Плотин. - Пятая эннеада. - 2004

40 Плотин. Эннеады. Трактат V. 1

ροις είναιу ώς εφεξής μεντοι και ώς το δεχόμενον, το δε ως είδος* καλή δε και η νου υλη νοοειδης ούσα και απλή. Οίον δε ο νουςу και ταυτω μεν τούτω δηλον, ότι κρείττον ψυχής τοιάσδε ούσης.

4. "\δοι δ" αν τις και εκ τώνδε · κόσμον αισ^ητον τόνδε ει τις θαυμάζει εις τε το μέγεθος και το κάλλος και την τάξιν της φοράς της άιδίου αποβλέπων και $εους τους εν αύτώ, τους μεν όρωμένους, τους δε και αφανείς οντάς, και δαίμονας και ζώα φυτά τε πάντα, επί το αρχετυπον αυτού και το άλη&ινώτερον άναβάς κάκει πάντα ιδετω νοητά και παρ αύτώ άίδια εν οικειφ συνέσει και ζωη, και τούτων τον άκηρατον νουν προστάτην, και σοφίαν άμ/ηχανον, και τον ώς αληθώς επί Κρόνου βίον $εοΰ κόρου και νου όντος.

ΥΙάντα	γάρ	εν αύτώ	τά αθάνατα περιέχει,			νουν πάντα,
$εόν πάντα,		φυχην	πάσαν,	εστώτα	άει. Τ/ γάρ ζητεί
μεταβάλλειν		ευ έχων; Που δε μετελ$εΐν			πάντα παρ" αύτώ
έχων; 'Αλλ* ουδέ αυξειν ζητεί τελειότατος						ων. Δ/ό και
τά παρ	αύτώ πάντα		τέλεια,	Ίνα πάντη η τέλειος ούδεν

έχων ό τι μ/rç τοιούτον, ούδεν έχων εν αύτώ ο μη νοεί9 νοεί δε ού ζητών, άλΧ έχων. Κα/ το μακάριον αύτώ ούκ επίκτητον, αλλ' εν αιώνι πάντα, και ό όντως αιών, όν μιμείται χρόνος περινέων φυχ^ην τά μεν παριείς, τοις δε έπιβάλλων. Κα/ γάρ άλλα και άλλα αύ περί ψυχρην ποτέ γάρ Σωκράτης, ποτέ δε Ίππος, εν τι άει τών όντων ό δέ νους πάντα. 'Εχει ουν [εν τω αύτώ] πάντα εστώτα έν τω αύτώ, και έστι μόνον, και το «εστίν» άει, και ούδαμου το μέλλον έστι γάρ και τότε ουδέ το παρεληλυ^ός ού γάρ τι έκεΐ παρεληλυ^εν αλλ' ένέστηκεν άει άτε τά αυτά όντα οίον άγαπώντα εαυτά ούτως έχοντα. "Εκαστον δε αυτών

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΧΙΚΩΝ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΝ 41

\ V 7

νους και ον εστί και το σύμπαν πας νους και παν ον, ο μεν νους κατά το νοεΐν ύφιστάς το ον, το δε ον τω νοεΐσ^αι τω νώ hbov το νοεΐν και το είναι. Ύοΰ δέ νοειν αίτιον άλλο, ο και τω οντι* αμφοτέρων ουν αμα αίτιον άλλο. "Αμα μεν γαρ εκείνα και συνυπάρχει και ουκ απολείπει άλληλα, άλλα δύο οντά τούτο το εν ομοΰ νους και ον και νοούν και νοούμενον, ο μεν νους κατά το νοεΐν, το δε ον κατά το νοούμενον. Ου γαρ αν γένοιτο το νοεΐν ετερότητος μ/η ούσης και ταυτότητος δε. Γίνεται ουν τα πρώτα νους, ον, ετερότης, ταυτότης* δε? δε και κίνησιν λαβεΐν και στάσιν. Κα/ κίνησιν μεν, ει νοεί, στάσιν δε, Ίνα το αυτό. Ύήν δε έτε- ροτΎμα, )V γι νοούν και νοούμενον. Ή εάν αφελής την ετερότητα, εν γενόμενον σιωπήσεται* δει δε και τοις νοη$εΐσιν ετεροις προς άλληλα είναι. Ύαυτόν δε, έπε/ εν εαυτώ, και κοινόν δε τι εν πάσι* και ή διαφορά ετερότης. Ταί/τα δε πλείω γενόμενα αριθμόν και το ποσόν ποιεί' και

