Плотин. - Шестая эннеада. Трактаты I-V. - 2004

160 Плотин. Эннеады. Трактат VI. 2

πάλ/ν αυτά συνάπτομεν ου δυνάμενοι επί πολύν χρόνον αυτά κατεχειν σπεύδοντα προς αυτά. Αιο πάλιν με&'εμ,εν εις το όλον και εώμεν εν γενέσθαι, μάλλον δε εν είναι. 'Αλλα ϊσως σαφέστερα ται/τα εσται κάκείνων εγνωσ­ μένων, ην τα γένη λάβωμεν όπόσα% ούτω γάρ και το

πως. 'Αλλ' επει δείλέγοντα μη αποφάσεις λέγειν,	αλλά
και εις εννοιαν και νόησιν /ένα/ των λεγομένων,	ώδί
ποιητεον.

4. Ε/ την σώματος φύσιν ίδείν εβουλόμε$α, οιόν τί εστίν εν τώδε τω ολω η του σώματος αύτοΰ φύσις, αρλ où καταμα^όντες επί τίνος τών μερών αύτοΰ, ώς εστί το μεν ώς ύποκείμενον αύτοΰ, οίον επί λ'&ου, το δε όπόσον αύτοΰ, το μεγε%ς, το δε οποίον, οίον το χρώμα, και επί παντός άλλου σώματος ειποιμεν αν, ώς εν τη σώματος φύσει το μεν εστίν οίον ουσία, το δε εστί ποσόν, το δε ποιόν, όμοΰ μεν πάντα, τω δε λόγω διαιρε$εντα εις τρ/α, και σώμα αν ην εν τά τρ/α; Ει δε και κίνησις αύτοΰ παρην σύμφυ­ τος τη συστάσει, καί τοΰτο αν συνηρ&μ/ησαμεν, καί τά τέτταρα ην αν εν, καί το σώμα το εν άπηρτιστο προς το εν καί την αύτοΰ φύσιν τοις άπασι. Τον αυτόν δη τρόπον, επειδή περί ουσίας νοητής καί τών εκεί γενών καί άρχων ο λόγος εστίν, άφελόντας χρτ) την εν τοις σώμασι γενεσιν καί την δι* αίσ^ησεως κατανόησιν καί τά μεγέθη ούτω γάρ καί το χωρίς καί το διεστηκότα άπ" αλλήλων είναι λαβείν τίνα νοητην υπόστασιν καί ώς αληθώς ον καί μάλλον εν. Έν φ καί το $αΰμα πώς πολλά καί εν το ούτως εν. Έπ/ μεν γάρ τών σωμάτων συγκεχώρτμαι το αύτο εν καί πολλά είναι* καί γάρ εις άπειρα το αυτό, καί έτερον το χρώμα καί το σχήμα έτερον καί γάρ χωρίζεται.

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ 161

Ε/ δε τις λάβοι φυχην μίαν άδιάστατον άμεγε^η απ­ λούστατοι, ως δόξει τη πρώτη της διανοίας επιβολή πώς αν τις ελπίσειε πολλά εύρησειν πάλιν αΰ; Καίτοι νομίσας εις τούτο τελειτταν, οτε διηρειτο το ζώον εις σώμα και φυχήν, και σώμα μεν πολυειδες και σύν$ετον και ποικίλον, την δε φυχ^ην ε$άρρει ως απλούν εύρων και άναπαύσασ$αι της πορείας έλ$ών επ άρχ^ην. Ύαντην τοίνυν την φυχην, επειδηπερ εκ του νοητού τόπου προεχειρίσΒη ημιν, ως εκεί το σώμα εκ του αίσΒητοΰ, λάβωμεν, πώς το εν τούτο πολλά εστί, και πώς τα πολλά εν εστίν, ου σύν$ετον εν εκ πολλών, αλλά μία φύσις πολλά* διά γαρ τούτου ληφθέντος και φανερού γενομένου και την περί τών γενών τών εν τω οντι εφαμεν άλήΒ-ειαν φανεράν εσεσΒ'αι.

