Плотин. - Шестая эннеада. Трактаты I-V. - 2004

LâcJLâËJ la cl ΕΊ3 La cl la cl in ri la cl Lad lacJ Lad

рд g| ГД EI рдсп рдсп гд ci ГДЕ] где] |Д ΕΙ гд сп гд Е] гд cil

L a d l a d l a d l a d L a d l a d l a d l a d LacJ LacJ LacJ

ГДЕ] [ДСП ГД СП ГДЕ! ГДЕ| |Д ΕΊ ГД Е| ГДЕ] ГДЕ] ГДЕ] |Д Е|

ПЕИ TOY ТО ON ΕΝ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΝ ON ΑΜΑ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

1. 'Αρά γε η ψυχή πανταχού τώ παντι πάρεστιν, οτι σώμα εστί του παντός τοσόνδε, περί τα σώματα φύσιν έχουσα μ^ρίζεσθαι; 'Ή και παρ" αύτης πανταχού εστίν, ούχ ουπερ αν υπό σώματος προαχθη, άλλα σώματος εύρίσκοντος αύτην προ αυτού πανταχού ουσαν, ώστε, οπού αν τεΒη, εκεί εύρίσκειν ψυχην ουσαν πριν αυτό τε&ηναι εν μέρει του παντός, και το όλον του παντός σώμα τεθηναι εν ψυχή ουση; 'Αλλ' ει εστίν εις τοσούτον πριν το τοσόνΒε σώμ/h ε№εΐν πληρούσα το διάστημα παν, πώς ου μέγεθος εξει; Ή τις τρόπος αν ενη του είναι εν τώ παντι πριν το παν γενέσθαι του παντός ουκ οντος; Ύό τε άμερη λεγομενην και άμεγε&η είναι πανταχού είναι μέγεθος ουκ εχουσαν πώς αν τις παροώεξαιτο; Kai ει τω σώμ/ιτι λεγοιτο συνεκτείνεσθαι μπ\ σώμα ούσα, oùfî ώς εκφεύγειν ποιεί την αποριαν τώ κατά συμβεβηκός το μέγεθος αύτη bibovai. 'Ομοίως γαρ αν τις και ενταί^α ζφησειεν ευλόγως, όπως κατά συμβεβηκός μεγεθύνεται. Ού γαρ by, ώσπερ η ποιότης, οίον γλυκύτης ηχρόα, κατά παν το σώμα, ούτω καΐ η ψυχή. Τά μεν γαρ πάθη τών σωμάτων, ώστε παν το πεπονθός εχειν το πάθος, και μ/ηδεν είναι εφ" εαυτού σώματος ον τι και γινωσκόμενον τότεδιό και εξ ανάγκης τοσούτον, τό τε

ΠΕΡΙ TOY TO ON ΕΝ ΚΑΙ TAYTON ON ΑΜΑ... (Ι) 311

άλλοι; μΑρους λευκόν ούχ ομσπαάες τω άλλου. Και επί του λευκού το αυτό μεν ε'ίόει το έπ άλλου προς το έπ" άλλου μέρους, ου μ/ην ταύτόν άρ/3μω, επ/ όέ της φυχης το αυτό άρ/3μώ το εν τω ποόι και τη χειρι υπάρχει, ως όηλούσιν ai άντιληφεις. Kai όλως εν μεν τάις ποιότησι το αυτό μ,εμ,ερισμ,ένον θεωρείται, επί όε της φυχης το αυτό ου μεμερισμΑνον, ούτω δε μεμερ/σθα/ λεγόμενον, ότι πανταχού. Λέγωμεν ούν εξ άρχης περί τούτων, ει τι ήμ,Ϊν σαφές και εύπαρόαεκτον γένοιτο, πως ασώματος και άμεγέΒης ούσα δύναται εις πλείστον ιεναι είτε προ των σωμάτων είτ εν τοις σώμασι. Τάχα όέ, ει φανείς και προ των σωμάτων τούτο όύναχ&αι, ρφόιον αν και επι των σωμάτων παραόεζασ^αι το τοιούτο γένοιτο.