το ποιόν δε ή εκάστου τούτων		ιδιότης, εξ ων ως ο^ρχών
ταλλα.
5. Πολύς ουν ούτος ό $εός επί τη φυχή* τη δε υπάρχει
εν τούτοις	είναι συναφυειση,	ει μ/η άποστατεΐν ε$ελοι.
ΥΙελάσασα	ουν αύτω και οΊον εν γενομένη ζη αεί. Ύίς ουν

ότούτον γεννησας; Ό άπλοΰς και ό προ τοιούτου πλήθους,

όαίτιος του και είναι και πολύν είναι τούτον, ό τον άρ/3μόν ποιών. Ό γάρ αριθμός ου πρώτοςκαι γαρ προ δίοδος το

εν, δεύτερον δε δυάς και	παρά του	ενός γεγενημενη εκείνο
όριστην έχει, αυτή δε	αόριστον	παρ" αυτής* όταν δε

όρισ^η, άρ&μός ήδηαριθμός δε ως ουσία* άρ/$μδς δε και ή φυχή. Ού γάρ όγκοι τά πρώτα ουδέ μεγε$η- τά γαρ πα^εα ταί/τα υστέρα, ά οντά ή αίσΒησις οίεται. Ουδέ εν

42 Плотин. Эннеады. Трактат V. Î

σπερμασι δε το ύγρόν το τίμιον, αλλά το щ όρώμενον τούτο δε άρ&μώς και λόγος. Ό οΰν εκειλεγόμενος αριθμός και η δυας λόγοι και νουςαλλά αόριστος μεν η δυας τφ οίον ύποκειμενω λαμβανομένη, ό δε αριθμός ό εξ αύτης και του ενός είδος έκαστος, οίον μορφω^εντος τοΐς γενομενοις είδεσιν εν αύτω* μορφοΰται δε άλλον μεν τρόπον παρά του ενός, άλλον δε παρ" αύτοΰ, οίον όφις η κατ" ενεργειαν εστί γαρ η νόησις ορασις όρώσα αμφω τε εν.

6. Πώς ουν όρφ και τίνα, και πώς όλως υπέστη και εξ εκείνου γεγονεν, Ίνα και όρφ; Νυν μεν γαρ την ανάγκην του είναι ταίτα η φυχη έχει, επιπο^είδε το ΰρυλλούμενον δη τούτο και παρά τοις πάλαι σοφοΐς, πώς εξ ενός τοιούτου οντος, οίον λεγομεν το εν είναι, ύπόστασιν εσχεν ότιοΰν είτε πλήθος είτε δυάς είτε αριθμός, άλλ" ουκ εμεινεν εκείνο εφ" εαυτού, τοσούτον δε πλήθος εξερρύη, ο όράται μεν εν τοις ουσιν, άνάγειν δε αυτό προς εκείνο άξιοΰμεν. τΩδε ουν λεγεσ^ω $εόν αυτόν επικαλεσαμενοις ου λόγω γεγωνώ, αλλά τη φυχ$ εκτείνασιν εαυτούς εις εύχην προς εκείνον, ευχεσ^αι τούτον τον τρόπον δυνάμενους μόνους προς μόνον. Αείτοίνυν $εατην, εκείνου εν τω είσω οίον νεψ εφ" εαυτού οντος, μένοντος ήσυχου επεκεινα απάντων, τα οίον προς τα εξω ηδη αγάλματα εστώτα, μάλλον δε άγαλμα το πρώτον εκφανεν $εάσ$αι πεφηνός τούτον τον τρόπον παντι τω κινουμενω δεί τι είναι, προς ο κινείται' μ/η οντος δε εκείνω μηδενός μη τι$ώμε$α αυτό κινεΐσΒ'αι, αλλ" ai τι μaτ" αυτό γίνεται, επιστραφεντος αει εκείνου προς αυτό άνονγκαΐόν εστί γεγονεναι. Εκποδών δε ημΐν έστω γένεσις η εν χρόνω τον λόγον περί τών αει όντων ποιουμενοις* τω δε λόγω την γένεσιν προσάπτοντας αύτοις

