Плотин. - Шестая эннеада. Трактаты I-V. - 2004

240 Плотин. Эннеады. Трактат VI. 3

επεί και ενταύθα εν τφ μίγματ/ και εν τη συνδέσει το μεν εστί σώμα, το δε φυχρη ζώον γαρ το παν η δε φυχης φύσις εν εκείνω τω νοητω και ούδΧ αρμόσει ούδ* εις ουσίας της ενταύθα λεγομένης σύνταξιν, άφοριστεον, εί και χαλεπώς, όμως μην τ*ης ενταύθα πραγματείας, ώσπερ αν ε)' τις βουλόμενος τους ττολίτας συντάξαι πόλεως τίνος, οίον κατά τιμτησεις η τεχνο^ς, τους επιδημοΰντας ξένους παραλίποι χωρίς. Περί δε των παθημάτων, οσα μετά του σώμα­ τος η δια το σώμα περί φυχην συμβαίνει, περί τούτων επισκεπτεον ύστερον, όπως τακτεον, όταν περί των ενταύθα ζητώμεν.

2. Καί πρώτον περί της λεγομένης ουσίας $εωρητεον

συγχωρούνταν; την περί τα σώματα φύσιν όμωνύμως η ούδε όλως ούσίαν δια το εφαρμόττειν την εννοιαν ρεόντων, αλλά γενεσιν οίκειως λεγεσ&α/. Erra της γενέσεως τα μεν τοιά, τα δε τοιάκαι τα μεν σώματα εις εν, τά τε άπλα τα τε σύνθετα, τα δε συμβεβγκότα η παρακολου%ΰντα, διαιρουντας απ* αλλήλων και ταΰτα. Ή το μεν υλην, το δε είδος επ αύτη, και χωρίς εκάτερον ώς γένος η ύφ εν αμφω, ώς ούσίαν εκάτερον όμωνύμως η γενεσιν. 'Αλλα τί το κοινόν επί ΰλης καί είδους; Πώς δε γένος η ί/λη καί τίνων; Tiç γαρ διαφορά ΰλης; Έν τίνι δε το εξάμφοίν τακτεον; Εί δε το εξ άμφοίν ε/η αύτο η σωματική ουσία, εκείνων δε εκάτερον ού

σώμα, πώς αν εν εν/ τάττοιτο		και τω αύτω μετά του
συνθέτου; Πώς δ" αν τα στοιχειά			τίνος μετ	αυτού; Εί δ"
άπο των σωμάτων	άρχοίμε^α,		άρχοίμε^	αν άπό	συλ­
λαβών. Δ/à τί δε ούκ άνάλογον,			εί και μπ\ κατά		ταύτα
η διαίρεσις, λεγοιμεν	αν αντί μεν του εκεί οντος ένταα&α

την ί/λην, αντί δε της εκεί κινήσεως εντα^α το είδος, οίον

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΤΡΙΤΟΝ 241

ζωην τ/να και τελείωσιν της ύλης, της δε ύλης την ουκ εκστασιν κατά την στάσιν, кал το ταύτον και ΰάτερον ούσης και ενταύθα ετερότητος πολλής και άνομοιότη^τος μάλλον; Ή πρώτον μεν η υλη ούχ ούτως έχει και λαμβάνει το εί­ δος ώς ζωην αύτης ούδε ενεργειαν αύτης, αλλ4 επεισιν αλλα,χο&εν ουκ ον τι εκείνης. Erra εκεί το είδος ενέργεια και κίνησις, ενταύθα δε η κίνησις άλλο και συμβεβηκός· το δε είδος στάσις αύτης μάλλον και οΊον ησνχία' ορίζει γαρ αόριστον ούσαν. Ύό τε ταύτον εκεί και το έτερον ενός του αυτού και έτερου οντος, ένταΰθα δε έτερον μεταληφει, και προς άλλο, και τι ταύτον και έτερον, ούδ* ώς εκείείη αν τι εν τοίς ύστεροις τι ταύτον και τι έτερον. Στάονς δε της ύλης πώς επί πάντα ελχομΑνης μ&γε&η και έξωθεν τάς μορφάς και ούκ αυτάρκους εαυτή μετά τούτων τά άλλα γεννάν; Ύαύτην μεν ουν την διαίρεσιν άφετεον.