2. "Εστί όη το μεν άλη&ινόν πάν, το όε του παντός μιμτημα, η τοΰόε του ορατού φύσις. Το μεν ούν όντως πάν εν ούόενί εστίν ούόέν γάρ εστί προ αύτοΰ. "Ο ό" αν μετά τούτο η, τούτο ηόη ανάγκη εν τω παντι είναι, είπερ εσται, και μάλιστα εξεκείνου ηρτημένον και ού όυνάμενον άνευ εκείνου ούτε μ,ενειν ούτε κινεΐσΒ-αι. Kai γαρ ει μ/η ως εν τόπω τις τ&εΐτο το τοιούτον, τον τόπον νοών η πέρας σώματος του περιέχοντος κα£ό περιέχει, η όιάστημά τι ο πρότερον ην της φύσεως του κενού και ετι εστίν, άλλα τω γε οίον έρείόεσ$αι επ" αύτοΰ και άναπαύεσ^αι πανταχού όντος εκείνου και συνέχοντος, την τοΰ ονόματος άφεις κατηγορίαν τη όιανοίφ το λεγόμενον λαμβανέτω. Τούτο όε άλλοι; χάριν iiqrcfrai, ότι το πάν εκείνο και πρώτον και όν ού ζητείτόπον, ούό" όλως εν τινι. Παν όη το πάν ούκ εστίν όπως απολείπεται εαυτού, αλλ" εστί τε πεπληρωκός εαυτό και όν Ίσον έαυτώ* κάί ου το παν, εκείαυτό' το γάρ παν αυτό εστίν. 'Ολως τε,

312 Плотин. Эннеады. Трактат VI. 4

είτι εν τφ παντί ΙΒρύθη άλλο ον παρ4 εκείνο, μεταλαμβάνει αΛηουκαΑσυντυγχάνειαλπφκαΓισχμειτ^ εκείνο, αλλ' εύρισκαν αυτό εν έαι/πρ αυτό ττροσελ$όν εκείνφ

εκείνου ουκ εξω εαυτού γενομένου' ου γαρ οίον τεεντώμυ) οντι το ον είναι, αλλ* ε/'περ, το μιη ον εν τφ οντι. "Ολφ ουν εντυγχανει τω ovrr ου γαρ *ην αποσπαώθαι αυτό αφ* εαυτού, και το πανταχού δε λεγεσθαι είναι ото δηλον, on εν τφ οντι' ώστε εν εαυτφ. Και ουδέν θαυμαστόν, ει το πανταχού εν τω οντι και εν έαι/τω· ηδη γαρ γίνεται το πανταχού εν ενί. ΉμεΓς δε το ον εν αισθητφ δεμένοι кал το πανταχού εκείτιθεμεθα, και μέγα νομίζοντες το αίσθψόν άπορουμεν, πώς εν μεγάλφ και τοσούτφ εκείνη η φύσις εκτείνεται. Τό δε εστί' τούτο το λεγόμενον μέγα μικρόν ο δε νομίζμται μικρόν, εκείνο μέγα, ειγε όλον επί παν τούτου μέρος φθάνει, μάλλον δε τούτο πανταχόθεν τόίς αύτου μλρεσιν επ εκείνο ιόν ευρίσκει αι/го πανταχού παν και μείζον εαυτού. 'Όθεν ως ουκ εν ту εκτά/τει πλέον τι λιηφόμένον εξω γαρ αν και του παντός· εγίνετο περιθείν αι/πρ εβουλτηθη, ούτε δε περιλαβείν δεδία/^μενον ούδ% αυ εντός γενέσθαι γγάττησε τόπον εχειν και τάζιν ου σφζοιτο γειτονοΰν αι/τω παρόντι και ου παρόντι αυεστί γαρ εφ' εαυτού εκείνο, καν τι αύτω εθελγ παρείναι. "Οπου δη συνιόν το σώμα του παντός ευρίσκει το παν, ώστε μ/ηδεν ετι δείσθαι του πόρρω, άλλα στρεφεσθαι εν τω αύτω, ως παντός οντος τούτου, ου

κατά, παν μΑρος αύτου απολαύει όλου εκείνου. Ει μεν γαρ εν τόπω ην εκείνο αυτό, προσχωρείν τε έδει εκείκαι εύθυπορείν

και εν αλλω μέρει αύτου αλλφ	μέρει εφάπτεσθαι εκείνου
και είναι τό πόρρω και εγγύθεν	ει δε μπ^τε το πόρρω μπρε

τό εγνύθ-ν. ανάγκη όλον παρείναι, είπερ πάρεστ/. Κα/ όλως

ΠΕΡΙ TOY TO ON ΕΝ ΚΑΙ TAYTON ON ΑΜΑ... (Ι) 313

εστίν εκείνων εκάστφ, οΐς μήτε πόρρω^εν εστί μήτε εγγύ$εν, δυνατόϊς δε δεξβσ$αί εστίν.

