Плотин. - Шестая эннеада. Трактаты I-V. - 2004

80 Плотин. Эннеады. Трактат VI. 1

άμφοτεροις εσται το ποσοίς είναι; Ύοίς μεν γαρ αρ&μοις το ποσΌΪς είναι ύπαρχετω* καίτοι τούτο το λεγεσ^αι ποσοίς υπάρχει, οΰπω δε, τις η φύσις ΧΟ3Ό λέγεται, δηλοΰται- άλλα γραμψνη γε και επίπεδον και σώμα ούδε λέγεται, αλλά μεγεΒη μεν λέγεται, ποσά δε ου λέγεται, είπερ τότε προσλαμβάνει το ποσόν λεγεσ$αι, όταν εις άρίΒμον άχ$ή δίττηχυ *η τρίττηχυ* επει και το σώμα το φυσικόν μετρη&εν γίγνεται ποσόν τι, και 6 τόπος κατά συμβεβτηκός, ουχ τ? τόπος. Αεί δε μτη το κατά συμβεβΎ)κος ποσόν λαμβάνειν, αλλά το κα&* αυτό, οίον ποσότηταεπει ούδε τους τρεις βοΰς ποσόν, άλλα τον έπ% αύτόίς άρ&μόν βόες γαρ τρείς δύο κατηγορίαι *ηδη. Ούτως ουν και γραμψ/η τοσγδε δύο κατηγορίαι, και επιφάνεια τοσήδε δύο, και η ποσόττ)ς μεν αυτής ποσόν, αυτή δε ή επιφάνεια διά τι ποσόν, ΥΙερατω^εισα γουν οίον τρισι γραμμαΐς *η τετρασι λέγεται είναι ποσόν. Τ/ ουν; μόνον τους άρ&μωύς φησομεν ποσόν; 'Αλλ' ει μεν τους κο& αυτούς άρίθμοι^, ούσίαι λέγον­ ται ούτοι και μάλιστα τω κα& αυτούς είναι. Ε* δε τους εν τοϊςμετεχουσιν αυτών, κο№ ους άριΒ-μωΰμεν, ούμονόαας, άλλα Υππους δέκα και βοΰς δέκα, πρώτον μεν άτοπον δόξει είναι, ει εκείνοι ούσίαι, μη και τούτους, έπειτα δε, ει μετροΰντες τά υποκείμενα ενυπό^ρχουσιν εν αύτόις, άλλα μη εξω οντες ωσπερ οι κανόνες και τά μέτρα μετροΰσιν. Αλλ' ε/ έφλ εαυτών οντες λαμβάνονται εις το μετρείν και μ*η εν τοίς ύποκειμενοις, ούτε εκείνα ποσά τά υποκείμενα μη μετέχοντα ποσότητος, αυτοί τε διά τι ποσόν; Μέτρα γάρ· τά δε μέτρα διά τι ποσά ή ποσότγς; Ή ότι εν τοίς ούσιν οντες, ει μηδεμιφ τών άλλων ο^ρμώττουσι, τοΰτο, ο λέγονται, έσονται και εν τη λεγομένη ποσότΎμι κείσονται.

