Плотин. - Пятая эннеада. - 2004

170 Плотин. Эннеады. Трактат V. 5

άναλίσκουσα το εν ουδέ κερματίζουσα την ύπόστασιν 'έχει, αλλά δυάδος γενομένης ϊστι μονάς η προ της δυάδος, και ούχ η εν τη δυάδι μονάς εκατερα ούδ* έτερα εκείνη. Ύί γάρ μάλλον οποτεραοΰν; Ει ουν μ/ηδετερα αυτών, άλλη εκείνη και μένουσα ου μένει, ΐΐώς ουν ετεραι εκεΐναι; Και πώς η δυάς εν; Kai ει ταύτό εν, όπερ εν εκατερφ τη περι­ εχόμενη. Ή μετεχειν της πρώτης φατεον, αλλάς δε ης μετεχουσι, και την δυάδα δε, καΒ'ο εν, μετεχειν, ουχ ωσαύ­ τως δε· επει ούδε ομοίως στρατός εν και οικία. Kai αυτή προς το συνεχές ούτε κατά το ως είναι εν, ούτε κατά το ποσόν εν. τΑρ' ουν ал μεν μονάδες άλλως ai εν πεντάδι και δεκάδι, το δε εν το εν τη πεντάδι προς το εν το επί της δεκάδος το αυτό; "Η, ε/ ναυς πάσα προς πάσαν, μικρά προς μεγάλην, και πόλις προς πόλιν, και στρατός προς στρατόν, ταύτο εν και ενταύθα· ει δε μ/ηδ" εκεί, ουδ" εν­ ταύθα. Ε/ γάρ τίνες περί τούτων άπορίαι, ύστερον.

5. 'Αλλ' επ εκείνο επανιτεον λεγουσιν, οτι μένει το πρώτον το αυτό, καν εξ αύτου γίνηται έτερα. Έν μεν ουν τοις άρ&μοίς μένοντος μεν του εν, ποιοΰντος δε άλλου, ο άρι$μος γίνεται κατ αυτό* εν δε τω ο εστί προ τών όντων μένει μεν πολύ μάλλον ενταί/^α το εν μένοντος δε αύτου ούκ άλλο ποιεί, ει κατ" αύτο τά οντά, άλλ" άρκεΐ αύτο γεννησαι τά οντά. Kai ώσπερ εκεί επί τών αριθμών ην του πρώτου της μονάδος επί πάσιν είδος πρώτως και δευτέρως, καί ούκ επίσης εκάστου μεταλαμβάνοντος τών ύστερον αύτης, ούτω και έκτατα εκαστον μεν τών μετά το πρώτον έχει τι εκείνου οίον είδος εν αύτω. Κάκεΐ μεν η μετάληφις το ποσόν ύπεστησεν αυτών, έντα^α δε [το ίχνος του ενός] την ούσίαν αύτοίς ύπεστησατο, ώστ είναι

ΟΤΙ ΟΥΚ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΟΥ ΤΑ ΝΟΗΤΑ...

171

τό είναι 'ίχνος {του} ενός. Και το είναι δε τούτο η της ουσίας δηλωτική ονομασία από του εν εϊτιςλεγοι γεγονεναι, τάχ αν τύχοι του αληθούς. Ύό γαρ τοι λεγόμενον ον τούτο πρώτον εκείθεν οίον ολίγον προβεβηκός ουκ η&ελησεν ετι πρόσω ελ&εΓν, μεταστραφεί δε εις το εϊσω εστη, και εγενετο ουσία και εστία απάντων οίον εν φΰόγγφ εναπερείσαντος αυτόν του φωνοΰντος υφίσταται τό εν δηλοΰν τό από του ενός και τό ον σημαίνον τό φθεγξάμενον, ως δύναται. Οί/τω τοι τό μεν γενόμενον, η ουσία και τό είναι, μίμτησιν έχοντα εκ της δυνάμεως αύτου ρυεντα* η δε ιδοΰσα και επικινηδείσα τω θεάματι μιμούμενη ο ειδεν ερρτ^ξε φωνην την «ον» και «τό είναι» και «ούσίαν» και «εστίαν». Ούτοι γαρ οι φθόγγοι θελουσι σημ/ηναι την ύπόστασιν γεννηθέντος ώδΐνι του φ$εγγομενου άπομιμούμενοι, ως οίον τε αύτοΐς, την γενεσιν του οντος.