3. τΑρ' ουν αύτο φησομεν παρείναι, η αυτό μλν εφ' εαυτού είναι, δυνάμεις δε απ αυτού ίεναι επί πάντα, κα/ ούτως αυτό πανταχού λεγεσ$αι εΊναι; Ούτω γαρ τάς φυχάς οΐον βολάς είναι λεγουσιν, ώστε αυτό μλν ιδρΰσ$αι εν αύτφ, τάς δ' εκπεμφ^είσας κατ άλλο και κατ άλλο ζφον γίγνεσθαι. Ή εφ4 ων μεν το εν, τφ μ/η πασαν την φύσιν άποσφζβΐν την οΰσαν εν αύτφ εκείνφ, έκτατα δύναμ,ιν αυτού ω πάρεστι. παρείναιου μιην ούδ* ώς εκείνο μνη όλως παρεΐναι9 έπε/ και τότε ουκ απστετμημαι εκείνο της δυνά­ μεως αύτοΰ, ην εδωκεν εκείνφ' αλλ' ό λαβών τοσούτον εδυνηδη λαβείν παντός παρόντος. Ου δε πάσα/ α/ δυνάμεις, αύτο σαφώς πάρεστι χωριστον όμως ον γενόμ&νον μλν γαρ τούδε είδος άπεστη αν του τε παν είναι του τε είναι εν αύτφ πανταχού, κατά συμβεβηκος δε και άλλου. Μηδενός δε ον του $ελοντος αύτοΰ είναι, ο αν αύτω ε^ελη, ώς δύναται πελάζε/ ού γενόμ&νον εκείνου, αλλ' εκείνου εφιεμενου αύτοΰ, ουδ* αυ άλλου. Οαυμαστον ουν ουδέν ούτως εν πάσιν είναι, cm αυ εν ουδενί εστίν αυτών ούτως ώς εκείνων είναι. Δ/ο και το κατά συμβεβηκός ούτω λέγειν συμπαρα&είν τω σώματι και την φυχην ούκ άτοπον 'ίσως, ει αύτη μλν εφ' εαυτής λίγοιτο είναι ούχ ύλης γενομένη ουδέ σώματος, το δε σώμα παν κατά παν εαυτού οιονεί εΚλαμ/ποιτο. Θαυμάζειν δε ού δεί, ει αύτο μη ον εν τόπφ παντί τω εν τόπφ οντι πάρεστιν ην γάρ αν τουναντίον οαυμαστον και αδύνατον προς τφ θαυμαστώ, ει τόπον και αύτο έχον οίκείον παρην άλλφ τω εν τόπω, η όλως παρην, και παρην ούτως, ως τοι ημείς φαμεν. Νυν δε φησιν ό λόγος, ώς ανάγκη αύτω τόπον

314 Плотин. Эннеады. Трактат VI. 4

ουκ είληχοΉ φ πάρεση τούτφ όλον παρείναι, παντί δε παρόν ώς και εκάστω όλον παρείναι. Ή εσται αύτοΰ το μεν ώδ/, το δε αλλοΒν ώστε μεριστον εσται και σώμα εσται. ΥΙώς γαρ δη και μεριεΐς; τΑρά γε την ζωψ μεριείς; 'Αλλ' ει το παν ην ζωη, το μέρος ζωη ουκ εσται. 'Αλλά τον νουν, «/ 6 μεν η εν αλλφ, 6 δε εν αλλω; 'Αλλ' ουδέτερος αυτών νους εσται. 'Αλλά то ον αυτού; 'Αλλά то μέρος ουκ ον εσται, ει το όλον το ον υπήρχε. Τ/ ουν, εί τις λίγοι και το σώμα μεριζόμενον και τα μέρη εχειν σώματα οντά; Ή ο μερισμός ην ου σώματος, αλλά τοσοΰδε σώματος, και σώμα εκαστον έλεγετο τω είδει κα$ό σώμα* τούτο δε ουκ είχε το τοσόνδε τι, άλλα ούδ" όπωσοΰν τοσόνδε.