5. Πρώτον δε τούτο εν$νμητεον ως, επειδή τα σώ­ ματα, οίον τών ζωών και τών φυτών, εκαστον αυτών πολλά εστί και χρώμασι και σχημασι και μεγε&εσι και είδεσι μερών και άλλο άλλοθι, έρχεται δε τά πάντα εξ ενός, η παντάπασιν εξ ενός η εξ ετι πάντη [πάντως] ενός η μάλλον μεν ενός η οίον το εξ αύτοΰ, ώστε και μάλλον οντος η το γενόμενον οσω γαρ προς εν η άπόστασις, τόσω και προς ον έπε/ ουν εξ ενός μεν, ούχ ούτω δε ενός, ως πάντη εν η αύτοεν ού γαρ αν διεστηκός πλήθος εποίει λείπεται είναι εκ πλη&ους ενός. Το δε ποιούν ην ψυχήτούτο αρα πλη%ς εν. Τ/ ουν; το πλη%ς οι λόγοι τών γινομένων, ΤΑρ4 ουν αύτο μεν άλλο, οι λόγοι δε άλλοι; Ή και αύτη λόγος και κεφάλαιον τών λόγων, και ενέργεια αύτης χατ' ούσίαν ενεργούσης οι λόγοι' η δε ουσία δύναμις τών λόγων. Πολλά μεν δη ούτω τούτο το εν εξ ων εις

162 Плотин. Эннеады. Трактат VI. 2

άλλα ποιεί δεδειγμενον. Ύί δ* ει μ/rç ποιοι, αλλά τις αύτην щ ποιούσαν λαμβάνοι άναβαίνων αυτής εις το щ ποιούν; Ου πολλας και ενταύθα εύρησει δυνάμεις; Είναι μεν γαρ αύτην πας αν τις συγχωρήσεων άρα δε ταύτον ως ει και λ'&ον έλεγεν είναι; 'Ή ου ταύτον. 'Αλλ' όμως κακείεπι του λί$ου το είναι τφ λ&ω ην ού το είναι, αλλά το λ'&φ εΐναί' ούτω και ενταύθα το είναι ψυχή μετά του είναι έχει το ψυχή είναι. τΑρ* ουν άλλο το είναι, άλλο δε το λοιπόν, οσυμπληρόΐτην της ψυχής ούσίαν, και το μεν ον, διαφορά δε ποιεί την ψυχην; "Η τι ον μεν η ψυχή, ού μεντοι ούτως, ως άνθρωπος λευκός, αλλ" ως τις ουσία μόνον τούτο δε ταύτον τω μή έξωθεν της ουσίας εχειν ο έχει.

6. 'Αλλ' άρα ούκ έξωθεν μεν έχει της εαυτού ουσίας, Ίνα η μεν κατά το είναι η, η δε κατά το τοιόνδε είναι; Αλλ' ει κατά το τοιόνδε είναι και έξωθεν το τοιόνδε, ού το όλον κα$ό ψυχή εσται ουσία, άλλα κατά τι, και μέρος αύτης ουσία, αλλ* ού το όλον ουσία. 'Επειτα το είναι αύτη τι εσται άνευ των άλλων η λί%ς; Ή δεί τούτο το είναι αύτης εντός είναι οίον πηγην και ό^ρχήν, μάλλον δε πάντα, οσα αύτη* και ζωην τοίνυν και συνάμφω εν το είναι και την ζωην. τΑρλ ουν ούτως εν, ως ένα λόγον; Ή το ύποκείμενον εν, ούτω δε εν, ως αυ δύο η και πλείω, οσα εστίν η ψυχή τά πρώτα. 'Ή ουν ουσία και ζωη, η έχει ζωην. 'Αλλ' ει έχει, το έχον κο№ αυτό ούκ εν ζωή, η τε ζωη ούκ εν ούσίφάλΚ ει μη έχει Β'άτερον το έτερον, λεκτέον εν άμφω. 'Ή εν και πολλά και τοσαύτα, οσα εμφαίνεται εν τω kv'r και εν εαυτω, προς δε τά άλλα πολλά' και εν μεν ον, ποιούν δε εαυτό εν τη οίον κινήσει πολλά' και όλον εν, οίον δε $εωρεΐν επιχειρούν εαυτό