6. 'Αλλα ται/τα μεν, ως τις εθελει, λελεχ^ω. Της δε γενομένης ουσίας είδους ούσης ού γαρ δη άλλο τι αν τις είποι τό εκείθεν γενόμενον και είδους ού τινός, άλλα παντός, ώςμ/η αν ύπολιπείν τι άλλο, ανάγκη άνείδεον εκείνο είναι. Άνείδεον δε ον ούκ ουσία· τόδε γαρ τι δείτην ούσίαν είναι· τούτο δε ώρισμενον τό δε ούκ εστί λαβείν ως τόδεηδη γαρ ούκ αρχή, αλλ" εκείνο μόνον, ο τόδε είρτηκας είναι. Ε/ ουν τα πάντα εν τω γενομενφ, τι των εν τούτω εκείνο ερείς; Ούδεν δε τούτων ον μόνον αν λεγοιτο επέκεινα τούτων. Ύαΰτα δε τα οντά και τό ον επέκεινα άρα οντος. Τό γαρ επέκεινα οντος ού τόδε λέγει ού γόυρ τί$ησιν ούδε όνομα αύτου λέγει, αλλά φέρει μόνον τό ού τούτο. Ύοΰτο δε ποιούν ούδαμοΰ αυτό περιλαμβάνει· γελοΐον γάρ ζητεΐν

172 Плотин. Эннеады. Трактат V. 5

εκείνην την απλετον φύσιν περιλαμβάνειν 6 γαρ τοΰτο βουλόμενος ποιείν άπεστησεν αυτόν кал του οπωσοΰν και κατά βραχύ εις ϊχνος αύτοΰ \εναν άλλ* ώσπερ την νογ~ την φύσιν βουλόμ,ενος ιδείν ούδεμίαν φαντασίαν αισθητού έχων Β'εάσεται ο εστίν επεκεινα του αισθητού, ούτω και ο $εάσασ$αι $ελων το επεκεινα του νσψοΰ το νοτ]τον παν άφεις ΰεάσεται, οτι μεν εστί δια τούτου μαθών, οίον δ* εστί τοΰτο αφείς. То δε «οίον» σημαίνοι αν το ούχ οίον ου γαρ ενι ούδε το «οίον», οτω μ/ηδε το «τι». 'Αλλά ημείς ταΐς γμετεραις ώδίισιν άποροΰμεν ο τι χρη λέγειν, και λεγομεν περί ου ρητοΰ, και όνομάζομεν (τημ/ύνειν εαυτοΐς $ελοντες, ως δυνάμεθα. Ύάχα δε και το «εν» όνομα τοΰτο αρσιν έχει προς τα πολλά. "0$-εν και Απόλλωνα οι ΥΙυ^αγορικοι συμβολικώς προς αλλήλους εσήμαινον άποφάσει των πολ­ λών. Ε/ δε $εσις τις το εν, το τε όνομα τό τε δηλούμενον, άσαφεστερον αν γινοιτο τοΰ ει μτη τις όνομα ελεγεν αύτοΰτάχα γαρ τοΰτο ελεγετο, Ίνα ό ζητησας, άρζάμενος απ" αύτοΰ, ο πάντως άπλότητός εστί σημαντικόν, άποψηση τελευτων και τοΰτο, ως τε$εν μεν όσον οίον τε καλώς τω $εμΑνω ούκ άξιον μιην ούδε τοΰτο εις δηλωσιν της φύσεως εκείνης, οτι μ/ηδε άκουστον εκείνο μ/ηδε τω άκούοντι δεί συνετον είναι, αλλ* είπερ τινί, τω όρώντι. 'Αλλ' ει το ορών είδος ζητεί βλεπειν, ούδε τοΰτο είσεται.

7. 'Ή επειδή διττον και τό ενεργείς βλεπειν, οίον επί οφθαλμού τό μλν γάρ εστίν όραμα αύτω τό είδος τό τοΰ αισ&ητοΰ, τό δε δι* ου όρφ τό είδος αύτοΰ, όκαι αυτό αισΒτμ εστίν αύτω, έτερον ον τοΰ είδους, αίτιον δε τω ε'ίδει τοΰ όρασ$αι, εν μλν τω είδει και επί τοΰ είδους συνορώμ^νον διό ούκ εναργή τότε δίδωσι την αϊσ^ησιν αύτοΰ, ατε τοΰ

ΟΤΙ ΟΥΚ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΟΥ ΤΑ ΝΟΗΤΑ...