3. ΥΙώς δε, λεγωμεν εστί δη πρώτον ούτως, το μεν

ΰλην είναι, το δε είδος, το δε μικτον εξ άμφοίν, τά δε περί ταί/ra· τών δε περί ταύτα τά μεν κατηγορούμενα μόνον, τά δε και συμβεβηκότα* των δε συμβεβηκότων τά μεν εν αύτοίς, τά δε αυτά εν εκείνοις, τά δε ενεργήματα αυτών, τά δε πα&η, τά δε πα^ρα,κολουΒηματα. Και την μεν ΰλην κοινόν μεν кал εν πάσαις ταΐς ούσίαις, ού μ/ην γένος, οτι μπ)δε διαφοράς έχει, ει μ/η τις τάς διαφοράς κατά το την μεν πυρίνην, την δε την άερος μορφην εχειν. Ει δε τις άρκοιτο τφ κοινφ τφ εν πα/τιν οΊς εστίν υλην είναι, η ώς όλον προς μέρη, άλλως γένος αν εΐη· και στοιχεΐον δε εν τούτφ δυνάμενου και του στοιχείου γένους είναι. Το δε είδος προσκείμενου του «περί ΰλην» η «εν ΰλη» τών μεν άλλων

ειδών χωρίζει, ού μην ττεριλαμβάνει παν εΊδος ουσιώδες. Εί

242 Плотин. Эннеады. Трактат VI. 3

δε είδος λεγομεν το πονψικόν ουσίας και λόγον τον ουσιώδη κατά το είδος, οΰπω την ούσίαν εΥπομεν πώς δεΐ?Μψβάνειν. Το δε εξ άμφοίν ει τούτο μόνον ούσίαν, εκείνα ούκ ουσίας9 ει δε κό^κεΐνα καί τούτο, τι το κοινον σκεπτεον. Τα δε κατη­ γορούμενα μόνον εν τω προς τι αν είη, οίον αίτιον εΐναι, στοιχείον είναι. Ύών δε εν αύτοΐς συμβεβηκότων το μλν ποσόν είναι, το δε ποιον είναι, α εν αύτοίς· τα δ* αυτά εν εκείνοις ώς τόπος καί χρόνος, τα δε ενεργήματα αυτών καί πά&η ώς κινήσεις, τα δε παρακολουΒτηματα ώς τόπος καί χρόνος, ό μεν των συνθέτων, ο δε της κινήσεως ο χρόνος. Καί τα μεν τρία <ε/> εις εν, ευροιμεν κοινον τι, την ενταυΒ'α όμώνυμον ούσίαν είτα τα άλλα έφεσης, προς τι, ποσόν, ποιόν, εν τόπω, εν χρόνω, κίνησις, τόπος, χρόνος. Ή λειφ- $εντος τόπου καί χρόνου περιττον το εν χρόνω καί τόπω, ώστε είναι πέντε, ώς εν των πρώτων τριών ει δε μ/η εις εν τα τρία, εσται υλη, είδος, συναμφότερον, προς τι, ποσόν, ποιόν, κινησις. Ή καί ταύτα εις τα προς τι* περιεκτικόν

γαρ μάλλον.