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

81

Κα/ γαρ η μονάς αυτών ορίζει εν, είτ* επεισι και έπ* άλλο, χαί ό αριθμός οσα μηνύει, και μετρεί το πλη&ος *η ψυχή ττροσχρωμενη. Μετρούσα ουν ου το τι εστί μετρεί* εν γαρ λέγει και δύο, καν σποιαουν και ενάντια Ή* άλλ' ουδέ ηντινα διάθεσ-ιν έχει, οίον $ερμον η καλόν, αλλ' οσα. Ύοΰ πο­ σού αρα, είτε хоУ αυτών, ειτ εν τοίς μετεχουσι θεωροίτο, αυτός, ου τα μετέχοντα. Ου το τρίπηχμ τοίνυν, αλλά τα τρ/α. Δία τι ουν και то μεγε&η;τΑρα, от εγγύς του ποσού, кал οίς αν εγγίνηται, ποσά αυτά λεγομεν, ου τφ κυρί­ ως ποσώ, αλλά μέγα λεγομεν, ώσπερ πολλού μετεχον αριθμού, και μικρόν, ότι ολίγου; 'Αλλα τό μέγα αυτό και το μικρόν ουκ αξιοΰται ποσά είναι, αλλά προς τ/· άλλα όμως προς τι λεγουσι, καθόσον ποσά δοκεί είναι. Σκεπτε- ον δε ακριβεστερον. "Εσται τοίνυν ούχ εν τι γένος, αλλ" 6 άρ/3μός μόνος, τα δε δευτερως. Ου κυρίως τοίνυν εν γένος, αλλά κατηγορία μία συνάγουσα και τα εγγύς πως τά πρώτως και δευτερως. Ήμίν δε ζτρτητεον, πώς οι хоУ αυτούς αριθμοί ούσ7αι η και αυτοί ποσόν ΤΓ όποτερως δ4 αν εχωσιν, ουκ αν κοινόν τι εχοιεν προς τούτους εκείνοι, αλλ4 η όνομα μόνον.

5. Ό δε λόγος και ό χρόνος και η κίνησις πώς; Πρώτον δε περί του λόγου, ει βούλει [μετρείται μεν γαρ]. Αλλά

λόγος, ων τοσόσδε εστί[ν] (μετρείται μεν γάρ> η δε λόγος, ου ποσόν σημαντικον γαρ, ώσπερ το όνομα και το ρήμα. "Τλη δ4 αύτοΰ ό α/ηρ, ώσπερ και τούτων και γαρ σύγκει­ ται εξ αυτών η δε πληγή μάλλον ό λόγος, και ούχ η πληγή απλώς, αλλ" η τύπωσις η γιγνομενη, ώσπερ μορφοΰσα' μάλλον ουν ποίησις και ποίησις σημαντική. Την δη κίνησιν ταύτην κατά την πληγην ποίησιν μάλλον

82	Плотин. Эннеады. Трактат VI. 1
αν	ευλόγως τις $εΐτο, την	δε αντικείμενους πά$ος, η
εκάστην άλλου μεν ποίησιν,		άλλου δε πά£ος, η ποίησιν

εις το ύποκείμενον, πάθημα δ" εν τω υποκειμενω. Ε/ δε μη κατά την πληγην η φωνή, αλλά καί κατά τον αέρα, δύο αν ε/τ? και ου μία η κατηγορία εκ της σημαντικής, ει συσσημαντικόν εκείνης της κατηγορίας. Ό δε χρόνος, ει μεν κατά το μετρούν λαμβάνοιτο, τι ποτέ το μετρούν λητττεον· η γαρ φυχη η το νυν. Ε/ δε κατά το μετρούμενον, κατά μεν το τοσόσδε είναι, οίον ενιαύσιος, έστω ποσόν, κατά μεντοι το χρόνος είναι φύσις τις άλλη· το γαρ τοσόνδε άλλο ον τοσόνδε εστίν. Ου γαρ δη ποσότης ό χρόνος· η δε ποσότης ουκ εφαπτομένη άλλου αυτό τούτο αν εΊη το κυρίως ποσόν. Ε/ δε τα μετέχοντα πάντα του ποσού ποσά $εΐτο, και η ουσία εσται το αυτό και ποσόν. Το δε Ίσον και ανισον Ίδιον είναι του ποσού επ αυτού λητττεον, ου των μετεχόντων, αλλ" η κατά συμβεβηκός, ούχηαύτά εκείνα, ωσπερ ό τρίπηχμς ποσός, συνηρημενος και ούτος ούκ εις γένος εν, άλλλ ύφ" εν καί μίαν κατηγορίαν.