4. Πώς ουν το ον και τα οντά και νους πολλούς και φυχας πολλάς, ει το ον πανταχού εν και μη ώς ομοειδές, και νους είς και φυχη μία; Καίτοι αλλην μεν του παντός, τας δε (ίλλας. Ύαΰτά τε γαρ άντιμαρτυρείν δοκεΐκαϊ τα είρημένα, ει τίνα ανάγκην, άλΧ ου πει&ώ γε έχει άπ'&ανον νομιζρύσης της φυχης το εν ούτω πανταχού ταυτόν είναι. Βέλτιον γάρ Ίσως μερίσαντα το όλον ώς μηδέν ελαττοΰσ^αι άφ' ου 6 μερ/<τμος γεγένηται, η και γεννησαντα άπ' αύτοΰ, ίνα δη βελτίοσι χρώμια όνόμασιν, ούτω το μεν εασαι εξ αύτοΰ εΐναι, τα δ' οίον μέρη γενόμενα, φυχόυς, συμπληροΰν ηδη τα πάντα. 'Αλλ' εί εκείνο μένει το ον έφ εαυτού, οτι παράδοξον είναι δοκεΐτό αμα όλον τι πανταχού παρείναι, ο αυτός λόγος και επί των φυχών εσται. Έν οίς γαρ λΑγονται σώμασιν ολαι έν ολοις είναι, ούκ έσονται, αλλ" η μερισ&ησονται η μένουσαι ολαι που του σώματος δύναμιν αυτών δώσουσιν. Έφ' ων και των δυνάμεων η αύτη απορία εσται η όλου πανταχού. Κα/ ετι το μεν τι φυχην εξει του σώματος, το δε

ΠΕΡΙ TOY TO ON ΕΝ ΚΑΙ TAYTON ON ΑΜΑ... (Ι) 315

δύναμιν μόνον. 'Αλλά πώς φυχαί πολλαί και νόι πολλοί και το ον και τα'όντα;Και δη και προϊόντα εκ των προτέρων αριθμοί οντά, αλλ' ου μεγεΒη, όμωίως απορίαν παρεξουσι πώς πληροΰσι το παν. Ουδέν ουν ημίν παρά του πλήθους ούτω προϊόντος εξεύρηται εις εύπορίαν επει και το ον πολλά συγχωροΰμεν είναι ετερότητι, ου τόπψ. *Ομοΰ γαρ παν το ον, καν πολύ ούτως η* εον γαρ εόντι πελάζει, και παν όμου, και νους πολύς ετερότητι, ου τόπψ, όμου δε πας. ΤΑρ* ουν και φυχα'ι; 'Ή και ψυχαί· επει και το περί τα σώματα μεριστόν λέγεται άμερες είναι την φύσιν, τα δε σώματα μεγε%ς έχοντα ταύτης της φυχης φύσεως αύτοίς παρούσης, μάλλον δε τών σωμάτων εκείγενομένων, όσον εστί μεμερισμένα, κατά παν μέρος εκείνης εμφανταζομενης της φύσεως, περί τα σώματα ούτως ενομίσ$η είναι μεριστη. Έπε/, ότι ού συνδιείληττται τοις μερεσιν, αλλ" όλη πανταχού, φανερόν ποιεί το εν και το άμεριστον όντως της φύσεως. Ούτ" ουν το μίαν είναι τάς πολλάς αναιρεί, ωσπερ ούδε το ον τα οντά, ούτε μάχεται το πλήθος εκεί τω ενί, ούτε τω πλήξει συμπληροΰν δει ζωής τα σώματα, ούτε δια το μεγε%ς του σώματος δείνομίζειν το πλήθος τών φυχών γίνεσ^αι, αλλά προ τών σωμάτων είναι και πολλάς και μίαν. Έν γαρ τω ολω αϊ πολλαί ηδη ού δυνάμει, αλλ' ενεργείς εκάστη* ούτε γάρ η μία η όλη κωλύει τάς ποΚλάς εν αύτη είναι, ούτε αϊ πολλαί την μίαν. Διεστησαν γάρ ού διεστώσαι και πάρεισιν οώληλαις ούκ άλλοτριω^είσαιού γάρ περασίν είσι διωρισμεναι, ώσπερ ούδε επιστημαι αϊ πολλαί εν φυχ$ μιφ, και εστίν η μία τοιαύτη, ώστε εχειν εν εαυτή πάσας. Ούτως εστίν άπειρος η τοιαύτη φύσις.