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ 163

πολλά* ώσπερ γάρ ούκ ανέχεται εαυτού το ον εν είναι πάντα δυνάμενον, οσα εστίν. Ή δε θεωρία αιτία του φανηναι αυτό πολλά, Ίνα νόηση* εάν γαρ εν φανη, ουκ ενοησεν, άλλ' εστίν ηδη εκείνο.

7. Ύίνα ουν εστί και πόσα τα ενορώμενα; Έπειδη εν ψυχ$ ευρομεν ουσίαν άμα και ζωην και τούτο κοινον η ουσία επί πάσης φυχβς, κοινον δε και η ζωη, ζωη δε και εν νψ επεισωγουγόντες και τον νουν και την τούτου ζωην, κοινον το επί πάση ζωη την κίνησιν εν τι γένος $ησόμε$α. Ούσναν δε και κίνησιν την πρώτην ζωην οΰσαν δύο γένη Βησόμε^α. Και γαρ ει εν, χωρίζει αυτά τη νοήσει 6 εν ούχ εν εύρων η ούκ αν δυνη^είη χωρίσαι. "Ορα δε καί εν άλλοις σαφώς του είναι την κίνησιν η την ζωην χωριζομενην, ει και μ/η εν τω άλη^ινώ είναι, άλλα τη σκιφ και τω ομωνύμω του είναι. *Ως γάρ εν τη εικόνι του άνθρωπου πολλά ελλείπει καί μάλιστα το κύριον, η ζωη, ούτω καί εν τοΐς αίσΒητοΐς το είναι σκιά του είναι άφηρτημενον του μάλιστα είναι, ο εν τω άρχετύπω ην ζωη. Αλλ' ουν εσχομεν εντεύθεν χωρίσαι του ζην το είναι και του είναι το ζην. 'Οντος μεν δη είδη πολλά καί γένος* κίνησις δε ούτε ύπο το ον τακτεα ουτ επί τφ οντι, άλλα μετά του οντος, ευρεθείσα εν αύτφ ούχ ως εν ύποκειμενψενέργεια γάρ αυτού καί ούδετερον άνευ του έτερου η επινοίφ, καί αί δύο φύσεις μία* καί γάρ ενεργείφ το ον, ού δυνάμει. Κα/ ει χωρίς μεντοι εκάτερον λάβοις, καί εν τω οντι κίνησις φανησεται καί εν τη κινήσει το ον, οίον καί επί του ενός οντος εκάτερον χωρίς είχε $άτερον, αλλ' όμως η διάνοια δύο φησί καί είδος εκάτερον διπλούν εν. Κινήσεως δε περί το ον φανείσης ούκ εξιστάσης την εκείνου φύσιν, μάλλον

164 Плотин. Эннеады. Трактат VI. 2

ί' εν τω είναι οίον τελειον ποιούσης, αεί τε της τοιαύτης φύσεως εν τφ ούτω κινεΐσ$αι μενούσης, ει τις μη στάσιν επεισάγοι, ατοπώτερος αν είη του μιη κίνησιν δίδοντος' προχειρότερα γαρ η της στάσεως περί το ον έννοια και νόησις της περί την κίνησιν ούσηςτο γαρ κατά ταύτα και ωσαύτως και ενα λόγον έχον εκεί. "Εστω δη και στασις εν γένος έτερον ον κινήσεως, οπού και εναντίον αν φανείη. Ύου δε οντος ως έτερον, πολλαχη δηλον αν είη και διότι, ει τω οντι τούτον ενη, ού μάλλον της κινήσεως ταύτό τω οντι. Δία τι γαρ η μεν στασις τω οντι ταύτόν, η δε κίνησις ου, ζωη τις αύτοΰ και ενέργεια και της ουσίας και αύτοΰ του είναι; 'Αλλ' ώσπερ εχωρίζομεν την κίνησιν αύτοΰ ως ταύτόν τε και ού ταύτόν αύτω και ως δύο αμφω ελεγομεν και αυ εν, τον αυτόν τρόπον και την orcwiv χωριουμεν αύτοΰ και αυ ού χωριοΰμ^εν τοσούτον χωρίζοντες τω νω, όσον άλλο γένος 3ίσ$αι εν τοίς ούσιν. 'Ή ει συνάγοιμεν πάντη εις εν την στά&ιν και το ον μπβεν μηδαμή} διαφερειν λέγοντες, τότεοντη κινήσει ωσαύτως, την στόυσιν και την κίνησιν δια μλσου του οντος εις ταύτόν συνάζομεν, και εσται ημών η κίνησις και η στό/τις εν.