4. Τ/ ουν ταύτόν εν τοίς τρισί, καί τι εσται, ο ταί/τα ποιεί ούσίαν την εν τούτοις; τΑρα ύποβό&ραν τινά τοίς άλλοις; 'Αλλ' η μεν υλη υπόβαθρα καί έδρα δοκεΐ τω ειδει είναι, ώστε το είδος ούκ εσται εν ούσίφ. Ύό τε συν^ετον

άλλοις ύποβό&ρα καί έδρα, ώστε καί το είδος μετά	της
ύλης ύποβεβλησεται τοίς συν$ετοις η πασί γε τοις	μετά

το σύνΒ-ετον, οϊον ποσώ, ποιώ, κινήσει. 'Αλλ' άρα το «μ^η έτερου» ο λέγεται; Αευκόν μεν γαρ καί μελαν άλλου του λελευκωμενου, καί το διπλάσιον δε έτερου λέγω δε ού του ημίσεος είναι, αλλά ξύλον διπλάσιον καί πατήρ άλλου η πατήρ εστί, καί η επιστημ/η δε άλλου του εν ω, καί τόπος

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΤΡΙΤΟΝ 243

δε πέρας άλλου, και χρόνος μετρον άλλου. Πυρ δε ουκ άλλου, ούδε ξμλον κα$ο ξύλον άλλου, ούδ" άνθρωπος άλλου, ουδέ Σωκράτης, ούδ" όλως η σύνθετος ουσία ούδε το κατά την ουσίαν είδος άλλου, οτι ουκ άλλου πό£ος ην. Ου γαρ της ύλης είδος, του δε συναμφοτερου μέροςτο δε του άνθρωπου είδος και ο άνθρωπος ταύτόν και η υλη μέρος όλου και άλλου ως του όλου, ούχ ως έτερου οντος εκείνου, ου λέγεται· λευκόν δε ο λέγεται είναι, έτερου εστίν. "Ο οΰν άλλου ον εκείνου λέγεται, ουκ ουσίαουσία τοίνυν, δ όπερ εστίν αυτού εστίν, η μέρος ον τοιούτου συμπληρωτικόν εστί συνθέτουοντος μεν αυτού εκαστον μεν η εκάτερον αύτοΰ, προς δε το σύν^ετον άλλον τρόπον εκείνου λεγόμενον- η ει μεν μέρος, προς άλλο λεγόμενον, κα& αυτό δε φύσει εν τφ είναι ο εστίν, ουχ έτερου λεγόμενον. Κοινόν δε και το ύποκείμενον επί τε της ύλης και του είδους και του συναμφοτερουαλλά άλλως μεν η υλη τφ είδει, άλλως δε το είδος τοΐς πό&εσι και το συναμφότερον. Ή ούτε η υλη ύποκείμενον τφ είδει τελείωσις γαρ το είδος αύτης καθόσον υλη και καθόσον δυνάμει ούδ" αύ το είδος εν ταύτημε& ου γάρ τι απαρτίζει εν τι, ούκ εσται Β'άτερον εν $ατερφ, αλλ" αμφω η υλη και το είδος ομού υποκείμενα αλλφ οίον άνθρωπος και τις άνθρωπος υπόκεινται τοίς πόαεσι και προϋπόϋρχουσι των ενεργειών και των παρα- κολου^ούντων και αφ" ης δε τα άλλα και δι ην τα άλλα καί περί δ το πάσχειν καί αφ" ης το ποιειν.

5. Άκουστεον δε ταΟτα περί της εν$άδε ουσίας λεγομένηςει δε πη ταί/τα καί επ" εκείνης συμβαίνει,

ίσως μεν κατ" άναλογίαν	καί	ομωνύμως. Kai γαρ το
πρώτον ως προς τα μετ	αυτό	λέγεται. Ού γαρ απλώς