6. Το δε προς τι ούτως επισκεπτεον, εί τις κοινότης γενική εν αύτω υπάρχει η άλλον τρόπον εις εν, και μάλιστα επί τούτου, εί ύπόστασίς τις η σχεσις εστίν αυτή, ωσπερ ό δεξιός καί αριστερός καί το διπλάσιον και το ήμισυ, η επί μεν των εστίν, ωσπερ επί του ύστερον λεχθέντος, επί δε του πρότερον λεχθέντος ουδεμία, η ούδαμοΰ τούτο. Ύί δη επί διπλασίου καί ημίσεος καί όλως υπερέχοντος καί ύπερεχομενου, καί αΰ εξεως καί διαθέσεως, άνακλίσεως, καΒΊσεως, στά/τεως, καί αύ πατρός υιεος, δεσπότου δούλου, καί πάλιν όμ/)ίου ανόμοιου, Ίσου άνισου, ποιητικού τε αύ καί παθητικού, καί μέτρου καί μετρουμένου; Καί έπιστημ/η

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

83

και αϊσ$ησις, η μεν προς επιστητόν, η δε προς αισ&ητόν.

Ή μεν γάρ επιστήμη	εχοι αν προς επιστητόν μίαν τινά
κατ ενεργειαν ύπόστασιν [προς το του επιστητού		είδος],
και η αϊσ^ησις προς αισ$ητόν ωσαύτως, το τε		ποιητι-
κον προς το πα$ητικόν	καν έργον εν άπεργάσαιτο,	και το

μΑτρον προς το μετρούμενον την μετρτ]σιν. 'Ομωιον δε προς

ομοιον τι αν εχοι άπογεννώμενον;	'Ή ουκ άπογεννώμε-
νον, άλλα υπάρχον, την ταυτότητα	την εν τφ ποιφ. 'Αλλά

παρά το εν εκατερω ποιον ούδεν. Ούδε τα Ίσα* το γαρ ταύτόν εν τω ποσώ προϋπάρχει προ της σχέσεως. Ή δε σχεσις τι άλλο η ημέτερα κρίσις παραβαλλόντων τα εφ" εαυτών οντά α εστί και λεγόντων «τούτο και τούτο το αυτό μέγεθος έχει και την αυτήν ποιότητα» και «ούτος πεποίηκε τούτον και ούτος κρατεί τούτου»; ΥΑ^ισις τε και στάσις παρά το καΒημενον και εστηκός τι αν εϊη; Ή δ"

έξις και διά^εσις η μεν κατά		το έχον λεγομένη	εχειν αν
μάλλον σημαίνοι, η δε κατά		το εχόμενον ποιόν αν είη* και
επί διαθέσεως	ωσαύτως. Τ/ αν ουν είη παρά		ταί/ra τά
προς άλληλα	η ημών την παρά$εσιν νοούντων; Το δ"

ύπερέχον το μεν τοσόνδε μέγε%ς, το δε τοσόνδε' άλλο δε τόδε, το δε άλλο' η δε παραβολή παρ" ημών, ούκ εν αύτοΐς. Ό δε δεξιός προς άρ/οτερον και έμπροσθεν και όπισθεν μάλλον άν Ίσως εν τω κεΐσ^αΐ' ό μεν ώδί, ό δε ώδί' ημείς δε το δεξιόν και το άριστερόν ενοησαμεν, εν δε αύτόις ούδεν. Ίο τε πρότερον και ύστερον χρόνοι δύο' το δε πρότερον και ύστερον ημείς ωσαύτως.

7. Ε/ μεν ουν ούδεν λεγομεν, αλλά λέγοντες φευδόμεΒ-α, ούδεν άν τούτων είη, αλλά κενόν η σχεσις' ει δ" άλη^εύομεν λέγοντες «πρότερος οδε τούδε, ό δ" ύστερος», χρόνους δύο