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΧΙΚΩΝ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΝ 43

αιτίας και τάξεως αύτοΐς άποδώσειν. Το ουν γινόμενον εκεΐ^εν ου κινη^έντος φατεον γίγνεσθαιει γαρ κινη&έντος αύτοΰ τι γίγνοιτο, τρίτον άπ" εκείνου το γιγνόμενον μετά την κίνησιν αν γίγνοιτο και ου δεύτερον. Αεί ουν ακίνητου οντος, εί τι δεύτερον μετ" αυτό, ου προσνεύσαντος ουδέ βουλη&έντος ουδέ όλως κινη&έντος ύποστηναι αυτό. Πώς ουν και τί δει νοησαι περί εκείνο μένον, ΥΙερίλαμφιν εξ αυτού μεν, εξ αύτοΰ δέ μένοντος, οίον ηλίου το περί αυτό λαμπρόν ώσπερ περ&έον, εξ αύτοΰ αεί γεννώμενον μένοντος. Κα/ πάντα τά οντά, εως μένει, εκ της αυτών ουσίας άνουγκαίαν την περί αυτά προς το εξω αυτών εκ της παρούσης δυνάμεως δίδωσιν αυτών εξηρτημενην ύπόστασιν, εικόνα ούσαν οίον αρχετύπων ων έξέφυ* πΰρ μεν την παρ" αύτοΰ θερμότητα9 και χιών ούκ εισω μόνον το φυχρον κατέχει* μάλιστα δε όσα ευώδη μαρτυρείτοΰτο* εως γάρ εστί, πρόεισί τι εξ αυτών περί αυτά, ων απολαύει ύποστάντων ο πλησίον. Και πάντα δε οσα ηδη τέλεια γεννφτο δε άεί τέλειον άεϊ και άίδιον γεννφ· και ελαττον δε εαυτοΰ γεννφ. Τί ουν χρη περί τοΰ τελειότατου λέγειν; Μηδέν άπ" αύτοΰ η τά μέγιστα μετ αυτόν. Μέγιστον δε μετ" αυτόν νους και δεύτερον καί γάρ όρφ ό νους εκείνον και δειται αύτοΰ μόνου* εκείνος δέ τούτου ουδέν και το γεννώμενον άπό κρείττονος νοΰ νουν είναι, καί κρείττων απάντων νους, οτι τάλλα μετ" αυτόν oîov καί η ψυχή λόγος νοΰ καί ενέργεια τις, ώσπερ αυτός εκείνου. Άλλα ψυχής μεν οψ,υδρός ό λόγος ώς γάρ είδωλον νοΰ ταύτη καί εις νουν βλέπειν δε? νους δέ ωσαύτως προς εκείνον, Ίνα η νους. Ορφ δέ αυτόν ού χωρισθείς, άλλ" οτι μετ αυτόν καί μεταξύ ουδέν, ώς ουδέ ψυχής καί νοΰ. ПоЭ-εΓ δέ παν το

44 Плотин. Эннеады. Трактат V. 1

γέννησαν και τούτο άγαπφ, και μάλιστα όταν ώσι μόνοι το γέννησαν και το γεγεννημενον όταν δε και το άριστον 7} το γέννησαν, εξ ανάγκης σΰνεστιν αύτω, ως τη έτερόTTjTi μόνον κεχωρίσ^αι.