8. 'Αλλά χρη τρία ταί/ra τί$εσ$αι, είπερ ό νους χωρίς εκαστον νοεί' άμα δε νοείκαι τίΒησιν, είπερ νοεί, και εστίν, είπερ νενόηται. Οίς μεν γαρтоείναι μετά, ύλης εστί, τούτων ουκ εν τω νω το ειναν [αλλ εστίν auAaJ а д εστίν αυλα,

ει νενόηται, τοΰτ* εστίν αύτοίς το είναι. "Ιδε δε νουν και κα$αρόν και βλεφον εις αυτόν ατενίσας, μ/η όμμασι τούτοις δεδορκώς. Όρ£ς δη ουσίας εστίαν και φως εν αύτω αυττνον και ως εστηκεν εν αύτω και ως διεστηκεν, ομού οντά και ζωην μενουσαν και νόησιν ούκ ενεργούσαν εις τό μέλλον,

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ 165

αλλ' εις το ηδη, μάλλον δε «ηδη και αεί ηδη», και το παρόν άει, και ώς νοών εν εαυτω και ουκ εξω. Έν μεν ουν τφ νοειν η ενέργεια και η κίνησις, εν Ьк τω εαυτόν η ουσία και το ον ων γαρ νοεί και οντά εαυτόν, και εις ο οίον επερείδετο, ον. Ή μλν γαρ ενέργεια η εις αυτόν ουκ ουσία, εις ο δε και αφ* ου, το ον το γαρ βλεπόμ^ενον το ον, ούχ η βλεφις-.εχει δε και αυτή το είναι, ότι άφ4 ου και εις ον, ον. Ένεργείφ δε ον, ου δυνα^μει, συνάπτει πάλιν αυ τα δύο και ου χωρίζει, αλλά ποιεί εαυτόν εκείνο κάκείνο εαυτόν. 'Ό Ьк το πάντων εδραιότατον και περί ο τά άλλα, την στάσιν ύπεστησατο και έχει ουκ επακτόν, αλλ' εξ αυτού και εν αύτω. 'Εστί δε και εις ο λήγει η νσησις ουκ άρξαμενη στάσις, και άφ" ου ωρμνηται ουχ ορμιησασα στάσις· ου γάρ εκ κινήσεως κίνησις ούδ* εις κινησιν. "Ετι δε η μεν ιδέα εν στάσει πέρας ούσα νου, ο δε νους αύτης η κίνησις.

"Ωστε ον πάντα και κίνησις και στάσις, και ίΓ όλων οντά γένη, και εκαστον των ύστερον τι ον και τις στάσις και τις κίνησις. Τρία δη ταΰτα ίδών τις, εν προσβολή της του οντος φύσεως γεγενημενος, και τω παρ* αύτω όντι το ον кал τοις άλλοις ίδών τά άλλα, την κινησιν την εν αύτω τη εν εαυτω κινήσει, και τη στάσει την στάσιν, και ταΰ­ τα εκείνοις εφαρμόσας, ομού μεν γενομενοις και οίον συγκεχυμενοις συμμίξας ού διακρίνων, οίον δ* ολίγον διαστησας και επισχών και διακρίνας είσιδών ον και στάσιν και κινησιν, τρία ταί/τα και εκαστον εν, αρν ούχ έτερα αλλήλων είρηκε και διεστησεν εν ετερότητι και είδε την εν τω όντι ετερότητα τρία τ&εις και εν εκαστον, πάλιν δε ταί/τα εις εν και εν ενι και πάντα εν, εις ταύτόν αυ συνάγων και βλέπων ταυτότητα είδε γενομενην και