84	Плотин. Эннеады. Трактат VI. 1

παραβάλλοντες έτερον παρά τα υποκείμενα αυτών λέγοντες το πρότερον, και επί δεξιού και επί αριστερού ωσαύτως, και επί μεγεθών παρά το ποσόν αυτών την σχεσιν, хоЭо то μεν υπερβάλλει, το δ* ύπερβαλλεται. Ε/ δε και μη λεγόντων 'ημών μηδέ νοούντων εστίν ούτως, ώστε διπλό/τιον είναι τόδε τοΰδε, και έχει, το δ* εχεται, και πριν ημάς επιστησαι, και Ίσα προ 'ημών προς άλληλα, και επί του ποια είναι εστίν εν ταύτότητι ту προς άλληλα, και επί πάντων ων λεγομεν προς τι μετά τα υποκείμενα εστί προς άλληλα η σχεσις, 'ημείς δε ουσαν Βτωροΰμεν και η γνώσις προς το γινωσκόμενον ου δη και φανερώτερον το της υποστάσεως το εκ της σχέσεως παυστεον μεν το ζητείν, ει εστί σχεσις, επισημιηναμλνους δε οτι των τοι­ ούτων επί μεν ων, εως μένει τά υποκείμενα όπως είχε, καν χωρίς γενηται, υπάρχει η σχεσις, επί δε των, όταν συνέλΒη, γίγνεται, επί δε των χαί μενόντων παύεται η σχεσις η όλως η άλλη γίγνεται, οίον επί δεξιού και πλησίον, εξ ων και μάλιστα η υπόνοια του μηδέν είναι εν τοίς

τοιούτοις. Ύοΰτ" οΰν επισημ/ηναμενουςχρτη ζητείν τ/ταυτον εν πασι, και ει ώς γένος, άλλα μνη συμβεβηκός· είτα εύρεθεν το ταυτον ποίαν ύπόστασιν έχει. Αεκτεον δη το προς τι ουκ ε)'τι απλώς έτερου λέγεται, οίον έξις φυχης η σώματος, ούδ* οτι φυχη τοΰδε εστίν η εν ετερω, αλλ' οίς η ύπόστασις ούδαμό^εν η εκ της σχέσεως παροτγίγνεταν ύπόστασις δε ουχ η των υποκείμενων, αλλ" η προς τι λέγεται. Οίον το διπλό/τιον προς ήμισυ την ύπόστασιν δίδωσιν ούτε τω διπηχει η όλως δυσίν, ούτε τω ττηχυαίω η όλως εν/, άλλα τούτων όντων χατά την σχέσιν αυτών προς τω δύο, το δε εν είναι, εσχε το μεν διπλό^σιον λεγεσ^αί τε χαί είναι, το

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

85

δε εν ήμισυ εσχεν αυτό. Συνεγεννηαεν ουν αμφω εξαυτών άλλο είναι Βιπλάσιον και ήμισυ, α προς άλληλα εγεννηθη, και το είναι ουκ άλλο τι *η το αλληλοις εΊναι, τω μεν διπλασίω παρά του ύπερεχειν το ήμισυ, τω δε ήμίσει παρά του ύπερεχεσθαιώστε ουκ εστί το μεν αυτών πρότεροι/, το δε ύστερον, αλλ' αμα υφίσταται. Ε/ δε και αμα μΑνει; 'Ή επί πατρός και υιού και τών παραπλήσιων πατρός απελθόντος υιός εστί, και αδελφού αδελφός' επεί και το «όμοιος ούτος τω τεθνηκότι» λεγομεν.

8. 'Αλλα ταΟτα μεν παρεξεβηημενεκείθεν δε ζητητεον το δ/α τι επί τούτων ούχ ομοίως, 'Αλλα το είναι τοΰτο το παρ" αλλήλων τίνα έχει κοινην την υπόστασιν είπάτωσαν. Σώμα μεν ουν τι τοΰτο το κοινόν ουκ αν ενη. Αείπεται δε, είπερ εστίν, ασώματον, και *η εν αύτόϊς *η έξωθεν. Καί ει μεν η αύτη σχεσις, συνώνυμος, ει δε μ/η, αλλ" άλλη άλλων, ομώνυμοςου γαρ δη, οτι σχεσις λέγεται, καί την ούσίαν την αυτήν αν εχοι. ΤΑρλ ουν τας σχέσεις ταύτη δ/α/ρετεον, 75 τα μεν έχει άργόν την σχεσιν, οίον κειμενην θεωρειν, καί άμα πάντη γ ύπόστασις, τα δε μετά δυνάμεως καί έργου η αεί προς την σχεσιν καί είχε καί προ του την ετοιμότητα, εν δε τη συνόδψ καί ενεργείφ υπέστη, *η καί όλως τα μλν πεπο'νηκε, τα δ' υπέστη, καί το ύποσταν όνομα μόνον παρέσχε τω ετέρω, το δε την υπόστασιν; Τοιούτον γαρ καί ό πατήρ καί ό υιόςκαί το ποιητικον δε καί παθητικόν έχει τινά οίον ζατην καί ενεργειαν. ΤΑρ' ουν ταύτη δ/α/ρετέον την σχεσιν καί δ/α/ρετέον ούχ ως ταύ-

