Wybory — o dotowaniu braci wizytujących.

Pytanie (1910) — Co do kwalifikacji głosujących, powiedziałeś, że każdy poświęcony ma głos. A co w takim razie z tymi, którzy przyjeżdżają z wizytą do zgromadzenia? Czy trzeba wymagać jakiegoś czasu lub oświadczenia, się zamierzają oni pozostać, aby byli uprawnieni do głosu?

Odpowiedź — Myślimy, że byłoby najodpowiedniejsza rze­czą, wzywając do głosu powiedzieć, że wszyscy poświęceni Bogu, obecni dziś wieczór — czy w jakimkolwiek czasie to wypadnie, którzy spodziewają, się przychodzić na zebrania, są proszeni do głosowania, oraz że ktokolwiek nie ma zamiaru regularnie przy­chodzić na zebrania, lepiej niech się wstrzyma od głosowania, ponieważ zdaje się, że taka jest wola Pańska. Ma to stanowić wyrażenie Kościoła w danym miejscu, a Kościołem w danym miejscu są osoby poświęcone. Zaś fakt, że brat lub siostra dopiero niedawno przyjechali zamieszkać w mieście, w moim przekonaniu, nie powinien robić różnicy, ponieważ wszyscy jesteśmy razem w Chrystusie, czy mieszkamy w Jamestown, w Brooklynie, w Pittsburgu, w New Orleans lub gdziekolwiek indziej. — 238

Wybory — Stanowisko starszych niedocenianych.

Pytanie (1910) — Chciałbym się zapytać, czy w wy­padku, gdzie pewien brat był obrany starszym i potem był krytykowany, czy nie byłoby właściwym, aby przy następ­nych wyborach taki brat nie przyjął starszeństwa?

Odpowiedź — Moją myślą jest, że gdybym ja znalazł się w takich okolicznościach, to postąpiłbym w taki sposób: Po­myślałbym o pewnym odpowiednim bracie w zgromadzeniu i nominowałbym tego brata, gdyby zaś mnie nominowano, to >730< przemówiłbym tak: "Bracia, służyłem wam najlepiej jak mo­głem i wiem, że nie udało mi się wam dogodzić; przeto chcę, abyście wiedzieli o tym, że uczyniłem dla was, co tylko mogłem, lecz nie zadowoliłem was, o czym wiem, bo niektórzy z was powiedzieli mi o tym. Starałem się naprawić na ile mogłem, lecz widocznie nie naprawiłem się dosyć, bo wciąż jeszcze wi­dzicie we mnie wady — przynajmniej niektórzy z was je widzą. Ja, nie staram się dopatrywać wad w was, ale raczej chcę wnosić, że wadliwość jest po mojej stronie. Wiem dobrze, iż nie jestem tym, czym chciałbym być i nie mogę służyć wam tak jak chciał­bym służyć, myślę, więc iż byłoby może lepiej abyście usłuchali mej dorady. Nominowałem brata tego a tego i radzę wam, abyście jego obrali na okres czasu — trzy miesiące, sześć mie­sięcy, lub jakikolwiek okres uznacie za odpowiedni — a być może, że on będzie mógł lepiej zadowolić nas wszystkich. Za­pewniam was, że będę się starał popierać go i czynić wszystko w mej mocy, aby podtrzymywać jego ręce." W taki sposób usilnie i szczerze bym się starał, aby ten drugi brat był obrany. Lecz gdyby pomimo wszystkiego bracia powiedzieli: "Nie, my obierzemy ciebie, pomimo twoich wad," to powiedziałbym im tak: "Zdaje się, że ja nie będę mógł służyć lepiej teraz aniżeli służyłem poprzednio; a więc odpowiedzialność będzie z wami, bo ja wam mówię, że to, co dotąd czyniłem, było najlepsze, co mogłem. Przeto nie miejcie mi za złe, gdy nie zadowolę was wszystkich."

W taki mniej więcej sposób powiedziałbym braciom otwar­cie i oni wiedzieliby, jak rzecz się ma. Gdyby mimo to obrali mnie znaczną większością, przypuśćmy dziewięćdziesiąt procent głosami, to uznałbym to za głos Pana i powiedziałbym sobie, ze nie mam się już wymawiać. Zapewne, że nie wymawiałbym się w szorstki sposób, ani nie powiedziałbym: „Nie, ja nie chcę być więcej waszym starszym. Nie byliście ze mnie zadowoleni, więc służyć wam więcej nie będę." To byłoby złem. Nie chcemy mieć takiego ducha. Powinniśmy raczej myśleć, że bracia mieli dobry powód do krytykowania nas (gdyby tak było); z pewnością, że żaden z nas nie jest tak doskonałym, aby już nikt nie mógł nas skrytykować przynajmniej raz kiedyś. Gdy więc drudzy krytykują nas, znośmy to, korzystajmy z tego i bądźmy pokornymi w tej sprawie, a to uchroni nas od nadętości i od upadku. — 239