173

όμματος τετραμήνου προς το πεφωτισμΑνον όταν δε μ/η- δεν άλλο η παρ αυτό, ο&ρόφ είδε προσβολή, καίτοι και τότε είδεν επερειδόμ^ενον αλλω, μάνον δε αυτό γενόμ&νον, μ/η πρ ετερω, ου δύναται η αϊσΒησις λαβείν. Έπε/ και του ηλίου το φως το εν αύτω ταχ αν την αϊσΒησιν εξεφυγεν, ει μ/η όγκος επεκειτο αύτω στερεώτερος. Ε/ δε τις φως παν είναι αυτόνλίγοι, τούτο αν τιςλαβοι προς δηλωσιν τοΰλεγομΑνου' έσται γαρ φως εν ούδενί είδει των άλλων όρωμΑνων, και Ίσως όρατόν μ/όνον τα γαρ άλλα ορατά ού φως μ/ονον. Ούτω τοίνυν και η του νου όφις* όρφ μΑν και αύτη δι" άλλου φωτός τα πεφωττισμλνα εκείνη τη πρώτη φύσει, και εν εκείνοις οντος όρφνεύουσα μλντοι προς την των καταλαμ,πομΑνων φύσιν ήττον αυτό όρφ9 ει δ" αφήσει τα όρώμυενα και δι" ου εΐδεν εις αυτό βλεποι, φως αν και φωτός αρχήν αν βλεποι. 'Αλλ' επει μ/rç ως εξω ον δεΐτόν νουν τούτο το φως βλεπειν, πάλιν επί τον όφθαλμόν ίτεον, ος ποτέ και αυτός ού το εξω φως ούδε το αλλότριον είσεται, αλλά προ του εξω οίκεΐόν τι καί μάλλον στιλπνότερον εν άκαρεΐ θεαται, η νύκτίορ εν σκότω [προ αύτοΰ] εξ αυτού πρσπηδησαντος, η όταν μτηδεν ε&ελησας των άλλων βλεπειν προβάλλοιτο προ αυτού την των βλεφάρων φύσιν το φως όμως προφερων, η και πιεσαντος τού έχοντος το εν αύτω φως ϊδοι. Τότε γαρ ούχ όρων όρφ καί μάλιστα τότε όρφφως γαρ όρφ· τα δ" άλλα φωτοειδη μΑν ην, φως δε ούκ ην. Ούτω δη καί νους αυτόν από των άλλων καλύφας καί συναγωγών εις το εϊσω μτηδεν όρων θεάσετα/ ούκ άλλο εν αλλω φως, αλλ" αυτό κο& εαυτό μάνον κο&αρόν εφ" αυτού εξαίφνης φανεν, ώστε απορείν όθεν εφάνη, έξωθεν η ένδον, καί απελθόντος ειπείν «ένδον αρα ην καί ούκ ένδον αύ».

174Плотин. Эннеады. Трактат V. 5

8.'Ή ου δεΐζητείν πό$εν ου γαρ εστί το πό$εν ούτε γαρ έρχεται ούτε απεισιν ούδαμοΰ, άλλα φαίνεται τε και ου φαίνεταιho ου χρη διώκειν, αλλ" ήσυχη μενειν, εως αν φανη, παρασκευάσαντα εαυτόν $εατην είναι, ώσπερ οφθαλμός ανατολάς ηλίου περιμένει* ο δε ύπερφανείς του ορίζοντος εξ ωκεανού φασιν οι ποιηταί εδωκεν εαυτόν $εάσασ$αι τοις ομψασιν. Ούτοσϊ δε, ον μιμείται 6 ήλι­ ος, ύπερσχησει πό$εν; Και τι υπερβαλών φανησεται;