τόν τι καί κοινόν εν δ/αφορα/ς, αλλ' όλως ως ετεραν φύσιν την σχεσιν εν εκατερω, καί λεκτεον ομώνυμων την μεν ποιούσαν ποίησιν καί πάθησιν, ως μίαν αμφω, την δε ού

86 Плотин. Эннеады. Трактат VI. I

ποιούσαν, αλλ4 έπ" άμφοίν το ποιούν άλλο; Οίον ισότητα την τα Ίσα* ίσότ^μι γαρ Ίσα και όλως ταύτότητ/ τινι ταύτα* το δε μέγα και μικρόν, το μεν μεγέθους παρουσία, το δε μικρότητος. 'Οταν δε το μεν μείζον, το δε μικρότερον, οι μεν μεταλαβόντες ό μεν μείζων ένεργειφ φανεντος του εν αύτω μεγέθους, ο δε μικρός της μικρότατος.

9. Χρη ούν επί μεν των πρόσ^εν ειρημενων, οίον ποιοΰντος, επιστήμης, ενεργή την σχέσιν κατά την ενέργειαν και τον επί τη ενεργείς λόγον Т/'ЭЕО'ЗШ, επί δε των άλλων είδους και λόγου μετάλγφιν είναι. Kai γάρ, ει μεν σώματα έδει τα οντά είναι, ουδέν έδει λέγειν είναι ταύτας τάς του προς τι λεγομένας σχέσειςει δε και άσωμάτοις δίδομεν την κυρίαν χώραν και τοίς λόγοις λόγους λέγοντες τάς σχέσεις και ειδών μεταλγφεις αιτί­ ας του γαρ διπλάσιον είναι το διπλάσιον αυτό αίτιον, τω δε το ήμισυ. Kai τα μεν τω αύτω είδει, τα δε το/ç αντίκειμένοις είναι α λέγεταιάμα ούν τώδε μεν προσήψε το διπλάσιον, άλλω δε το ήμισυ, και τψδε μεν το μέγεθος, τώδε δε η μικρότης. 'Ή αμφότερα έστιν εν έκάστω, και όμοιότης και άνομοιότης και όλως ταύτόν και $άτερον διό και ομοιον και άνόμοιον το αυτό και ταύτόν και S-άτε- ρον. Τ/ ούν, ει ό μεν αισχρός, ό δε αίσχίων είδους του αυτού μετουσίφ-, "Η, ει μεν παντάπασιν αισχροί, ίσοι είδους άπουσίφει δ" εν τω μεν το μάλλον, τω δε το ήττον, μεταληφει είδους ού κρατούντος ό ήττον αισχρός, ό δε μάλλον ετι μάλλον ού κρατούντος- η τη στερήσει, ει τις βούλοιτο την παραβολών εχειν, οίον είδους αύτοίς οντος. Αίσ^ησις δε είδος τι εξ άμφοίν, και γνώσις ωσαύτως εξ άμφοίν τι εΐδος- η δε έξις προς το έχόμενον ενέργεια τις