166 Плотин. Эннеады. Трактат VI. 2

οΰσαν; Ούκοΰν προς τρισιν εκείνοις ανάγκη δύο ταύτα προστιθεναι, ταύτον, θάτερον, ώστε τα πάντα γένη γίγ­ νεσθαι πέντε πάσι, και ταί/τα δίδοντα τοΐς μετά ταΰτα το ετεροις και ταύτόις είναι* και τι γαρ ταύτον και τι έτερον εκαστον απλώς γε ταύτον και έτερον άνευ του «τι» εν γένει αν είη. Κα/ πρώτα δε γένη, οτι μ/ηδεν αυτών κατηγορήσεις εν τω τι εστί. Το γαρ ον κατηγορήσεις αυτών οντά γάρ* αλλ' ούχ ως γένοςού γαρ όπερ ον τι. Ούδ" αύ της κινήσεως ούδε της στάσεως' ού γαρ είδη του οντος' οντά γαρ τα μεν ως είδη αυτού, τά δε μετέχοντα αύτοΰ. Ούδ" αύ το ον μετεχον τούτων ως γενών αυτού* ούδε γαρ επαναβεβηκεν αύτω ούδε πρότερα του οντος.

9. Αλλ' οτι μεν ταί/τα γένη πρώτα, εκ τούτων αν τις, Ίσως δε και άλλων, βεβαιώσαιτο' οτι δε μόνα ταί/τα και ούκ άλλα προς τούτοις, πώς αν τις πιστεύσειε; Δ/α τι γαρ ού και το εν; Δ/α τι δ" ού το ποσόν και το ποιον δε, το δε προς τι και τά άλλα, απερ ηδη έτεροι κατηρίθμνηνται; Ύο μεν ούν εν, ει μεν το πάντως εν, [εν] ω μηδέν άλ­ λο πρόσεστι, μη φυχη, μ/rç νους, μ/rç ότιούν, ούδενός αν κατηγοροίτο τούτο, ώστε ούδε γένος. Ε/ δε το προσόν τω οντι, εφ' ού το εν ον λέγομεν, ού πρώτως εν τούτο. "Ετ/ άδιάφορον ον αύτοΰ πώς αν ποιησειεν ε)'δη; Ε/ δε τούτο μΑ\, ού γένος. Πώς γαρ και διαιρησεις; Δ/α/ρώι/ γαρ πολλά ποιήσεις* ώστε αυτό το εν πολλά εσται και άπολεί εαυτό, ει εθελοι γένος είναι. "Επειτα τι προσρήσεις διαιρών εις είδη* ού γάρ αν ειεν διάφοροι εν τω εν, ώσπερ εισι της ουσίας. 'Οντος μεν γάρ δέχεται ο νους είναι διαφοράς, ενός δε πώς; Ε/τα εκάστοτε μετά της διαφοράς δύο τιθεις αναιρείς το εν, επείπερ πανταχού η μονάδος προσθήκη το