244 Плотин. Эннеады. Трактат VI. 3

πρώτον, αλλ" εστίν ως προς εκείνα έσχατα, άλλα πρώτα μ&τ εκείνα. Και το ύποκείμενον άλλως, και το πάσχειν ει εκεί αμφισβητείται, και ει κακεί, άλλο το εκεί πάσχειν. Και το μ/rç εν ύποκειμενφ είναι κατά πάσης ουσίας, ει το εν ύποκειμΑνφ είναι δεί μή ως μΑρος ύπάρχειν του εν ω εστί, μη& ούτως, ώστε μτ}δε σνντελείν μ&τ εκείνου εις εν τ/· με^ ου γάρ συντελεί εις συνθετον ούσίαν, εν εκείνφ ως εν ύποκειμΑνω ουκ αν εϊη· ώστε μ/ητε το είδος εν τη υλη είναι ως εν ύποκειμΑνω μήτε τον άνθρωπον εν τω Σωκράτει μέρος οντά Σωκράτους. 'Ό οΰν μη εν ύπο- κειμενφ, ουσία9 ει δε λεγομεν μιψε εν ύποκειμΑνω μη^τε καθ" υποκειμένου, προσθετεον «ως άλλου», Ίνα και ο άνθρ­ ωπος λεγόμενος κατά του τίνος άνθρωπου περιλαμβάνηται τω λόγω εν τη προσθήκη τη «μη κατή άλλου». "Οταν γάρ τον άνθρωπον κατηγορώ του Σωκράτους, ούτως λέγω, ούχ ως το ξυλον λευκόν, αλλ' ως το λευκόν λευκόν τον γάρ Σωκράτη λέγων άνθρωπον τον τινά άνθρωπον λέγω άνθρωπον, κατά του εν τω Σωκράτει άνθρωπου τον άνθρωπον τούτο Ы ταύτόν τφ τον Σωκράτη Σωκράτη λέγειν, και ετι τω κατά ζφου λογικού τοιοΰδε το ζώον κατηγορείν. Ει δε τις λεγοι μη 'ibiov είναι της ουσίας το μη εν ύποκειμΑνφ είναι, την γάρ Μαφοράν μνηδ" αυτήν είναι τών εν ύποκειμΑνω, μΑρος ουσίας λαμβάνων το Μπουν τοΰτο ουκ εν ύποκειμΑνφ φησίν είναι9 έπε/, ει μ/η το Μπουν λαμβάνοι, ο εστί τοιάΒε ουσία, αλλά ΜποΜαν, μη ούσίαν λέγων, αλλά ποιότητα, εν ύποκειμΑνφ εσται το Μπουν. 'Αλλ4 ούδε ο χρόνος εν ύποκειμΑνφ, ούδ" 6 τόπος. Αλλ" ει μεν το μετρον λαμβάνεται κινήσεως κατά το μεμετρη- μλνον, το μλτρον εν τη κινήσει υπάρξει ως εν ύποκειμΑνφ,

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΤΡΙΤΟΝ 245

7} τε κινησις εν τω κινουμενω* ει οε κατά το μετρούν λαμβάνεται, εν τφ μετροΰντι εσται το μετρον. Ό δε τόπος, πέρας τον περιέχοντος ων, εν εκείνφ. Και το περί ταύτην την ουσιαν, περί *ης ο λόγος; Γίνεται εναντιως η κατά εν

τούτων	η κατά πλείω *η κατά πάντα τα			ειρημενα
λαμβάνεσθα/ την ουσιαν την τοιαύτην εφαρμοττόντων
και τη ΰλ<η και τω		εί'δεί και τφ συναμφοτερφ των
είρημενων.
6. Ει δε τις λίγοι,		ως τανττα μεν έστω	τε$εωργμενα
περί την	ουσιαν, ο δ" εστίν ουκ είρημαι,		αιτεί	ετι Ίσως
αισ^ητον	ιδείν τούτο4	το δ% «εστί» τούτο και το «είναι»

ουκ αν όρωτο. Ύί οΰν; το πυρ ουκ ουσία και το ύδωρ; Ούσ/α ουν εκατερον, οτι όράται; ου. 'Αλλα τω υλγν εχειν; ου. 'Αλλα τω είδος; ούδε τούτο. 'Αλλ' ούδε τω συναμφότερον. 'Αλλα τίνι δη; τω είναι. Αλλα και το ποσόν εστί, και το ποιον εστίν. Όμείς δη ψησομεν άρα, οτι όμωνύμως. 'Αλλα τι το {«εστίν»} επί πυρός και γης και των τοιούτων [το εστί] και τις ή διαφορά τούτου του «εστί» και του επί των 'άλλων; Ή οτι το μεν απλώς είναι λέγει και απλώς ον, το δε λευκον είναι. Ύί ουν; το είναι το προσκείμενον τω λευκώ ταύτον τω άνευ προσθήκης; Ουχί, αλλά το μεν πρώτως ον, το δε κατά μετάληφιν και δευτερως. Ύό τε γαρ λευκον προστε^εν πεποίηκε το ον λευκον, τό τε ον τω «λευκον» προστε^εν πεπο/ηκε <το) λευκον ον, ώστε έκατερω, τω