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

87

οίον συνεχουσα, ωσπερ ποίησίς τις* η δε μετρησις του μετροΰντος ενέργεια προς το μ&τρούμενον λόγος τις. Ει μεν ουν [ώς είδος] γενικώς την του προς τι σχεσιν ώς εί­ δος τις $ησεται, γένος εν και ύπόστασις ώς λόγος τις πανταχούει δε οι λόγοι και αντικείμενοι και διαφοράς έχοντες τάς ειρημενας, τάχα ουκ αν εν γένος είη, αλλ' εις ομοιότητα τίνα πάντα ανάγεται και κατηγορίαν μίαν. Αλλ' ει και εις εν δύναιτο άνάγεσυαι τα ειρημενα, άλλλ εις γένος εν αδύνατον τά υπό την αυτήν κατηγορίαν αύτόϊς τεθέντα. Κα/ γαρ τάς αποφάσεις αυτών εις εν άνάγουσι, και τά παρονομαζόμενα άπ αυτών, οίον και το διπλάοΊον και ό διπλάσιος. Πώς αν ουν ύφ" εν γένος αυτό τι και η άπόφασις, διπλάσιον καί ου διπλάσιον, καί προς τι και ου προς τι; "Ωσπερ αν ει ζώόν τις γένος $εις και το ου ζώον εκεί τ&είη. Και το διπλάσιον καί ό διπλάσιος ωσπερ η λευκότης καί ό λευκός, ούχ όπερ ταύτόν.

10. Την δε ποιότητα, άφ ης ό λεγόμενος ποιος, δεΐ λαμβάνειν πρώτον τις ούσα τους λεγόμενους ποιους πα­ ρέχεται, καί {ει} μία καί η αύτη κατά το κοινον τοις διαφοραις τά είδη παρέχεται η, ει πολλαχώς αί ποιότητες, ούχ εν αν είη γένος. Τ/ ουν το κοινον επί τε εξεως καί διαθέσεως καί παθητικής ποιότητος καί σχήματος καί μωρφης; Κα/ λεπτόν, παχύ, ίσχνόν; Ε/ μεν γάρ το κοινον δύναμιν εροΰμεν, η εφαρμόττει καί ταΐς εξεσι καί ταΐς διαάεσεσι καί ταΐς φυσικαΐς δυνάμεσιν, άφ" ης το έχον δύναται α δύναται, ούκετι ai άδυναμίαι άρμόσουσιν. Έπειτα το σχήμα καί η μορφή η περί εκαστον πώς δύναμις; Είτα καί το ον η ον δύναμιν ούδεμίαν εξει, αλλ' όταν αύτώ προσεΤ&η το ποιόν. Α/ δε ενεργειαι τών ουσιών,

88	Плотин. Эннеады. Трактат VI. I

οσαι μάλιστα εισιν ενεργειαι, το ποιου χα& αύτάς ενεργοΰσαι και των οικείων δυνάμεων ο εισιν. 'Αλλ' άρα κατά τάς επχ αύτάς τάς ουσίας δυνάμεις; Οίον η πυκτικη δύναψ,ις ου του άνθρωπου η άνθρωπος, αλλά το λογικόν ώστε ου ποιότης το ούτω λογικόν, αλλά μάλλον ο εξ άρετης κτησαιτο αν τιςώστε ομώνυμων το λογικόν ώστε ε/τ} αν η ποιότης δύναμις προστιάεϊσα ταΐς ούσίαις με& αύτάς το ποιαίς είναι. Αϊ δε διάφοροι αί προς σλληλας τάς ουσίας διιστάσαι όμωνύμως ποιότητες, ενεργειαι οΰσαι μάλλον και λόγοι η μερτ) λόγων, το τι ούδεν ήττον δηλούσαι, καν δοκώσι την ποιάν ούσίαν λέγειν. Αί δε ποιότητες ai κυρίως, κα& ας ποιοι, ας δη λεγομεν δυνάμεις είναι, το κοινόν εΐεν αν λόγοι τίνες και οίον μορφαί, περί τε φυχην κάλλη και αίσχη και περί σώμα ωσαύτως. Αλλά πώς δυνάμεις πάσαι; Κάλλος μΑν γάρ έστω και ύγίεια έχατέρα, αίσχος δε και νόσος και ασθένεια και αδυναμία όλως; 'Ή οτι και κατά ταύτας ποιοι λέγονται. Αλλά τι κωλύει λεγόμενους ποιους όμωνύμως λεγεσ$αι και μη καφ ενα λόγον, καί μ/η μόνον τετραχώς, αλλά και κο№ εκαστον των τεττάρων τουλάχιστον διχώς; Ή πρώτον μΑν ού κατά το ποιησαι η πα$εΐν η ποιότης, ώστε άλλως μΑν το δυνόψ^νον ποιειν, άλλως δε το πάσχον, άλλα καί την ύγίειαν καί την διό&εσιν καί την εζιν ποιον και την νόσον ωσαύτως καί την ίσχυν καί την άσ$ενειαν. Αλλ' ει τοΰτο, ούκετι κοινόν η δύναμις, άλλα άλλο τι δει το κοινόν ζητεΐν. Ούδ" αύ λόγους πάσαςπώς γάρ η νόσος η εν εξει λόγος; 'Αλλ' αρα τάς μεν εν είδεσι καί δυνάμεσι ποιότητας, ταύτας δε στερήσεις; "Ωστε μνη εν γένος, άλλα εις εν ως μίαν κατηγορίαν, οίον επιστημών μεν είδος καί