7. Εικόνα δε εκείνου λεγομεν είναι τον νουν δεί γαρ σαφεστερον λέγειν πρώτον μεν, οτι δείπως είναι εκείνο το γενόμενον και άποσωζειν πολλά αύτοΰ και είναι ομοιότητα ττρος αυτό, ωσπερ και το φως του ηλίου. 'Αλλ' ου νους εκείνο. Πώς οΰν νουν γεννφ; 'Ή οτι τη επιστροφή προς αι/τό εώρα* η δε ορασις αυτή νους. Το γαρ καταλαμβάνον άλλο η άίσ^ησις η νους' αίσ&ησιν γραμμνην και τα άλλα' αλλ" ο κύκλος τοιούτος οίος μερίζεσ^αι· τοΰτο δε ούχ ούτως. Ή και ενταύθα εν μεν, αλλά το εν δύναμις πάντων. Ών ουν εστί

δύναμις, ταύτα από της δυνό^μεως oîov σχιζομ&νη η νόησις κο&ορφ' η ουκ αν ην νους. Έπει και παρ αύτοΰ έχει ηδη οίον συναίσ$ησιν της δυνάμεως, οτι δύναται ούσ'ιαν. Κύτος γοΰν δι αυτόν και ορίζει το είναι αύτω τη παρ" εκείνου δυνόψέΐ και οτι oîov μέρος εν τι των εκείνου και εξ εκείνου η ουσία, και ρώννυται παρ" εκείνου και τελειοΰται εις ούσίαν παρ" εκείνου και εξ εκείνου. Όρ£ δε αύτω εκείθεν, οίον μεριστώ εξ αμέριστου, και το ζην και το νοεΐν και πάντα, οτι εκείνος μηδέν των πάντων ταύτη γαρ πάντα εξεκείνου, οτι μ/η τινι μορφή κατείχετο εκείνος' μόνον γαρ εν εκείνο' και ο μεν πάντα εν τοίς ούσιν αν ην. Δ/ά тоСто εκείνο ούδεν μεν των εν τω νω, εξ αύτοΰ δε πάντα [εν τοΐς ούσιν αν ην]. Δ/ό και ούσίαι ταίττα* ώρισται γαρ ηδη και oîov μορφην εκαστον έχει. Το δε ον δείούκ εν άορίστω οίον αιωρεΐσ$αι, άλλ" ορω πεπηχ^αι και στάσεν στάσις δε τοις νοητοίς ορισμός και μορφή, οίς καϊ την ύπόστασιν λαμβάνει. Ταύτης

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΧΙΚΩΝ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΝ	45
τοι γενεάς 6 νους ούτος άξιας νου του κα^αρωτάτου	μή

αλλοθεν η εκ της πρώτης αρχής φύναι, γενόμενον δε ηδη τα οντά πάντα συν αύτω γεννησαι, παν μλν το των ιδεών κάλλος, πάντας δε θεούς νοητούς· πλήρη δε οντά ων εγεννησε και ώσπερ καταπιόντα πάλιν τω εν αύτω εχειν μ/ηδε εκπεσείν εις υλην μ/ηδε τραφηναι παρά τη cPéç6, ώς τα μυστήρια και οι μΰ$οι οι περί θεών αίνίττονται Κρόνον μλν θεόν σοφώτατον προ του Δ/α γενέσθαι α γεννφ πάλιν εν εαυτω εχειν, η και πλήρης και νους εν κόρφ· μετά δε ταύτα φασι Δ/α γενναν κόρον ηδη οντά· φυχην γαρ γεννφ νους, νους ων τέλειος. Και γαρ τελειον οντά γεννάν έδει, και μ/η δύναμιν ούσαν τοσαύτην άγονον είναι. ΚρεΓττον δε ούχ οίον τε ην είναι ούδ" ενταύθα το γεννώμενον, αλλ" ελαττον ον είδωλον είναι αυτού, αόριστον μλν ωσαύτως, όριζόμενον δε ύπό του γεννησαντος και οίον είδοποιούμενον. Νου δε γέννημα λόγος τις και ύπόστασις, το διανοούμενον τούτο δ" εστί το περί νουν κινούμενον και νου φως και Ίχνος εξηρτημλνον εκείνου, κατά Πάτερα μλν συνηγμλνον εκείνω και ταύτη άποπιμπλάμενον και άπολαύον και μεταλαμβάνον αυτού και νοούν, κατά Πάτερα δε εφαπτόμενον των μετ" αυτό, μάλλον δε γεννών και αυτό, α φυχης ανάγκη είναι χείρονα· περί ων ύστερον λεκτεον. Και μλχρι τούτων τα Ъыа.