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ 167

πρότερον ποσόν αφανίζει. Ε/ δε τις λιεγοι το έπ/ τφ οντι εν και το έπ/ κινήσει εν και τοις άλλοις κοινον είναι, εις μεν ταυτον άγων το ον και το εν, εν ω λόγω το ον ουκ έποίει των άλλων γένος, от/ щ όπερ οντά, αλλ" έτερον τρόπον οντά, ούτως ούδε το εν κοινον ετΐ αιτών εστα/, άλλα το μεν πρώτως, τα δε άλλως. Ε/ δε μ/η πάντων λεγοι ποιείν, άλλα εν τι εφ* αύτοΰ, ώσπερ τα άλλα, ει μεν ταυτον αύτώ το ον και το εν, ηδτη του οντος αριθμημένου εν τοΐς γένεσιν όνομα εισάγει. Ε/ δε εν εκάτερον, τινά φύσιν λέγει, και ει μεν προστί$ησί {«τι»}, τι εν λέγει, ει δε μηδέν, εκείνο, ο ούδενός κατηγορείται, πάλιν αυ λέγει* ει δε το τω οντι συνόν, ε/πομεν μεν от/ ου πρώτως εν λέγει. Αλλά τ/ κωλύει πρώτως είναι τούτο εξαρτημένου εκείνου του παντελώς εν; Κα/ γάρ το ον μετ εκείνο λεγομεν ον και ον πρώτως ον. 'Ή οτι ουκ ην το προ αυτού ον η, ειπερ ην, ουκ αν ην πρώτως· τούτου δε το προ αύτοΰ εν. ''Επειτα χωρισθεν ту νοήσει του οντος διαφοράς ουκ έχει· έπειτα εν τω οντι, ει μεν επακόλουθη μα αύτοΰ, και πάντων και ύστερον πρότερον δε το γένος. Ε/ δε άμα, και πάντων το δε γένος ούχ άμα. Ε/ δε πρότερον, άρχη τις και αύτοΰ μόνον ει δε άρχη αύτοΰ, ού γένος αύτοΰ· ει δε μ^η αύτοΰ, ούδε των άλλων η δεοι αν και το ον και των άλλων πάντων. 'Ολως γάρ εοικε το εν εν τω οντι πλησιάζον τω εν/ και οίον συνεκπιπτον τώ οντι, τοΰ οντος το μεν προς εκεινω εν οντος, το δε μετ" εκείνο οντος, ω δύναται και πολλά είναι, μένον αύτο εν και ού θέλον μερίζεσθαι ούδε γένος είναι βούλεσθαι.

10. ΥΙώς ούν εκαστον τοΰ οντος εν, 'Ή τώ τ/ εν ούχ εν πολλά γάρ ηδη τω τι εν αλλ' όμωνύμως εν εκαστον των ειδών το γάρ είδος πλήθος, ώστε εν ένταΰΒ'α ώς στρατός

168Плотин. Эннеады. Трактат VI. 2

ηχορός. Ου τοίνυν το εκεί εν εν τούτοις, ώστε ου κοινόν το εν ούδ* εθεωρείτο εν τω οντι και τοις τι ουσι το αυτό. "Ωστε ου γένος το εν έπει παν γένος καφ* ου άλη$εύετα/, ούκέτι

και τα αντικείμενα' хоЭ-' ου δε παντός οντος άληθεύετα* το εν και τα αντικείμενα [κα$χ ου άλη$εύσετα/ το εν ως γένος], κατά τούτου εσται ούχ ως γένος. "Ωστε ούτε των πρώτων γενών όλτ^εύσεται ως γένος, έπείπερ και το εν ον ου μάλλον εν η πολλά ουδέ τι τών άλλων γενών ούτως

εν ως μη πολλά, ούτε κατά τών άλλων τών υστέρων α πάντως πολλά. Ιο ο όλον γένος ουόεν εν9 ώστε, ει το εν γένος, άπολεΐτό είναι εν. Ου γαρ άρίθμος το εν. άρ/θμος δ" εσται γενόμενον γένος. "Ετι το εν άρ/3μω εν ει γαρ γένει εν, ου κυρίως εν. "Ετι ώσπερ εν τοις άρ&μοίς το εν ούχ ως γένος κατ αυτών, αλλ' ένυπάρχειν μεν λέγεται,