Ήαυτόν υπεροχών τον νουν τον $εώμενον εστηξεται μεν γαρ ο νους προς την $εαν εις ουδέν άλλο η προς το καλόν βλέπων, εκεί εαυτόν πας τρεπων και διδούς, στας δε και οίον πληρωθείς μένους είδε μεν τα πρώτα καλλίω γενόμενον εαυτόν και επιστίλβοντα, ως εγγύς οντος αυτού. Ό δε ουκ ηει, ως τις προσεδόκα, αλλ" ηλ&εν ως ουκ ελδών ώφ$η γαρ ως ουκ ελ£ών, αλλά προ απάντων παρών, πριν και τον νουν ελ^ειν. Είναι δε τον νουν τον ελ&όντα και τούτον είναι και τον άπιοντα, οτι μΑ\ οΊδε που δεί μενειν και που εκείνος μένει, οτι εν ούδενί. Και ει oîov τε ην και αύτφ τφ νφ μενειν μνηδαμου ούχ οτι εν τόπφ· ούδε γαρ ούδ" αυτός εν τόπφ, άλΧ όλως μνηδαμου ην αν αεί εκείνον βλέπων καίτοι ουδέ βλέπων, αλλ" εν εκείνφ ων και ου δύο. Νυν δε, οτι εστί νους, ούτω βλέπει, οτε βλΑπει, τφ εαυτού щ νφ. Θαύμα δη, πώς ουκ ελ&ών πάρεστί, και πώς ουκ ων ούδαμοΰ ούδαμοΰ ουκ εστίν οπού μ/η εστίν. 'Εστί μεν ουν ουτωσι αύτό^εν $αυμάσαι, τφ δε γνόντι,

το εναντίον ε/περ ην, θαύμασαν μάλλον δε ουδέ δυνατόν είναι, Ίνα τις και $αυμάση. "Εχει δε ώδε9

9.παν το γενόμενον υπ" άλλου η εν εκείνφ εστί τφ

πεποιηκότι η εν αλλφ, ειπερ είη τι μετά το ποίησαν αυτό'

ΟΤΙ ΟΥΚ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΟΥ ΤΑ ΝΟΗΤΑ...		175
ατε γαρ γενόμυενον ύπ" άλλοι; και προς την γενεσιν δεη$εν
άλλοι;, άλλου Κείται πανταχού* διόπερ και εν		άλλφ.
Γίεφυκεν οΰν τα μεν ύστατα εν τοις προ αυτών ύστάτοις,
τα δ" [εν πρώτοις] εν τοις προτεροις και άλλο		εν άλλφ,
εως εις το πρώτον άρχην ον. Αρχή δε, ατε μ/ηδεν έχουσα
προ αυτής, ουκ έχει εν οτφ αλλω* μνη έχουσα δ" εν οτφ
αύτη τών άλλων όντων εν τοις προ αυτών τα		άλλα
περιείληφε πάντα αύτηπεριλαβοΰσα δε ουτ εσκεδάσδη
εις αυτά και έχει ουκ εχομενη. "Εχουσα δη και αύτη ουκ
εχομενη ουκ 'εστίν οπού μνη εστίν	ει γαρ μ/η εστίν, ουκ
έχει. Ε/ δε μ^η εχεται, ουκ εστίν	ώστε εστί και ουκ εστί,
τφ μεν μνη περιεχεσ^αι ουκ ούσα, τω δ" είναι παντός
ελευθέρα ούδαμ,ού κωλυόμενη είναι. Ε/ γαρ αυ κεκώλυται,
ώρισται υπ" άλλου, και τα εφεξής άμοιρα αυτού, καιμΑχρι
τούτου ο $εός, και ούδ" αν ετι εφ" αυτού, άλλα δουλεύων
τοΐς μετ αυτόν. Τα μεν ουν εν τινι εκεί εστίν, ου εστίν9
οσα δε μ/rç που, ουκ εστίν οπού μ/η. Ε/ γαρ μιη ενΒ-αδί, δηλον
οτι άλλος αύτον κατέχει τόπος, και εν$αδι εν άλλφ, ώστε
ψεύδος το ού που. Ε/ ουν αλήτες το ού που και ψευδός το
που, )να μ/η εν άλλφ, ούδενός αν άποστατοι. Ε/ δε μηδενός
αποστατεί ού πού ών, πανταχού εσται εφ" εαυτού. Ούδε
γαρ το μεν τι αυτού ώδί, το δε ώδί' ού μνην ούδ" όλον ώδί*
ώστε όλον πανταχού ούδενός [ενός] έχοντος αυτό ούδ" αυ
μ/rç έχοντος' εχομενου άρα οτουούν."Ορα δε και τον κόσμων,
οτι, έπε/ μ/ηδε\ς κόσμος προ αυτού, ούκ εν κόσμφ αυτός
ούδ" αυ εν τόπψ· τις γαρ τόπος πριν κόσμον είναι; Τα δε
μέρη ανηρτημένα εις αύτον και εν εκείνφ. "Ψυχή δε ούκ
εν εκείνφ, αλλ" εκείνος εν αύτη' ούδε γαρ τόπος το σώμα,
τη ψυχή, άλλα ψυχ^η μεν εν νφ, σώμα δε εν ψυχή, νους δε