μεν οντι συμβεβηκός τό λευκον, τω δε λευκώ συμβεβΎ]κός τό ον. Κα/ ούχ ούτως λεγομεν, ως αν είποι τις τον Σωκρά­ τη λευκον και τό λευκον Σωκράτη· εν γαρ άμφοτεροις ό Σωκράτης ό αϊτός, άλλ" Ίσως τό λευκον ου ταύτον επί γαρ του «τό λευκον Σωκράτης» έμπερ/ε/ληπτα/ ό

246 Плотин. Эннеады. Трактат VI. 3

Σωκράτης τφ λευκφ, εν δε τω «Σωκράτης λευκός» κα&αρώς συμβεβηκος το λευκον. Και ενταύθα «το ον λευκον» συμβεβηκος έχει το λευκον, εν δε τφ «το λευκον ον» το λευκον συνειλημμενον το ον. Καί όλως το μεν λευκον έχει το είναι, οτι περί το ον και εν οντι* παρ" εκείνου ουν το εΐναιτο δε ον παρ* αυτού το ον, παρά δε του λευκού το λευκον, ουχ от αυτό εν τφ λευκώ, αλλ* οτι το λευκον εν αύτω. 'Αλλ' επεί και τούτο το ον το εν τω αίσΒητφ ου παρ αυτού ον, λεκτεον, οτι παρά του όντως οντος έχει το ον, παρά δε του όντως λευκού έχει το λευκον είναι, κάκείνου το λευκον έχοντος κατά μετάληφιν του εκεί οντος έχοντος το είναι.

7. Ει δε τις λλγοι παρά της ύλης εχειν τά τηδε όσα επ* αυτής το είναι, πό$εν εξει η υλη το είναι και το ον άπαιτησομεν. 'Οτι δε μ/rç πρώτον η υλη, ειρΎμαι εν άλλοις. Εί δε, ότι τά άλλα ουκ αν συσταίη щ επί της ύλης, τά αισθητά φησομεν. Προ τούτων δε ούσαν ύστερον πολλών είναι καί τών εκεί πάντων ουδέν κωλύει άμυδρον το είναι εχουσαν καί ήττον η τά εφ* αυτής, όσφ τά μεν λόγοι καί μάλλον εκ του οντος, η Ь* άλογος παντελώς, σκιά λογού καί εκπτωσις λόγου* ει δε τις λίγοι, οτι το είναι αυτή δ/'δωσ? τοις επ* αύτης, ώσπερ ο Σωκράτης τφ επ* αύτου λ&υκφ, λεκτεον, οτι το μεν μάλλον ον δο/η αν τω ήττον οντι το [ήττον] είναι, το δε ήττον ον ουκ αν δο/τ? τω μάλλον οντι. 'Αλλ* ει μάλλον ον το είδος της ύλης, ούκετι κοινόν τι το ον κατ* άμφοίν, ούδ* η ουσία γένος έχον την ϋλην, το είδος, το συναμφότερον, άλλα κοινά μεν πολλά αύτοίς εσται, άπερ λεγομεν, διάφορον δ* όμως το είναι. ΥΙερί γάρ ελαττόνως ον μάλλον ον προσελ^ον τάξει μεν πρώτον αν