8. Καί δια τούτο και τά Πλάτωνος τρίττά τά πάντα

περί τον πάντων βασιλέα φησι γάρ πρώτα καί δεύτερον περί τά δεύτερα και περί τά τρίτα τρίτον. Αεγει δε και τού αιτίου είναι πατέρα αίτιον μεν τον νουν λέγων δημιουργός γάρ ο νους αύτω* τούτον δε φησι την φυχην ποιεϊν εν τω κρατηρι εκείνω. Ύού αιτίου δε νοΰ οντος πάτερα

46 Плотин. Эннеады. Трактат V. 1

ψησί τάγα&ον και το επεκεινα νου και επεκεινα ουσίας. ΥΙοΤλαχού δε το ον και τον νουν την ίδεαν λέγει* ώστε Πλάτωνα είδεναι εκ μεν τάγα&ού τον νουν, εκ δε του νου την φυχρην. Καί είναι τους λόγους τούσδε щ καινούς μ/ηδε νυν, αλλά πάλαι μεν είρησ^αι μ/η άναπεπταμενως, τους

δε vCv λόγους	εξηγητάς εκείνων γεγονεναι	μαρτυρίοις
πιστωσαμενους	τάς δόξας ταύτας παλαιάς	είναι τοις
αυτού του Πλάτωνος γρά,μμασιν. "Ηπτετο		μεν οΰν και

Παρμενίδης πρότερον της τοιαύτης δόξης καθόσον εις ταύτό σννηγεν ον και νουν, και το ον ούκ εν τοΐς αΙσΒητοίς ετίθετο «το γαρ αυτό νοείν εστί τε και είναι» λέγων. Καί OXÎVTJTOV δε λέγει τούτο καίτοι προστ&είς το νοείν σωματικην πα/ταν κινησιν εξαίρων απ* αυτού, Ίνα μένη ωσαύτως, και ογκω σφαίρας άπεικάζων, οτι πάντα έχει περιειλημμενα και οτι το νοείν ούκ εξω, αλλ' εν εαυτώ. "Εν δε λέγων εν τοίς εαυτού συγγράμμασιν αίτίαν ειχεν ως τού ενός τούτου πολλά ευρισκομένου. Ό δε παρά Πλάτων/ Παρμενίδης άκριβεστερον λέγων διαιρείoui αλλήλων το πρώτον εν, οκυριώτερον εν, καί δεύτερον εν πολλά λέγων, καί τρίτον εν кал πολλά. Καί ατύμφωνος ούτως και αυτός εστί ταΐς φύσεσι ταΐς τρισίν.

9. 'Αναξαγόρας δε νουν хаЭ-αρόν καί άμιγη λέγων απλούν καί αυτός τίθεται το πρώτον και χωριστον το εν, το δ" αχριβες δι" ά,ρχαιότητα πα^ηκε. Καί 'Ηράκλειτος δε το εν οίδεν άίδιον καί νοητόν τά γαρ σώματα γίγνεται αεί χαί ρέοντα. Ύφ δε Έμπεδοκλεΐ το νεικος μεν διαιρεί, η δε φιλία το εν άσώματον δε καί αυτός τούτο τά δε στοιχεία ως υλη. 'Αριστοτέλης δε ύστερον χωριστον μεν το πρώτον καί νοητόν, νοείν δε αυτό εαυτό λέγων πάλιν αύ ού το πρώτον ποιεί* πολλά δε кал άλλα νοητά ποιών καί τοσαΰτα, όπόσαι

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΧΙΚΩΝ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΝ 4 7

