιηπω σε κινεί, ώς καλόν ειπείν τον τοιούτον, ούδε σαυτον εις το είσω βλεφας ησΒηση ώς καλφ. ''Ωστε μάτην αν ούτως έχων ζητοίς εκείνο* αίσχρφ γάρ καί ου

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΝΟΗΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

245

κα£αρφ ζΐρτησεις· Δ/ο ουδέ προς πάντας οι περί των τοιούτων λόγοι* ει δε καΑ συ είδες oxvurrov καλόν, άναμντμ&ητι.

3. "Εστίν ουν και εν τη φύσει λόγος κάλλους άρχβτυπος του εν σώματι, του δ* εν τη φύσει ο εντη φυχη καλλίων, παρ* ου και ο εν τη φύσει. Εναργέστατος γε μ/ψ ο εν σπουδαιφ ψυχή και *ηδη προϊών κάλλεικοσμτησας γαρ την φυχην και φως παράσχων άπο φωτός μείζονος πρωττως κάλλους οντος σνλλογίζεσ$αι ποιεί αυτός εν ψυχή ων, οίος εστίν ο προ αύτοΰ 6 ούκετι εγγιγνόμενος ού& εν αλλφ, άλλλ εν αύτω. Διό ούδε λόγος εστίν, άλλα ποιητής του πρώτοι; λόγου κάλλους εν υλη ψυχική οντος' νους δε ούτος, ο άε/ νους και ού ποτέ νους, οτι μ/rç επακτός αύτω. T/Va αν ουν εικόνα τις αύτοΰ λάβοι; Πάσα γάρ εσται εκ χείρονος. 'Αλλά γαρ δει την εικόνα εκ νου γενέσθαι, ώστε μη δ/λ εικόνος, άλλ* οίον χρυσού παντός χρυσόν τίνα δείγμα λαβείν, και ει μ/η καθαρός είη ο ληφθείς, κα^αίρειν αυτόν η έργω η λόγω δεικνύντας, ως ού παν τοΰτό εστί χρυσός, άλλα τουτϊ το εν τω ογκω μυόνον ούτω και έι/гаСЭа άπο νου του εν ημών κεκαααρμΑνου, ει δε βούλει, άπο των θεών, οίος εστίν ο εν αύτοίς νους. Σεμνοί μλν γάρ πάντες θεοί και κάλοι καΐ το κάλλος αυτών όψ/ηχανον' άλλα τι εστί ЬС о τοιούτοι εισιν; Ή νους, και οτι μάλλον νους ενεργών εν αύτόις, ώστε όρασθα/. Ού γαρ δη, οτι αυτών καλά τά σώματα. Kai γαρ οΪς εστί σώματα, ού τοΰτό εστίν αύτοίς το είναι θεο/ç, άλλα κατά τον νουν και ούτοι θεο/. Καλοί δη η θεο/. Ού γάρ δη ποτέ μλν φρονοΰσι, ποτέ δε αφραίνουσιν, άλλ" άε/ φρονοΰσιν εν άπαθεΓτώ νώ και στασ'ιμω και χαθαρώ και ίσασι πάντα κάί γινώσκουσιν ού τά ανθρώπεια, άλλα τα εαυτών τα θεία, και οσα νους όρφ. Ύών Ьк θεών οι μεν εν ούρανώ οντες

246 Плотин. Эннеады. Трактат V. 8

σχολή γαρ αύτοίς $εώνται άε/, οίον δε πόρρω$εν, τα εν εκείνω αύ τω ούρανω υπέροχη "ΠΙ έαι/τών κεφαλή. Ο/ δε εν εκείνω οντες, οσοις ή οΥκησις επ αυτού και εν αύτω, εν παντι οικουντες τω εκεί ούρανω πάντα γαρ εκεί ουρανός και ή γή ουρανός και &άλασΌ·α και ζφα και φυτά και άνθρωποι, παν ούράνιον εκείνου του ουρανού οι δε $εοϊ οι εν αύτω ούκ άπαξιούντες ανθρώπους ούδ* άλλο τι των εκεί, οτι των εκεί, πάσαν μεν διεξίασι την εκεΐχώραν και τον τόπον άναπαυόμενοι

