Spłodzenie — Jeszcze nie przyjęte.

Pytanie (1911) — Czy możemy właściwie mówić o kimś, jako mającym życie spłodzone z ducha, a równocześnie mówić o nim, że nie został jeszcze przyjęty przez Pana, jako ubiega­jący się o nagrodę?

Odpowiedź — Nie. Odpowiadamy, że wszyscy, którzy w ogóle są powołani, są powołani w tej jednej nadziei swego po­wołania. Wszyscy, którzy w ogóle są spłodzeni z ducha święte­go, spłodzeni są w przewidywaniu, że zostaną kapłanami. Wszyscy, którzy wejdą do klasy Wielkiego Grona, wyobrażonej przez Lewitów, czyli tacy, którzy mieli sposobność, ale nie potra­fili dobrze jej wykorzystać zostaną odrzuceni, czyli uznani za niegodnych najwyższej nagrody i urzędu kapłaństwa; dostąpią jedynie łaskę uczestniczenia w służbie Lewitów. — 39

Spłodzenie — Przed wejściem do Miejsca świętych.

Pytanie (1911) — Czy może ktoś być spłodzony z ducha przed wejściem do miejsca świętych w Namiocie? Jeżeli tak, pro­szę wyjaśnić, kiedy i gdzie spłodzenie z ducha ma miejsce?

Odpowiedź — Nie było obrazu na spłodzenie z ducha w związku z wejściem do Namiotu. Spłodzenie z ducha było po­kazane przez olej pomazania. Jednakowoż było faktem, że tylko pomazani kapłani mieli prawo wchodzić do namiotu. Miejsce świę­te w namiocie przedstawiało stan poświęcenia, w którym wy i ja znajdujemy się teraz. Gdy staliśmy się kapłanami i zosta­liśmy spłodzeni z ducha świętego, od tej chwili przeszliśmy z jed­nego stanu do drugiego, do miejsca świętych — a teraz, od >578< naszego spłodzenia z ducha świętego mówi się o nas, że posadzeni jesteśmy z Chrystusem w Świątnicy, na niebiesiech, na najwyż­szej pozycji, przedstawionej przez Przybytek. — 39

Spłodzenie — Przez kogo?

Pytanie (1906) — Czy zostaliśmy spłodzeni z ducha świę­tego przez Jezusa?

Odpowiedź — Nie wiem, co to pytanie znaczy. Jezus nie spładza Kościoła, a jednak spłodzenie przychodzi przez Jezusa. Daję tu podwójną odpowiedź. Nasze spłodzenie jest z Ojca, jak to powiada Apostoł, Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chry­stusa spłodził nas. To mówi nam, kto nas spłodził, a stan, w którym zostaliśmy spłodzeni przez Ojca, był dziełem Jezusa— przez Jego śmierć i przez zastosowanie (przypisanie) Jego za­sługi zostaliśmy uznam godnymi spłodzenia z ducha świętego. Jezus ma z tym coś do czynienia przez doprowadzenie nas do stanu, w którym możemy być spłodzeni; a jednak Wszystkie rzeczy są przez Ojca i przez Syna a my przez Niego. To zgadzałoby się z tym, co znajdujemy zapisane odnośnie do zesła­nia ducha świętego, kiedy Apostołowie znajdowali się w górnym pokoju i oczekiwali na to, co im obiecał Jezus, a powie­dział, że było to obietnicą od Ojca; a wówczas św. Piotr oświad­czył, iż Ojciec dał Jezusowi a Jezus przelał na Kościół tak, więc to było spłodzenie z ducha. Chcemy przyjąć to w całym znacze­niu tej sprawy. — 40

Spłodzenie — w razie spłodzenia a nie ożywienia.

Pytanie (1915) — Jeśli ktokolwiek jest spłodzony z ducha świętego, a nigdy nie stanie się ożywionym do czynności w Bo­skiej służbie, co będzie za rezultat?

Odpowiedź — Nie jesteśmy dość mądrzy, aby mówić dro­dzy bracia, jaki może być rezultat z tego. Wiemy, że ten obraz duchowego planu jest zaczerpnięty z naturalnych warunków. Wie­my, że każde dziecko będąc spłodzone a nigdy nie ożywione, umiera. Podobnie na duchowym poziomie; przypuszczamy, że każdy spłodzony z ducha świętego, gdy nie osiągnie punktu ożywienia, albo działalności, nigdy nie może mieć duchowego życia, ani w teraźniejszym czasie, ani w przyszłości, i nie może narodzić się z ducha. Lecz istnieje możliwość, że Pan może po­stąpić z takim, co był spłodzonym z ducha, a nie ożywionym, że taki przyjdzie na cielesny poziom. Lecz myślimy, że figura jest przeciwna temu; przeto nie chcemy wystawiać tego za doktrynę. — 40