εν ούρανώ σφαιραι, )V εκαστον εκάστην κιν\ άλλον τρό­ πον λέγει τα εν τοις νοητοΐς η Πλάτων, το ευλογον ουκ έχον ανάγκη τιθέμενος. Έπιστησειε δ" αν τις, ει και ευλόγως* εύλογώτερον γαρ πάσας προς μίαν σύνταξιν συντελούσας προς εν και το πρώτον βλεπειν. Ζητησειε δ" αν τις τά πολλά νοτμ-ά ει εξενός εστίν αύτφ του πρώτου, η πολλά/ ai εν τοις νοητοίς άρχαί* και ει μεν εξενός, άναλογον δηλονότι εξει ώς εν τοις αίσθητοΐς ai σφαιραι άλλης αλλην περιέχουσας, μιας δε της εξω κρατούσης· ώστε περιεχοι αν κάκει το πρώτον και κόσμος νοητός εσται· και ώσπερ ενταύθα ai σφαΐραι ου κεναί, άλλα μεστή άστρων η πρώτη, ai δε εχουσιν άστρα, ούτω κάκεΐ τά κινοΰντα πολλά εν αύτόΐς εξει και τά αληθέστερα εκεί. Ε/ δε εκαστον άρχη, κατά συντυχίαν ai άρχαι έσονται9 και διά τι συνεσονται και προς εν έργον την του παντός ουρανού συμφωνίαν ομονοήσει; Πώς δε Ίσα προς τά νοητά και κινοΰντα τά εν ούρανφ αισθητά; Ώώς δε και πολλά ούτως ασώματα οντά ύλης ου χωριζούσης; Ώστε τών αρχαίων οι μάλιστα συντασσόμενοι αΰ τοΐς Πυθωγόρου και τών μετη αυτόν και Φερεκύδους δε περί ταύτην μεν εσχον την φύσιν άλλ' οι μεν εξειργάσαντο εν αύτόϊς αυτών λόγοις, οι δε ουκ εν λόγοις, αλλ4 εν άγράφοις εδείκνυον συνουσίαις η όλως άφεΐσαν.

10. "Οτι δε ούτω χρη νομίζειν εχειν, ώς εστί μεν το επεκεινα οντος το εν, οίον ηθελεν ό λόγος δεικνύναι ώς οΊόν τε ην περί τούτων ενδείκνυσθαι, εστί δε εφεξής το ον και νους, τρίτη δε η της φυχης φύσις, ηδη δεδεικται. "Ωσπερ δε εν τη φύσει τριττά ταΰτά εστί τά ειρημενα, ούτω χργ νομίζειν και παρ" ημΐν ταί/та είναι. Λέγω δε ούκ εν τοις αισθητοίς χωριστά γάρ ταίτα άλλ' επί τοίς αισθητών

48 Плотин. Эннеады. Трактат V. 1

έξω, και τον αυτόν τρόπον το «έξω» ωσπερ κάκεινα του παντός ουρανού εξω' ούτω και τα του άνθρωπου, οίον λέγει Πλάτων τον εισω άνΒρωπον. 'Εστί τοίνυν και η ημέτερα ψυχή Βεΐόν τι και φύσεως άλλης, οποία πάσα η ψυχής φύσιςτελεία δε η νουν έχουσα* νους δε 6 μεν λογιζόμενος, ό δε λογίζεσΒ'αι παρέχων. Τό δη λογιζόμενον τούτο της ψυχής ούδενός προς το λογίζεσΒαι δεόμενον σωματικού οργάνου, την δε ενεργειαν εαυτού εν καΒαρώ 'έχον, Ίνα και λογίζεσΒ'αι καθαρώς οίον τε η, χωριστον και ού κεκραμενον σώματι εν τω πρώτω νοητω τις τιθέμενος ουκ αν σφάλλοιτο. Ού γαρ τόπον ζητητέον ου ίδρύσομεν, αλλ" έξω τόπου παντός ποιητεον. Ούτω γαρ το хоУ αυτό και το έξω και τό άυλον, όταν μόνον η ούδεν έχον παρά της σώματος φύσεως. Δ/α тоСто και έτι έξωΒεν φησιν επί του παντός την ψυχην περιεβαλεν ενδεικνύμενος της ψυχής τό εν τω νοητω μένον επί δε ημών επικρύπτων επ"