ού γένος δε λέγεται, ούτως ούδ" ει εν τοις ουσι το εν, γένος αν ε/η ούτε του οντος ούτε τών άλλων ούτε τών πάντων. "Ετι ώσπερ το απλούν άρχη μεν αν ε/η του ούχ άπλοΰ, ού μήν τούτου και γένος απλούν γάρ αν ε/'η και το μ/rç απλούν ούτω και επί του ενός, ει το εν άρχρη, ούκ εσται τών μετ αυτό γένος. "Εσται ούν ούτε του οντος ούτε τών άλλων. 'Αλλ' είπερεσται, τών «εν» εκάστων, οίονειτιςάξιώσειε χωρίσαι από της ουσίας το εν. Τινών ούν εσται. "Ωσπερ γαρ το ον ού πάντων γένος, άλλα τών «ον» ειδών, ούτω και το εν τών «εν» εκάστων ειδών. Τις ούν διαφορά άλλου προς άλλο κα$ό εν, ώσπερ άλλου προς άλλο οντος διαφορά; 'Αλλ' ει συμμερίζεται τω οντι και τη ούσίφ, και το ον τω μερισμώ και τω εν πολλοίς θεωρεΓσδ-α/ το αυτό γένος, διά τι ού και το εν τοσαΰτα φαινόμενον οσα η ουσία και επί τά Ίσα μεριζόμενον ούκ άν ε/η γένος; Ή πρώτον ούκ άνάγκ%

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΕΝΩΝ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ	169
ει' τι ενυπάρχει πολλοίς, γένος είναι ούτε αυτών,	οις

ενυπάρχει, ούτε άλλων ούό* άλως, ε/' τι κοινον, πάντως γένος. Το γουν σημείον ενυπάρχον τοις γραμμαϊς ου γένος ούτε αυτών ούτε όλως, ούόε γε, ώσπερ ελεγετο, το εν τοις άρι$μοΐς εν ούτε τών αριθμών ούτε τών άλλων. Δε? γαρ το κοινον και (βν) εν πολλοίς καί όιαφοραΐς οικείαιςχρησ^αι και εϊόη ποιείν και εν τω τι εστί. Ύοΰ δε ενός τίνες αν εΐεν όιαφοραί η ποία γεννφ είδη; Ε/ όε та αυτά είδη ποιεί, α περί το όν, και το αυτό αν εϊη τω οντι, και όνομα μόνον $άτερον, και αρκεί το ον.

11. Έπισκεπτέον όέ, πώς εν τω οντι το εν, και πώς 6 λεγόμενος μερισμός και όλως ο τών γενών, και ει ο αυτός Ύ\ άλλος εκάτερος. Πρώτον ουν, πώς όλως εν εκαστον ότιοΰν λέγεται και εστίν, είτα ει ομοίως και εν τω ενι οντι λΑγομεν και ως εκείλέγεται. Το μεν ουν επί πάντων εν ου ταύτόν ούτε γάρ επί τών αισθητών ομοίως και τών νοητών αλλά γάρ ούόε το όν ουτ" επί τών αισθητών προς αλλτ}λα ομοίωςου γάρ ταύτόν εν χορώ και στρατοπεόω και νηι και οικίφ ούό" αύ εν τούτοις кал εν τω συνέχει. 'Αλλ' όμως πάντα το αυτό μιμείται, τυγχάνει όε τά μεν πόρρω^εν, τά όε μάλλον, ηδη όε και άλη^εστερον εν τφ νώ· ψυχή γάρ μία και ετι μάλλον νους εΪς και το όν εν. τΑρν ουν εν εκάστω το όν αυτού λέγοντες εν λεγομεν και ως έχει όντος, ούτω και του ενός; 'Ή συμβεβηκε μεν τούτο, ού μεντοι, κο&ό όν, και εν, άλλ" εστί μη ήττον όν υπάρχον ήττον είναι εν. Ού γάρ Ύμτον στρατός *η χορός οικίας, άλλ4 όμως ήττον εν. Έοικεν ουν το εν εκάστω εν προς άγα$6ν μάλλον βλεπειν, και καθόσον τυγχάνει άγαμου, κατά τοσούτον και εν, και το μάλλον και ήττον