176	Плотин. Эннеады. Трактат V. 5

εν αλλατ τούτου όε ούκετι άλλο, и/ αν *ην εν αύτώ' ουκ εν οτωοΰν άρα* ταύτη °w ούόαμή). ΥΙοΰ ουν τα άλλα; εν αύτω. Ούτε άρα άφεστηκε των άλλων ούτε αυτός εν αύτοίς εστίν ούόε εστίν ούόεν έχον αυτό, αλλ* αυτό έχει τα πάντα. Δ/ό και ταύτη? αγαθόν των πάντων, ότι και εστί και άνηρτηται πάντα εις αυτό άλλο άλλως. Δ/ο και άγαδώτερα έτερα έτερων, ότι και μάλλον όντα έτερα έτερων.

10. 'Αλλα συ μ/η μο/ όί έτερων αυτό όρα· ει όε μ/η, ίχνος αν ϊόοις, ουκ αυτό' αλλ" εννοεί, τί αν ενη τούτο, όεστι λαβείν εφ* εαυτού όν κα&αρόν ούόενι μ/γνύμενον μετεχόν­ των απάντων αύτοΰ μηδενός έχοντος αυτόάλλο μεν γάρ ούόεν τοιούτον, όεΐόέ τι τοιούτον είναι. Τ/ς αν ουν την όύναμιν αύτοΰ ελοι όμ/)ΰ πάσαν; Ε/ γαρ όμου πάσαν, τι αν τις αύτοΰ όιαφεροι; Κατά μέρος άρα; 'Αλλα προσβάλεις μλν άδρόως ο προσβάλλων, όλον όε ούκ άπαγγελεΓς- ει όε μ/η, νους νοών εσγ), καν τύχγις, εκείνος σε εκφεύζεται, μάλλον όε συ αυτόν. 'Αλλ' όταν μεν όρφς, όλον βλέπε* όταν όε νοτης, ο τι αν μνημόνευσης αύτοΰ, νόει, ότι τάγο&όν ζωής γάρ εμ/ρρονος

και νοερούς αίτιος όύναμις ων, άφ* ου ζατη και νους ο τι <τε) ουσίας και τοΰ όντος ότι εν άπλοΰν γάρ και πρώτον ότι άρχη άπΧ αύτοΰ γαρ πάντα* απ' αυτοί; κίνησις η πρώτη, ούκ εν αύτω, απ' αυτοί; στάσις, ότι αυτός μη εόείτο' ού γάρ κινείται

ού& εστηκεν	ούόε γαρ εϊχεν ούτε εν ω στησεται ούτε εν ω
κινφ*ησεταν	περί τί γάρ η προς τί rj εν τ/ν/; Πρώτος γαρ
αυτός. 'Αλλ'	ούόε πεπερασμένος [ε/να/]· υπό τίνος γάρ;

'Αλλ' ούό* άπειρος ώς μέγεθος· ποΰ γαρ εόει προελ&είν αυτόν *η Ίνα τί γενψαι αύτω ούόενός όέομλνω; Το fî άπειρον η όύναμις έχει* ού γάρ όιλλως ποτέ ούό* επιλ&ίφει, όπου και τά μνη επιλείποντα όι" αυτόν.

ΟΤΙ ΟΥΚ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΟΥ ΤΑ ΝΟΗΤΑ...