άκρφ ειρηκε	τη	κεφαλή.	Κα/ η παρακελευσις	δε του
χωριζειν ού τόπω λέγεται			τούτο γαρ φύσει κεχωρισμενον
εστίν αλλά	τη	μη νεύσει και τάις φαντασίαις		και	τη
αλλοτριότητι	τη προς τό σώμα, ει πως και τό λοιπόν ψυχής
είδος άναγάγοι		τις και συνενεγκαι προς τό 'άνω και			τό

ενταύΒα αύτης ίδρυμενον, ο μόνον εστί σώματος δημιουργόν καί πλαστικόν кал την πρα/γματείαν περί τούτο έχον.

11. Ούσης ουν ψυχής της λογιζόμενης περί δικαίων καί καλών καί λογισμού ζητοΰντος ει τούτο δίκαιον καί ει τούτο καλόν, ανάγκη είναι καί εστώς τι δίκαιον, άφχ ού καί ό λογισμός περί ψυχ^ην γίγνεται. Ή πώς αν λογίσαιτο; Κα/ ει ότε μεν λογίζεται περί τούτων ψυχρή, ότέ δε μ/η, δε? τον <{щУ λογιζόμενον, αλλ' άεί έχοντα τό δίκαιον νουν εν ημιν

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΧΙΚΩΝ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΝ 49

είναι, είναι δε και την νου αρχήν και α/τ/αν και θεόν ου μεριστου εκείνου οντος, άλλα μένοντος εκείνου, και ουκ εν τόπω μένοντος εν πολλοίς αυ θεωρείσθαι καθ" εκαστον των δυνάμενων δεχεσθαι οίον άλλον αυτόν, ωσπερ και το κεντρον εφ" εαυτού εστίν, έχει δε και εκαστον των εν τω κύκλω σημείον εν αυτω, και αί γράμμα/ το Ίδιον

προσφερουσι προς τούτο. Τω γαρ τοιούτω των εν ημών και 'ημείς εφαπτόμενα και συνεσμεν και άνηρτνημ,εθαενιδρύμ^εθα δε οϊάν συννεύωμεν εκεί.

12. Γίώς ουν έχοντες τα τηλικαυτα ουκ αντιλαμ­ βανόμεθα, αλλ' άργοΰμεν ταΐς τοιαύταις ενεργείαις τα πολλά, οι δε ούδ" όλως ενεργοΰσιν; Έκεΐνα μεν εστίν εν ταϊς αυτών ενεργείαις αεί, νους και το προ νου αεί εν εαυτω, και ψυχή δε το άεικίνητον ούτως. Ου γαρ παν, ο εν ψυχή, *ηδτη αισθητόν, άλλα έρχεται εις ημάς, ίίταν εις α'ίσθησιν /Ή* όταν δε ενεργούν εκαστον μ/η μεταδίδω τω αίσθανομλνω, ουπω δι" όλης ψυχής ελιηλυ^εν. Ουπω ουν γιγνώσκομεν άτε μετά του αίσθητικου οντες και ου μόριον φυχης αλλ' <η άπασα ψυχή οντες. Καί ετι εκαστον των ψυχικών ζών άε/ ενεργεί άε/ καθ" αυτό το αυτούτο δε γνωρίζειν, όταν μετάάοσις γενψαι και άντίληψις. ΔεΓτο/W, ει των ούτω παρόντων άντίληψις εσται, και το άντιλαμβανόμενον εις το εισω επιστρεφειν, κακει ποιειν την προσοχών εχειν. 'Ωσπερ ει' τις όίκουσαι αναμένων *ην εθελει φωνην, των άλλων φωνών άποστας το ους εγείροι προς το άμεινον των ακουστών, οπότε εκείνο πρρσε№οι, ούτω τοι και ενταΟ^α δει τάς μεν αισθητός ακούσεις άφεντα, ει μ/η καθόσον ανάγκη, TTJV της ψυχής εις το άντιλαμβάνεσθαι δύναμιν φυλαττειν χα&αραν και έτοιμων ακούειν φθόγγων των ανω.