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΤΡΙΤΟΝ 247

ειη, ούσίφ δε ύστερον* ώστε, ει μιη επίσης το είναι τή υλη και τω είδει και τω συναμφοτερω, κοινον μεν ουκ αν ετι είη ή ουσία ως γένος. "Αλλως μεντοι εξει προς τα μετά ταί/τα, ως κοινον τι προς εκείνα έχουσα τω αυτών είναι, ώς ζωής ή μεν τις αμυδρά, ή δε εναργέστερα, και εικόνων ή μεν τις ύποτύπωσις, ή δε εξεργασία μάλλον. Εί δε τω άμυδρώ του είναι μετρόϊτις το είναι, το δε εν τοις άλλοις πλέον εφη, τούτφ πάλιν αυ κοινον εσται το είναι. 'Αλλά μ/ηποτε ούχ ούτω δείποιείν. "Αλλο γάρ εκαστον όλον, αλλ* ου κοινον τι το άμυδρόν, ωσπερ επί της ζωής ουκ αν είη κοινον τι επί θρεπτικής και αισθητικής και νοεράς. Καί ενταύθα τοίνυν το είναι άλλο το επί τής ύλης καί είδους, καίσυνάμφω άφ" ενός άλλως καί άλλως ρυεντος. Ου γάρ μόνον δεΐ, εί το δεύτερον άπο του πρώτου, το δε τρίτον άπο του δευτέρου, το μεν μάλλον, το δε εφεξής χείρον καί ελαττον, άλλα καν άπο του αυτού άμφω, η δε το μεν μάλλον μετασχον πυρός, οίον κέραμος, το δε ήττον, ώστε щ κέραμος γενέσθαι. Ύάχα δε ούδ" άπο του αυτού ή υλη καί το είδοςδιαφορά γάρ καί εν εκείνοις.

8. 'Αλλ4 άρα το μεν διαιρείν εις στοιχεία εάν δεΐ, καί

μάλιστα	περί τής αισθητής ουσίας λέγοντα, ην δεΐ
αίσ^ήσει	μάλλον	ή λόγω	λαμβάνειν, καί το εξ ων
σύγκειται μ/rç προσποιείσαι			ού γάρ ούσίαι εκείνα, ή ούκ
αν αίσ!$ηταί γε		ούσίαι ενί δε γένει περιλαμβάνοντα το

κοινον επί λί$ου καί γής καί ύδατος καί τών εκ τούτων φυτών, η αισθητά, καί ζώων ωσαύτως; Ού γάρ παραλελείφεται ή υλη ούδε το είδος- ή γάρ αισθητή ουσία έχει ταύταυλη γάρ καί είδος πυρ καί γή καί τά μεταξύ, τά δε σύνθετα ήδη πολλαί ούσίαι εις εν. Καί το κοινον

248 Плотин. Эннеады. Трактат VI. 3

πασι τούτοις, у των άλλων κεχώρισταν υποκείμενα γαρ ταί/τα τοις άλλοις και ουκ εν ύποκειμενφ ουδέ άλλου' και οσα είρηται, υπάρχει ταύτη. Αλλ' ει ή αίσ^τη ουσία ούκ άνευ μεγέθους ούδ' άνευ ποιότητος, πώς ετι τα συμβεβηκότα χωριοΰμεν; Χωρίζοντες γαρ ταύτα, το μεγε&ος, το σχήμα, το χρώμα, ξηρότητα, ύγρότητα, τι την ουσιαν αύτην ^ησόμε^α; ποιαι γαρ ούσίαι αύται. 'Αλλά τι εστί, περί ο συμβαίνει τα ποιουντα εκ του μό­ νον ουσιαν είναι ποιάν ουσιαν είναι; και εσται το πυρ ούχ όλον ουσία, αλλά τι αύτοΰ, οίον μέρος; τούτο δε τι αν ещ; Ή υλη. Αλλα αρά γε *η αισθητή ουσία συμφόρησίς τις ποιοτήτων και ύλης, και όμου μεν πάντα ταύτα συμπαγεντα επί ύλης μιας ουσία, χωρίς δε εκαστον λαμβανόμενον το μεν ποιόν, το δε ποσόν εσται, *η ποια πολλά; Και ο μεν αν ελλεΐπον μ/ηπω άτνηρτισμενην εφ γίνεσΰαι την ύπόστασιν, μέρος τήσδε της ουσίας, о δ* αν γενομένη τη ούσίφ επισυμβή, τ*ην οίκείαν έχει τάξιν ού κρυπτόμ&νον εν τφ μίγματι τω ποιοΰντι την λεγομενην ουσιαν; Και ου τουτό ψημι, ως εκεί μετά των άλλων ον εστίν ουσία, συμπληροΰν ενα ογκον τοσόνδε και τοιόν- δε, άλλαχοΰ δε μη συμπληροΰν ποιόν, άλλα щЫ εκεί εκαστον ουσιαν, το δ' όλον το εν πάντων ουσιαν. Kai ου δυσχεραντεον, ει την ουσιαν την αισ^ητην εξ ούκ ουσιών ποιοΰμεν ούδε γάρ το όλον αλη&ης ουσία, αλλά μιμούμενον την άλη&η, ήτις άνευ τών άλλων τών περί αύτην έχει το ον και τών άλλων εξ αυτής γινομένων, οτι αληθώς <ην ώδί δε και το ύποβεβλημενον άγονον και ούχ Ικανόν είναι ον, οτι μ/^δέ εξ αύτοΰ τά άλλα, σκιά δε και επί σκιφ αυτή ουσγ ζω^ραφ/α και το φαίνεσ^αι.