4. και γαρ το ρεία ζώειν εκείκαι αλήθεια δε αύτοίς και γενέτειρα και τροφός και ουσία και τροφή, και ορώσι τα πάντα, ούχοΐςγενεσιςπρόσεστιν, άλλ" οίς ουσία, και εαυτούς εν άλλοιςδιαφανή γαρ πάντα και σκοτεινον ούδε άντίτυπον ούδεν, αλλά πας παντι φανερός εις το είσω και πάνταφως γαρ φωτί. Και γάρ έχει πας πάντα εν αύτω, και αΰ ορφ εν αλλφ πάντα, ώστε πανταχού πάντα και παν πανκαι εκαστον παν καΐ άπειρος ή αίγλη* εκαστον γάρ αυτών μέγα, επεϊ και το μικρόν μέγα' και 'ήλιος εκεί πάντα άστρα, και εκαστον *ηλιος αΰ και πάντα. 'Εξέχει δ* εν εκάστω άλλο, εμφαίνει δε και πάντα. 'Εστί δε και κίνησις καθαρά9 ού γάρ συγχει αυτήν ίοΰσαν ο κινεί έτερον αυτής υπάρχον και ή στάσις ού παρακινούμενη, οτι μ/η μεμικται τω μιη στασίμω* και το καλόν καλόν, στι μ/η εν τω (JMT)} καλώ. Βεβηκε δε έκαστος ούκ επ" αλλότριας οίον γής, αλλ* εστίν εκάστω εν ω εστίν αύτο ο εστί, και συν^ειαύτω οίον προς το άνω ίόντι το οΒ'εν εστί, και ούκ αύτος μεν άλλο, ή χώρα δε αύτοΰ άλλο. Κα/ γάρ το ύποκείμενον νους και αύτος νους* οίον ει τις και τούτο τον ούρανον τον ορωμζνον φωτοειδή οντά τούτο το φως το εξ αύτοΰ φΰναι νοήσειε τά άστρα. ΈνταΟδα μεν οΰν ούκ εκ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΝΟΗΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

247

μέρους άλλο άλλου γίνοιτο αν, και ενη ανμόνον εκαστονμέρος, εκεί δε εξ όλου αεί εκαστον και αμα εκαστον και όλον φαντάζεται μεν γαρ μέρος, ενοραται δε τω οξβΐτην οφιν όλον, οίον ει τις γένοιτο την οφιν τοιούτος, οίος 6 Αυγκευς ελεγετο και τα είσω της γης οραν του μύ$ου τους εκεΐαινιττομενου όφ&σλμούς. Της δε εκεΐ^εας ούτε κάματος εστίν ουτ εστί πληρωσις εις το παύσασ^αι $εωμενψούτε γαρ κενωσις <ην, ha ηκων εις πληρωσιν και τέλος άρκεσ^η, ούτε το μεν άλλο, το δ' άλλο, Ίνα ετερω των εν αιτώ τα του έτερου μη άρεσκοντα η· άτρυτά τε τα εκεΐ. 'Αλλ' εστί το άπληρωτον τω μ/η την πληρωσιν καταφρονείν ποιείν του πεπληρωκότος* ορών γαρ μάλλον ορφ, και καμορών άπειρον αυτόν και τά όρώμενα ту εαυτού συνεπεται φύσει. Και η ζωη μεν ούδενί κάματον έχει, όταν η καθαρά' το δ' άριστα ζών τι αν κάμωι;

Ήδε ζωη σοφία, σοφία δε ου πορισ^εΐσα λογισμόις,'ότιαεί

ψπάσα και ελλείπουσα ούΰενί, Ίνα ζητήσεως δεηδηαλλ' εστίν Ύ] πρώτη και ουκ απ" άλλης· και η ουσία αύτη σοφία, αλλ" ούκ αυτός, είτα σοφός. Δ/α τούτο δε ουδεμία μείζων, και <η αύτοεπιστημ/η ένταί^α πάρεδρος τω νω τω συμπροφαίνεσ^αι, oîov λεγουσι κατά μίμ/ησιν και τω Δ// την Δίκην. Γίάντα γαρ τα τοιαύτα εκεί οίον αγάλματα παρ" αυτών ενορώμ&να, ώστε Ькщиа είναι ύπερευδαιμώνων θεατών. Τη μλν ούν σοφίας το μεγε&ος και την Βύναμιν αν τις κατίδοι, ότι μετ αύτης έχει και πεποπμε τά οντά, και πάντα ηκολούδησε, και εστίν αύτη τά οντά, καί συνεγενετο αύτη, και εν άμ/ρω, και Ύ) ουσία η εκείσοφία. 'Αλλ' ημείς ε/ς σύνεσιν ούκ <η№ομεν ότι καί τάς επ/στημας θεωρήματα και συμφόρησιν νενομίκαμ^ν προτάσεων είναι· το δε ουδ' εν ταΓς ενταύθα επιστημ/ιις. Ε/ δε τ/ς περί τούτων αμφισβητεί, εατεον ταύτας

248 Плотин. Эннеады. Трактат V. 8

εν τφ παρόντι. Περ/ δε της εκεί επιστημιης, ην δη και 6 Πλάτων κοπίδων φησιν ούδ' Ύ[τις εστίν άλλη εν αλλφ, οπ(ος Μ, εΥασε ζητείν και ανευρίσκειν, είπερ άξιοι της προσηγο­ ρίας φαμεν είναι Ίσως ουν βελτιον εντεύθεν την αρχήν ποιησασθαι.