316Плотин. Эннеады. Трактат VI. 4

5.ΥαίτόμΑγααύτ^οίπωλτρΓ^ν,ούκ^όγκω'τοΰη γαρ μικρόν εστίν εις το μηδέν ιόν, είτις άφαιροΐ. Εκεί δε ούδε άφελ&ν εστίν, ούδ* ει αφαιρείς επιλείφει. Ει δη ουκ επιλείψει, τι δει δεδιεναι, μιη τίνος αποστάτη; Πώς γαρ αποστατεί ουκ επιλείπουσα, αλλ' αΑνναος ούσα φύσις ου ρέουσα; δέουσα μλν γαρ επί τοσούτον έρχεται, εφ* όσον ρείν δύναται, μη ρέουσα δε ούδε γαρ αν, ούδ* όπου ρεύσειεν

έχει' το γαρ παν κατείληφε, μάλλον δε αυτή εστί το παν. Και μείζον τι ούσα η κατά σώματος φύσιν ολίγον γ4 αν

εικότως νομύζοιτο τω παντι διδόναι, όσον δύναται τούτο αυτοΰ φερειν. ΔεΓδε εκείνο μήτε ελαττον λέγειν, μηδέ τ&εμενον ελαττον τφ όγκω άπιστεΐν ηδη, ώς ου δυνατόν επι το μείζον αύτοΰ ιεναι το ελαττον. Ούτε γαρтоελαττον κατηγορΎμέον, ουδέ παρα&ετεον όγκον προς αογκον εν μετρήσει όμοιον γαρ ως ει τις ιατρικην λίγοι ελαττω είναι του σώματος του Ιατρού ούδ* αυ ούτως μείζον νομιστεον τη ποσού μετρήσει, επεί ούδ* επι της φυ%№' ούτω το μέγα και το μείζον του σώματος. ΜαρτϋρεΓ δε τω μεγάλω της φυχης και το μείζονος του όγκου γινομένου φ&άνειν επί παν αύτοΰ την αύτην φυχην, η έπ' έλάττονος όγκου ην. Γελοΐον γαρ πολλά-

χβ, ε)'τις προσ^είη και τη ψυχή όγκον.

. Il ουν ου και επ άλλο σώμα έρχεται; Η от εκείνο δεΐ, ει δύναται, προσελ$εΐν, το δε προσεληλυ^ός και δεξάμενον έχει. Τι ουν; Το άλλο σώμα την αύτην φυχην έχει έχον και αυτό ην έχει φυχην; Τι γαρ διαφέρει; Ή καϊ ταΐς προσΒηκαις. Είτα πώς εν πόδι και χειρι την αύτην, την δε εν τωδε τω μέρει τοΰ παντός ού την αύτην τη εν τωδε; Ει δε αί αισΒησεις διάφοροι, καϊ τα πάΒη τα, συμπίπτοντα διάφορα λεκτεον είναι. "Αλλα ουν εστί τά