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΤΡΙΤΟΝ 249

9. Και περί μεν της λ&γομενης ουσίας αισθητής και γένους ενός ταύτη. Ε'/'δη δ* αυτού τίνα αν τις $εΐτο και πώς Μλοι; Σώμα μλν ουν το σύμπαν $ετεον είναι, τούτων δε τα μεν ύλικώττερα, τα δε οργανικά* ύλικαττερα μεν πυρ, γη, ύδωρ, α/ηροργανικά δε τα τών φυτών και τα τών ζώων σώματα κατά τάς μορφάς τάς παραλλαγάς σχόντα. ΕΊτα είδη γης λχιμβάνειν και τών άλλων στοιχείων, και επί τών σωμάτων τών οργανικών τά τε φυτά κατά τάς μορφάς διαιροΰντα και τά τών ζφων σώματα' ή τφ τά μεν επίγεια και έγγεια, και κα& εκαστον στοιχείον τά εν αύτω· <η τών σωμάτων τά μεν κουφά, τά δε βαρέα, τά δε μεταξύ, και τά μεν εστάναι εν μεσφ, τά δε περιεχειν άνωθεν, τά δε μεταξύ' και εν τούτων εκάστφ σώματα ήδη σχήμασι διειλημμενα, ως είναι σώματα τά μεν ζώων ουρανίων, τά δε κατά άλλα στοιχεία· 'η κατ είδη διαστησάμενον τά τέσσαρα το μετά τούτο άλλον τρόπον ήδη συμπλέκειν και μιγνύντα τάς διαφοράς αυτών κατά τους τόπους και τάς μορφάς και τάς μίξεις, οίον πύρινα ή γήινα τφ πλείονι και επικρατοΰντι λεγόμενα. Το δε πρώτος

και δευτέρας λέγειν «τόδε το -πυρ» και «ιτΰρ» άλλως μεν εχειν διαφοράν, ότι το μεν κο&εκαστον, το δε καθόλου, ού μεντοι ουσίας διαφοράν και γάρ και εν ποιώ «τι λευκον» και «λευκον» και «τις γραμματική» και «γραμματική». 'Επειτα τι ελαττον έχει ή γραμματική προς τινά γραμ­ ματικών και όλως επιστήμη προς τινά επιστήμων; Ού γάρ ή γραμματική ύστερον της τίνος γραμματικής, άλλα μάλλον ούσης γραμματικής και ή εν σοι' επει και ή εν σοι τις εστί τω εν σοι, αύτη δε ταύτόν τή καθόλου. Kai ό Σωκράτης ούκ αυτός έδωκε τω μη άνΒ'ρώπφ το είναι