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

89

δύναμιν, ανεπιστημοσύνην δε στερησιν και άδυναμ,ίαν. 'Ή μορφτί τις και η αδυναμία και η νόσος, και δύναται δε και ποιείπολλά, άλλα φαύλως, και η νόσος και η κακία.

Ή εκπτωσις τον σκοπού ούσα πως δύναψ,ις; Ή το αύτης έκαστη πράττε/ où προς το όρ$ον βλέπουσαου γαρ αν εποίησε τι, ο μνη δύναται. Κα/ το κάλλος δε δυναφ,ιν έχει τινός. τΑρ' ουν και το τρίγωνον; Ή άλως ουδέ προς δύναψ,ιν δει βλεπειν, αλλά μάλλον προς ο διάκειται* ώστε κατά τας οίον μορφας και χαρακτήρας, και κοινόν η μορφή και το εΐδος το επί τη ουσίφ μετά την ούσίαν. 'Αλλά πάλιν πώς αϊ δυνάμεις; Ή και ό φύσει πυκτικός τω διακεΐσ^αί πως έχει τοΰτο, και ό αδύνατος προς τι. Kai ολωςχαρακτηρ τις η ποιότης ουκ ουσιώδης, ο δ" αν το αυτό δοκη χα/ εις ούσίαν συμβαλλεσ^αι και εις μπ) ούσίαν, οίον $ερμότης και λευκότης και όλως χρόα% το μλν της ουσίας άλλο, οίον ενέργεια αύτης, το δε δευτερως και άπ" εκείνου και άλλο εν αλλω, είδωλον αυτού και ομοιον. 'Αλλ' ει κατά την μόρφωσιν και χαραχτ^ρα χα/ λόγον, πώς τα κατά (ώυναμίαν και αίσχη; Ή λόγους ατελείς λιεκτίον, οίον εν τω αίσχρώ. Κα/ εν τη νόσω πώς ό λόγος; 'Ή χα/ έι/τα£$α λόγοι/ κινούμζνον τον της ύγιείας. Ή ούκ εν λόγω πάντα, αλλά άρκεΐτό κοινόν παρά το πως διαχεισ$αι είναι έξωθεν της ουσίας, και το επιγιγνόμενον μετά την ούσίαν ποιότης του υποκειμένου. Το δε τρίγωνον ποιότης του εν ω, ούχ απ­ λώς τρίγωνον, αλλά τό εν τούτω και καθόσον εμόρφωσεν. 'Αλλά και η άνΒ-ρωπότης εμόρφωσεν; 'Ή ούσίωσεν.

11. 'Αλλ' ει ταί/τα ούτως, δια τι πλείω είδη ποιότητος, και έξεις και διαθέσεις άλλο; Ού γαρ διαφορά ποιότητος τό μόνιμον και τό μιη, όΧΚ άρχε? η δια^εσις όπωσοΰν