ΠΕΡΙTOY TOONENΚΑΙΤΑΥΤΟΝONΑΜΑ... (Ι) 317

κρινόμενα, ου το κρίνον ο δε κρίνων ο αυτός δικαστής εν άλλοις και άλλοις πάθεσι γινόμενος* καίτοι ούχ ο πάσ­ χων αυτός, αλλ' *η σύψατος τοιοΰδε φύσιςκαι εστίν οίον ει ούτος τιμών και ,ηδονην κρίνει την ττερι τον δάχτυλον και αλγηδόνα την περί την κεφαλήν. Δ/α τι ουν ού συναι- σ^άνεται ή έτερα το της ετέρας κρίμα; Ή cm κρίσις εστίν, αλλ' ού πά£ος. Erra ούδ* αύτη η κρινασα «κεχρ/χα» λέγει, αλλ' έκρινε μόνον εττει ουδέ -παρ ήμίν <η όφις τη ακσηλΑγει, καίτοι έκριναν αμφω, αλλά ο λογισμός έπ' αψψην τούτο δε έτερον άμφοίν. Πολλα^η δε και ο λογισμός είδε το εν ετερω κρίμα και σύνεσιν εσχεν έτερου πάγους. Εΐρττται δε -περί τούτου και εν άλλοις.

7. Αλλα πάλιν λεγωμεν πώς επί πάντα εστί το αυ­ τό' τούτο δε ταύτόν εστί πώς εκαστον τών πολλών τών αισθητών ούκ αμοιρον του αύτοΰ ττολλαχβ κείμενον. Ού γαρ εκείνο όρ&ώς έχει εκ τών είρημενων μερίζμιν εις τα πολλά, αλλά τα πολλά μεμερισμενα εις το εν μάλλον αναγειν, κακεΐνο ούκ εληλυ^εναι προς τοΛίτα, αλλά ταλ/τα στι διερριπται τταρεσχηκεναι δόξαν ήμίν κατάтаОтаκακανο διεΟνηφ&αι, οίον ει τις το κρατούν και συνεχον εις Ίσα τφ κρατουμΑνφ διαιροΐ. Καίτοι κρατοίαν και χειρ σώμα όλον

και ξύλον ττολχπτηχμ και άλλο τι, και em πάνμεν το κρατούν, ού διειλψτται δε όμως εις )'σα τφ κρατουμΑνφ εν τη χειρί, καθόσον εφάπτεται εις τοσούτον τ&ριγραφομενης, ώς δοκεΐ, της δυνόψ&ως, άλλν όμως της χειρός οριζόμενης τφ αύτης ποσφ, ού τφ του αιωρουμένου και κρατουμένου σώματος.

Και ει προσ^ενης δε τφ κρατουμΑνφ σώματι μ/ηκος άλλο και δύναιτο ή χειρ φερειν, η δύναμις κακεινο κρατεί ού διαληφ$ΈΪσα εις τοσαυτα μέρη, οσα το σώμα έχει. Ύί ουν,

318 Плотин. Эннеады. Трактат VI. 4

ει τις τον ογκον τον σωματικον της χειρός ύποΰείτο άφηρ^ησ^αι, καταλείποι δε την δύναμιν την αυτήν την άνεχουσαν και πρότερον αυτό, την πρόσ$εν εν τηχειρι ούσαν; τΑρΝ ουκ αν η αύτη αμέριστος οίυσα εν παντι ωσαύτως κατά παν μέρος ειη\ Ε/ δε δη φωτεινον μικρόν ογκον οίον κεντρον ποιησόψ^ενος μείζον τι περ&είης σφαιρικόν σώμα διάφανες, ώστε το φώς του ένδον εν παντι τφ περιεχοντι φαίνειν, ούκ ούσης αλλο$εν αύγης τφ έξωθεν ογκφ, αρ" ούκ εκείνο το ένδον φησομ^ν αυτό μ/ηδεν πα$όν, αλλά μενον επί πάντα τον εξωΒ-εν ογκον εληλυ^εναι, και το εκεί ενορώμενον εν τω μικρώ ογκφ φώς κατειληφεναι το εξω; Έπειδη τοίνυν ού παρά του όγκου του σωματικού του μικρού εκείνου ην το φώς ού γαρ η σώμα ην εΐχε το φώς, αλλ" η φωτεινον σώμα, ετερφ δυνόψει, ού σωματική ούση φέρε, ει' τις τον ογκον του σώματος ύφέλοι, τηροίδε την του φωτός δύναμιν, αρ" αν ετι είποις που είναι το φώς, η επίσης αν εϊη κα& ολην τε την εζω σφαιραν; Ούκετι δε ούδ" άπερείση τη διανοίφ οπού πρότερον ην κείμενον, και ούτε ετι ερεΐς ο$εν ούτε οπη, άλλα περί μεν τούτου άπορος εση εν Βαύματι ποιούμενος, άμα δε ώδΐ του σφαιρικού σώματος άτενίσας είση το φώς και ώδί αυτός. Έπε/ και επί του ηλίου έχεις μλν ειπείν ο&εν το φώς ίπιΤναμπει κατά πάντα τον άερα εις το σώμα του ηλίου βλέπων, το δε αυτό όμως όρφς φώς πανταχού ούδε τούτο μ^μερισμενον. Δηλουσι δε ai άποτομαι

