Usprawiedliwienie — o świętych Starego Testamentu I usprawie-dliwienie w Wieku Ewangelii.

Pytanie (1910) — Jaka jest różnica pomiędzy usprawie­dliwionym stanem Świętych Starego Testamentu w ich dni a stopniem usprawiedliwienia tych, którzy nie dochodzą do poświęcenia w wieku Ewangelii?

Odpowiedź — Odpowiadamy, że jedni zrobili poświęcenie a drudzy nie zrobili. Znajdujemy się w stanie usprawiedliwienia od chwili kiedy odwrócimy się od grzechu, ale usprawiedliwienie jest tylko częściowe, zależnie jak daleko doszliśmy. Jest to tak samo jak gdybyście szli do ratusza miejskiego a my zapylalibyśmy was: Dokąd idziecie? Odpowiecie: Do ratusza. Później zaś zapytalibyśmy znowu: Jak to, ciągle jeszcze idzie­cie? Tak, idziemy, gdyż nie doszliśmy tam — byłaby odpowiedź. Tak i z usprawiedliwieniem; wyruszyliście i musicie iść aż do końca, albo wasze usprawiedliwienie nie będzie kompletne. Je­dyną rzeczą, jaką Bóg przyjmie, jest zupełne poświęcenie, świe­ci Starego Testamentu zrobili poświęcenie i Bóg ich przyjął. Bóg powiedział: Gdyby ci ludzie mieli ciała doskonałe, nie uczyniliby nic złego. Będę ich traktował tak jakby mieli ciała doskonale. Tylko w przewidującym znaczeniu byli oni uspra­wiedliwieni do życia, które otrzymają w czasie słusznym. Muszą oni czekać na ten słuszny czas, kiedy Jezus dopełni pojednania za nieprawości, zanim skorzystają z swego uspra­wiedliwienia i dojdą do zupełnej doskonałości w zmartwych­wstaniu. — 398

Usprawiedliwienie — w stosunku do poświecenia.

Pytanie (1916) — Czy właściwym jest mówić, że przed poświeceniem wierni są, usprawiedliwieni, czy tylko zbliżają się do usprawiedliwienia?

Odpowiedź — Tacy zbliżają się do usprawiedliwienia. Te kroki warunkowego usprawiedliwienia na Dziedzińcu prowadzą ich tylko do punktu, gdzie następuje ożywienie ich usprawiedliwie­nia. Jezus usprawiedliwia przy drzwiach Namiotu Zgromadzenia; ale lute usprawiedliwia osoby, która jedynie życzy sobie, pozbyć się nieczystości cielesnych. Dopiero gdy ktoś dochodzi >666< do drzwi, przywiązuje się tam i robi przymierze z Bogiem, może być zupełnie usprawiedliwiony. Tam Arcykapłan gotów jest przypisać mu Swoją sprawiedliwość i przyjąć go jako członka Ciała Chrystusowego — kiedy jest przy drzwiach.

Gdy Pan usprawiedliwił kogoś zaraz skoro tylko ten wszedł­by przez bramę na Dziedziniec i do ołtarza miedzianego, mu­ siałby oczywiście być jakiś cel takiego usprawiedliwienia. Jaki mógłby być cel? Celem usprawiedliwienia jest uczynić ko­goś przyjaznym albo możliwym do przyjęcia ducha świętego. Przeto gdyby ktoś był usprawiedliwiony przy ołtarzu miedzianym i otrzymał tam ducha świętego, dla takiego stracone byłyby wszystkie jego ziemskie przywileje czyli szansę. Taki może zechciałby wyjść na zewnątrz — jak to wielu czyni — co byłoby za późno dla niego, gdyby nastąpiło zupełne usprawiedliwienie. Kto nie doszedł do punktu zawarcia przymierza z Bogiem, ten nie wyrzekł się leszcze swych praw do restytucji. Aż do po­ święcenia się, ma on wciąż sposobność dostąpienia tych przywilejów w przyszłości, w Tysiącleciu. Ale kto uczyni takie poświęcenie i zostaje przyjęty przez Pana, ten nigdy nie otrzyma restytucji ani niczego na poziomie ludzkim w przyszłym wieku. Dlatego to Pan w miłosierdziu Swym nie uznaje nikogo, dopóki ten ktoś nie poczyni wszystkich potrzebnych kroków w kierunku takiego właśnie warunkowego usprawiedliwienia, dopóki nie ta decyduje stanowczo Po głębokim zastanowieniu się, że chce być uczniem Pańskim. Dokąd nie dojdzie do takiej decyzji, Pan nie będzie miał z nim nic do czynienia. Ale jeśli przywiąże się do tych drzwi przez zrobienie przymierza z Bogiem, wówczas Pan nim się zaopiekuje i uczyni wszystko, co potrzeba na jego dobro — ale dopiero kiedy ten ktoś podejmie ten krok poświę­cenia. — 411