177

11. Κα/ το άπειρον τούτω τω μη πλέον ενός είναι μηδέ εχειν προς ο όριειτι των εαυτού* τω γαρ εν είναι ου μεμετρηται ούδ" εις αριθμόν ηκει. Ουτ ουν προς άλλο ούτε προς αυτό πεπερανταν επεϊ ούτως αν είη και δύο. Ούδε σχήμα τοίνυν, οτι μ/ηδε μέρη, ούδε μορφή. MT? τοίνυν ζητεί Βνητοίς ομμασι τούτο, οίον φησιν ό λόγος, μηδ^ οτι ούτως εστίν ίδείν, ως αν τις άξιώσειε πάντα αισθητά είναι ύπολαμβάνων το μάλιστα πάντων αναιρεί. "Α γάρ ηγείται τις είναι μάλιστα, ταύτα μάλιστα ουκ εστν το δε μέγα ηρτόν εστί. Ύό δε πρώτον ό^ρχη του είναι και κυριώτερον αύ της ουσίας* ώστε άντιστρεπτεον την δόξαν ει δε μη, καταλελείφη έρημος Β-εοΰ, οίον οι εν ταΐς εορταις υπό γαστριμαργίας πλησαντες εαυτούς, ων ού $εμις λαβείν τους είσιόντας προς τους $εούς, νομίσαντες μάλλον εκείνα εναργέστερα είναι της $εας του $εου, ω εορτάζειν προσή­ κει, ού μετεσχον των εκεί ιερών. Κα/ γαρ εν τούτοις τοίς ιεροίς ό $εός ούχ όρώμενος άπιστεισυαι ποιεί ως ούκ ων τοΐς εναργές νομίζουσι μόνον, οτησαρκι μόνον ϊδοιεν οίον εί τίνες bià βίου κοιμώμενοι ταί/τα μεν πιστά και εναργή νομίζοιεν τά εν τοίς όνείρασιν, εί δε τις αυτούς εζεγείρειεν, άπιστησαντες τοίς ha τών οφθαλμών άνεωγότων όφ$εΪσι πάλιν καταδαρ$άνοιεν.

12. Χρη δε βλεπειν ω έκαστα δεί αίσΒ'άνεσ^αι, όφ^αλμοίςμεν άλλα, ώσί δε έτερα, καί τά άλλα ωσαύτωςκαί τφ νώ πιστεύειν άλλα όραν, καί μη το νοείν α^κούειν νομίζειν η όραν, ώσπερ αν εί τοίς ώσίν επιτάττοιεν βλεπειν, καί τας φωνάς ούκ είναι, οτι μη όρώνται. Χρη δε εννοειν, ως είσιν επιλελησμενοι, ού καί εξ άρχης εις νυν πο^ούσι καί εφίενται αύτοΰ. Πάντα γαρ ορέγεται εκείνου καί

178 Плотин. Эннеады. Трактат V. 5

εφίεται αύτοΰ φύσεως ανάγκη, ώσπερ άπομεμαντευμενα, ώς άνευ αύτοΰ ού δύναται είναι. Kai του μεν κάλου ηδη οίον είδόσι και εγρηγορόσιν <η άντίληφις και το θάμβος, και του έρωτος η εγερσιςτο δ" αγαθόν, ατε πάλαι πα­ ρόν εις εφεσιν σύμφυτον, και κοιμωμενοις πάρεστι και ού θαμβεϊ ποτέ ίδόντας, οτι σύνεστιν αεί και ού ποτέ <η άνάμνησιςού μπ\ν όρώσιν αυτό, οτι κοιμωμενοις πάρεστι. Του δε κάλου 6 έρως, όταν παρή, όδύνας δίδωσιν, οτι δεί ίδόντας εφίεσ^αι. Αεύτερος ων ούτος 6 έρως και ηδη συνιεντων μάλλον δεύτερον μηνύει το καλόν είναι* η δε αρχαιότερα τούτου και αναίσθητος εφεσις άρχαιότερόν φησι και τάγαθόν είναι και πρότερον τούτου. Κα/ οϊονται δε τάγαθόν λαβόντες άρκεΐν αύτοίς άπαντεςεις γαρ το τέλος άφϊχθαι* το δε καλόν ούτε πάντες είδον γενόμενόν [то] τε καλόν αύτω οϊονται είναι, άλλ" ούκ αύτοίς, οία και το τηδε κάλλοςτου γαρ έχοντος το κάλλος είναι. Κα/ καλοϊς είναι δοκείν αρκεί, καν μ/η ώσιτο δ" αγαθόν ού δόξη εθελουσιν εχειν. 'Αντιποιούνται γάρ μάλιστα του πρώτου, και φιλονεικοΰσι και ερίζουσι τω καλώ, ώς και αύτω γεγονότι ώσπερ αυτοίοίον ει τις ύστερος από βασι­ λέως τω μετά βασιλέα εις άξίωσιν ϊσην βούλοιτο ίεναι, ώς άφ" ενός και του αύτοΰ εκείνω γεγενημενος, άγνοών ώς άνηρτηται μεν και αυτός εις βασιλέα, εστί δε εκείνος προ αύτοΰ. 'Αλλ' ουν η της πλάνης αίτια το μετέχειν άμφω τοΰ αύτοΰ και πρότερον το εν αμφοτέρων είναι, και ότι κάκει το μεν αγαθόν αυτό ού δείται τοΰ καλοΰ, το δε καλόν εκείνου. Κα/ ϊστι δε το μεν ηπιον και προσηνές και άβρότερον και, ώς εθελει τις, παρόν αύτωτο δε θάμβος έχει και εκπληζιν και συμμιγη τω άλγύνοντι την ηδονην.