επί Πάτερα η ο$εν εληλυ^εν ού διδούσαι είναι ούδε μ&ρίζουσα Κα/ δη τοίνυν ει δύναμις μόνον ο ήλιος ην σώματος χωρίς ούσα και φώς παρεΐχεν, ούκ αν εντεύθεν ηρξατο ούδ" αν είπες οΒ-εν, αλλ" ην αν το φώς πανταχού εν καΐ ταύτόν ον ούκ αρξάψ^ενον ούδ" άρχρην πο&εν έχον.

ΠΕΡΙ TOY TO ON ΕΝ ΚΑΙ TAYTON ON ΑΜΑ... (Ι) 319

8. To μλν ουν φώς, επειδή σώματος εστίν, ο&εν εληλυ^εν ειπείν έχεις έχων είπειν το σώμα οπού εστίν, άυλον δε ει τι εστί και δεϊται ούδεν σώματος πρότερον ον τη φύσει παντός σώματος, Ιδρυμ&νον αύτο εν εαυτφ, μάλλον δε ούδε ιδρύσεω δεόμενον ούδεν της τοιαύτη, τούτο δη το τοιαύτην έχον φύσιν ούκ έχον άρχην ο&εν όρμπβείη ούτε εκ τίνος τόπου ούτε τίνος ον σώματος, πώς αύτοΰ το μεν ώδι ψήσεις, το δε ώδί; "Ftôrç γαρ αν και το ο$εν ιορμάβη εχοι και το τίνος είναι. Αείπεται τοίνυν ειπείν ώς, ειτι αύτοΰ μεταλαμβάνει, τη του όλου δυνάμει μεταλαμβάνειν αύτοΰ πάσχοντοςμηδέν μ/ητ ουν άλλο τι μ/ητε μεμερισμΑνου. Ύφ μεν γαρ σώμα εχοντι το πάσχειν καν κατά συμβεβηκός άν γένοιτο, και ταύτη πα$ητόν άν λΑγοιτο και μεριστόν, επειδή σώματος εστί τι οίον παδος η είδος- ο δε εστί μνηδενός σώματος, αλλά το σώμα ε$ελει αύτοΰ είναι, ανάγκη τοΰτο τά τε άλλα πάΒη τοΰ σώματος μνηδαμώς αύτο πάσχειν μερίζεσ^αί τε ούχ οϊόν τεσώματος γαρ και τοΰτο και πρώτως πα&ος και η σώμα. Ε/ δη η σώμα το μεριστόν, η μ/η σώμα το άμ&ριστον. Πώς γαρ και μερίσεις ούκ έχον μΑγεΒος; Ε/ ουν ούκ έχοντος μέγεθος το έχον το μέγεθος άμηγεπη μεταλαμβάνει, ού μεριζομΑνου αύτοΰ άν μεταλαμβάνοι- η μέγεθος αύ έξει πάλιν. "Οταν ουν εν πολλοίς λ&γης, ούκ αύτο πολλά γενόμζνον λέγεις, άλλα τών πολλών το πά&ος περιάτττεις τω εν\ εκείνω εν πολλοίς αύτο άμα ορών. Το δε «εν αύτοίς» ούτω λητπίον ώς ούκ αυτών γενόμενον εκάστου ούδ" αύ τοΰ παντός, αλλ" εκείνο μλν αύτοΰ είναι και αύτο

είναι, αύτο δε ον ούκ άπολείπεσ^αι εαυτοΰ. Ούδ" αΰτοσοΰτον όσον το παν aidbrprov, ούδ* ει τι μΑρος τοΰ παντόςόλως γάρ ούδε ποσόν πώς άν ουν τοσοΰτον; Σώματι μλν γαρ