5. Πάντα δη τά γινόμενα, είτε τεχνητά είτε φυσικά είη, σοφία τις ποιεί, και ηγείται της ποιησεως πανταχού σοφία. 'Αλλ' ει δη τις κατ αύτην την σοφιαν ποιοι, εστωσαν μεν ai τεχναι τοιαΰται. 'Αλλ' 6 τεχνίτης πάλιν αυ εις σοφιαν φυσικην έρχεται, καθ* ην γεγενηται, ούκετι συντεθεΐσαν εκ θεωρημάτων, αλλ' όλην εν τι, ου την συγκειμενην εκ πολλών εις εν, αλλά μάλλον άναλυομλνην εις πλήθος εξ ενός. Ει μεν ουν ταύτην τις πρώτην θησεται, αρκεί* ούκετι γαρ εξ άλλου ούσα ούδ' εν αλλω. Ε/ δε τον μεν λόγον εν τη φύσει, τούτου δε αρχήν φησουσι την φύσιν, πόθεν εξει φησομεν και ει έξαλλου εκείνου. Ει μεν εξαύτου, στησόμεθα* ει δε εις νουν ηξουσιν, ενταύθα όπτεον, ει ό νους εγεννησε την σοφιαν* και ει φησουσι, πόθεν; Ει δε εξ αύτοΰ, αδύνατον άλλως η αυτόν οντά σοφιαν. Ή αρα αληθινή σοφία ουσία, και η αληθινή ουσία σοφία, και η αξία και τη ούσίφ παρά της σοφίας, και, ότι παρά της σοφίας, ουσία αληθής. Δ/ό кал οσαι ούσίαι σοφιαν ούκ εχουσι, τω μεν δ/α σοφιαν τινά γεγονεναι ουσία, τω δε μ/η εχειν εν αύταις σοφιαν, ούκ αληθινοί ούσίαι. Ού τοίνυν δε? νομίζειν εκεί αξιώματα όραν τους θεούς ουδέ τους εκεί ύπερευδαίμονας, αλλ" έκαστα τών λεγομένων εκεί καλά αγάλματα, οία εφαντάζετό τις εν τη σοφού ανδρός φυχη είναι, αγάλματα δε ού γεγραμμενα, άλλα οντά. Δ/ό και τάς ιδέας οντά ελεγον είναι οι παλαιοί και ουσίας.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΝΟΗΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

249

6. Δοκουσι Ы μοι και οι Αίγυτττίων σοφοί, είτε άκριβεί ετπστημ/η λαβόντες είτε και συμφύτφ, περί ων εβούλοντο διά σοφίας δεικνύναι, μ/η τύποις γραμμάτων διεξοδεύουσι λόγους και προτάσεις μτηδε μιμουμενοις φωνάς καί προφο­ ράς αρωμάτων κεχρησθαι, αγάλματα δε γράφοντες καί εν εκαστον εκάστου πράγματος άγαλμα εντύπωσαντες εν τοις ιεροίς την εκείου διεξοδον εμφηναι, ώς αρα τις και

επιστημ/η και σοφία εκαστον εστίν άγαλμα καΑ ύποκείμενον καί άθροον καί ου διανόησις ουδέ βούλ&υσις. "Ύστερον δε απ αύτης αθρόας ούσης είδωλον εν αλλφ εξβλιγμΑνον ηδη και λεγον αυτό εν διεξόδω και τάς αιτίας, δι* ας ούτω, εξβυρίσκον ως το καλώς ούτως έχοντος του γεγενημενου θαυμασαι. Ε7 τις οίδε, $αυμάσαι εφη την σοφίαν, πως αυτή αιτίας ουκ έχουσα της ουσίας, δι* ας οϋτω, παρεχμι τοις ποιουμενοις κατ αύτην. Το καλώς αρα ούτως και το εκ ζτμησεως αν μόλις η ούδ* όλως φανεν, im δει ούτως, είπερ τις εξβύροι, προ ζτμησε και προ λογισμού ύπάρχειν οϋτως· οίον λάβωμεν γαρ εφ* ενός μεγάλου ο λέγω, όπερ αρμόσει και επί πάντων

7. τούτο δη το παν, επείπερ συγχωροΰμεν παρ" άλλου αυτό είναι καΑ τοιούτον είναι, άρα οίόμεθα τον ποι^ητην αύτο επινοησαι παρ* αύτω γην καί ταύτην εν μέσω δείν στηναι, είτα ύδωρ καί επί τη γη τούτο, και τά άλλα εν τά£μι μέχρι του ουρανού, είτα ζώα πάντα και τούτοις μορφάς τοιαύτας εκάστω, όσαι νυν είσι, καί τά ïvbov εκά-στοις σπλάγχνα και τά εξω μέρη, είτα διατεθέντα έκαστα παρ' αυτφ ούτως επιχειρείν τω έργω; 'Αλλ' ούτε η επίνοια δυνατή η τοιαύτη πόθεν γαρ επηλθεν ούπώποτε εωρακό-τι\ ούτε εξ άλλου λαβόντι δυνατόν ην εργάσασθαι, όπως νυν οι δημιουργοί ποιοΰσι χερσι και όργάνοις χρώμενοι· ΰσ-τερον γαρ και χείρες