ΟΤΙ ΟΥΚ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΟΥ ΤΑ ΝΟΗΤΑ...

179

Καί γάρ αΰ και έλκει ото του άγαμου τους ούκ είδότας, ώσπερ ото -πατρός το ερώμενον νεώτερον γαρτο δε πρεσβύτερον ούχρόνω, άλλα τφ άλη&ει, ο και την δύνοψ,ιν προτεραν εχεί' πασαν γαρ έχει· το γαρ μ&τ αυτό ου πασαν, άλλ" οση μετ αυτόν και άπ" αυτού. 'Ώστε εκείνος και ταύτης κύριος, ού δεηθείς ούτος των εξ αυτού γενομένων, άλλα παν και όλον άφείς το γενόμενον, οτι μπ\ εδειτο μηδέν αυτού, αλλ" εστίν ο αυτός, οίος και πριν τούτο γεννησαι. Έπε/ ούδ" αν εμελησεν αύτω μ/η γενομένου* έπε/ ούδ" ει άλλω δυνατόν ην γενέσθαι εξ αυτού, εφ^όνησεν αν νύν δε ούκ εστίν ούδεν γενέσθαι* ούδεν γαρ εστίν ο μ/η γέγονε γενομένων των πάντων. Αυτός δε ούκ ην τα πάντα, /ι/ αν εδεη$η αυτών, ύπερβεβηκώς δε τα πάντα οίος τε ην και ποιειν αυτά και εφ" εαυτών εασαι είναι αύτος ύπερ αυτών ων.

13. 'Εδει δε και τάγα$όν αυτόν οντά και μ/η αγαθόν μτη εχειν εν αυτφ μ/ηάεν, επει μ/ηόε αγαθόν. U γαρ εςει, η αγαθόν έχει η ούκ αγαθόν άλλ" ούτε εν τω άγα&ώ τω κυρίως και πρώτως άγα3ώ το μ/η αγαθόν, ούτε το αγαθόν έχει το αγαθόν. Ε/ ουν μήτε το ούκ αγαθόν μπρε το αγαθόν έχει, ούδεν έχει* ει ουν «ούδεν έχει», μόνον και ερρημον τών άλλων εστίν. Ε/ ουν τά άλλα η άγα$ά εστί και ού τάγαΒ'όν η ούκ άγα3ά εστίν, ουδέτερα δε τούτων έχει, ούδεν έχων τω μηδέν εχειν εστί το αγαθόν. Ε/ δ" άρα τις ότιούν αύ­ τω προστί$ησιν, η ούσίαν η νουν η καλόν, τη προσΒηκη αφαιρείται αυτού τάγαΒ'όν είναι. Πάντα αρα αφελών και ούδεν περί αυτού ειπών ούδε τι φευσάμενος, ως εστί παρ" αύτω, είασε το «εστίν» ούδεν καταμ/ιρτυργσας τών ού παρόντων, ohv οι μη επιστήμη τους επαίνους ποιούμενοι,